Art. 17. 1. Konta ksiąg pomocniczych prowadzi się w szczególności dla:
1) środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie, wartości
niematerialnych i prawnych oraz dokonywanych od nich odpisów
amortyzacyjnych lub umorzeniowych;
2) rozrachunków z kontrahentami;
3) rozrachunków z pracownikami, a w szczególności jako imienną ewidencję
wynagrodzeń pracowników zapewniającą uzyskanie informacji, z całego okresu
zatrudnienia;
4) operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze
szczegółowością niezbędną do celów podatkowych);
5) operacji zakupu (obce faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do
wyceny składników aktywów i do celów podatkowych);
6) kosztów i istotnych dla jednostki składników aktywów;
7) operacji gotówkowych w przypadku prowadzenia kasy.
2. Kierownik jednostki, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup
rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, podejmuje decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników:
1) ewidencję ilościowo-wartościową, w której dla każdego składnika ujmuje się
obroty i stany w jednostkach naturalnych i pieniężnych;
2) ewidencję ilościową obrotów i stanów, prowadzoną dla poszczególnych
składników lub ich jednorodnych grup wyłącznie w jednostkach naturalnych.
Wartość stanu wycenia się przynajmniej na koniec okresu sprawozdawczego, za
który następują rozliczenia z budżetem z tytułu podatku dochodowego,
dokonane na podstawie danych rzeczywistych;
3) ewidencję wartościową obrotów i stanów towarów oraz opakowań, prowadzoną
dla punktów obrotu detalicznego lub miejsc składowania, której przedmiotem
zapisów są tylko przychody, rozchody i stany całego zapasu;
4) odpisywania w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub
produktów gotowych w momencie ich wytworzenia, połączone z ustalaniem
stanu tych składników aktywów i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość
tego stanu, nie później niż na dzień bilansowy.

Ustawa o rachunkowości art. 17