Art. 15. 1. Wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o
zobowiązaniu dłużnika niebędącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są
spełnione łącznie następujące warunki:
1) zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w
szczególności z tytułu umowy związanej z wykonywaniem działalności gospodarczej;
2) łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika niebędącego konsumentem
wobec wierzyciela wynosi co najmniej 500 złotych oraz są one wymagalne od co
najmniej 30 dni;
3) upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym
albo doręczenia dłużnikowi niebędącemu konsumentem do rąk własnych, na
adres do doręczeń wskazany przez dłużnika niebędącego konsumentem, a jeżeli
nie wskazał takiego adresu – na adres siedziby dłużnika lub miejsca
wykonywania działalności gospodarczej, wezwania do
zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z
podaniem firmy i adresu siedziby tego biura.
1a. Jeżeli umowa między wierzycielem a dłużnikiem niebędącym konsumentem,
z której wynika zobowiązanie dłużnika, przewiduje możliwość wysłania dłużnikowi
wezwania do zapłaty w formie elektronicznej na wskazany w umowie adres poczty
elektronicznej dłużnika, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uważa się za
spełniony, jeśli upłynął co najmniej miesiąc od wysłania wezwania do zapłaty zgodnie
z postanowieniami umowy.
2. W przypadku określonym w ust. 1 wierzyciel może przekazać do biura
wyłącznie informacje gospodarcze dotyczące:
1) siebie – określone w art. 2 ust. 1 pkt 1 albo 3;
2) dłużnika niebędącego konsumentem – określone w art. 2 ust. 1 pkt 1 albo 3;
3) wspólników dłużnika będącego spółką osobową – określone w art. 2 ust. 1 pkt 1,
2 lub 3;
4) akcjonariusza lub wspólnika dłużnika będącego jednoosobową spółką akcyjną
lub spółką z ograniczoną odpowiedzialnością – określone w art. 2 ust. 1 pkt 1
albo 3;
5) zobowiązania – określone w art. 2 ust. 1 pkt 4.
3. Jeżeli przekazane informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika
niebędącego konsumentem dotyczące:
1) wierzyciela – nie zawierają co najmniej danych określonych w art. 2 ust. 1 pkt 1
lit. a, b i d albo pkt 3 lit. d–f,
2) dłużnika niebędącego konsumentem – nie zawierają co najmniej danych
określonych w art. 2 ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d albo pkt 3 lit. d–f,
3) zobowiązania – nie zawierają co najmniej danych określonych w art. 2 ust. 1 pkt
4 lit. a, c, d, f, g oraz j
– biuro zwraca je przekazującemu wierzycielowi w celu uzupełnienia.
4. Biuro nie przyjmuje informacji gospodarczej o zobowiązaniu dłużnika
niebędącego konsumentem:
1) przekazanej niezgodnie z ust. 1 lub
2) przekraczającej zakres określony w ust. 2.
5. W przypadku zobowiązań wyrażonych w walucie obcej, spełnienie warunku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 2, ocenia się na podstawie średniego kursu walut obcych
ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania informacji gospodarczej do biura.

Art. 15a. 1. Dłużnik, który otrzymał wezwanie do zapłaty, o którym mowa w art.
14 ust. 1 pkt 3 albo art. 15 ust. 1 pkt 3 albo ust. 1a, może zgłosić wierzycielowi
sprzeciw wobec zamiaru przekazania danych do biura.
2. Wezwanie, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 3 albo art. 15 ust. 1 pkt 3 albo
ust. 1a, zawiera informację o możliwości zgłoszenia przez dłużnika sprzeciwu.
3. Wierzyciel, który nie uwzględnia sprzeciwu dłużnika kwestionującego
istnienie zobowiązania w całości lub w części lub uznającego wierzytelność za przedawnioną w całości lub w części i przekazuje informację gospodarczą do biura, jest obowiązany zawrzeć te dane w informacji gospodarczej przekazywanej do biura.

Art. 15b. Przepisów art. 14 ust. 1 pkt 3 i art. 15 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 1a nie stosuje się:
1) w przypadku przekazania informacji gospodarczej o świadczeniach okresowych
wynikających ze zobowiązania, o którym informacja została przekazana do
biura, jeżeli wierzyciel w wezwaniu do zapłaty poinformował dłużnika o tym, że
odrębne wezwanie do zapłaty nie jest wymagane w odniesieniu do kolejnych
świadczeń okresowych, a przekazana informacja gospodarcza jest aktualna;
2) do należności skazanego lub ukaranego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 pkt 3,
których płatność została rozłożona skazanemu lub ukaranemu na raty – w
odniesieniu do poszczególnych rat.

Ustawa o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych art. 15