Art. 142. 1. Zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności
gospodarczej udziela się cudzoziemcowi, jeżeli celem jego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie
przepisów obowiązujących w tym zakresie na tym terytorium oraz spełnione są
następujące warunki:
1) cudzoziemiec posiada:
a) ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b) źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie
kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego
utrzymaniu,
c) zgodę właściwego organu na zajmowanie określonego stanowiska lub
wykonywanie zawodu, gdy obowiązek jej uzyskania wynika z przepisów
odrębnych;
2) cudzoziemiec ma zapewnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce
zamieszkania;
3) podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą:
a) w roku podatkowym poprzedzającym złożenie wniosku o udzielenie
cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia
działalności gospodarczej osiągnął dochód nie niższy niż 12-krotność
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej
w województwie, w którym podmiot ten ma siedzibę lub miejsce
zamieszkania, w roku poprzedzającym złożenie wniosku, ogłaszanego
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 30 ust. 2
ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania
budownictwa mieszkaniowego, lub zatrudnia na czas nieokreślony
i w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej przez okres 1 roku
poprzedzającego złożenie wniosku co najmniej 2 pracowników będących Art. 142. 1. Zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności
gospodarczej udziela się cudzoziemcowi, jeżeli celem jego pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jest prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie
przepisów obowiązujących w tym zakresie na tym terytorium oraz spełnione są
następujące warunki:
1) cudzoziemiec posiada:
a) ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b) źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie
kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego
utrzymaniu,
c) zgodę właściwego organu na zajmowanie określonego stanowiska lub
wykonywanie zawodu, gdy obowiązek jej uzyskania wynika z przepisów
odrębnych;
2) cudzoziemiec ma zapewnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce
zamieszkania;
3) podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą:
a) w roku podatkowym poprzedzającym złożenie wniosku o udzielenie
cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia
działalności gospodarczej osiągnął dochód nie niższy niż 12-krotność
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej
w województwie, w którym podmiot ten ma siedzibę lub miejsce
zamieszkania, w roku poprzedzającym złożenie wniosku, ogłaszanego
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 30 ust. 2
ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania
budownictwa mieszkaniowego, lub zatrudnia na czas nieokreślony
i w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej przez okres 1 roku
poprzedzającego złożenie wniosku co najmniej 2 pracowników będących obywatelami polskimi lub cudzoziemcami, o których mowa w art. 87 ust. 1 pkt 1–9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, lub
b) wykaże, że posiada środki pozwalające na spełnienie w przyszłości
warunków określonych w lit. a lub prowadzi działania pozwalające na
spełnienie w przyszłości tych warunków, w szczególności przyczyniające
się do wzrostu inwestycji, transferu technologii, wprowadzania korzystnych
innowacji lub tworzenia miejsc pracy.
2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się również do utworzonej przez cudzoziemca
spółki komandytowej, komandytowo-akcyjnej, spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej albo do spółki, do której cudzoziemiec
przystąpił lub której udziały lub akcje objął lub nabył.
3. Zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności gospodarczej
udziela się cudzoziemcowi, którego celem pobytu jest wykonywanie pracy poprzez
pełnienie funkcji w zarządzie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki
akcyjnej, którą utworzył lub której udziały lub akcje objął lub nabył, lub prowadzenie
spraw spółki komandytowej lub komandytowo-akcyjnej przez komplementariusza,
lub działanie w charakterze prokurenta, o ile cudzoziemiec spełnia warunki, o których
mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, a spółka spełnia warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 3.
4. Do ustalenia, czy cudzoziemiec ubiegający się o udzielenie mu zezwolenia,
o którym mowa w ust. 1, posiada dochód, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, stosuje
się przepisy art. 114 ust. 2.
5. W postępowaniu w sprawie udzielenia zezwolenia, o którym mowa w ust. 1,
obywatelowi Republiki Tureckiej w związku z prowadzeniem lub zamiarem
prowadzenia przez niego działalności gospodarczej na własny rachunek na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie przepisów obowiązujących w tym zakresie
na tym terytorium, stosuje się przepis art. 41 ust. 1 Protokołu dodatkowego do Układu
ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją
(Dz. Urz. WE L 293 z 29.12.1972, str. 4, z późn. zm.).

Art. 142a. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw
gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia, limit udzielanych w danym roku
kalendarzowym, w okolicznościach, o których mowa w art. 142 ust. 3, zezwoleń na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności gospodarczej, który może obejmować poszczególne województwa, zawody, rodzaje umów, na podstawie których
cudzoziemcowi może zostać powierzone wykonywanie pracy, lub rodzaje działalności
podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi według klasyfikacji
określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia
29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych uwzględni potrzeby rynku pracy, względy bezpieczeństwa państwa
i porządku publicznego oraz zasadę komplementarności zatrudnienia cudzoziemców
w stosunku do obywateli polskich.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych ogłasza osiągnięcie limitów,
o których mowa w ust. 1, w danym roku kalendarzowym w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia.

Ustawa o cudzoziemcach art. 142

DODAJ