Art. 11. 1. Przepisy art. 8, art. 9 i art. 10 mają odpowiednie zastosowanie
również wobec osób, co do których zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności
orzeczenia, jeżeli oskarżonego uniewinniono lub postępowanie umorzono
z powodów, o których mowa w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego,
i nie zostało prawomocnie zasądzone odszkodowanie i zadośćuczynienie, a osoby te
były zatrzymane lub tymczasowo aresztowane. Roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie nie przedawniają się.
2. Przepis ust. 1 ma odpowiednie zastosowanie wobec osób pozbawionych życia
albo wolności przez organy, o których mowa w art. 1 ust. 1, bez przeprowadzenia
zakończonego orzeczeniem postępowania.
3. Przepisy art. 8b mają odpowiednie zastosowanie wobec dzieci osób, o których
mowa w ust. 1 i 2. Roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie nie przedawniają się.

Ustawa o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego art. 11

Poprzedni

Art. 10. 1. W przypadku stwierdzenia nieważności orzeczenia, osobie uprawnionej zwraca się mienie, którego przepadek lub konfiskatę orzeczono na rzecz Skarbu Państwa, oraz przedmioty zatrzymane w to...

Nastepny

Art. 12. Sprawy o czyny lub z powodu działalności określonych w art. 1, w których do dnia wejścia ustawy w życie nie rozpoznano wniesionej rewizji nadzwyczajnej lub złożonego wniosku o wznowienie po...

Szczegóły

  • Stan prawny Obecnie obowiązujący
  • Uchwalenie Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
  • Wejscie w życie 22 maja 1991
  • Ost. zmiana ustawy 21 września 2020
  • Ost. modyfikacja na dlajurysty 10 02 2021
Komentarze

Wyszukiwarka