Art. 10. 1. Przepisy art. 5 ust. 3–6 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie
konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej
20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli
przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku
pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie
nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1.
2. W przypadku określonym w ust. 1 pracodawca może rozwiązać stosunki
pracy, w drodze wypowiedzenia, z pracownikami, których stosunek pracy podlega
z mocy odrębnych przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub
rozwiązaniem i wobec których jest dopuszczalne wypowiedzenie stosunku pracy
w ramach grupowego zwolnienia, pod warunkiem niezgłoszenia sprzeciwu przez
zakładową organizację związkową w terminie 14 dni od dnia otrzymania
zawiadomienia o zamierzonym wypowiedzeniu.
3. Pracodawca może wypowiedzieć warunki pracy i płacy pracownikom,
o których mowa w ust. 2, jeżeli z przyczyn określonych w ust. 1 nie jest możliwe dalsze ich zatrudnianie na dotychczasowych stanowiskach pracy. W takim przypadku stosuje się art. 38 Kodeksu pracy.
4. Jeżeli wypowiedzenie warunków pracy i płacy w okolicznościach
określonych w ust. 3 powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikom
przysługuje, przez okres nieprzekraczający 6 miesięcy, dodatek wyrównawczy
obliczony według zasad wynikających z Kodeksu pracy. Prawo do dodatku
wyrównawczego nie przysługuje pracownikom, których szczególna ochrona przed
wypowiedzeniem umowy o pracę wynika z art. 41 Kodeksu pracy.
5. Przepisów ust. 1–4 nie stosuje się do pracowników będących posłami,
senatorami lub radnymi, w okresie, w którym ich stosunek pracy podlega z mocy
odrębnych przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub
rozwiązaniem.

Ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników art. 10