Art. 10. 1. W sprawach, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1–2a, wierzyciel
ma prawo wyboru komornika na obszarze właściwości sądu apelacyjnego, na
którym znajduje się siedziba kancelarii komornika właściwego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, z wyjątkiem spraw:
1) o egzekucję z nieruchomości;
2) o wydanie nieruchomości;
3) o wprowadzenie w posiadanie nieruchomości;
4) o opróżnienie pomieszczeń, w tym lokali mieszkalnych, z osób lub rzeczy;
5) w których przepisy o egzekucji z nieruchomości stosuje się odpowiednio.
2. W przypadku wyboru komornik działa poza obszarem swojego rewiru.
3. Wierzyciel, dokonując wyboru komornika, składa wraz z wnioskiem
o wszczęcie egzekucji pisemne oświadczenie, że korzysta z prawa wyboru
komornika.
4. Komornik wybrany przez wierzyciela odmawia wszczęcia egzekucji,
wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia albo wykonania
europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym, jeżeli spełniony
został przynajmniej jeden z poniższych warunków:
1) w zakresie prowadzonych przez niego egzekucji zaległość przekracza
6 miesięcy, chyba że łączna liczba wszystkich spraw, jakie wpłynęły do
kancelarii w roku poprzednim, nie przekroczyła 1000;
2) wpływ wszystkich spraw w danym roku przekroczył 2500, a skuteczność
w zakresie prowadzonych przez niego egzekucji w roku poprzednim nie
przekroczyła 35%;
3) wpływ wszystkich spraw w danym roku przekroczył 5000.
5. Zaległość, o której mowa w ust. 4 pkt 1, oblicza się, dzieląc liczbę spraw
niezałatwionych w poprzednim półroczu przez średni miesięczny wpływ spraw
w poprzednim półroczu. Skuteczność, o której mowa w ust. 4 pkt 2, oblicza się,
ustalając procentowy stosunek liczby spraw załatwionych przez całkowite
wyegzekwowanie dochodzonego świadczenia w roku poprzednim do liczby spraw,
które wpłynęły w roku poprzednim.
6. W liczbie spraw, o których mowa w ust. 4 i 5, uwzględnia się sprawy,
o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1–2a, z wyłączeniem spraw:
1) o egzekucję świadczeń powtarzających się;
2) w których komornik odmówił wszczęcia egzekucji na podstawie ust. 4 i 8;
3) w których nastąpił zwrot wniosku.
7. W stosunku do komornika, który rozpoczął działalność, zaległość
i skuteczność, o których mowa w ust. 4, oblicza się po upływie roku następującego
po roku, w którym złożył ślubowanie. W pierwszych dwóch latach kalendarzowych
działalności komornik nie może przyjąć więcej niż 2500 spraw z wyboru
wierzyciela w każdym roku.
8. Komornik wybrany przez wierzyciela może odmówić danemu
wierzycielowi przyjęcia sprawy, jeżeli liczba wniosków egzekucyjnych, jakie
wpłynęły do kancelarii w danym roku od tego wierzyciela, przekroczyła 100.
9. Na wniosek wierzyciela komornik przekazuje sprawę egzekucyjną
wskazanemu przez wierzyciela komornikowi właściwemu zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego. Do wniosku
wierzyciela dołącza się pisemną zgodę wskazanego komornika na przyjęcie
sprawy.
10. Jeżeli po wszczęciu postępowania komornik stwierdzi, że w momencie
złożenia wniosku przez wierzyciela dłużnik zamieszkiwał poza jego rewirem,
a zachodziły przesłanki do odmowy wszczęcia postępowania, o których mowa
w ust. 4, komornik wyda postanowienie o przekazaniu sprawy komornikowi
właściwości ogólnej dłużnika. W przypadku gdy w rewirze właściwości ogólnej
dłużnika działa kilku komorników, przed wydaniem postanowienia komornik
wezwie wierzyciela do wskazania w terminie 7 dni komornika właściwego,
któremu sprawa ma zostać przekazana. Jeżeli wierzyciel w zakreślonym terminie
nie wskaże komornika właściwego, komornik przekaże sprawę komornikowi
właściwemu wybranemu według własnego uznania.
11. Przepisu art. 775¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks
postępowania cywilnego nie stosuje się.
12. W przypadku odmowy wszczęcia egzekucji, wykonania postanowienia
o udzieleniu zabezpieczenia albo wykonania europejskiego nakazu zabezpieczenia
na rachunku bankowym, komornik wydaje postanowienie. Postanowienie to
doręcza się tylko wierzycielowi wraz z tytułem wykonawczym i wnioskiem
egzekucyjnym. W przypadkach, o których mowa w ust. 4 i 8, skarga na
postanowienie nie przysługuje.

Ustawa o komornikach sądowych art. 10

DODAJ