Art. 101. 1. Stosunek pracy z mianowanym pracownikiem naukowym może
ulec rozwiązaniu w drodze porozumienia stron w każdym czasie.
2. Rozwiązanie stosunku pracy z mianowanym pracownikiem naukowym,
z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, może nastąpić w przypadku:
1) czasowej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, jeżeli okres tej
niezdolności przekracza okres zasiłkowy, a w przypadku stwierdzenia przez
uprawnionego lekarza poprawy stanu zdrowia i możliwości powrotu do pracy,
jeżeli okres ten przekracza 2 lata;
2) wszczęcia postępowania w sprawie likwidacji instytutu;
3) otrzymania przez mianowanego pracownika naukowego, w okresie nie
krótszym niż rok, dwóch kolejnych ocen negatywnych, o których mowa w art. 96;
4) podjęcia dodatkowego zatrudnienia lub prowadzenia działalności
gospodarczej bez uzyskania zgody dyrektora, o której mowa w art. 94 ust. 3.
3. Rozwiązanie stosunku pracy z mianowanym pracownikiem naukowym bez
wypowiedzenia może nastąpić w przypadku:
1) trwałej utraty zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku, stwierdzonej
orzeczeniem lekarza orzecznika w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568 i 1222), jeżeli nie ma możliwości
zatrudnienia pracownika na innym stanowisku, odpowiednim do jego stanu
zdrowia i kwalifikacji zawodowych, albo gdy pracownik odmawia przejścia do innej pracy;
2) niedostarczenia w wyznaczonym terminie orzeczenia potwierdzającego
zdolność do pracy na zajmowanym stanowisku, wydanego przez lekarza
prowadzącego badania okresowe lub kontrolne;
3) dopuszczenia się przez niego:
a) czynu określonego w art. 115 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie
autorskim i prawach pokrewnych stwierdzonego prawomocnym wyrokiem sądu,
b) stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem komisji dyscyplinarnej na
podstawie orzeczenia komisji do spraw etyki w nauce:
– przywłaszczenia sobie autorstwa albo wprowadzenia w błąd co do
autorstwa całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania,
– rozpowszechnienia, bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy,
cudzego utworu w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania,
– rozpowszechnienia, bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy,
cudzego artystycznego wykonania albo publicznego zniekształcenia
takiego utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu
lub nadania,
– naruszenia w inny sposobu cudzych praw autorskich lub praw pokrewnych,
– fałszowania badań lub wyników badań naukowych,
– innego oszustwa naukowego;
4) skazania prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne.
4. Stosunek pracy z mianowanym pracownikiem naukowym może być
rozwiązany również z innych ważnych przyczyn, po uzyskaniu zgody rady
naukowej instytutu.

Ustawa o Polskiej Akademii Nauk art. 101

DODAJ