Teza brak tezy czytaj dalej

Teza Zgodnie z art. 24 k.c. przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są: 1) istnienie dobra osobistego, 2) zagrożenie lub naruszenie tego dobra, 3) bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Pierwsze dwie przesłanki musi udowodnić powód dochodzący ochrony; pozwany może bronić się, wykazując, że nie działał bezprawnie. czytaj dalej

Teza zgodnie z art. 23 i 24 k.c. ochrona dóbr osobistych na gruncie kodeksu cywilnego jest oparta na założeniu o istnieniu (wyrażonego w art. 23 k.c.) powszechnego zakazu naruszania dóbr osobistych innych osób, a więc ma wymiar bezwzględny. Z postanowień art. 23 k.c. wynika także, iż wymienione w nim dobra osobiste pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach, w tym również przepisach prawa karnego. Oznacza to, że uzyskanie ochrony na podstawie innej niż kodeks cywilny, nie może samo przez się stanowić podstawy do odmowy udzielenia jej na podstawie art. 23 i 24 k.c. Taka odmowa może nastąpić tylko wówczas, gdy sąd dojdzie do przekonania na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż nie było naruszenia dobra osobistego lub też nie występują przesłanki wymienione w art. 24 k.c., czytaj dalej

Teza Dobrem chronionym prawnie w art. 23 k.c. jest cześć człowieka. Można stwierdzić, że powszechnie w piśmiennictwie i judykaturze wskazuje się na dwa aspekty czci – tzw. zewnętrzny (dobre imię) i wewnętrzny (godność osobistą). Rozróżnienie to znajduje swój wyraz także na gruncie prawa karnego, które osobno reguluje odpowiedzialność za zniesławienie (art. 212 k.k.) i znieważenie (art. 216 k.k.), przy czym w pierwszym przypadku przedmiotem ochrony jest dobre imię pokrzywdzonego, a w drugim jego godność osobista. Przepis art. 11 k.p.c. statuuje zasadę związania ustaleniami wyroku karnego ze skutkami erga omnes, co oznacza, że nikt nie może wykazywać, że wyrok skazujący, jako wadliwy, nie wiąże w zakresie swoich ustaleń. Zdanie drugie artykułu nie uchyla wskazanej reguły, daje tylko wyraz temu, że zasada związania ustaleniami wyroku skazującego nie przesądza, sama przez się, w świetle przepisów prawa cywilnego, odpowiedzialności osoby tzw. cywilnie odpowiedzialnej. czytaj dalej

Teza W przypadku postępowań sądowych zakres ochrony osoby dotkniętej naruszeniem dobra osobistego przez przeciwnika procesowego powinien być określany przy uwzględnieniu przysługującego mu prawa do sądu. Jest to również prawo chronione na poziomie konstytucyjnym (art. 45 Konstytucji RP), podobnie jak prawo poszanowania dóbr osobistych, w tym godności człowieka (art. 30 Konstytucji RP). czytaj dalej

Teza Wierzyciel, któremu przysługuje uprawnienie roszczeni z weksla, powinien wykazać, że posiadany przez niego papier wartościowy spełnia wszystkie cechy przesądzające o jego ważności (art. 101 i 102 u.p.w.), a nadto został wydany przez wystawcę. Gdy podoła temu obowiązkowi, aktualizuje się domniemanie istnienia wierzytelności w wysokości sumy wekslowej, zaś ciężar dowodu przeciwnego przerzucony zostaje na dłużni. czytaj dalej

Teza Popełnia przestępstwo z art. 233 § 1 kk i art. 234 kk przy zast. art. 11 § 2 kk. działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w toku dochodzenia prowadzonego w sprawie zniesławienia innej osoby za pośrednictwem internetu, będąc przesłuchiwaną, zeznała nieprawdę na temat zaistnienia, okoliczności i przebiegu tego przestępstwa oraz personaliów sprawcy. czytaj dalej

Teza Przestępstwo o naruszenie dóbr osobistych popełnia ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawna lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. czytaj dalej

Teza Sąd może wyrokiem orzec rozwiązanie spółki na żądanie wspólnika lub członka organu spółki, jeżeli osiągnięcie celu spółki stało się niemożliwe albo jeżeli zaszły inne ważne przyczyny wywołane stosunkami spółki. czytaj dalej