Wyrok SA w Białymstoku z 6 lipca 2018 r. w sprawie o zapłatę.

Sygn. akt I ACa 141/18

WYROK

Dnia 6 lipca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący

:

SSA Bogusław Suter

Sędziowie

:

SA Elżbieta Bieńkowska

SO del. Jacek Malinowski (spr.)

Protokolant

:

Urszula Westfal

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2018 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) w W.

przeciwko J. K. i B. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce

z dnia 18 lipca 2017 r. sygn. akt I C 905/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów instancji odwoławczej.

(...)

Sygn. akt I ACa 141/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 7 czerwca 2016 r. powód (...) (...) reprezentowany przez (...) (...) S.A. w W. wniósł przeciwko pozwanym J. K. i B. K. o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 239.753,41 zł wraz z odsetkami: od kwoty 106.210,60 zł według zmiennej stopy procentowanej stanowiącej dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty; ustawowymi za opóźnienie od kwoty 69.703,44 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty; ustawowymi za opóźnienie od kwoty 14.991,59 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 26.405 zł.

Od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty sprzeciwie, pozwani J. K. i B. K. wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Pozwani m.in. podnieśli, że do dnia 12 kwietnia 2013 r. wpłacili do banku – poprzednika prawnego powoda – kwotę 89.642,33 zł, przelew wierzytelności jest nieczytelny, odnosi się bowiem jedynie do pozwanego. Zarzucili lichwiarski sposób egzekucji oraz stwierdzili, że nie starają się uniknąć spłaty. Chcą to jednak uczynić w miarę ich możliwość – w kwotach po 1.000 zł miesięcznie, tak jak płacili to bankowi.

W odpowiedzi na sprzeciw powód odparł zarzuty pozwanych i zmodyfikował powództwo cofając pozew w zakresie roszczenia o zapłatę odsetek naliczanych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 106.210,60 zł i wyliczonych od zmiennej stopy procentowej stanowiącej dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W kolejnym piśmie procesowym pozwani przypomnieli, że od banku pożyczyli 135.282,09 zł do dnia 12 kwietnia 2013 r. spłacili 89.642,33 zł i załączyli dowody wpłat na ww. sumę. Konsekwencją stanowiska pozwanych było cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia w części dotyczącej kwoty 89.642,33 zł przez powoda i wniosek o umorzenie w tej części postępowania. W związku z powyższym powód żądał zasądzenia od pozwanych kwoty 150.111,08 zł wraz z odsetkami: od kwoty 16.568,27 zł – odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty; od kwoty 69.703,44 zł – odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty; od kwoty 14.991,59 zł – odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenia od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na powyższe pozwani podtrzymali swoje stanowisko wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Dodatkowo, w powołaniu na uchwałę Sądu Najwyższego – podnieśli zarzut przedawnienia oraz stwierdzili, że pozwany może uznać kwotę 45.639,76 zł z osobnego powództwa.

Powód pismem z 17 lutego 2017 r. po raz kolejny zmodyfikował powództwo. Domagał się zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 150.111,08 zł z tytułu hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 229.979,55 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z zastrzeżeniem pozwanym w wyroku prawa powoływania się w postępowaniu egzekucyjnym, na ograniczenie ich odpowiedzialności do prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W., dla której Sąd Rejonowy w Wyszkowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...).

W odpowiedzi pozwani wnieśli o oddalanie powództwa.

Wyrokiem z 18 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce zasądził solidarnie od pozwanych J. K. i B. K. na rzecz powoda (...) (...)z siedzibą w W. (...) (...) reprezentowanego przez Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych kwotę 45.639,76 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 7 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty – z tytułu hipoteki umownej kaucyjnej ustanowionej na prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę (...), położonej w W., dla której Sąd Rejonowy w Wyszkowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą Nr (...), ustanowionej na zabezpieczenie kredytu udzielonego pozwanym, zastrzegając pozwanym prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego do ograniczenia ich odpowiedzialności do prawa użytkowania wieczystego ww. nieruchomości (pkt 1), umorzył postępowanie w zakresie kwoty 89.642,33 zł (pkt 2), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 3) i zasądził od pozwanych J. K. i B. K. na rzecz powoda kwotę 4.664 zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania, w tym 2.282 zł tytułem opłaty od zasądzonego roszczenia oraz 2.282 zł wynagrodzenia pełnomocnika procesowego i opłaty od pełnomocnictwa (pkt 4).

Sąd I instancji ustalił, że (...)który uległ przekształceniu w (...)w dniu 24 września 2004 r., zawarł z J. K. i B. K. umowę kredytu hipotecznego w kwocie 104.000 zł nr (...) indeksowanego do kursem (...). Na jej mocy pozwani zobowiązali się do spłaty kredytu w 240 miesięcznych (do 24.12.2024 r.) ratach równych kapitałowo-odsetkowych. Spłata wszelkich zobowiązań z tytułu umowy miała być dokonywana w złotych na rachunek pomocniczy zgodnie z harmonogramem spłat kredytu. Wysokość zobowiązania miała być ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w walucie indeksacyjnej – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych” do waluty wyrażonej w umowie – obowiązującego w dniu spłaty. Kredyt miał być zabezpieczony na rzecz banku m.in. hipoteką kaucyjną do kwoty 170% kwoty kredytu na nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), o pow. 274 m ( 2), położoną w W. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Oprocentowanie kredytu maiło być zmienne i na dzień sporządzenia umowy wynosiło 9,15% w skali roku. Zasady i terminy zmian oprocentowania oraz odsetki karne określać miał Regulamin, stanowiący integralną cześć umowy.

W dniu 28 lipca 2005 r. bank i pozwani ww. umowę aneksowali. Na jej mocy udzielono im jeszcze kredytu w kwocie 31.282,09 zł (bezsporne). W tym też dniu pozwani złożyli oświadczanie w trybie art. 95 ust. 4. Prawa bankowego o ustanowieniu hipoteki kaucyjnej do kwoty 229.979,55 zł na rzecz (...) w K. jako zabezpieczenie spłaty kredytu – na prawie do użytkowania wieczystego działki gruntu oraz prawie własności położonego na niej budynku, objętych księgą wieczystą nr (...).

W związku ze wszczęciem egzekucji do nieruchomości w sprawie Km 686/06, stanowiącej przedmiot zabezpieczenia hipotecznego, wobec zagrożenia terminowej spłaty kredytu, bank wypowiedział umowę kredytową w całości za 30-dniowym okresem wypowiedzenia pismem z dnia 22 października 2007 r.

Następnie pismem z 26 listopada 2007 r. powód wystosował ostateczne wezwanie do zapłaty w terminie tygodniowym całości wymagalnej wierzytelności obejmującej: 111.037,73 zł tytułem należności kapitałowej; 878,21 zł tytułem odsetek umownych; 72,84 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie i 40,00 zł tytułem kosztów ostatecznego wezwania do zapłaty.

W dniu 29 sierpnia 2008 r. poprzedni wierzyciel - (...) w K. wystawił przeciwko pozwanym bankowy tytuł egzekucyjny (b.t.e.) nr (...) wskazując że niespłacona należność kapitałowa wynosi 99.852,73 zł, naliczone niespłacone odsetki umowne za okres od 1.11.2007 do 26.11.2007 r. – 878,21 zł, naliczone i niespłacone odsetki karne za okres od 1.11.2017 do dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego – 19.321,15 zł oraz koszty upomnień monitów, obsługi i ubezpieczenia kredytu – 118,80 zł (b.t.e.).

Postanowieniem z dnia 15 września 2008 r. Sąd Rejonowy w Wyszkowie nadał na ww. bankowy tytuł egzekucyjny klauzulę wykonalności (I Co 355/08).

Następca prawny (...) w(...)w W. wnioskiem z 12 kwietna 2010 r., skierowanym do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wyszkowie, wniósł o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanym. Po czym na skutek zobowiązania Komornika do przedłożenia tytułu wykonawczego z klauzulą wykonalności na rzecz następcy prawnego wnioskiem z 30 czerwca 2010 r. wystąpił do Sądu o nadanie klauzuli wykonalności na ww. b.t.e. na jego rzecz – w związku z przejściem uprawnień.

Pismem z 16 listopada 2011 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wyszkowie J. J. przesłał zawiadomienie o wszczęciu egzekucji wraz z wezwaniem do zapłaty należności w nim wymienionych.

Postępowanie w sprawie wniosku banku przeciwko pozwanemu (Km 174/10) zostało postanowieniem z dnia 10 stycznia 2012 r. zawieszone na podstawie art. 820 k.p.c. na wniosek wierzyciela z dnia 2 stycznia 2012 r.

Postanowieniem z dnia 21 marca 2013 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wyszkowie stwierdził, że postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku (...)przeciwko pozwanym J. K. i jego żonie B. K., uległo umorzeniu z mocy samego prawa na podstawie art. 823 k.p.c.

Pozwani spłacali swój dług wobec banku w miarę swych możliwości, w różnych kwotach i nieregularnie. Do dnia 12 kwietnia 2013 r. z tytułu udzielonego im kredytu spłacili 89.642,33 zł. W dniu 27 czerwca 2014 r. powód i poprzedni wierzyciel pozwanych zawarli umowę o przelew wierzytelności przysługującej wobec pozwanych. Zgodnie z umową, z zastrzeżeniem art. 79 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, z dniem zawarcia umowy na nabywcę, przeszyły wierzytelności z prawami związanymi, w szczególności prawa wynikające z ustanowionych dotychczas na rzecz zbywcy zabezpieczeń i wszelkie inne prawa z wierzytelnościami i zabezpieczeniami związane, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty.

Pismami z 14 sierpnia 2014 r. powód (...) (...) wezwał pozwanych do zapłaty kwoty wierzytelności wymagalnych wynikających z tytułu usługi bankowej kredytu hipotecznego z dnia 30 września 2004 r. w kwocie 196.411,59 zł w terminie do dnia 21 sierpnia 2014 r.

Aktualnie wierzycielem hipotecznym w księdze wieczystej (...) z tytułu umowy opisanego wyżej kredytu jest wpisany powód – do kwoty 229.979,55 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że w sprawie nie stwierdzono, aby przelew wierzytelności na powodowy fundusz sekurytyzacyjny był sprzeczny z ustawą, zastrzeżeniem umownym ani właściwością zobowiązania. Powód wykazał, że wierzytelność objęta wskazaną wyżej umową przysługiwała bankowi, który z pozwanymi zawarł umowę kredytu. Przedstawił umowę kredytu jak i umowę przelewu wierzytelności. Zauważył, że co prawda załącznik do tej umowy jako zobowiązanego z tytułu przedmiotowej umowy kredytu wskazywał jedynie pozwanego, jednak brak było podstaw do przyjęcia, że umowa przelewu wierzytelności dotyczyła tylko jednego z dłużników. Pozwani z tytułu umowy kredytu byli współkredytobiorcami, a ich odpowiedzialność była solidarna. Stwierdził, że przelew wierzytelności obejmuje solidarny dług pozwanych w takim zakresie przedmiotowym i podmiotowym, w jakim istniał w stosunku do pierwotnego wierzyciela i obejmuje związku z tym wszystkich dłużników solidarnych.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 89.642,33 zł, bowiem pozwani w toku procesu przedłożyli dowody wpłat na tę kwotę i w konsekwencji powód cofnął pozew w tym zakresie ze zrzeczeniem się roszczenia (art. 355 § 1 w zw. z art. 203 § 1 k.p.c.).

Wskazał, że w dacie wytoczenia powództwa powód był wierzycielem hipotecznym. Powołując art. 79 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece zaznaczył, że powód wykazał, że przelew wierzytelności hipotecznej był skuteczny. Przedłożył wydruk z księgi wieczystej (...), z której wynika, że powód jest wpisany w dziale IV tej księgi jako wierzyciel hipoteczny z tytułu hipoteki kaucyjnej do kwoty 229.979,55 zł. Podstawą wpisu w ww. księdze był wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 29 września 2014 r.

Za częściowo zasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut przedawnienia, argumentując, że roszczenie banku o zwrot kredytu, a obecnie funduszu sekurytyzacyjnego, ma związek z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym termin przedawnienia wynosi trzy lata. Trzyletni okres przedawnienia przewidziany jest również dla świadczeń okresowych (art. 118 k.c.). Zaznaczył, że na częściową trafność zarzutu przedawnienia w niniejszej sprawie wpływało brzmienie art. 77 u.k.w.h., w świetle którego ustanowienie hipoteki przez pozwanych zezwala na dochodzenie roszczenia bez względu na to czy jest ono przedawnione czy też nie. Przy czym zgodnie ze zdaniem drugim przywołanego przepisu, powyższe nie ma zastosowania do roszczeń o świadczenia uboczne. W tym wypadku działa reguła ogólna wynikająca z art. 117 k.c. i następnych dająca możliwość uchylenia się od zapłaty przedawnionych odsetek i innych należności ubocznych.

Odwołując się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, zaznaczył, że powód nie powoływał się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.), lecz ograniczył się jedynie do modyfikacji powództwa w uwzględnieniu kwoty spłaconego przez pozwanych kapitału.

Analizując zestawienie wpłat dokonanych po wypowiedzeniu Sąd uznał, że pozwani dokonywali nieregularnych wpłat do 3 września 2009 r. Po zawarciu z poprzednim wierzycielem ugody, dokonali jednej wpłaty w kwocie 1.250 zł w dniu 12 kwietnia 2013 r. Od tej daty brak dowodów na jakiekolwiek wpłaty tytułem spłaty zobowiązania. Z przedmiotowego zestawienia wynikało, że w dacie wpłaty ostatniej raty (12.04.2013 r.) roszczenie z zastrzeżeniem art. 77 u.k.w.h. było przedawnione od 4 września 2012 r. Wskazał, że wpływ zawarcia ugody na przedawnienie, pozostawał poza sferą jakiegokolwiek sporu między stronami. Kwestia ta nie była poruszana przez żadną ze stron, nie wyjaśniana ani w jakikolwiek sposób wzmacniana dowodowo. Tym niemniej, uznając, że termin przedawnienia należy liczyć od daty ostatniej wpłaty (12.04.2013 r.), Sąd Okręgowy stwierdził, że trzyletni okres przedawnienia upłynął z dniem 12 kwietnia 2016 r. Skoro pozew w sprawie niniejszej został wniesiony dopiero w dniu 7 czerwca 2016 r., tj. w czasie, kiedy roszczenie było przedawnione, zarzut przedawnienia był skuteczny. W uwzględnieniu zarzutu przedawnienia w zakresie odsetek i kosztów, zasądził kwotę kapitału zabezpieczoną hipoteką kaucyjną na użytkowaniu wieczystym, która stanowi różnicę kwoty kredytu zaciągniętego przez pozwanych i kwoty przez pozwanych wpłaconych tytułem spłaty, tj. 135.282,09 zł - 89.642,33 zł = 45.639,76 zł. Zgodnie z żądaniem pozwu odpowiedzialność pozwanych została ograniczona do prawa powoływania się przez pozwanych w postępowaniu egzekucyjnym na ograniczenie odpowiedzialności do prawa u użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości. Odsetki od zasądzonego kapitału zasądzone zostały zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanych od dnia wniesienia pozwu, tj. 7 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty.

Odnosząc się zaś do twierdzenia pozwanych o tym, że nie starają się uniknąć spłaty zaciągniętego kredytu, niemniej chcą go spłacać w miarę ich możliwość – w kwotach po 1.000 zł miesięcznie, Sąd Okręgowy wyjaśnił, że nie stanowiło ono formalnego wniosku o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Pozwani w toku postępowania konsekwentnie wnosili o oddalenie powództwa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo rozdzielając powstałe w sprawie koszty. Wskazał, że powód sprawę niniejszą wygrał w 33%. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono według § 2 pkt 6 taksy radcowskiej obowiązującej w dacie wniesienia pozwu.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani. Odwołując się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. (III CZP 29/16) wnosili o uznanie zarzutu przedawnienia za skuteczny wobec całej, dochodzonej przez powoda, wierzytelności. W ocenie pozwanych, powód bezpodstawnie a przy tym bezprawnie stara się przejąć rolę banku, co jest niezgodne z przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Wskazali, że nie ustanowili hipoteki kaucyjnej na rzecz powoda, zatem nie jest zrozumiałym dlaczego powód bez wiedzy i zgody skarżących został wpisany do ich hipoteki kaucyjnej. Argumentowali, że powód nie przedstawił Sądowi umowy zakupu długu i nie wiadomym jest za jaką sumę ten dług nabyto. Pozwani wnieśli o zmianę skarżonego rozstrzygnięcia i oddalenie powództwa w całości lub przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi powód wniósł o oddalenie apelacji i utrzymanie w całości w mocy wyroku Sądu I instancji oraz zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja okazała się niezasadna.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd Apelacyjny podziela w całości ustalenia Sądu Okręgowego. Uznając zatem ustalenia te za prawidłowe, Sąd Apelacyjny przyjął je za własne, czyniąc podstawą swego rozstrzygnięcia. Jako w pełni trafną należy również ocenę prawną roszczenia powoda.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do twierdzeń apelacji dotyczących nieustanowienia hipoteki kaucyjnej na rzecz powoda, a więc błędnego ustalenia stanu faktycznego. Skarżący kwestionowali zatem w istocie skuteczność nabycia przez powoda dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności. Trzeba podkreślić, że przelew wierzytelności jest to umowa, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przy czym jego przedmiotem może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. W orzecznictwie podkreśla się, że skutkiem przelewu wierzytelności jest sukcesja syngularna o charakterze translatywnym. Nie prowadzi on do umorzenia zobowiązania, jego zmiany przedmiotowej lub zakresu odpowiedzialności, bądź powołania nowego, ale do kontynuacji istniejącego zobowiązania w innym układzie podmiotowym. Nabycie wierzytelności może nastąpić zatem tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim przysługiwała zbywcy, gdyż brak wierzytelności czyni umowę o przelew wierzytelności nieskuteczną prawnie (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2014 r., V CSK 620/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 lipca 2016 r., V ACa 941/15).

Zgodnie z art. 79 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece w razie przelewu wierzytelności hipotecznej na nabywcę przechodzi także hipoteka, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do przelewu wierzytelności hipotecznej niezbędny jest wpis w księdze wieczystej. Zgodnie zaś z ust. 2 hipoteka nie może być przeniesiona bez wierzytelności, którą zabezpiecza. W sprawie niniejszej – jak trafnie wskazał Sąd I instancji – na skutek umowy przelewu wierzytelności przysługującej wobec skarżących zawartej w dniu 27 czerwca 2014 r. między powodem a poprzednim wierzycielem pozwanych, z zastrzeżeniem art. 79 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, z dniem zawarcia tejże umowy na nabywcę przeszły wierzytelności z prawami związanymi, w szczególności prawa wynikające z ustanowionych dotychczas na rzecz zbywcy zabezpieczeń i wszelkie inne prawa z wierzytelnościami i zabezpieczeniami związane, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty (k. 62-69). Co więcej, za pomocą przedłożonego do akt niniejszej sprawy wydruku z księgi wieczystej nr (...), powód zdołał wykazać skuteczność przejścia nań wierzytelności jaka przysługiwała wierzycielowi pierwotnemu wobec pozwanych z tytułu umowy kredytu (k. 183). Tym samym, prawidłowo przyjął Sąd Okręgowy, iż powód wykazał, że przelew wierzytelności był skuteczny.

Akceptacji Sądu Apelacyjnego nie znalazł również zarzut skarżących jakoby termin przedawnienia – w stosunku do całej wierzytelności wynikającej z przedmiotowej umowy kredytowej – upłynął w dniu 22 października 2010 r., licząc od daty wypowiedzenia tej umowy, tj. 22 października 2007 r.). O ile bowiem zarzut przedawnienia został uwzględniony w zakresie odsetek i kosztów, to – wbrew zapatrywaniom apelacji – nie sposób uznać, by tego rodzaju skutek nastąpił wobec kwoty należności głównej (kapitału). Godzi się zauważyć, że przedawnienie wierzytelności hipotecznych w sposób szczególny kształtuje art. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Przepis ten przewiduje, że upływ terminu przedawnienia nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2016 r., I ACa 439/16). Przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za sobą bowiem tylko skutki w sferze obligacyjnej.

Zważając na powyższe, Sąd Odwoławczy również doszedł do przekonania, że powód – wbrew wywodom skarżących – mógł z mocy art. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, jako wierzyciel hipoteczny, skutecznie dochodzić w tym postępowaniu zapłaty tej części należności wynikającej z umowy kredytu, która dotyczyła kapitału i bezspornie nie została spłacona, z ograniczeniem oczywiście odpowiedzialności w oparciu o ww. przepis. W konsekwencji uznać należało, że zarzuty zaprezentowane w apelacji pozwanych nie mogły odnieść zamierzonego przez nich skutku w postaci oddalenia powództwa w całości.

W tym stanie rzecz Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz w oparciu o § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). Wysokość kosztów zastępstwa procesowego poniesionego przez powoda i żądanego w odpowiedzi na apelację została ustalona w wysokości minimalnej, wynikającej z ww. rozporządzenia.

(...)