Wyrok SO w Zielonej Górze z 12 czerwca 2017 r. w sprawie o przyznanie wcześniejszej emerytury.

Sygn.akt. IV U 649/17

WYROK

Dnia 11.05.2017 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogusław Łój

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Barbara Serżysko

po rozpoznaniu w dniu 11.05.2017 r. w Zielonej Górze

sprawy z odwołania : R. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 18.01.2017 r. znak (...)

przeciwko:

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o przyznanie wcześniejszej emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję, w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy R. P. prawo do emerytury od dnia 03.grudnia 2016r.

SSO Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 649/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18.01.2017 r., znak: ENS/20/051076352, pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawcy R. P. prawa do emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na nieudowodnienie przez wnioskodawcę 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca R. P. domagał się jej zmiany, wywodząc, że w przebiegu jego pracy zawodowej od dnia 01.08.1978 r. do dnia 31.07.2013 r. pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. P., urodzony (...), wnioskiem złożonym w organie rentowym w dniu 28.11.2016 r. domagał się ustalenia prawa do emerytury przewidzianej przepisem art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wnosząc o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 01.01.1999 r. okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, 2 miesięcy i 19 dni, w tym 12 lat, 8 miesięcy i 29 dni stażu pracy w szczególnych warunkach.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach Zakład uznał okresy zatrudnienia od 01.08.1978 r. do 31.10.1978 r. i od 02.11.1978 r. do 30.04.1991r. Nie uwzględniono natomiast okresów zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w W. oraz w (...) sp. z o.o. w C..

okoliczności niesporne

dowód: akta organu rentowego

W okresie od 20.07.1995 r. do 30.06.2009 r. wnioskodawca zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w C. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze powyżej 12 ton.

Firma zajmowała się transportem drogowym. Wnioskodawca w ramach pracy jeździł ciągnikami z naczepą – marki V. i (...) o ciężarze całkowitym ok. 40 ton, pusty pojazd z naczepą ważył około 15-16 ton. W firmie nie było innych pojazdów. Ciągników było nawet 80-100. Poza kierowcami zatrudniano spedytorów i mechaników. Kierowcy nie mieli przerw w zatrudnieniu, w razie awarii samochodu przyjeżdżał serwis w celu naprawy. Wnioskodawca pracował co najmniej 8 godzin na dobę.

dowód: - zeznania świadka A. B., k. 14v akt sąd.;

- zeznania świadka E. K., k. 14v akt sąd.;

- zeznania wnioskodawcy, k. 14 w zw. z k. 15 akt sąd.;

- świadectwo pracy z dnia 30.06.2009 r., k. 8 akt emerytalnych

wnioskodawcy;

- zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia

15.09.2008 r., wykaz okresów, k. 14, 17-18 akt kapitału

początkowego wnioskodawcy

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne.

Zgodnie z dyspozycja art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 887 ze zm.; dalej jako: ustawa o emeryturach i rentach z FUS albo ustawa emerytalna) – ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46 , 47, 50, 50a, 50e i 184.

Przepis art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 , 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn, tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43);

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 , tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27 a.

Emerytura, o której mowa wyżej, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom tym przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43).

W myśl § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Reasumując, mężczyzna, będący pracownikiem zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, może przejść na emeryturę w wieku 60 lat, pod warunkiem, że udowodnił wymagany okres składkowy i nieskładkowy – co najmniej 25 lat, w tym co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawca R. P. udowodnił ponad 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych.

Przepis § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stanowi, że okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Jednakże z ugruntowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że w sądowym postępowaniu odwoławczym nie obowiązują ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym i możliwe jest ustalenie okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze również w oparciu o inne dowody niż zaświadczenia z zakładów pracy (uchwała SN z 21 września 1984 r., III UZP 48/84, Lex 14630 oraz uchwała SN z 10 marca 1984 r., III UZP 6/84, Lex 14625). Powyższe wynika także z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 (Lex nr 14635), w której SN stwierdził, że jeżeli odwołujący wykaże, że z powodu likwidacji zakładu pracy nie jest możliwe przedstawienie zaświadczenia z zakładu pracy, to może tę okoliczność dowodzić wszelkimi środkami dowodowymi, w tym dowodami z zeznań świadków. Podobne stanowisko Sąd Najwyższy zajął w wyroku z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619/98 (OSNP 2000/11/439, (...), M.Prawn. 1999/12/9, OSNP-wkł. (...), OSP 2002/2/26).

Dlatego też Sąd mógł oprzeć swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie na wynikach postępowania dowodowego zarówno z dokumentów, jak i z zeznań świadków, tym bardziej, ze organ rentowy w toku postępowania nie zakwestionował zeznań świadków, nie przedłożył dowodów przeciwnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe uzasadnia twierdzenie, iż wnioskodawca w okresie od 20.07.1995 r. do 31.12.1998 r. (w zakresie relewantnym z punktu widzenia ustawy emerytalnej) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze powyżej 12 ton, kwalifikowaną jako praca w szczególnych warunkach wymieniona pod pozycją 2 w dziale VIII wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony).

Okoliczności te zostały potwierdzone przez zeznania przesłuchanych w sprawie w charakterze świadków A. B. i E. K., którzy pracowali razem z wnioskodawcą w (...) Sp. z o.o. w C. na tym samym stanowisku i mają bezpośrednią wiedzę na temat pracy wykonywanej przez wnioskodawcę.

Świadek A. B. pracował w firmie (...) w latach 1983-2009, a świadek E. K. – od 29.04.1996 r. do 31.05.2009 r. Obaj świadkowie pracowali jako kierowcy ciągników. Spotykali się z wnioskodawcą w pracy, w bazie. Zgodnie zeznali, ile wynosił ciężar pojazdów z przyczepą, którymi jeździł też wnioskodawca, jakiej marki były to pojazdy i że wnioskodawca pracował w takim samym charakterze, co świadkowie. Jak zeznał A. B., jeżdżono „w takim czasie, jak pozwalały przepisy”, co potwierdził wnioskodawca, zeznając, że pracował ponad 8 godzin na dobę. W razie awarii – jak zeznał świadek E. K. – pojazd naprawiany był przez serwis, który przyjeżdżał w tym celu, tak więc nie było z tego powodu przerw w zatrudnieniu.

Zeznaniom tym nie sposób odmówić wiarygodności, gdyż są one logiczne, bardzo zbieżne w swej treści oraz spójne ze stanowiskiem wnioskodawcy wyrażonym w postępowaniu oraz jego zeznaniami w charakterze strony. Znajdują ponadto potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w sprawie: świadectwie pracy, zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Jedyna rozbieżność w zeznaniach świadków dotyczy tego, czy w firmie były inne stanowiska pracy dla pracowników fizycznych, jednak nie ma to znaczenia z punktu widzenia przedmiotu sprawy.

Wnioskodawca nie może ponosić negatywnych konsekwencji wskutek braku ścisłego określenia stanowiska pracy w szczególnych warunkach w świadectwie pracy. Zresztą świadectwo z dnia 30.06.2009 r. wymienia stanowisko „kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 12 ton”.

Sąd pragnie również podkreślić, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 01.06.2010r., II UK 21/10, LEX nr 619638).

Okres zatrudnienia od 20.07.1995 r. do 31.12.1998 r. (3 lata, 5 miesięcy i 10 dni) podlegał więc zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych, co przy 12 latach, 8 miesiącach i 29 dniach zaliczonych przez ZUS, daje w sumie ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując, uznać należało, że R. P. legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i z tego tytułu spełnił przesłanki do uzyskania emerytury poczynając od dnia (...)., tj. od dnia ukończenia 60 roku życia.

Wobec powyższego na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w wyroku.