Ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa szczególne uprawnienia wierzyciela i obowiązki dłużnika
w związku z terminami zapłaty w transakcjach handlowych, skutki niewykonania
takich obowiązków oraz postępowanie w sprawie nadmiernego opóźniania się ze
spełnianiem świadczeń pieniężnych.

art. 2. więcej Art. 2. Przepisy ustawy stosuje się do transakcji handlowych, których
wyłącznymi stronami są:
1) przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424);
2) podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6
marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców;
3) podmioty, o których mowa w art. 4, art. 5 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia
11 września 2019 r. ‒ Prawo zamówień publicznych (Dz. U. poz. 2019 oraz z
2020 r. poz. 288);
4) osoby wykonujące wolny zawód;
5) oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
6) (uchylony)
7) przedsiębiorcy z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.

art. 3. więcej Art. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się do:
1) długów objętych postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów
ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2019 r. poz.
498, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo
restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2020 r. poz. 814);
2) umów, na podstawie których są wykonywane czynności bankowe w rozumieniu
przepisów art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe
(Dz. U. z 2019 r. poz. 2357 oraz z 2020 r. poz. 284, 288 i 321);
3) umów, których stronami są wyłącznie podmioty zaliczane do sektora finansów
publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.
4) (uchylony)

art. 4. więcej Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) transakcja handlowa – umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru
lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2,
zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością;
1a) świadczenie pieniężne – wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi
w transakcji handlowej;
2) podmiot publiczny – podmioty, o których mowa w art. 4 ustawy z dnia
11 września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych;>
3) odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych:
a) w przypadku transakcji handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot
publiczny będący podmiotem leczniczym – odsetki w wysokości równej
sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i ośmiu punktów
procentowych,
b) w przypadku transakcji handlowych, w których dłużnikiem nie jest podmiot
publiczny będący podmiotem leczniczym – odsetki w wysokości równej sumie
stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i dziesięciu punktów
procentowych;
4) podmiot leczniczy – podmiot, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2–4 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 295 i 567);
5) mikroprzedsiębiorca, mały przedsiębiorca, średni przedsiębiorca – odpowiednio
mikroprzedsiębiorcę, małego przedsiębiorcę i średniego przedsiębiorcę
w rozumieniu załącznika I do rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia
17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem
wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i art. 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187
z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.);
6) duży przedsiębiorca – przedsiębiorcę niebędącego mikroprzedsiębiorcą, małym
przedsiębiorcą ani średnim przedsiębiorcą.

Art. 4a. Do transakcji handlowych nie stosuje się przepisu art. 481 § 2 ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 i 1495 oraz
z 2020 r. poz. 875).

Art. 4b. Dłużnik będący dużym przedsiębiorcą nie może powoływać się
przeciwko wierzycielowi będącemu mikroprzedsiębiorcą, małym przedsiębiorcą albo
średnim przedsiębiorcą na jego oświadczenie, że nie jest mikroprzedsiębiorcą, małym
przedsiębiorcą albo średnim przedsiębiorcą, chyba że mimo dołożenia należytej
staranności nie wiedział o nieprawdziwości tego oświadczenia.

Art. 4c. Dłużnik będący dużym przedsiębiorcą składa drugiej stronie transakcji
handlowej oświadczenie o posiadaniu statusu dużego przedsiębiorcy. Oświadczenie
składa się w formie, w jakiej jest zawierana transakcja handlowa, najpóźniej
w momencie jej zawarcia.

art. 5. więcej Art. 5. Jeżeli strony transakcji handlowej, z wyłączeniem podmiotu publicznego
będącego podmiotem leczniczym, przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż
30 dni, wierzyciel, który nie jest dużym przedsiębiorcą, może żądać odsetek
ustawowych po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia
i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub
wykonanie usługi, do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności
świadczenia pieniężnego.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Jeżeli strony transakcji handlowej nie przewidziały w umowie terminu
zapłaty, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych, po upływie 30 dni liczonych od dnia spełnienia przez niego świadczenia, do dnia zapłaty. W przypadku, o którym mowa w art. 9 ust. 1, upływ 30 dni liczony jest od dnia zakończenia badania.
2. (uchylony)
3. (uchylony)

art. 7. więcej Art. 7. 1. W transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których
dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują
odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony
uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego
do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.
2. Termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych
od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę
towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony w umowie wyraźnie ustalą inaczej i pod
warunkiem że ustalenie to nie jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela, z
wyłączeniem ust. 2a.
2a. Termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych
od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę
towaru lub wykonanie usługi, jeżeli dłużnikiem zobowiązanym do zapłaty za towary
lub usługi jest duży przedsiębiorca, a wierzycielem jest mikroprzedsiębiorca, mały
przedsiębiorca albo średni przedsiębiorca. W przypadku gdy strony ustalą
harmonogram spełnienia świadczenia pieniężnego w częściach, termin ten stosuje się
do zapłaty każdej części świadczenia pieniężnego.
3. Jeżeli termin zapłaty został określony w umowie niezgodnie z ust. 2 albo
ust. 2a, wierzycielowi, który spełnił swoje świadczenie, po upływie 60 dni, liczonych
od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę
towaru lub wykonanie usługi, przysługują odsetki, o których mowa w ust. 1.
3a. Wierzyciel może odstąpić od umowy albo wypowiedzieć umowę, jeżeli
termin zapłaty określony w umowie przekracza 120 dni, liczonych od dnia doręczenia
dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie
usługi, i został ustalony z naruszeniem przepisu ust. 2.
3b. Jeżeli wierzyciel wypowiedział umowę na podstawie ust. 3a, świadczenia
pieniężne przysługujące mu od dłużnika z tytułu już dostarczonych towarów lub
wykonanych usług stają się wymagalne w terminie 7 dni od dnia wypowiedzenia umowy. Jeżeli wierzyciel nie otrzyma świadczenia pieniężnego w tym terminie, przysługują mu odsetki, o których mowa w ust. 1.
4. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie dnia doręczenia faktury lub
rachunku potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi albo gdy faktura lub
rachunek zostały doręczone przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi, termin
zapłaty, o którym mowa w ust. 2, 2a lub 3a albo art. 13 ust. 2 pkt 1 lub 2, jest liczony
od dnia otrzymania przez dłużnika towaru lub usługi.

art. 8. więcej Art. 8. 1. W transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot
publiczny, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego
do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.
2. Termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 30 dni, liczonych
od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę
towaru lub wykonanie usługi, a w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem
jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym, termin ten nie może
przekraczać 60 dni. W przypadku gdy strony ustalą harmonogram spełnienia
świadczenia pieniężnego w częściach, termin ten stosuje się do zapłaty każdej części
świadczenia pieniężnego.
3. (uchylony)
4. Jeżeli ustalony w umowie termin zapłaty jest dłuższy niż 30 dni, liczonych od
dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru
lub wykonanie usługi, wierzycielowi, który spełnił swoje świadczenie, po upływie
30 dni przysługują odsetki, o których mowa w ust. 1.
4a. Jeżeli w transakcji handlowej, w której dłużnikiem jest podmiot publiczny
będący podmiotem leczniczym, ustalony w umowie termin zapłaty jest dłuższy niż
60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku,
potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, wierzycielowi, który spełnił
swoje świadczenie, po upływie 60 dni przysługują odsetki, o których mowa w ust. 1.
5. W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie dnia doręczenia faktury lub
rachunku potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi albo gdy faktura lub
rachunek zostały doręczone przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi, termin zapłaty, o którym mowa w ust. 2 albo art. 13 ust. 2 pkt 3 lub 4, jest liczony od dnia otrzymania przez dłużnika towaru lub usługi.

Art. 8a. Strony transakcji handlowej nie mogą ustalać daty doręczenia faktury
lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Jeżeli strony transakcji handlowej przewidziały w umowie zbadanie
towaru lub usługi celem potwierdzenia zgodności towaru lub usługi z umową,
ustalony w umowie termin tego badania nie może być rażąco nieuczciwy wobec
wierzyciela i nie może przekraczać 30 dni, licząc od dnia otrzymania towaru lub usługi.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli dłużnik otrzymał fakturę lub
rachunek, potwierdzające dostawę towaru lub wykonanie usługi, przed dniem
rozpoczęcia badania towaru lub usługi lub w trakcie tego badania, termin zapłaty jest
liczony od dnia zakończenia badania towaru lub usługi.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których
mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania,
rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty:
1) 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych;
2) 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale
niższa niż 50 000 złotych;
3) 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od
50 000 złotych.
1a. Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana
przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski
ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie
pieniężne stało się wymagalne.
2. Oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również
zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności
przewyższających tę kwotę.
3. Uprawnienie do kwoty, o której mowa w ust. 1, przysługuje od transakcji
handlowej, z zastrzeżeniem art. 11 ust. 2 pkt 2.
4. Roszczenie o rekompensatę, o której mowa w ust. 1, nie może być zbyte.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Strony transakcji handlowej mogą ustalić w umowie harmonogram
spełnienia świadczenia pieniężnego w częściach, pod warunkiem że ustalenie takie nie
jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela.
2. Jeżeli strony transakcji handlowej ustaliły w umowie, że świadczenie
pieniężne będzie spełniane w częściach, uprawnienie do:
1) odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1,
2) kwoty, o której mowa w art. 10 ust. 1, oraz zwrotu poniesionych kosztów
odzyskiwania należności, o których mowa w art. 10 ust. 2
– przysługuje w stosunku do każdej niezapłaconej części.

Art. 11a. 1. Oceny, czy postanowienia umowne są rażąco nieuczciwe wobec
wierzyciela, dokonuje się, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy,
w szczególności:
1) rażące odstępstwa od dobrych praktyk handlowych, które naruszają zasadę
działania w dobrej wierze i zasadę rzetelności;
2) właściwość towaru lub usługi, które są przedmiotem transakcji handlowej,
w szczególności czas zwykle potrzebny na zbycie towaru przez dłużnika na rzecz
osób trzecich, lub
3) dostosowanie harmonogramu dostawy towarów lub wykonania usługi
w częściach do harmonogramu spełniania odpowiadających im części
świadczenia pieniężnego.
2. Na dłużniku spoczywa ciężar dowodu, że termin zapłaty dłuższy niż 60 dni,
liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających
dostawę towaru lub wykonanie usługi, albo liczonych zgodnie z art. 7 ust. 4 lub
art. 9 ust. 2, nie jest rażąco nieuczciwy wobec wierzyciela.
3. Ustalenia, że termin zapłaty był rażąco nieuczciwy wobec wierzyciela,
wierzyciel może żądać przed upływem 3 lat od dnia, w którym nastąpiła zapłata lub
w którym zgodnie z ustawą powinna nastąpić zapłata.
4. Zrzeczenie się roszczenia o ustalenie, że termin zapłaty jest rażąco nieuczciwy
wobec wierzyciela, jest nieważne.

Art. 11b. Do ustalenia wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie
w transakcjach handlowych stosuje się stopę referencyjną Narodowego Banku
Polskiego obowiązującą w dniu:
1) 1 stycznia – do odsetek należnych za okres od dnia 1 stycznia do dnia
30 czerwca;
2) 1 lipca – do odsetek należnych za okres od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia.

Art. 11c. Minister właściwy do spraw gospodarki ogłasza, w drodze
obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Krajowa lub regionalna organizacja, której celem statutowym jest
ochrona interesów podmiotów, o których mowa w art. 2, może, za zgodą takiego
podmiotu wyrażoną na piśmie, wytoczyć na jego rzecz powództwo o zapłatę odsetek,
o których mowa w art. 5, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i 3 oraz art. 8 ust. 1, 4 i 4a, a także
zapłatę rekompensaty, o której mowa w art. 10 ust. 1, i zwrot poniesionych kosztów
odzyskiwania należności, o których mowa w art. 10 ust. 2, lub przystąpić do toczącego
się postępowania.
2. Do pozwu lub pisma obejmującego przystąpienie organizacja, o której mowa
w ust. 1, dołącza, wyrażoną na piśmie, zgodę podmiotu, o którym mowa w art. 2.
3. Do organizacji, o której mowa w ust. 1, wytaczającej powództwo na rzecz
podmiotu, o którym mowa w art. 2, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460,
z późn. zm.) o prokuratorze wytaczającym powództwo na rzecz oznaczonej osoby,
z wyjątkiem art. 58 zdanie drugie.
4. Do przystąpienia organizacji, o której mowa w ust. 1, do strony w toczącym
się postępowaniu stosuje się odpowiednio przepisy o interwencji ubocznej, do której
nie mają odpowiedniego zastosowania przepisy o współuczestnictwie jednolitym.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Postanowienia umowy wyłączające lub ograniczające uprawnienia
wierzyciela lub obowiązki dłużnika, o których mowa w art. 5, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1
i 3, art. 8 ust. 1, 4 i 4a, art. 10, art. 11 i art. 12, lub mające na celu obejście tych
przepisów, są nieważne, a zamiast nich stosuje się przepisy ustawy.
2. Zamiast postanowień umowy ustalających termin zapłaty z naruszeniem:
1) art. 7 ust. 2 – stosuje się termin zapłaty 60 dni,
2) art. 7 ust. 2a – stosuje się termin zapłaty 60 dni,
3) art. 8 ust. 2 – gdy dłużnikiem jest podmiot publiczny niebędący podmiotem
leczniczym, stosuje się termin zapłaty 30 dni,
4) art. 8 ust. 2 – gdy dłużnikiem jest podmiot publiczny będący podmiotem
leczniczym, stosuje się termin zapłaty 60 dni
– liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających
dostawę towaru lub wykonanie usługi, albo liczonych zgodnie z art. 7 ust. 4 albo
art. 8 ust. 5 lub art. 9 ust. 2.
3. Zawarte przez strony transakcji handlowej umowy niebędące transakcjami
handlowymi mające na celu obejście ustawy są nieważne.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do postanowień umowy będącej
transakcją handlową mających na celu obejście ustawy.

Art. 13a. 1. Kierownicy podmiotów, o których mowa w art. 27b ust. 2 ustawy
z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r.
poz. 865, z późn. zm.5)
), przekazują, drogą elektroniczną, ministrowi właściwemu do
spraw gospodarki, w terminie do dnia 31 stycznia każdego roku, sprawozdanie
o stosowanych przez te podmioty w poprzednim roku kalendarzowym terminach
zapłaty w transakcjach handlowych.
2. W przypadku podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu art. 1a ust. 1
ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, przekazuje kierownik każdej ze spółek
wchodzących w jej skład.
3. Za kierownika podmiotu, o którym mowa w art. 27b ust. 2 ustawy z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się członka
zarządu lub innego organu zarządzającego tego podmiotu, a jeżeli organ ten jest
wieloosobowy – członków tego organu. W przypadku spółki komandytowo-akcyjnej
za kierownika uznaje się komplementariusza prowadzącego sprawy spółki. Za
kierownika podmiotu uznaje się również likwidatora, a także syndyka lub zarządcę
ustanowionego w postępowaniu restrukturyzacyjnym.
4. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane dotyczące
podmiotu, o którym mowa w art. 27b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku
dochodowym od osób prawnych:
1) firmę (nazwę) i numer identyfikacji podatkowej;
2) wartość świadczeń pieniężnych otrzymanych w poprzednim roku
kalendarzowym w terminie:
a) nieprzekraczającym 30 dni,
b) od 31 do 60 dni,
c) od 61 do 120 dni,
d) przekraczającym 120 dni
– od dnia wystawienia faktury lub rachunku potwierdzających dostawę towaru
lub wykonanie usługi;
3) wartość świadczeń pieniężnych spełnionych w poprzednim roku kalendarzowym
w terminie:
a) nieprzekraczającym 30 dni,
b) od 31 do 60 dni,
c) od 61 do 120 dni,
d) przekraczającym 120 dni
– od dnia wystawienia faktury lub rachunku potwierdzających dostawę towaru
lub wykonanie usługi;
4) wartość świadczeń pieniężnych nieotrzymanych w poprzednim roku
kalendarzowym w terminie określonym w umowie oraz udział procentowy tych
świadczeń w całkowitej wartości świadczeń pieniężnych należnych temu
podmiotowi w tym roku;
5) wartość świadczeń pieniężnych niespełnionych w poprzednim roku
kalendarzowym w terminie określonym w umowie oraz udział procentowy tych
świadczeń w całkowitej wartości świadczeń pieniężnych, do których spełnienia
zobowiązany jest ten podmiot w tym roku.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki podaje do publicznej wiadomości,
w Biuletynie Informacji Publicznej, na stronie podmiotowej urzędu obsługującego
tego ministra, sprawozdania, o których mowa w ust. 1.
6. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, jest przekazywane ministrowi
właściwemu do spraw gospodarki przy użyciu formularzy elektronicznych
udostępnianych w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu
obsługującego tego ministra lub za pośrednictwem elektronicznej platformy usług
administracji publicznej w rozumieniu art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U.
z 2020 r. poz. 346, 568 i 695).

Art. 13b. 1. Zakazane jest nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń
pieniężnych przez podmioty, o których mowa w art. 2, niebędące podmiotami
publicznymi.
2. Nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez
podmiot, o którym mowa w art. 2, niebędący podmiotem publicznym, ma miejsce
w przypadku, gdy w okresie 3 kolejnych miesięcy suma wartości świadczeń
pieniężnych niespełnionych oraz spełnionych po terminie przez ten podmiot wynosi
co najmniej 2 000 000 złotych.

Art. 13c. 1. Postępowanie w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem
świadczeń pieniężnych, zwane dalej „postępowaniem”, prowadzi Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej „Prezesem Urzędu”, wobec
podmiotów, o których mowa w art. 2, niebędących podmiotami publicznymi.
2. Postępowanie wszczyna się z urzędu, jeżeli posiadane przez Prezesa Urzędu
informacje wskazują na wystąpienie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem
świadczeń pieniężnych.
3. Wszczęcie postępowania poprzedza przeprowadzana przez Prezesa Urzędu
analiza prawdopodobieństwa nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń
pieniężnych. Analiza ta obejmuje identyfikację obszarów, w których ryzyko
powstawania takiego opóźniania się jest największe, w szczególności analiza ta
uwzględnia szacowaną wartość świadczeń pieniężnych niespełnionych oraz
spełnionych po terminie przez dany podmiot i liczbę wierzycieli, którzy takich
świadczeń od tego podmiotu nie otrzymali lub otrzymali je po terminie.
4. Prezes Urzędu może wystąpić do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej
z wnioskiem o przekazanie danych, o których mowa w art. 299f § 7 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.),
w celu dokonania analizy, o której mowa w ust. 3.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki, w przypadku powzięcia podejrzenia,
że sprawozdanie, o którym mowa w art. 13a ust. 1, zawiera nierzetelne lub
nieprawdziwe informacje, przekazuje informację o takim podejrzeniu Prezesowi
Urzędu. Prezes Urzędu wykorzystuje przekazane informacje przy dokonywaniu
analizy, o której mowa w ust. 3.

Art. 13d. 1. Każdy może zgłosić Prezesowi Urzędu zawiadomienie dotyczące
podejrzenia wystąpienia nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń
pieniężnych.
2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) wskazanie podmiotu, wobec którego powzięto podejrzenie wystąpienia
nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych;
2) opis stanu faktycznego będącego podstawą zawiadomienia;
3) uprawdopodobnienie wystąpienia nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem
świadczeń pieniężnych;
4) dane identyfikujące zgłaszającego zawiadomienie.
3. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dołącza się wszelkie dokumenty,
które mogą stanowić dowód wystąpienia nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem
świadczeń pieniężnych.
4. Prezes Urzędu przekazuje, na piśmie, zgłaszającemu zawiadomienie, o którym
mowa w ust. 1, informację o sposobie rozpatrzenia zawiadomienia wraz
z uzasadnieniem. Do przekazania takiej informacji i uzasadnienia przepisy art. 35–37
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2020 r. poz. 256 i 695) stosuje się odpowiednio.
5. Dane identyfikujące zgłaszającego zawiadomienie oraz treść zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 1, nie podlegają ujawnieniu.

Art. 13e. 1. Stroną postępowania jest każdy, wobec kogo postępowanie zostało wszczęte.
2. Prezes Urzędu wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania i zawiadamia
o tym stronę postępowania.
3. W postanowieniu o wszczęciu postępowania w szczególności wskazuje się
okres objęty postępowaniem. Okres objęty postępowaniem stanowią jedynie 3 kolejne
miesiące, o których mowa w art. 13b ust. 2, przypadające w okresie 2 lat przed dniem
wszczęcia postępowania.

Art. 13f. 1. W toku postępowania podmioty, o których mowa w art. 2, także
w przypadku gdy nie są stronami transakcji handlowej, są obowiązane do
przekazywania koniecznych informacji i dokumentów na żądanie Prezesa Urzędu.
2. Żądanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
1) wskazanie zakresu informacji;
2) wskazanie celu żądania;
3) wskazanie terminu udzielenia informacji;
4) określenie struktury i formatu przekazywanych danych oraz sposobu ich przekazania;
5) pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji lub za udzielenie informacji
nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.
3. Każdy ma prawo składania, na piśmie, z własnej inicjatywy lub na prośbę
Prezesa Urzędu, wyjaśnień dotyczących istotnych okoliczności sprawy.

Art. 13g. 1. Prezes Urzędu może w toku postępowania żądać od podmiotów,
o których mowa w art. 2, także w przypadku gdy nie są stronami transakcji handlowej,
prowadzących księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych,
przekazania całości lub części tych ksiąg oraz dowodów księgowych za pomocą
środków komunikacji elektronicznej lub na informatycznych nośnikach danych,
w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa
w art. 193a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, wskazując
rodzaj ksiąg podatkowych oraz okres, którego dotyczą.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
sposób przekazywania za pomocą środków komunikacji elektronicznej ksiąg
podatkowych, części tych ksiąg oraz dowodów księgowych w postaci elektronicznej
oraz wymagania techniczne dla informatycznych nośników danych, na których księgi,
części tych ksiąg oraz dowody księgowe mogą być zapisane i przekazywane,
uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa, wiarygodności
i niezaprzeczalności danych zawartych w księgach oraz potrzebę ich ochrony przed
nieuprawnionym dostępem.

Art. 13h. W postępowaniu stosuje się odpowiednio przepisy art. 51–61, art. 69,
art. 71–73, art. 74, art. 77, art. 78 i art. 80 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2019 r. poz. 369, 1571 i 1667).

Art. 13i. 1. W toku postępowania może być przeprowadzona przez
upoważnionego pracownika Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów lub
Inspekcji Handlowej, zwanego dalej „kontrolującym”, kontrola u podmiotu, o którym
mowa w art. 2, także w przypadku gdy nie jest on stroną transakcji handlowej,
zwanego dalej „kontrolowanym”, w zakresie objętym tym postępowaniem.
2. Prezes Urzędu może upoważnić do udziału w kontroli osoby posiadające
wiadomości specjalne, jeżeli do przeprowadzenia kontroli są niezbędne tego rodzaju wiadomości.
3. Do upoważnień do przeprowadzenia kontroli lub do udziału w kontroli stosuje
się odpowiednio przepisy art. 105a ust. 3–5 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów

Art. 13j. 1. W celu uzyskania informacji mogących stanowić dowód w sprawie
kontrolujący ma prawo:
1) wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń oraz środków
transportu kontrolowanego;
2) żądania udostępnienia związanych z przedmiotem kontroli akt, ksiąg, wszelkiego
rodzaju pism, dokumentów oraz ich odpisów i wyciągów, korespondencji
przesyłanej pocztą elektroniczną, informatycznych nośników danych
w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, innych urządzeń
zawierających dane informatyczne lub systemów informatycznych, w tym także
zapewnienia dostępu do systemów informatycznych będących własnością innego
podmiotu zawierających dane kontrolowanego związane z przedmiotem
kontroli, w zakresie, w jakim kontrolowany ma do nich dostęp;
3) sporządzania notatek z materiałów i korespondencji, o których mowa w pkt 2;
4) żądania sporządzenia przez kontrolowanego kopii lub wydruków materiałów,
korespondencji, o których mowa w pkt 2, oraz informacji zgromadzonych na
nośnikach, w urządzeniach lub w systemach, o których mowa w pkt 2;
5) żądania od kontrolowanego lub osób przez niego upoważnionych:
a) ustnych wyjaśnień dotyczących przedmiotu kontroli,
b) udostępnienia i wydania przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie.
2. Osobie upoważnionej do udziału w kontroli na podstawie art. 13i
ust. 2 przysługują uprawnienia kontrolującego w zakresie wstępu na grunt oraz do
budynków, lokali lub innych pomieszczeń oraz środków transportu kontrolowanego
oraz dostępu do materiałów i korespondencji oraz informacji zgromadzonych na
nośnikach, w urządzeniach lub w systemach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, a także
do sporządzania z nich notatek.

Art. 13k. 1. Kontrolujący może zwrócić się do właściwego ze względu na
miejsce prowadzenia czynności kontrolnych komendanta Policji o udzielenie pomocy,
jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że w toku czynności kontrolnych
kontrolujący natrafi na opór, który utrudni lub uniemożliwi mu wykonywanie tych
czynności.
2. Komendant Policji, o którym mowa w ust. 1, zapewnia pomoc przy
przeprowadzeniu kontroli.
3. Z pisemnym wnioskiem o udzielenie pomocy kontrolujący występuje do
komendanta Policji, o którym mowa w ust. 1, co najmniej 7 dni przed dniem
przeprowadzenia czynności kontrolnych.
4. W pilnych przypadkach, jeżeli istnieje poważne zagrożenie dla życia, zdrowia
ludzkiego lub bezpieczeństwa i porządku publicznego w miejscu przeprowadzania
czynności kontrolnych albo uzasadnione podejrzenie wystąpienia takiego zagrożenia,
albo w toku wykonywania czynności kontrolnych kontrolujący natrafił na opór, który
utrudnia lub uniemożliwia mu wykonywanie tych czynności, wniosek, o którym
mowa w ust. 3, może być złożony ustnie, bez zachowania określonego
w ust. 3 terminu, po okazaniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli oraz
legitymacji służbowej kontrolującego.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, kontrolujący, nie później niż
w terminie 3 dni od dnia zakończenia czynności kontrolnych, przekazuje na piśmie
potwierdzenie złożonego ustnie wniosku.
6. Pomoc udzielana przez komendanta Policji, o którym mowa w ust. 1, polega
na umożliwieniu przeprowadzenia kontroli, w szczególności przez zapewnienie
porządku w miejscu jej przeprowadzania oraz osobistego bezpieczeństwa osób
obecnych w miejscu jej przeprowadzania, a także ustalenie tożsamości osób.
7. Koszty poniesione przez Policję z tytułu udzielonej pomocy przy
wykonywaniu czynności kontrolnych ponosi Prezes Urzędu. Koszty te ustala się
w wysokości 1,5% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za poprzedni miesiąc, ogłaszanego przez
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 56 ust. 2 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, za każdy przypadek udzielenia pomocy.

Art. 13l. 1. Kontrolowany lub osoba przez niego upoważniona są obowiązani do:
1) udzielenia żądanych informacji;
2) umożliwienia wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń
oraz środków transportu kontrolowanego;
3) udostępnienia i wydania materiałów, o których mowa w art. 13j ust. 1 pkt 2, lub
innych przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie;
4) umożliwienia dostępu do informatycznych nośników danych, urządzeń lub
systemów informatycznych, o których mowa w art. 13j ust. 1 pkt 2, w zakresie
informacji zgromadzonych na tych nośnikach, w urządzeniach lub w systemach,
w tym do korespondencji przesyłanej pocztą elektroniczną.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, mogą odmówić udzielenia informacji lub
współdziałania w toku kontroli tylko wtedy, gdy naraziłoby to je lub ich małżonka,
wstępnych, zstępnych, rodzeństwo oraz powinowatych w tej samej linii lub stopniu,
jak również osoby pozostające w stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli,
a także osobę pozostającą we wspólnym pożyciu, na odpowiedzialność karną. Prawo
odmowy udzielenia informacji lub współdziałania w toku kontroli trwa po ustaniu
małżeństwa lub rozwiązaniu stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli.

Art. 13m. 1. Kontrolowany zapewnia kontrolującemu oraz osobom
upoważnionym do udziału w kontroli warunki i środki niezbędne do sprawnego
przeprowadzenia kontroli, w szczególności:
1) sporządza we własnym zakresie kopie lub wydruki materiałów i korespondencji,
o których mowa w art. 13j ust. 1 pkt 2, oraz informacji zgromadzonych na
nośnikach, w urządzeniach lub systemach, o których mowa w art. 13j
ust. 1 pkt 2;
2) zapewnia, w miarę możliwości, samodzielne, zamknięte pomieszczenie, jeżeli
jest to niezbędne do przeprowadzenia kontroli;
3) zapewnia wydzielone miejsce do przechowywania dokumentów
i zabezpieczonych podczas kontroli przedmiotów;
4) udostępnia, w miarę możliwości, środki łączności, którymi dysponuje,
w zakresie niezbędnym do wykonywania czynności kontrolnych.
2. Kontrolowany dokonuje potwierdzenia za zgodność z oryginałem
sporządzonych kopii i wydruków, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
3. W przypadku odmowy przez kontrolowanego potwierdzenia za zgodność
z oryginałem sporządzonych kopii i wydruków, o których mowa w ust. 1 pkt 1,
potwierdza je kontrolujący, o czym czyni wzmiankę w protokole kontroli.

Art. 13n. Do kontroli przeprowadzanej na podstawie art. 13i ust. 1 stosuje się
odpowiednio przepisy art. 105a ust. 6 i 7, art. 105b ust. 4, art. 105f–105h, art. 105j
i art. 105k ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.

Art. 13o. Czas trwania kontroli w ramach jednego postępowania nie może
przekraczać 20 dni roboczych.

Art. 13p. Do kontroli przeprowadzanej na podstawie art. 13i ust. 1 stosuje się
odpowiednio przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców, z wyłączeniem przepisów art. 54 i art. 55 tej ustawy.

Art. 13q. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania stosuje się
przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego,
z wyłączeniem przepisu art. 31.

Art. 13r. Postępowanie powinno być zakończone nie później niż w terminie
5 miesięcy od dnia jego wszczęcia.

Art. 13s. Prezes Urzędu przedstawia Prezesowi Rady Ministrów, nie później niż
do końca pierwszego kwartału roku następnego, sprawozdanie z prowadzonych
w roku poprzednim postępowań.

Art. 13t. 1. Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, nałożyć na podmiot,
o którym mowa w art. 2, także w przypadku gdy nie jest stroną transakcji handlowej,
administracyjną karę pieniężną w wysokości do 5% przychodu osiągniętego
w poprzednim roku podatkowym, ale nie więcej niż równowartość 50 000 000 euro,
jeżeli podmiot ten:
1) nie udzielił informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 13f lub
udzielił informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd;
2) uniemożliwia lub utrudnia rozpoczęcie lub przeprowadzenie kontroli, o której
mowa w art. 13i.
2. Jeżeli nie można ustalić wysokości przychodu podmiotu, o którym mowa
w ust. 1, lub podmiot ten nie osiągnął w poprzednim roku podatkowym przychodu,
administracyjna kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, wynosi nie więcej niż
równowartość 50 000 000 euro.
3. Równowartość, o której mowa w ust. 1 i 2, oblicza się według średniego kursu
euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w ostatnim dniu
roboczym roku poprzedzającego rok nałożenia kary.

Art. 13u. Prezes Urzędu umarza postępowanie, w drodze postanowienia,
w przypadku gdy nie stwierdzi nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń
pieniężnych przez stronę postępowania.

Art. 13v. 1. W przypadku stwierdzenia nadmiernego opóźniania się ze
spełnianiem świadczeń pieniężnych przez stronę postępowania, Prezes Urzędu
nakłada na nią, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną. Ustalając
wystąpienie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych,
Prezes Urzędu pomija niespełnione oraz spełnione po terminie świadczenia pieniężne,
w przypadku których termin ich spełnienia upłynął wcześniej niż 2 lata przed dniem
wszczęcia postępowania.
2. Wysokość kary, o której mowa w ust. 1, obliczana jest jako suma
jednostkowych kar za każde niespełnione oraz spełnione po terminie świadczenie
pieniężne, które było wymagalne w okresie objętym postępowaniem, z pominięciem
świadczeń pieniężnych, w przypadku których termin ich spełnienia upłynął wcześniej
niż 2 lata przed dniem wszczęcia postępowania. Wysokość jednostkowej kary, o której
mowa w zdaniu pierwszym, jest obliczana według wzoru:
JKP = WŚ × n/365 × OU
gdzie poszczególne symbole oznaczają:
JKP – jednostkową karę za niespełnione lub spełnione po terminie świadczenie
pieniężne,
WŚ – wartość niespełnionego lub spełnionego po terminie świadczenia
pieniężnego,
n – wyrażony w dniach okres, który upłynął od dnia wymagalności
niespełnionego lub spełnionego po terminie świadczenia pieniężnego, do
ostatniego dnia okresu objętego postępowaniem, albo do dnia jego
spełnienia jeżeli świadczenie pieniężne zostało spełnione w okresie
objętym postępowaniem,
OU – odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, ustalone
na dzień wydania decyzji o nałożeniu administracyjnej kary pieniężnej.
3. Prezes Urzędu obniża wysokość administracyjnej kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 1, obliczonej zgodnie z ust. 2, o:
1) 20% – w przypadku gdy strona postępowania przed jego wszczęciem spełniła
wszystkie świadczenia pieniężne, za które zgodnie z ust. 2 obliczono
jednostkowe kary, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych lub spełniła je, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, nie później niż w terminie 14 dni od dnia doręczenia
stronie postanowienia o wszczęciu postępowania;
2) 10% – w przypadku gdy strona postępowania spełni warunek, o którym mowa
w pkt 1, oraz w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji uiści w całości
administracyjną karę pieniężną obniżoną zgodnie z pkt 1, oraz zrzeknie się
wobec Prezesa Urzędu prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy, przy czym przepis art. 127a § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, Prezes Urzędu wydaje decyzję
o zwrocie nadpłaconej kary.
5. W przypadku gdy w okresie 2 lat od dnia, w którym decyzja o nałożeniu
administracyjnej kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, stała się ostateczna, Prezes
Urzędu ponownie stwierdzi nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń
pieniężnych przez podmiot, na który została nałożona ta kara, administracyjna kara
pieniężna nakładana na ten podmiot w związku z ponownym stwierdzeniem
nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez ten podmiot,
obliczona zgodnie z ust. 2, ulega podwyższeniu o 50%. Przepisu ust. 3 nie stosuje się.
6. Prezes Urzędu odstępuje od wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej,
o której mowa w ust. 1, i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli wartość niespełnionych lub
spełnionych po terminie przez stronę postępowania świadczeń pieniężnych, za które
zgodnie z ust. 2 obliczono by jednostkowe kary, jest równa lub mniejsza od wartości
świadczeń pieniężnych nieotrzymanych lub otrzymanych po terminie przez tę stronę
postępowania w okresie objętym postępowaniem. Przy obliczaniu wartości świadczeń
pieniężnych nieotrzymanych lub otrzymanych po terminie, o których mowa w zdaniu
pierwszym, nie uwzględnia się wartości świadczeń pieniężnych, w przypadku których
termin spełnienia świadczenia pieniężnego upłynął wcześniej niż w terminie 2 lat
przed dniem wszczęcia postępowania.
7. W przypadku gdy do nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń
pieniężnych doszło na skutek działania siły wyższej Prezes Urzędu odstępuje od
wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej.
8. W uzasadnionych przypadkach Prezes Urzędu może odstąpić od wymierzenia
administracyjnej kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1.
9. Podmiotowi, na który została nałożona kara, służy wniosek o ponowne
rozpatrzenie sprawy do Prezesa Urzędu.
10. Przepisów działu IVa w tytule VII, księdze pierwszej, części pierwszej
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego nie stosuje się.
Od decyzji Prezesa Urzędu, o których mowa w ustawie, przysługuje skarga do
wojewódzkiego sądu administracyjnego.
11. W sprawie zakończonej prawomocną decyzją o nałożeniu administracyjnej
kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, na wniosek strony postępowania, wznawia
się postępowanie, jeżeli na skutek prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego
wartość niespełnionego lub spełnionego po terminie świadczenia pieniężnego okazała
się niższa niż przyjęta zgodnie z ust. 2 dla obliczenia jednostkowej kary za
niespełnione lub spełnione po terminie świadczenie pieniężne. W takim przypadku
Prezes Urzędu wydaje decyzję o zwrocie nadpłaconej kary.
Art. 13w. Prezes Urzędu publikuje na stronie internetowej Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów treść postanowienia o wszczęciu postępowania oraz
decyzji, o których mowa w ustawie, z wyłączeniem informacji stanowiących
tajemnicę przedsiębiorstwa oraz innych informacji podlegających ochronie na
podstawie odrębnych przepisów. Publikacja treści decyzji jest opatrzona informacją,
czy decyzja jest prawomocna.

Art. 13x. 1. Środki finansowe pochodzące z administracyjnych kar pieniężnych,
o których mowa w art. 13t i art. 13v, stanowią dochód budżetu państwa, i są wnoszone
na rachunek bieżący dochodów Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
2. Administracyjną karę pieniężną, o której mowa w art. 13t i art. 13v, uiszcza
się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o jej nałożeniu stała się ostateczna.
3. W przypadku upływu terminu, o którym mowa w ust. 2, administracyjna kara
pieniężna, o której mowa w art. 13t i art. 13v, podlega ściągnięciu w trybie przepisów
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
4. W przypadku nieterminowego uiszczenia administracyjnej kary pieniężnej,
o której mowa w art. 13t i art. 13v, odsetek nie nalicza się.

Art. 13y. W przypadku uchylenia albo stwierdzenia nieważności decyzji
o nałożeniu administracyjnej kary pieniężnej, o której mowa w art. 13t albo art. 13v,
albo zmiany tej decyzji polegającej na obniżeniu jej wysokości, uiszczona kara albo
jej odpowiednia część podlega zwrotowi w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania do jej zwrotu. Jeżeli uchylenia decyzji lub stwierdzenia jej nieważności dokonał sąd administracyjny, do wezwania dołącza się odpis wyroku sądu i,
w uzasadnionym przypadku, postanowienie stwierdzające jego prawomocność.
W przypadku zwrotu kary lub jej odpowiedniej części odsetek nie nalicza się.

Art. 13z. 1. Kto wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 13a ust. 1, nie
przekazuje w terminie sprawozdania, o którym mowa w tym przepisie,
podlega karze grzywny.
2. Tej samej karze podlega ten, kto utrudnia lub udaremnia wywiązanie się
z obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

Art. 13za. Kto wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 4c, nie składa
oświadczenia, o którym mowa w tym przepisie, albo składa oświadczenie niezgodne
ze stanem rzeczywistym,
podlega karze grzywny.

Art. 13zb. Orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w art. 13z
i art. 13za, następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2020 r. poz. 729).

art. 14. więcej Art. 14. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.) w art. 485 § 2a otrzymuje brzmienie:
„§ 2a. Sąd wydaje nakaz zapłaty na podstawie dołączonej do pozwu
umowy, dowodu spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego, dowodu
doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, jeżeli powód dochodzi należności zapłaty świadczenia pieniężnego, odsetek w transakcjach handlowych
określonych w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w
transakcjach handlowych (Dz. U. poz. 403) lub kwoty, o której mowa w art. 10
ust. 1 tej ustawy, oraz na podstawie dokumentów potwierdzających poniesienie
kosztów odzyskiwania należności, jeżeli powód dochodzi również zwrotu
kosztów, o których mowa w art. 10 ust. 2 tej ustawy.”.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Do transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie
ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. W przypadku transakcji handlowych zawieranych w wyniku przeprowadzenia
postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, na podstawie przepisów ustawy
z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych, wszczętych przed dniem
wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

art. 16. więcej Art. 16. Traci moc ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych (Dz. U. poz. 1323, z 2004 r. poz. 177, 959 i 1808 oraz
z 2009 r. poz. 1241).

art. 17. więcej Art. 17. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.