Ustawa z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa kierunki przebudowy i modernizacji technicznej Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej „Siłami Zbrojnymi”, oraz źródła
i wydatki na finansowanie Sił Zbrojnych.
2. Celem ustawy jest zapewnienie warunków do stopniowego osiągania przez
Siły Zbrojne pełnej interoperacyjności w ramach Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego, oraz standardów pozostałych państw członków tej organizacji
w zakresie uzbrojenia, wyposażenia, mobilności i możliwości prowadzenia działań
wojskowych w każdych warunkach.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Ustala się następujące kierunki przebudowy i modernizacji technicznej
Sił Zbrojnych:
1) wyposażenie Sił Zbrojnych w nowoczesne uzbrojenie i sprzęt wojskowy, w tym
w szczególności w samoloty wielozadaniowe, środki walki wojsk lądowych
i sprzęt pływający;
2) dostosowanie, w celu osiągnięcia pełnej interoperacyjności w ramach Traktatu
Północnoatlantyckiego, systemów rozpoznania, dowodzenia, obrony powietrznej
i zabezpieczenia logistycznego;
3) dostosowanie składu bojowego oraz poszczególnych elementów Sił Zbrojnych
do potrzeb obronnych państwa;
4) modernizacja oraz poprawa stanu technicznego eksploatowanego sprzętu wojskowego;
5) modernizacja oraz poprawa stanu technicznego infrastruktury wojskowej;
6) zwiększenie możliwości manewrowych wojsk oraz możliwości ich przerzutu
w oddalone rejony działań;
7) stopniowe odtwarzanie zapasów środków bojowych i materiałowych;
8) wycofanie przestarzałego i nieperspektywicznego sprzętu wojskowego;
9) przekazanie Agencji Mienia Wojskowego zbędnej dla Sił Zbrojnych
infrastruktury wojskowej;
10) (uchylony)
11) dostosowanie systemu szkolnictwa wojskowego do potrzeb Sił Zbrojnych.
2. Rada Ministrów, uwzględniając potrzeby obronne Rzeczypospolitej Polskiej,
co 4 lata określa, po zasięgnięciu opinii komisji sejmowej właściwej w sprawach
obrony państwa, wyrażonej w drodze uchwały, szczegółowe kierunki przebudowy
i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych na kolejny 15-letni okres planistyczny,
stosownie do zasad planowania obronnego w Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego na podstawie:
1) głównych kierunków rozwoju Sił Zbrojnych oraz ich przygotowań do obrony
państwa określanych przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
2) zobowiązań Rzeczypospolitej Polskiej przyjętych w ramach planowania
obronnego w Organizacji Traktatu Północno-atlantyckiego.

art. 3. więcej Art. 3. 1. Liczebność Sił Zbrojnych wynosi nie więcej niż dwieście tysięcy
stanowisk etatowych żołnierzy.
2. W ramach liczby stanowisk, o których mowa w ust. 1, nie więcej niż sto
pięćdziesiąt tysięcy przeznacza się dla żołnierzy zawodowych.

art. 4. więcej Art. 4. 1. Minister Obrony Narodowej na podstawie kierunków przebudowy
i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych, o których mowa w art. 2, oraz stosownie do
zasad planowania obronnego w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego
wprowadza, w drodze zarządzenia, program rozwoju Sił Zbrojnych, zwany dalej
„programem”, po zasięgnięciu opinii komisji sejmowej właściwej w sprawach obrony państwa.
2. Program określa w szczególności:
1) zadania dotyczące modernizacji wyposażenia Sił Zbrojnych przede wszystkim
w zakresie:
a) sprzętu rozpoznania i walki radioelektronicznej,
b) sprzętu dowodzenia i łączności,
c) sprzętu i wyposażenia systemu obrony powietrznej,
d) zestawów przeciwpancernych pocisków kierowanych,
e) kołowych transporterów opancerzonych,
f) średnich samolotów transportowych,
g) okrętów i sprzętu morskiego,
h) sprzętu elektronicznego, w związku ze zwolnieniem częstotliwości na
potrzeby operatorów telefonii ruchomej typu komórkowego trzeciej
generacji,
i) czołgów;
2) zamierzenia w zakresie:
a) systemów obronnych Sił Zbrojnych,
b) zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych,
c) gromadzenia i utrzymywania zapasów środków bojowych i materiałowych
dla Sił Zbrojnych,
d) szkolenia Sił Zbrojnych,
e) dyslokacji jednostek wojskowych i infrastruktury wojskowej,
f) polityki kadrowej, rekonwersyjnej, kształcenia kadr w systemie szkolnictwa
wojskowego;
3) liczebność oraz skład bojowy poszczególnych elementów Sił Zbrojnych.
3. (uchylony)

art. 5. więcej Art. 5. 1. Realizację programu powierza się Ministrowi Obrony Narodowej.
W trakcie realizacji programu Minister Obrony Narodowej zasięga opinii
odpowiednio ministra właściwego do spraw gospodarki oraz ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego i nauki, w zakresie zadań, o których mowa
w art. 4 ust. 2 pkt 1.
2. W celu realizacji programu:
1) mogą być zawierane umowy wieloletnie, do których nie stosuje się przepisu
art. 46 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 869) i art. 435 ustawy z dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. poz. 2019);
2) nie stosuje się przepisu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych w zakresie konieczności uzgadniania z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych decyzji o przeznaczeniu mienia likwidowanych jednostek budżetowych, w przypadku gdy mienie to jest przekazywane między jednostkami budżetowymi Ministerstwa Obrony Narodowej.
3. Minister Obrony Narodowej, po upływie każdego roku realizacji programu,
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych informację z
realizacji decyzji o przeznaczeniu mienia likwidowanych jednostek budżetowych
Ministerstwa Obrony Narodowej.
4. Rada Ministrów sprawuje nadzór nad realizacją programu, składając Sejmowi
w okresach dwuletnich stosowną informację o wykonaniu programu, razem
z kierunkami przebudowy i modernizacji Sił Zbrojnych na kolejny okres planistyczny,
o których mowa w art. 2 ust. 2.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Źródłami finansowania programu są:
1) budżet państwa;
2) środki Funduszu Modernizacji Sił Zbrojnych, o którym mowa w art. 11;
3) przychody ze zbycia akcji lub udziałów spółek przemysłowego potencjału
obronnego, o których mowa w art. 12.
2. (uchylony)

art. 7. więcej Art. 7. 1. Na finansowanie potrzeb obronnych Rzeczypospolitej Polskiej
przeznacza się corocznie wydatki z budżetu państwa w wysokości nie niższej niż:
1) 2,0% Produktu Krajowego Brutto – w latach 2018 i 2019;
2) 2,1% Produktu Krajowego Brutto – w roku 2020;
3) 2,2% Produktu Krajowego Brutto – w latach 2021–2023;
4) 2,3% Produktu Krajowego Brutto – w latach 2024 i 2025;
5) 2,4% Produktu Krajowego Brutto – w latach 2026–2029;
6) 2,5% Produktu Krajowego Brutto – w roku 2030 i latach kolejnych.
1a. Wartość Produktu Krajowego Brutto, o którym mowa w ust. 1, ustala się w
oparciu o wartość określoną w założeniach projektu budżetu państwa na dany rok i
dotyczy tego samego roku, na który są planowane wydatki, o których mowa w ust. 1.
2. Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują wydatki budżetowe w części
budżetu państwa „obrona narodowa” oraz wydatki budżetowe w dziale „obrona
narodowa” w innych częściach budżetu państwa.
2a. W latach 2014–2023 na sfinansowanie wyposażenia Sił Zbrojnych w środki
obrony przeciwrakietowej i przeciwlotniczej w ramach systemu obrony powietrznej
przeznacza się wydatki budżetowe z części budżetu państwa „obrona narodowa” co najmniej w wysokości sumy corocznych przyrostów planowanych wydatków tej części budżetu, nie mniej jednak niż 20% środków przeznaczonych na modernizację
techniczną w okresie realizacji przedmiotowego zadania.
3. Udział wydatków majątkowych w wydatkach, o których mowa w ust. 1,
wynosi co najmniej 20%.
3a. Minister Obrony Narodowej planując wydatki na modernizację techniczną
Sił Zbrojnych uwzględnia polski przemysłowy potencjał obronny oraz wydatki na
badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie obronności państwa.
3b. Udział wydatków przeznaczonych na badania naukowe i prace rozwojowe
w dziedzinie obronności państwa w wydatkach, o których mowa w ust. 1, wynosi nie
mniej niż 2,5%.
4. Kryteria określone w ust. 1–3 są uwzględniane przez Radę Ministrów
w projektach ustaw budżetowych albo projektach ustaw o prowizorium budżetowym.
5. (uchylony)
6. (uchylony)

art. 8. więcej Art. 8. (uchylony).

art. 9. więcej Art. 9. 1. Do dnia 31 grudnia 2006 r. Minister Obrony Narodowej może przekazać Agencji Mienia Wojskowego do prowadzenia dalszej działalności gospodarczej, na czas oznaczony lub nieoznaczony, jednostkę organizacyjną podporządkowaną lub nadzorowaną przez tego ministra, stanowiącą przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.
2. Przy przekazaniu jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1, mają zastosowanie przepisy art. 23¹ Kodeksu pracy.

art. 10. więcej Art. 10. Do dnia 31 grudnia 2006 r. mienie pozostałe po jednostkach organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej w likwidowanych garnizonach, przekazane Agencji Mienia Wojskowego do zagospodarowania, może być w pierwszej kolejności udostępniane, w trybie przetargu ograniczonego, przedsiębiorcom, których jedynym właścicielem są żołnierze zwolnieni z zawodowej służby wojskowej w wyniku likwidacji tych jednostek po dniu 31 grudnia 2000 r. lub pracownicy zatrudnieni w tych jednostkach, z którymi stosunek pracy został rozwiązany po dniu 31 grudnia 2000 r.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Tworzy się Fundusz Modernizacji Sił Zbrojnych, zwany dalej
„Funduszem”, którego dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
2. Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
3. Przychodami Funduszu są:
1) wpływy za:
a) wsparcie udzielone wojskom obcym oraz udostępnianie im poligonów,
b) specjalistyczne usługi wojskowe;
2) przychód, o którym mowa w art. 30 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 10 lipca 2015 r.
o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2308 oraz z 2019 r. poz.
492 i 1214);
3) środki uzyskane ze sprzedaży mienia, o którym mowa w art. 93 ustawy
wymienionej w pkt 2;
4) przychody, o których mowa w art. 61 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 2;
5) przychody uzyskane na podstawie art. 98 ust. 3 i art. 99 ust. 2 ustawy
wymienionej w pkt 2;
6) przychody, o których mowa w art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu
Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. poz. 901);
7) odszkodowania lub kary umowne otrzymane w toku realizacji umów, dla których
źródłem finansowania są wydatki budżetowe w części budżetu państwa „obrona
narodowa”, dotyczących:
a) zakupu uzbrojenia i sprzętu wojskowego,
b) usług związanych z modernizacją, modyfikacją, naprawą lub remontem
uzbrojenia i sprzętu wojskowego,
c) badań naukowych i prac rozwojowych w zakresie uzbrojenia i sprzętu
wojskowego;
8) darowizny, spadki i zapisy;
9) środki wnoszone przez inne państwa członkowskie Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego w ramach refundacji wydatków poniesionych przez
Rzeczpospolitą Polską na zadania realizowane w ramach Programu Inwestycji
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Dziedzinie Bezpieczeństwa
(NSIP), zwanego dalej „Programem NSIP”.
4. Wydatki Funduszu przeznacza się na realizację celów określonych w programie.

Art. 11a. 1. Specjalistyczne usługi wojskowe mogą być świadczone przez
jednostki wojskowe wyłącznie zgodnie z ich przygotowaniem specjalistycznym,
w szczególności w zakresie inżynierii wojskowej i szkolenia.
2. Specjalistyczne usługi wojskowe mogą być świadczone na uzasadniony wniosek:
1) jednostek organizacyjnych sektora finansów publicznych;
2) podmiotów innych, niż jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych,
w tym podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, jeżeli świadczenie
specjalistycznych usług wojskowych jest uzasadnione interesem publicznym lub
interesem Sił Zbrojnych.
3. Specjalistyczne usługi wojskowe są świadczone na podstawie umowy za pełną
odpłatnością obejmującą koszty bezpośrednie i pośrednie.
4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach specjalistyczne usługi wojskowe
mogą być świadczone za częściową odpłatnością obejmującą tylko koszty bezpośrednie.
5. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, tryb składania
i rozpatrywania wniosków oraz zawierania umów o świadczenie specjalistycznych
usług wojskowych, uwzględniając potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania
podmiotów właściwych w tym zakresie oraz potrzebę zapewnienia sprawności
zawierania tych umów.

art. 12. więcej Art. 12. Na finansowanie programu, niezależnie od wysokości określonych
w art. 7 ust. 1, przeznacza się co najmniej 35% całości kwoty, o której mowa w art. 8
ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o wspieraniu restrukturyzacji
przemysłowego potencjału obronnego i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2017 r. poz. 2011).

Art. 12a. 1. Na zadania publiczne związane z realizacją na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej zadań inwestycyjnych określonych w Programie NSIP
może być przyznawana z budżetu państwa dotacja:
1) celowa:
a) na finansowanie zadań w zakresie inwestycji obronnych wynikających
z udziału Rzeczypospolitej Polskiej w Programie NSIP oraz na przejściowe
finansowanie zadań w części pozostającej do opłacenia przez organy Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego,
b) na realizację inwestycji krajowych jako zadań okołopakietowych, których
wykonanie jest niezbędne w związku z realizowanymi projektami,
c) na płatności wnoszone w ramach składki do wspólnego budżetu
inwestycyjnego Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego,
d) na finansowanie utrzymania inwestycji do czasu przekazania ich
użytkownikom;
2) podmiotowa na finansowanie krajowych wydatków administracyjnych
wynikających z łącznego udziału Rzeczypospolitej Polskiej w wartości
zatwierdzonych projektów na realizację inwestycji w ramach Programu NSIP i wartości zatwierdzonych projektów inwestycyjnych realizowanych w ramach
zadań okołopakietowych finansowanych ze środków krajowych.
2. Dotacje, o których mowa w ust. 1, przyznaje się instytucji gospodarki
budżetowej, dla której Minister Obrony Narodowej jest organem założycielskim,
powołanej w celu realizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zadań
inwestycyjnych określonych w Programie NSIP.
3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz
warunki i tryb przyznawania i rozliczania dotacji, o których mowa w ust. 1.
Rozporządzenie powinno uwzględnić podział dotacji na celowe i podmiotowe.

Art. 12b. 1. Na poczet wykonania zamówień, których przedmiotem jest
uzbrojenie lub sprzęt wojskowy, do których nie stosuje się ustawy z dnia 11 września 2019 r. –
Prawo zamówień publicznych, zamawiający może udzielać zaliczek, jeżeli taka
możliwość została przewidziana w dokumentacji dotyczącej zamówienia lub jeżeli
wykonawca został wybrany w postępowaniu, w którym zamawiający negocjował
warunki umowy z wybranymi przez siebie wykonawcami lub wykonawcą.
2. Wysokość jednorazowej zaliczki nie może przekraczać 33% wartości
wynagrodzenia wykonawcy za dane zamówienie.
3. Zaliczka może być udzielona po wniesieniu przez wykonawcę zabezpieczenia.
4. Zabezpieczenie zaliczki może być wnoszone według wyboru wykonawcy
w jednej lub w kilku następujących formach:
1) pieniądzu;
2) poręczeniach bankowych lub poręczeniach spółdzielczej kasy oszczędnościowo-
-kredytowej, z tym że zobowiązanie kasy jest zawsze zobowiązaniem pieniężnym;
3) gwarancjach bankowych;
4) gwarancjach ubezpieczeniowych;
5) wekslach z poręczeniem wekslowym banku lub spółdzielczej kasy
oszczędnościowo-kredytowej;
6) przez ustanowienie zastawu na papierach wartościowych emitowanych przez
Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego;
7) przez ustanowienie zastawu rejestrowego.
5. Zabezpieczenie zaliczki ustala się w wysokości do pełnej kwoty udzielonej zaliczki.
6. Zamawiający może udzielić kolejnych zaliczek, pod warunkiem że
wykonawca, w ramach realizacji zamówienia:
1) rozliczy środki w zakresie wartości poprzednio udzielanych zaliczek lub
2) wykaże, że zaangażował całość środków w zakresie wartości poprzednio
udzielanych zaliczek.
7. Formę lub formy zabezpieczenia zaliczki, sposób jego wniesienia i zwrotu
określa się w umowie. Umowa może przewidywać możliwość zmiany formy
zabezpieczenia zaliczki w trakcie realizacji tej umowy.
8. Przepisów ust. 2–7 nie stosuje się do zamówień podlegających szczególnej
procedurze na podstawie umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita
Polska, lub porozumienia zawieranego na szczeblu ministerialnym lub zamówień,
o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 września 2019 r. –
Prawo zamówień publicznych.

art. 13. więcej Art. 13. (uchylony).

art. 14. więcej Art. 14. 1. Do dnia 31 grudnia 2003 r. okres wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej dokonanego przez właściwy organ wojskowy, określony w przepisach ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, może być, na wniosek żołnierza, skrócony, nie więcej jednak niż do jednego miesiąca.
2. Z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, żołnierzom zwalnianym z zawodowej służby wojskowej przysługuje jednorazowe odszkodowanie w wysokości jednomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, za każdy miesiąc skrócenia okresu wypowiedzenia.
3. Jednorazowe odszkodowanie, o którym mowa w ust. 2, wypłaca organ wojskowy właściwy do wypłaty należności pieniężnych w związku ze zwolnieniem z zawodowej służby wojskowej, na zasadach określonych w odrębnych przepisach dla celów wypłaty uposażenia przez okres roku po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej.
4. Jednorazowe odszkodowanie, o którym mowa w ust. 2, przysługuje niezależnie od należności pieniężnych przysługujących żołnierzom zawodowym zwalnianym z zawodowej służby wojskowej.
5. Terminem wypłaty jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w ust. 2, i innych należności pieniężnych, o których mowa w ust. 4, jest ostatni dzień skróconego okresu wypowiedzenia.
6. Dla celów emerytalnych dniem zwolnienia z zawodowej służby wojskowej jest ostatni dzień okresu, za który wypłacone zostało jednorazowe odszkodowanie, o którym mowa w ust. 2. Okres ten traktowany jest jako równorzędny ze służbą wojskową.
7. Przepisy ust. 1-6 stosuje się również do żołnierzy zawodowych, którym organ wojskowy wypowiedział stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej po dniu 31 grudnia 2000 r., a którzy do dnia wejścia w życie ustawy nie zostali zwolnieni z tej służby.

art. 15. więcej Art. 15. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem art. 11, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2002 r.