Ustawa z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych

art. 1. więcej Art. 1. 1. Ustawa określa zasady i warunki ochrony zwierząt wykorzystywanych
do celów naukowych lub edukacyjnych, w tym:
1) zasady:
a) wykonywania procedur i przeprowadzania doświadczeń,
b) prowadzenia działalności przez hodowców, dostawców i użytkowników,
c) przeprowadzania kontroli hodowców, dostawców i użytkowników;
2) warunki utrzymywania zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub
edukacyjnych oraz sposób postępowania z tymi zwierzętami;
3) zadania i kompetencje komisji etycznych do spraw doświadczeń na zwierzętach.
2. Ustawy nie stosuje się do:
1) usług weterynaryjnych w rozumieniu ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r.
o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. z 2019 r. poz. 24), a także
czynności rolniczych, w tym chowu lub hodowli zwierząt prowadzonych
zgodnie z przepisami o ochronie zwierząt, niemających na celu wykonywania procedur;
2) klinicznych badań weterynaryjnych prowadzonych zgodnie z art. 37ah–37ak
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2019 r. poz.
499, 399 i 959);
3) czynności wykonywanych w celu identyfikacji zwierząt;
4) chwytania zwierząt dzikich w celu wykonania pomiarów biometrycznych oraz
określenia ich przynależności systematycznej;
5) czynności, które zgodnie ze sztuką lekarsko-weterynaryjną nie powodują u
zwierzęcia bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu,
w stopniu równym ukłuciu igłą lub intensywniejszym.

art. 2. więcej Art. 2. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) zwierzęta – żywe zwierzęta kręgowe, w tym formy larwalne zdolne do
samodzielnego odżywiania i formy embrionalne ssaków w ostatniej jednej
trzeciej życia płodowego albo znajdujące się we wcześniejszym stadium
rozwoju, gdy w wyniku wykonanych procedur, po osiągnięciu ostatniej jednej
trzeciej życia płodowego, mogą one odczuwać ból, cierpienie, dystres lub
wystąpi u nich trwałe uszkodzenie organizmu, oraz żywe głowonogi;
2) zwierzęta laboratoryjne:
a) zwierzęta należące do następujących gatunków: mysz domowa (Mus
musculus), szczur wędrowny (Rattus norvegicus), świnka morska (Cavia
porcellus), chomik syryjski (Mesocricetus auratus), chomik chiński
(Critetulus griseus), myszoskoczek mongolski (Meriones unguiculatus),
królik europejski (Oryctolagus cuniculus), pies domowy (Canis familiaris),
kot domowy (Felis catus), żaba trawna (Rana temporaria), żaba lamparcia
(Rana pipiens), platana szponiasta (Xenopus laevis), platana tropikalna
(Xenopus tropicalis), danio pręgowany (Danio rerio),
b) zwierzęta z rzędu naczelnych stanowiące potomstwo zwierząt z rzędu
naczelnych hodowanych w niewoli,
c) zwierzęta z rzędu naczelnych niestanowiące potomstwa zwierząt z rzędu
naczelnych hodowanych w niewoli określone w przepisach wydanych na
podstawie ust. 3
 które są hodowane wyłącznie do celów określonych w art. 3 lub których tkanki
lub narządy są przeznaczone do wykorzystania w takich celach;
3) zwierzęta dzikie – zwierzęta wolno żyjące (dzikie) w rozumieniu art. 4
pkt 21 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2019 r.
poz. 122 i 1123);
4) zwierzęta gospodarskie – zwierzęta gospodarskie w rozumieniu art. 2
pkt 1 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o organizacji hodowli i rozrodzie
zwierząt gospodarskich (Dz. U. z 2017 r. poz. 2132);
5) siedlisko przyrodnicze – siedlisko przyrodnicze w rozumieniu art. 5
pkt 17 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2018 r.
poz. 1614, 2244 i 2340);
6) procedura – każdą formę wykorzystania zwierząt do celów określonych w art. 3,
która może spowodować u zwierzęcia ból, cierpienie, dystres lub trwałe
uszkodzenie organizmu, w stopniu równym ukłuciu igłą lub intensywniejszym,
a także czynności mające na celu lub mogące spowodować urodzenie się lub
wylęg zwierzęcia albo powstanie i utrzymanie genetycznie zmodyfikowanej linii
zwierząt w warunkach bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia
organizmu, w stopniu równym ukłuciu igłą lub intensywniejszym; nie jest
procedurą uśmiercenie zwierzęcia wyłącznie po to, aby wykorzystać jego
narządy lub tkanki do celów określonych w art. 3;
7) doświadczenie – program badawczy obejmujący procedurę lub procedury,
mający określony cel naukowy lub edukacyjny;
8) ośrodek – budynek, tymczasowy obiekt budowlany lub miejsce, w którym są
utrzymywane zwierzęta przeznaczone do wykorzystywania lub wykorzystywane
w procedurze lub których tkanki lub narządy mają zostać wykorzystane do celów
określonych w art. 3;
9) hodowca – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, która hoduje zwierzęta w celu
wykorzystania ich w procedurach lub aby wykorzystać tkanki lub narządy tych
zwierząt do celów określonych w art. 3;
10) dostawca – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, niebędącą hodowcą, która dostarcza
zwierzęta w celu wykorzystania ich w procedurach lub aby wykorzystać tkanki
lub narządy tych zwierząt do celów określonych w art. 3;
11) użytkownik – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, która wykorzystuje zwierzęta w procedurach.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o państwach członkowskich Unii Europejskiej,
należy przez to rozumieć również państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
3. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze
rozporządzenia, wykaz zwierząt z rzędu naczelnych niestanowiących potomstwa
zwierząt z rzędu naczelnych hodowanych w niewoli, które są hodowane wyłącznie do
celów określonych w art. 3 lub których tkanki lub narządy są przeznaczone do
wykorzystania w takich celach, mając na względzie zapewnienie ochrony tych
zwierząt.

art. 3. więcej Art. 3. Procedury wykonuje się wyłącznie w celu:
1) prowadzenia badań:
a) podstawowych w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca
2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn.
zm.),
b) aplikacyjnych w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca
2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, w tym badań
translacyjnych polegających na przeniesieniu wyników badań
przeprowadzonych na zwierzętach do praktyki klinicznej, jeżeli ich celem jest:
– zapobieganie chorobom, diagnozowanie lub leczenie chorób lub
dysfunkcji u ludzi, zwierząt lub roślin,
– ocena, wykrywanie, regulacja lub zmiana stanów fizjologicznych ludzi,
zwierząt lub roślin,
c) mających na celu zachowanie gatunku,
d) z zakresu medycyny sądowej;
2) zapewnienia dobrostanu zwierząt lub poprawy warunków chowu lub hodowli
zwierząt gospodarskich;
3) opracowania i produkcji produktów leczniczych, środków spożywczych
w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności
i żywienia (Dz. U. z 2018 r. poz. 1541, z późn. zm.), pasz lub innych substancji lub produktów, lub badań ich jakości, skuteczności lub bezpieczeństwa stosowania, przeprowadzanych w celach, o których mowa w pkt 1 lit. b i pkt 2;
4) ochrony środowiska naturalnego w interesie zdrowia lub dobrostanu ludzi i zwierząt;
5) kształcenia na poziomie szkolnictwa wyższego lub szkolenia w celu nabycia lub
doskonalenia kompetencji zawodowych.

art. 4. więcej Art. 4. W zakresie nieuregulowanym ustawą do ochrony zwierząt
wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych stosuje się ustawę z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Wykonywanie procedur jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy:
1) nie można zastosować metody badawczej zapewniającej osiągnięcie celów
określonych w art. 3 bez wykorzystania zwierząt (zasada zastąpienia);
2) liczba wykorzystywanych w nich zwierząt została ograniczona do poziomu
niezbędnego do osiągnięcia celów określonych w art. 3 (zasada ograniczenia);
3) wykorzystywane zwierzęta są utrzymywane w warunkach odpowiednich dla ich
gatunku, a metody badawcze zastosowane w procedurach zostały wybrane tak,
aby ograniczały do minimum albo eliminowały ból, cierpienie, dystres lub
możliwość trwałego uszkodzenia organizmu tych zwierząt (zasada
udoskonalenia).
2. Niedopuszczalne jest wykonanie procedury jeżeli wiąże się ona z dotkliwym
bólem, cierpieniem lub dystresem, który może mieć długotrwały charakter i nie można
go załagodzić.
3. Niedopuszczalne jest wykonanie procedury w celu otrzymania danych, które
zostały uzyskane w innych niż Rzeczpospolita Polska państwach członkowskich Unii
Europejskiej w wyniku wykonania procedur uznawanych przez prawodawstwo Unii
Europejskiej, w szczególności w zakresie pasz, produktów biobójczych, produktów
leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych
lub żywności, chyba że potwierdzenie tych danych jest niezbędne, aby wykorzystać je
do badań mających na celu ochronę zdrowia publicznego, bezpieczeństwa lub
środowiska naturalnego.
4. W przypadku gdy istnieje możliwość wyboru między procedurami, dokonuje
się go, biorąc pod uwagę, aby wybrana procedura:
1) zakładała wykorzystanie:
a) najmniejszej liczby zwierząt,
b) zwierząt z najniższą zdolnością odczuwania bólu, cierpienia, dystresu lub
skutków trwałego uszkodzenia organizmu;
2) powodowała jak najmniej bólu, cierpienia lub dystresu lub w najmniejszym
stopniu stwarzała ryzyko trwałego uszkodzenia organizmu zwierząt;
3) dawała największe prawdopodobieństwo osiągnięcia planowanego wyniku procedury.

art. 6. więcej Art. 6. 1. Procedury planuje się i wykonuje tak, aby uniknąć w ich wyniku
śmierci zwierząt, z tym że w przypadku gdy stan zdrowia zwierząt wykorzystywanych
w procedurze wskazuje na ich nieuchronnie zbliżającą się śmierć – zwierzęta te
uśmierca się (wczesne i humanitarne zakończenie procedury).
2. W przypadku gdy uniknięcie śmierci zwierząt w wyniku procedury jest
niemożliwe – procedurę planuje się i wykonuje tak, aby prowadziła do śmierci jak
najmniejszej liczby wykorzystywanych zwierząt i skraca się do minimum okres oraz
intensywność cierpienia tych zwierząt.
3. Uśmiercenia zwierząt, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się w sposób
określony w art. 16 ust. 1 i 2.

art. 7. więcej Art. 7. Po uzyskaniu zgody lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na
zwierzętach, dopuszcza się wykorzystanie w procedurach zwierząt:
1) z gatunków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 – w przypadku gdy celów
procedury, określonych w art. 3, nie można osiągnąć z wykorzystaniem zwierząt
laboratoryjnych;
2) z rzędu naczelnych wymienionych w załączniku A do rozporządzenia Rady
(WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej
fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz. Urz. WE L 61 z 03.03.1997,
str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 3, str.
136, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 338/97”, które nie są
objęte zakresem stosowania art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia – wyłącznie
w przypadku procedur mających na celu przeprowadzenie badań, o których
mowa w art. 3:
a) pkt 1 lit. b tiret pierwsze lub pkt 3, służących przeciwdziałaniu,
diagnozowaniu lub leczeniu niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej,
lub chorób zagrażających życiu ludzi,
b) pkt 1 lit. c
– gdy celu procedury nie można osiągnąć z wykorzystaniem niewymienionego w tym
załączniku gatunku zwierząt i gatunku nienależącego do zwierząt z rzędu naczelnych;
3) z rzędu naczelnych innych niż wymienione w pkt 2 – wyłącznie w przypadku
procedur mających na celu przeprowadzenie badań, o których mowa w art. 3:
a) pkt 1 lit. a lub c,
b) pkt 1 lit. b tiret pierwsze lub pkt 3, służących przeciwdziałaniu,
diagnozowaniu lub leczeniu niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej,
lub chorób zagrażających życiu ludzi
– gdy celu procedury nie można osiągnąć z wykorzystaniem innego gatunku zwierząt
niż gatunek z rzędu naczelnych;
4) z gatunków zagrożonych, z wyłączeniem zwierząt z rzędu naczelnych,
wymienionych w załączniku A do rozporządzenia nr 338/97, które nie są objęte
zakresem stosowania art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia – wyłącznie w przypadku
procedur mających na celu przeprowadzenie badań, o których mowa w art. 3
pkt 1 lit. b tiret pierwsze i lit. c oraz pkt 3 – gdy celu procedury nie można
osiągnąć z wykorzystaniem niewymienionego w tym załączniku gatunku zwierząt.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Nie wykonuje się procedur z wykorzystaniem:
1) małp człekokształtnych;
2) zwierząt dzikich;
3) zwierząt bezdomnych w rozumieniu art. 4 pkt 16 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o ochronie zwierząt, z wyłączeniem zwierząt gospodarskich.
2. Lokalna komisja etyczna może w wyjątkowych przypadkach na podstawie
uzasadnienia naukowego przedstawionego przez użytkownika udzielić zgody na
wykorzystanie w procedurze:
1) zwierząt, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli celów określonych w art. 3 nie
można osiągnąć z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych;
2) zwierząt, o których mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli celem procedury jest zbadanie
zdrowia i dobrostanu tych zwierząt lub zapobieżenie poważnemu zagrożeniu powodowanemu przez te zwierzęta dla zdrowia ludzi lub zwierząt lub dla środowiska i cel ten można osiągnąć wyłącznie przy wykorzystaniu tych zwierząt.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Procedury wykonuje się wyłącznie:
1) w ramach doświadczenia;
2) w ośrodku użytkownika, który został wpisany do rejestru prowadzonego przez
ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.
2. Procedury mogą być wykonywane w miejscu innym niż określone w ust. 1
pkt 2, jeżeli ich celu nie można osiągnąć, wykonując je w ośrodku użytkownika.
3. Procedurę wykonuje się w środowisku życia zwierzęcia dzikiego, jeżeli cel
procedury może zostać osiągnięty poprzez jej wykonanie w tym środowisku
i zmniejsza to stres zwierzęcia związany z jej wykonaniem.

art. 10. więcej Art. 10. 1. Procedury, ze względu na ich dotkliwość przejawiającą się
w intensywności bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu, na
które może być narażone zwierzę podczas ich wykonywania, kwalifikuje się do
następujących kategorii:
1) terminalna, bez odzyskania przytomności;
2) łagodna;
3) umiarkowana;
4) dotkliwa.
2. Procedury kwalifikuje się do kategorii wymienionych w ust. 1 zgodnie
z załącznikiem nr VIII do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE
z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów
naukowych (Dz. Urz. UE L 276 z 20.10.2010, str. 33).

art. 11. więcej Art. 11. 1. Procedurę:
1) rozpoczyna się od przygotowania zwierzęcia do obserwacji;
2) kończy się, gdy zaprzestaje się obserwacji zwierzęcia, a w przypadku
genetycznie zmodyfikowanej linii zwierząt – gdy nie przewiduje się, że u
potomstwa tych zwierząt wystąpi trwałe uszkodzenie organizmu lub że będzie
ono odczuwać ból, cierpienie lub dystres.
2. Po zakończeniu procedury lekarz weterynarii podejmuje decyzję o:
1) pozostawieniu wykorzystanego zwierzęcia przy życiu albo
2) uśmierceniu wykorzystanego zwierzęcia – w przypadku gdy istnieje uzasadnione
przypuszczenie, że po zakończeniu doświadczenia u tego zwierzęcia wystąpi
trwałe uszkodzenie organizmu lub będzie ono odczuwać nadal dotkliwy lub
umiarkowany ból, cierpienie i dystres.
3. W przypadku wykorzystywania w procedurze zwierząt innych niż
laboratoryjne lub gospodarskie, decyzję, o której mowa w ust. 2, może podjąć osoba
posiadająca kwalifikacje w zakresie znajomości anatomii, fizjologii i zachowań tych
gatunków zwierząt.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze, w celu uniknięcia
wykorzystania innego zwierzęcia dotychczas niepoddanego procedurze, jest
dopuszczalne pod warunkiem, że lekarz weterynarii po zbadaniu tego zwierzęcia,
uwzględnieniu jego doświadczeń życiowych i stwierdzeniu, że u zwierzęcia doszło do
pełnego powrotu ogólnego stanu zdrowia i dobrostanu, wyraził na to zgodę.
2. Zwierzę, które było wykorzystane:
1) w procedurze łagodnej lub umiarkowanej – może być ponownie wykorzystane
w procedurze zakwalifikowanej do kategorii terminalna, bez odzyskania
przytomności, łagodna albo umiarkowana;
2) raz w procedurze dotkliwej – może być w wyjątkowych przypadkach, po
uzyskaniu zgody lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na
zwierzętach, ponownie wykorzystane w procedurze zakwalifikowanej do
kategorii terminalna, bez odzyskania przytomności, łagodna albo umiarkowana,
na podstawie przedstawionego przez użytkownika uzasadnienia dla ponownego
wykorzystania tego zwierzęcia.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Procedury, które powodują poważne uszkodzenia organizmu
wykorzystywanych zwierząt i dotkliwy ból, przeprowadza się w znieczuleniu
ogólnym lub miejscowym oraz po zastosowaniu produktów leczniczych lub
produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym.
2. Procedury inne niż określone w ust. 1 przeprowadza się w znieczuleniu
ogólnym lub miejscowym oraz po zastosowaniu:
1) produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu
przeciwbólowym, lub
2) innych metod, w szczególności środków uspokajających, zapewniających
zmniejszenie do minimum bólu, cierpienia i dystresu wykorzystywanych
zwierząt.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, procedura może być wykonywana bez
znieczulenia ogólnego lub miejscowego jedynie wtedy, gdy zastosowanie tego
znieczulenia:
1) powodowałoby u zwierzęcia większy ból, cierpienie lub dystres niż sama
procedura lub
2) jest nie do pogodzenia z celem procedury
– po uzyskaniu zgody lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach,
na podstawie przedstawionego przez użytkownika uzasadnienia dla odstąpienia od
zastosowania takiego znieczulenia.
4. Jeżeli po ustaniu działania znieczulenia ogólnego lub miejscowego albo po
zakończeniu procedury wykonanej w sposób określony w ust. 3 zwierzę może
odczuwać ból, stosuje się produkty lecznicze lub produkty lecznicze weterynaryjne
o działaniu przeciwbólowym lub inne metody, w szczególności środki uspokajające,
zapewniające zmniejszenie bólu do minimum.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Podanie zwierzęciu podczas wykorzystywania w procedurze
produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, które
uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu, jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy:
1) jednocześnie zastosuje się u tego zwierzęcia właściwy poziom znieczulenia
ogólnego, znieczulenie miejscowe, produkty lecznicze lub produkty lecznicze
weterynaryjne o działaniu przeciwbólowym;
2) uzyska się zgodę lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach
– na podstawie przedstawionego przez użytkownika uzasadnienia naukowego,
do którego zostały dołączone dane dotyczące schematu zastosowania
znieczulenia ogólnego lub miejscowego lub produktów leczniczych lub
produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym.
2. Zabrania się stosowania zabiegów uniemożliwiających zwierzętom
poddawanym procedurom wydawanie głosu.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Zwierzęciu pozostawionemu przy życiu po zakończeniu procedury
zapewnia się:
1) opiekę, a w przypadku gdy jest to konieczne – także opiekę lekarsko-
-weterynaryjną;
2) warunki utrzymania odpowiednie do jego stanu zdrowia i gatunku.
2. Użytkownik może przywrócić zwierzę pozostawione przy życiu po
wykorzystaniu w procedurze do siedliska przyrodniczego właściwego dla gatunku
tego zwierzęcia albo znaleźć dla niego nowego opiekuna jedynie wówczas, gdy:
1) pozwala na to stan zdrowia tego zwierzęcia;
2) nie istnieje zagrożenie zdrowia ludzi lub zwierząt lub środowiska naturalnego;
3) zwierzę to będzie miało zapewnione warunki utrzymania odpowiednie do jego
stanu zdrowia i gatunku.

art. 16. więcej Art. 16. 1. W przypadku podjęcia decyzji o uśmierceniu zwierzęcia
wykorzystanego w procedurze, zwierzę uśmierca osoba posiadająca kwalifikacje
określone w art. 21 ust. 3 pkt 2, wyłącznie przy zastosowaniu metod określonych w
załączniku nr IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia
22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych.
2. Zwierzę uśmierca się w sposób ograniczający do minimum ból, cierpienie lub dystres.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się do uśmiercenia zwierzęcia, którego tkanki lub
narządy mają być wykorzystane w celach określonych w art. 3.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku nagłej konieczności uśmiercenia
zwierzęcia ze względu na jego dobrostan, zagrożenie dla zdrowia ludzi lub zwierząt
lub dla środowiska naturalnego.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Podmiot prowadzący działalność w zakresie wykorzystywania
zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych jest obowiązany utrzymywać takie
zwierzęta w ośrodku:
1) w którym zostały zapewnione odpowiednie dla danego gatunku zwierząt warunki
środowiskowe, w tym możliwość zaspokajania potrzeb fizjologicznych
i etologicznych utrzymywanych zwierząt;
2) który został wyposażony w urządzenia i sprzęt dostosowane do potrzeb i cech
gatunków zwierząt w nim utrzymywanych.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany zapewnić zwierzętom
utrzymywanym w ośrodku:
1) opiekę gwarantującą dobrostan i utrzymanie prawidłowego stanu zdrowia, w tym:
a) codzienną kontrolę warunków środowiskowych,
b) niezwłoczne usuwanie nieprawidłowości stwierdzonych w zakresie
warunków środowiskowych, dobrostanu i stanu zdrowia;
2) transport w warunkach odpowiednich dla danego gatunku, zgodnie
z wymaganiami określonymi w przepisach o ochronie zwierząt i o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

art. 18. więcej Art. 18. Podmiot prowadzący działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt
do celów naukowych lub edukacyjnych jako użytkownik może prowadzić działalność
w ośrodku, który oprócz spełniania wymagań określonych w art. 17, jest:
1) dostosowany do rodzaju i liczby wykonywanych procedur;
2) zaprojektowany i wyposażony tak, aby:
a) zapewnić uzyskiwanie wiarygodnych wyników procedur,
b) przy wykonywaniu procedur ograniczyć do minimum ból, cierpienie,
dystres lub możliwość trwałego uszkodzenia organizmu wykorzystywanych zwierząt.

art. 19. więcej Art. 19. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
minimalne wymagania:
1) jakie powinien spełniać ośrodek,
2) w zakresie opieki nad zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku
– biorąc pod uwagę potrzeby fizjologiczne i etologiczne gatunków zwierząt
utrzymywanych w ośrodku oraz konieczność zapewnienia utrzymywanym w nim
zwierzętom dobrostanu i prawidłowego stanu zdrowia, a także właściwych warunków opieki.

art. 20. więcej Art. 20. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1, wyznacza do sprawowania
opieki nad zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku osobę, która:
1) ma wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe, zasadnicze branżowe,
średnie lub średnie branżowe;
2) odbyła szkolenie w zakresie opieki nad zwierzętami przeznaczonymi do
wykorzystania lub wykorzystywanymi w procedurach;
3) odbyła 3-miesięczną praktykę w zakresie opieki nad zwierzętami
przeznaczonymi do wykorzystania lub wykorzystywanymi w procedurach, pod
nadzorem lekarza weterynarii lub osoby wskazanej przez hodowcę, dostawcę lub
użytkownika.

art. 21. więcej Art. 21. 1. Podmiot, o którym mowa w art. 18, wyznacza osobę odpowiedzialną
za planowanie procedur i doświadczeń oraz za ich przeprowadzenie, która ma wiedzę
na temat gatunków zwierząt wykorzystywanych w tych procedurach i posiada:
1) stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk biologicznych, farmaceutycznych,
medycznych, weterynaryjnych lub rolniczych, ukończone szkolenie w zakresie
przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz co najmniej 3-letni staż pracy
umożliwiający uzyskanie praktycznych umiejętności w tym zakresie albo
2) stopień naukowy doktora w dziedzinach nauk innych niż wymienione w pkt 1
albo dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku studiów w dziedzinie
nauk biologicznych, farmaceutycznych, medycznych, weterynaryjnych lub
rolniczych oraz ukończone studia podyplomowe lub szkolenie w zakresie
przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach, a także co najmniej 4-letni staż
pracy umożliwiający uzyskanie praktycznych umiejętności w tym zakresie.
2. Podmiot, o którym mowa w art. 18, wyznacza do wykonywania procedur
osobę, która posiada:
1) dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku studiów w dziedzinie nauk
biologicznych, farmaceutycznych, medycznych, weterynaryjnych lub rolniczych
i ukończone szkolenie w zakresie przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach
oraz która co najmniej przez rok uczestniczyła w wykonywaniu procedur pod
nadzorem osoby wyznaczonej przez użytkownika i uzyskała praktyczne
umiejętności w tym zakresie albo
2) dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku studiów innym niż
wymieniony w pkt 1 i ukończone studia podyplomowe lub szkolenie w zakresie
przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz która co najmniej przez 2 lata
uczestniczyła w wykonywaniu procedur pod nadzorem osoby wyznaczonej przez
użytkownika i uzyskała praktyczne umiejętności w tym zakresie, albo
3) wykształcenie średnie lub średnie branżowe i przygotowanie zawodowe zgodne
z zakresem wykonywanych procedur oraz która co najmniej przez 2 lata
uczestniczyła w wykonywaniu procedur pod nadzorem osoby wyznaczonej przez
użytkownika i uzyskała praktyczne umiejętności w tym zakresie.
3. Podmiot, o którym mowa w art. 18, wyznacza do:
1) uczestniczenia w wykonywaniu procedur osobę, która:
a) jest studentem lub
b) wykonuje czynności techniczne związane z obsługą zwierząt
– i odbyła szkolenie w zakresie postępowania ze zwierzętami przeznaczonymi do
wykorzystania lub wykorzystywanymi w procedurach;
2) uśmiercania zwierząt wykorzystywanych w procedurze osobę, która:
a) ma wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe, zasadnicze branżowe,
średnie lub średnie branżowe,
b) odbyła szkolenie w zakresie metod uśmiercania zwierząt
wykorzystywanych w procedurach,
c) odbyła 3-miesięczną praktykę w zakresie wykonywania czynności
związanych z uśmiercaniem zwierząt wykorzystywanych w procedurach,
pod nadzorem lekarza weterynarii lub osoby, która przeprowadza
uśmiercanie w ośrodku użytkownika.

art. 22. więcej Art. 22. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi,
w drodze rozporządzenia, zakres programów szkoleń, praktyk i staży, o których mowa
w art. 20 pkt 2 i 3, art. 21 i art. 24 ust. 2 pkt 2 i 3, oraz wzory dokumentów
potwierdzających ich ukończenie, mając na względzie zapewnienie uczestnikom
szkoleń uzyskania wiedzy i umiejętności praktycznych niezbędnych do prawidłowego
wykonywania czynności wymienionych w art. 20 i art. 21 oraz zadań, o których mowa
w art. 24 ust. 1.

art. 23. więcej Art. 23. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1, zawiera z lekarzem
weterynarii umowę o świadczenie w ośrodku usług weterynaryjnych w rozumieniu
ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt.

art. 24. więcej Art. 24. 1. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1, wyznacza w ośrodku osobę
odpowiedzialną za:
1) nadzór nad:
a) osobami sprawującymi opiekę nad zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku,
b) dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku;
2) zapewnienie osobom, o których mowa w art. 20 i art. 21, dostępu do informacji
dotyczących gatunków zwierząt utrzymywanych w ośrodku;
3) organizację szkoleń dla osób, o których mowa w art. 20 i art. 21.
2. Do wykonywania zadań określonych w ust. 1 wyznacza się osobę, która:
1) posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe oraz tytuł
zawodowy technika lub dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe albo
dyplom zawodowy, w zawodach związanych z chowem lub hodowlą zwierząt;
2) odbyła szkolenie w zakresie niezbędnym do sprawowania nadzoru nad osobami
sprawującymi opiekę nad zwierzętami;
3) ma co najmniej 2-letni staż pracy na stanowisku związanym ze sprawowaniem
opieki nad zwierzętami.

art. 25. więcej Art. 25. 1. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1, zapewnia w ośrodku
realizację zadań w zakresie dobrostanu zwierząt polegających na:
1) udzielaniu porad:
a) w sprawach związanych z zapewnieniem dobrostanu zwierząt,
b) dotyczących obowiązku stosowania zasad zastąpienia, ograniczenia
i udoskonalenia,
c) w sprawie:
– znalezienia nowego opiekuna dla zwierząt, które nie będą
wykorzystywane w procedurach,
– prowadzenia rehabilitacji zwierząt dzikich przed przywróceniem ich do
siedliska przyrodniczego,
d) w sprawach związanych z organizowanymi szkoleniami;
2) opracowywaniu i dokonywaniu przeglądu wewnętrznych zasad postępowania ze
zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku;
3) monitorowaniu przypadków uśmiercania zwierząt w celu pozyskania narządów
lub tkanek;
4) monitorowaniu dobrostanu zwierząt utrzymywanych w ośrodku;
5) zgłaszaniu podmiotowi, o którym mowa w art. 17 ust. 1, przypadków naruszenia
dobrostanu zwierząt utrzymywanych w ośrodku i określaniu czynności, które
należy podjąć w celu przywrócenia tego dobrostanu;
6) kontroli przeprowadzania doświadczeń i ich wyników, z uwzględnieniem
wpływu tych doświadczeń na wykorzystywane w nich zwierzęta, oraz ocenie
zgodności przeprowadzanych doświadczeń z zasadami zastąpienia, ograniczenia
i udoskonalenia.
2. Zadania określone w ust. 1 może wykonywać osoba lub osoby, które spełniają
wymagania w zakresie wykształcenia i doświadczenia zawodowego określone
w art. 24 ust. 2, a w przypadku ośrodka, w którym jest prowadzona działalność
wskazana w art. 18 – ponadto pracownik naukowy spełniający wymagania w zakresie
wykształcenia i doświadczenia zawodowego określone w art. 21 ust. 1.
3. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1, ustanawia zespół doradczy do spraw
dobrostanu zwierząt w celu realizacji zadań, o których mowa w ust. 1, w skład którego
wchodzi osoba lub osoby, o których mowa w ust. 2.
4. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1, zapewnia wykonywanie zadań
określonych w ust. 1:
1) wyznaczając w ośrodku osobę lub osoby do ich wykonania;
2) zawierając umowę o ich wykonanie.
5. Umowę o wykonanie zadań określonych w ust. 1 z tą samą osobą lub tymi
samymi osobami może zawrzeć nie więcej niż pięciu hodowców, dostawców lub
użytkowników, którzy utrzymują zwierzęta w pomieszczeniach do ich utrzymywania
o powierzchni nieprzekraczającej łącznie 100 m2
.
6. Przy wykonywaniu zadań określonych w ust. 1 osoby, o których mowa
w ust. 2, współpracują z lekarzem weterynarii, o którym mowa w art. 23.
7. Lekarz weterynarii, o którym mowa w art. 23, przekazuje osobom, o których
mowa w ust. 2, informacje dotyczące dobrostanu zwierząt utrzymywanych w ośrodku.
8. Osoby, o których mowa w ust. 2, sporządzają dokumentację obejmującą
w szczególności wskazanie działań, jakie zostały podjęte w celu usunięcia
nieprawidłowości stwierdzonych przy wykonywaniu zadań określonych w ust. 1, i
przekazują ją podmiotowi, o którym mowa w art. 17 ust. 1.
9. Podmiot, o którym mowa w art. 17 ust. 1:
1) przechowuje dokumentację, o której mowa w ust. 8, przez 3 lata od dnia
dokonania w niej ostatniego wpisu;
2) przekazuje Krajowej Komisji Etycznej do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach
informacje dotyczące wykonywania zadań określonych w ust. 1.

art. 26. więcej Art. 26. Prowadzenie działalności polegającej na hodowli, dostarczaniu zwierząt
lub wykonywaniu procedur wymaga uzyskania wpisu do rejestru hodowców,
dostawców i użytkowników, zwanego dalej „rejestrem”.

art. 27. więcej Art. 27. 1. Podmiot zamierzający prowadzić działalność, o której mowa
w art. 26, przed uzyskaniem wpisu do rejestru składa do powiatowego lekarza
weterynarii wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań niezbędnych do prowadzenia
tej działalności.
2. Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji administracyjnej:
1) stwierdza spełnienie wymagań niezbędnych do prowadzenia działalności,
o której mowa w art. 26, jeżeli są spełnione wymagania określone w art. 17,
art. 18, art. 20, art. 21, art. 23, art. 24 i art. 25 ust. 1 i 2 oraz w przepisach
wydanych na podstawie art. 19;
2) odmawia wydania decyzji, o której mowa w pkt 1, jeżeli nie są spełnione
wymagania niezbędne do prowadzenia działalności, o której mowa w art. 26,
określone w art. 17, art. 18, art. 20, art. 21, art. 23, art. 24, art. 25 ust. 1 lub 2, lub
w przepisach wydanych na podstawie art. 19.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę wnioskodawcy, z tym że w przypadku gdy wnioskodawcą jest osoba
fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są
inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) określenie rodzaju planowanej działalności;
3) imię i nazwisko lekarza weterynarii, o którym mowa w art. 23;
4) imię i nazwisko osoby, o której mowa w art. 24 ust. 1 i art. 25 ust. 2;
5) wykaz gatunków zwierząt, które będą hodowane, dostarczane lub
wykorzystywane w procedurach lub których tkanki lub narządy będą
przeznaczone do wykorzystania w celach określonych w art. 3.
4. Podmiot zamierzający prowadzić działalność polegającą na wykonywaniu
procedur do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza informację o spełnieniu
wymagań określonych w art. 18.
5. Podmiot zamierzający prowadzić działalność polegającą na hodowli zwierząt
z rzędu naczelnych we wniosku, o którym mowa w ust. 1, określa sposoby
zwiększania odsetka zwierząt będących potomstwem zwierząt z rzędu naczelnych,
które były hodowane w niewoli.
6. Ostateczną decyzję, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oraz wniosek, o którym
mowa w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii przekazuje niezwłocznie ministrowi
właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

art. 28. więcej Art. 28. 1. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki:
1) dokonuje wpisu hodowcy, dostawcy lub użytkownika do rejestru, w terminie
14 dni od dnia otrzymania od powiatowego lekarza weterynarii ostatecznej
decyzji, o której mowa w art. 27 ust. 2 pkt 1;
2) wykreśla z rejestru hodowcę, dostawcę lub użytkownika na wniosek:
a) powiatowego lekarza weterynarii – w przypadku:
– rażącego naruszenia warunków określonych dla wykonywania danego
rodzaju działalności objętej wpisem,
– nieusunięcia przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika, w terminie,
o którym mowa w art. 58, nieprawidłowości w prowadzonej
działalności objętej wpisem,
b) hodowcy, dostawcy lub użytkownika – w przypadku zaprzestania
wykonywania działalności objętej wpisem.
2. Rażącym naruszeniem warunków określonych dla wykonywania danego
rodzaju działalności objętej wpisem jest stwierdzenie przez powiatowego lekarza
weterynarii w trakcie kontroli:
1) niespełnienia wymagania określonego w art. 23 lub w art. 25 ust. 2 albo
2) trzykrotnego naruszenia wymagań określonych w art. 17, art. 18, art. 20, art. 21,
art. 24 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19, albo
3) przeprowadzenie doświadczenia bez uzyskania zgody na jego przeprowadzenie.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki prowadzi
rejestr w postaci elektronicznej.
2. W rejestrze umieszcza się:
1) imię i nazwisko albo nazwę hodowcy, dostawcy lub użytkownika;
2) adres i miejsce wykonywania działalności przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika;
3) dane, o których mowa w art. 27 ust. 3 pkt 2–5.
3. Hodowca, dostawca lub użytkownik wpisany do rejestru informuje na piśmie
ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki o zmianie danych,
o których mowa w art. 27 ust. 3 pkt 3 i 4, w terminie 7 dni od dnia wystąpienia tej zmiany.
4. Do zmiany w zakresie miejsca wykonywania działalności, rodzaju
wykonywanej działalności lub gatunków zwierząt hodowanych, dostarczanych lub
wykorzystywanych w procedurach, stosuje się odpowiednio przepisy art. 27.
5. Dane zawarte w rejestrze, z wyłączeniem danych, o których mowa
w art. 27 ust. 3 pkt 3 i 4, są udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej na
stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

art. 30. więcej Art. 30. 1. W zakresie objętym prowadzoną działalnością hodowca, dostawca
lub użytkownik prowadzi ewidencję zwierząt, do której wpisuje:
1) informacje o liczbie i gatunkach zwierząt utrzymywanych, hodowanych,
nabywanych, dostarczanych, wykorzystywanych w procedurach,
przywróconych do siedliska przyrodniczego albo którym znaleziono nowego opiekuna;
2) informacje o pochodzeniu zwierząt, ze wskazaniem, czy były one hodowane
w celu wykorzystania w procedurach;
3) datę nabycia, dostarczenia, przywrócenia zwierzęcia do siedliska przyrodniczego
albo znalezienia zwierzęciu nowego opiekuna;
4) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę podmiotu, od którego zwierzęta zostały nabyte, z tym że w przypadku
gdy podmiotem tym jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą,
zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania
działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
5) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę podmiotu będącego odbiorcą zwierząt, z tym że w przypadku gdy
podmiotem tym jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą,
zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania
działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
6) informacje o liczbie i gatunkach zwierząt, które padły w ośrodku albo zostały
w nim uśmiercone z wyodrębnieniem zwierząt uśmiercanych wyłącznie w celu pobrania narządów lub tkanek, a w przypadku zwierząt padłych – także o przyczynie śmierci, chyba że nie jest znana;
7) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę podmiotu będącego nowym opiekunem zwierzęcia, o którym mowa
w art. 15 ust. 2, z tym że w przypadku gdy podmiotem tym jest osoba fizyczna
wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej
osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres
i miejsce zamieszkania tej osoby;
8) informacje o liczbie i rodzaju przeprowadzonych doświadczeń – w przypadku
użytkowników;
9) informacje dotyczące psa, kota i zwierzęcia z rzędu naczelnych – niezwłocznie
po ich urodzeniu albo w dniu ich pozyskania, w tym:
a) datę i miejsce urodzenia psa, kota i zwierzęcia z rzędu naczelnych, jeżeli są
znane,
b) dane umieszczone w trwałym indywidualnym znaku identyfikacyjnym,
którym znakuje się psa, kota i zwierzę z rzędu naczelnych,
c) o hodowli, z której pochodzą pies, kot i zwierzę z rzędu naczelnych,
d) o wyhodowaniu w celu wykorzystania w procedurach,
e) o urodzeniu ze zwierząt wyhodowanych w niewoli – w przypadku
zwierzęcia z rzędu naczelnych,
f) reprodukcyjne i weterynaryjne oraz dotyczące zachowania danego psa, kota
lub zwierzęcia z rzędu naczelnych wobec ludzi i zwierząt,
g) o liczbie i rodzaju doświadczeń, w których dany pies, kot lub zwierzę
z rzędu naczelnych było wykorzystane.
2. W zakresie objętym prowadzoną działalnością, hodowca, dostawca lub
użytkownik przechowuje dane zawarte w ewidencji zwierząt przez:
1) 5 lat od dnia dokonania ostatniego wpisu – w przypadku danych, o których mowa
w ust. 1 pkt 1–8;
2) 3 lata od śmierci zwierzęcia albo przywrócenia go do siedliska przyrodniczego
właściwego dla danego gatunku albo znalezienia dla niego nowego opiekuna –
w przypadku danych, o których mowa w ust. 1 pkt 9.
3. Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 9 lit. f, przekazuje się nowemu
opiekunowi zwierzęcia.
4. Użytkownik, na podstawie danych zawartych w ewidencji, przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki corocznie, w terminie
do dnia 31 marca, informacje dotyczące:
1) zwierząt wykorzystywanych w procedurach, w szczególności celów i kategorii
procedur oraz przepisów, z których wynika obowiązek przeprowadzenia tych procedur;
2) zwierząt uśmiercanych wyłącznie w celu pobrania narządów lub tkanek.
5. Hodowca i dostawca przekazują ministrowi właściwemu do spraw
szkolnictwa wyższego i nauki corocznie, w terminie do dnia 31 marca, informacje
dotyczące zwierząt przeznaczonych do wykorzystania w procedurach.

art. 31. więcej Art. 31. 1. Hodowca, dostawca lub użytkownik jest obowiązany oznakować psa,
kota lub zwierzę z rzędu naczelnych trwałym indywidualnym znakiem
identyfikacyjnym w sposób najmniej bolesny, nie później niż w dniu odstawienia od matki.
2. W przypadku gdy pies, kot lub zwierzę z rzędu naczelnych są przenoszone do
innego hodowcy, dostawcy lub użytkownika przed odstawieniem od matki, a nie jest
możliwe oznakowanie ich przed przeniesieniem, hodowca, dostawca lub użytkownik
przyjmujący zwierzę:
1) umieszcza dane umożliwiające identyfikację takiego zwierzęcia i jego matki
w ewidencji, o której mowa w art. 30 ust. 1;
2) niezwłocznie dokonuje oznakowania takiego zwierzęcia trwałym
indywidualnym znakiem identyfikacyjnym.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
sposób znakowania psów, kotów i zwierząt z rzędu naczelnych oraz dane umieszczane
w trwałym indywidualnym znaku identyfikacyjnym, biorąc pod uwagę specyfikę
znakowanych zwierząt oraz konieczność zapewnienia ich identyfikacji na podstawie
danych umieszczonych w tym znaku.

art. 32. więcej Art. 32. 1. Krajowa Komisja Etyczna do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach,
zwana dalej „Komisją”, i lokalne komisje etyczne do spraw doświadczeń na
zwierzętach, zwane dalej „lokalnymi komisjami”, są organami właściwymi w sprawie
udzielania i zmiany zgód na przeprowadzanie doświadczeń.
2. Lokalne komisje, w liczbie nie większej niż 11, tworzy się, uwzględniając
miejsca lokalizacji ośrodków, w których są przeprowadzane doświadczenia, i liczbę
doświadczeń przeprowadzanych w każdym z tych ośrodków.

art. 33. więcej Art. 33. 1. Do zadań Komisji należy:
1) formułowanie i przedstawianie:
a) hodowcom, dostawcom i użytkownikom opinii i wniosków w sprawach
ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub
edukacyjnych,
b) użytkownikom opinii w sprawach współpracy w zakresie wzajemnego
udostępniania narządów i tkanek pobranych od zwierząt,
c) hodowcom wytycznych dotyczących zwiększania odsetka zwierząt
będących potomstwem zwierząt z rzędu naczelnych, które były hodowane w niewoli;
2) opracowywanie i udostępnianie użytkownikom dobrych praktyk,
w szczególności w zakresie planowania i wykonywania procedur, stosowania
zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia oraz stosowanych metod alternatywnych;
3) przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki
oraz ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa wniosków wynikających
z rocznego sprawozdania podsumowującego wyniki kontroli hodowców,
dostawców i użytkowników;
4) powoływanie i odwoływanie członków lokalnych komisji;
5) współpraca z Komisją Europejską przy:
a) opracowywaniu i zatwierdzaniu metod badawczych zapewniających
uzyskanie bez wykorzystania zwierząt lub przy wykorzystaniu mniejszej ich
liczby, lub w sposób powodujący mniejszy ból u wykorzystywanych
zwierząt takiego samego lub szerszego zakresu informacji, jaki zostałby
uzyskany przy wykonywaniu procedur z wykorzystaniem zwierząt (metody
alternatywne),
b) wyznaczaniu laboratoriów wykonujących badania mające na celu
zatwierdzenie metod alternatywnych na potrzeby unijnego laboratorium
referencyjnego, będącego europejskim ośrodkiem walidacji metod alternatywnych;
6) udostępnianie informacji o metodach alternatywnych i ich propagowanie;
7) przedstawianie osobie lub osobom, o których mowa w art. 25 ust. 2, opinii
w sprawach związanych z pozyskiwaniem, hodowlą, utrzymywaniem
i wykorzystywaniem w procedurach zwierząt oraz opieką nad takimi
zwierzętami, a także udostępnianie dobrych praktyk w tym zakresie;
8) wymiana informacji z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii
Europejskiej w zakresie zadań należących do Komisji oraz w zakresie
dotyczącym wykonywania w ośrodku hodowcy, dostawcy i użytkownika zadań
określonych w art. 25 ust. 1, a także udostępniania dobrych praktyk w tym
zakresie.
2. Komisja przekazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego
i nauki corocznie, w terminie do dnia 30 czerwca, informacje o udzielonych zgodach
na przeprowadzenie doświadczeń, a w szczególności o liczbie i celach
przeprowadzonych doświadczeń.
3. Komisja jest organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania
administracyjnego w sprawach udzielania zgód, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1,
w stosunku do lokalnych komisji.
4. Na uchwałę Komisji przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
5. Komisja działa na podstawie regulaminu zatwierdzanego przez ministra
właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.
6. Dobre praktyki, o których mowa w ust. 1 pkt 2, informacje o metodach
alternatywnych oraz roczne sprawozdanie z kontroli, o którym mowa w art. 62, są
udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra
właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

art. 34. więcej Art. 34. 1. W skład Komisji wchodzi 15 członków powoływanych
i odwoływanych przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, w tym:
1) 9 przedstawicieli nauk biologicznych, farmaceutycznych, medycznych,
rolniczych lub weterynaryjnych posiadających co najmniej stopień naukowy
doktora oraz wiedzę lub doświadczenie w zakresie wykorzystywania zwierząt do
celów naukowych lub edukacyjnych;
2) 3 przedstawicieli nauk humanistycznych lub społecznych, w szczególności
z zakresu filozofii, etyki lub prawa;
3) 3 przedstawicieli organizacji społecznych, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt.
2. Członkiem Komisji nie może być osoba:
1) skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo popełnione umyślnie lub
umyślne przestępstwo skarbowe;
2) ukarana prawomocnym orzeczeniem komisji dyscyplinarnej lub sądu
orzekającego w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.
3. Kadencja Komisji trwa 4 lata.
4. Członkiem Komisji można być nie dłużej niż przez dwie kolejne kadencje.
5. W posiedzeniach Komisji bierze udział przedstawiciel ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego i nauki.
6. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki wyznacza
przewodniczącego Komisji spośród jej członków.

art. 35. więcej Art. 35. 1. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki odwołuje
członka Komisji w przypadku zaistnienia którejkolwiek z okoliczności, o których
mowa w art. 34 ust. 2.
2. O zaistnieniu okoliczności, o których mowa w art. 34 ust. 2, członek Komisji
niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.
3. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki może odwołać
członka Komisji w przypadku nieobecności na 4 kolejnych posiedzeniach Komisji.
4. Kadencja członka Komisji wygasa w przypadku:
1) śmierci;
2) odwołania;
3) zrzeczenia się członkostwa w Komisji.
5. W przypadku konieczności uzupełnienia składu Komisji minister właściwy do
spraw szkolnictwa wyższego i nauki powołuje nowego członka Komisji na okres do
końca danej kadencji, z zachowaniem zasad, o których mowa w art. 34 ust. 1.
Niepełnej kadencji nie wlicza się do okresu, o którym mowa w art. 34 ust. 4.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Do zadań lokalnej komisji należy:
1) udzielanie zgody na:
a) przeprowadzanie doświadczenia, w tym na:
– ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze – w przypadku,
o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 2,
– wykonanie procedury bez znieczulenia ogólnego lub miejscowego –
w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 3,
– podanie zwierzęciu produktów leczniczych lub produktów leczniczych
weterynaryjnych, które uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu
– w przypadku, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2,
– wykorzystanie w procedurze zwierząt, o których mowa w art. 7 oraz
art. 8 ust. 1 pkt 2 i 3,
b) zmianę doświadczenia – w przypadku, o którym mowa w art. 51 ust. 1;
2) cofanie udzielonej zgody na przeprowadzenie doświadczenia;
3) sprawdzanie doświadczenia według kryteriów określonych w art. 53 ust. 2,
zwane dalej „oceną retrospektywną”, oraz przechowywanie wyników oceny
retrospektywnej;
4) przekazywanie, na wniosek powiatowego lekarza weterynarii
przeprowadzającego kontrolę użytkownika w zakresie doświadczeń, informacji
niezbędnych do prawidłowego przeprowadzenia tej kontroli;
5) udostępnianie w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej
ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki nietechnicznych
streszczeń doświadczeń.
2. Lokalna komisja, corocznie w terminie do dnia 31 marca, przekazuje:
1) Komisji informacje o udzielonych zgodach na przeprowadzenie doświadczeń,
w szczególności o ich liczbie i celach przeprowadzonych doświadczeń;
2) ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki oraz Komisji
informacje dotyczące przeprowadzonych ocen retrospektywnych
i udostępnionych nietechnicznych streszczeń doświadczeń.
3. Lokalna komisja działa na podstawie regulaminu zatwierdzanego przez Komisję.
4. Do udostępniania nietechnicznych streszczeń doświadczeń stosuje się przepisy
ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1191, 1293, 1669, 2245 i 2339) i ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. –
Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r. poz. 776, z 2018 r. poz. 2302 oraz z
2019 r. poz. 501).

art. 37. więcej Art. 37. 1. Lokalna komisja składa się z 12 członków powoływanych
i odwoływanych przez Komisję, w tym:
1) 6 przedstawicieli nauk biologicznych, farmaceutycznych, medycznych,
rolniczych lub weterynaryjnych posiadających co najmniej stopień naukowy
doktora oraz wiedzę lub doświadczenie w zakresie wykorzystywania zwierząt do
celów naukowych lub edukacyjnych;
2) 3 przedstawicieli nauk humanistycznych lub społecznych, w szczególności
z zakresu filozofii, etyki lub prawa, w tym 1 przedstawiciela organizacji, do
których celów statutowych należy ochrona praw pacjenta;
3) 3 przedstawicieli organizacji społecznych, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt.
2. Do członków lokalnej komisji stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 ust. 2–
4 i art. 35.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Członkowie Komisji i lokalnych komisji w wykonywaniu swoich
obowiązków są niezależni od organów administracji publicznej oraz hodowców,
dostawców i użytkowników.
2. Poza przypadkami określonymi w Kodeksie postępowania administracyjnego
członek Komisji lub lokalnej komisji podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu
w sprawach o udzielanie zgód, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1, jeżeli jest osobą, która:
1) zaplanowała i jest odpowiedzialna za przeprowadzenie doświadczenia objętego
postępowaniem w sprawie udzielenia takiej zgody;
2) wykonuje doświadczenie objęte postępowaniem w sprawie udzielenia takiej
zgody lub uczestniczy w przeprowadzaniu takiego doświadczenia.
3. Do wyłączenia członka Komisji lub lokalnej komisji, o którym mowa w ust. 2,
przepis art. 24 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.
4. Członkowie Komisji i lokalnych komisji są obowiązani do nieujawniania
informacji, które uzyskali w związku z wykonywaniem zadań określonych w art. 33
ust. 1 i art. 36 ust. 1 pkt 1 i 3. Obowiązek ten trwa także po ustaniu członkostwa
w Komisji lub lokalnej komisji.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Działalność Komisji i lokalnych komisji jest finansowana z części
budżetu państwa będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego i nauki.
2. Członkom Komisji i lokalnych komisji za udział w posiedzeniu tych komisji
przysługuje wynagrodzenie, a także zwrot kosztów podróży na zasadach określonych
w przepisach wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 Kodeksu pracy.

art. 40. więcej Art. 40. W zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą, do postępowań
prowadzonych przez Komisję oraz lokalne komisje w sprawach zgód, o których mowa
w art. 36 ust. 1 pkt 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

art. 41. więcej Art. 41. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi,
w drodze rozporządzenia:
1) tryb funkcjonowania Komisji i lokalnych komisji, w tym sposób potwierdzania
złożenia wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia, mając
na względzie zakres zadań Komisji i lokalnych komisji oraz zapewnienie
warunków do sprawnego wykonywania zadań przez te komisje;
2) właściwość miejscową lokalnych komisji, mając na względzie zapewnienie
sprawnej realizacji zadań tych komisji, w tym rozpatrzenia wniosku o udzielenie
zgody na przeprowadzenie doświadczenia w terminie określonym w art. 48
ust. 2, z uwzględnieniem lokalizacji ośrodków, w których są przeprowadzane
doświadczenia, i liczby doświadczeń przeprowadzanych w danym ośrodku;
3) sposób wyłaniania kandydatów na członków Komisji i lokalnych komisji,
z uwzględnieniem wymagań dotyczących wiedzy i doświadczenia osób
będących kandydatami na członków tych komisji;
4) wzór zgłoszenia kandydata na członka Komisji i lokalnej komisji, mając na
względzie ujednolicenie informacji zawartych w tym zgłoszeniu;
5) wysokość wynagrodzenia członków Komisji i lokalnych komisji oraz warunki
jego wypłacania, uwzględniając funkcje pełnione przez członków Komisji
i lokalnych komisji oraz zakres ich obowiązków.

art. 42. więcej Art. 42. Doświadczenia przeprowadza się po uzyskaniu zgody lokalnej komisji
wydawanej na wniosek użytkownika.

art. 43. więcej Art. 43. 1. Użytkownik składa wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie
doświadczenia do lokalnej komisji właściwej ze względu na lokalizację ośrodka,
w którym ma być przeprowadzone doświadczenie.
2. W przypadku doświadczenia przeprowadzanego w więcej niż jednym ośrodku
lub poza ośrodkiem, użytkownik składa wniosek do lokalnej komisji właściwej ze
względu na lokalizację ośrodka, w którym jest zatrudniona osoba, która zaplanowała
i jest odpowiedzialna za przeprowadzenie doświadczenia.
3. Wzór wniosku, opracowany przez Komisję, jest udostępniany w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw
szkolnictwa wyższego i nauki.

art. 44. więcej Art. 44. 1. Wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia
zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę użytkownika, z tym że w przypadku gdy użytkownikiem jest osoba
fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są
inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) wskazanie ośrodka, w którym doświadczenie będzie przeprowadzane,
a w przypadku gdy doświadczenie będzie przeprowadzane poza ośrodkiem –
miejsca jego przeprowadzania, wraz z uzasadnieniem dla przeprowadzenia
doświadczenia poza ośrodkiem;
3) opis doświadczenia ze wskazaniem celu naukowego lub edukacyjnego, jaki
planuje się osiągnąć w wyniku jego przeprowadzenia;
4) uzasadnienie wykorzystania zwierząt do przeprowadzenia doświadczenia, ze
wskazaniem miejsca ich pochodzenia, liczby, gatunków, wieku lub stadiów
rozwoju;
5) opis warunków, w jakich będą utrzymywane zwierzęta wykorzystywane
w doświadczeniu;
6) opis planowanych procedur objętych doświadczeniem, uzasadnienie dla ich
wykonania oraz proponowaną kategorię dotkliwości;
7) imię i nazwisko osoby, która zaplanowała i jest odpowiedzialna za
przeprowadzenie doświadczenia, oraz jej kwalifikacje;
8) imiona i nazwiska osób przeprowadzających doświadczenie i uczestniczących
w doświadczeniu oraz ich kwalifikacje;
9) opis sposobu uwzględnienia w doświadczeniu zasad zastąpienia, ograniczenia
i udoskonalenia;
10) wskazanie planowanych do zastosowania u zwierząt wykorzystywanych w doświadczeniu:
a) rodzajów znieczulenia,
b) produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych
o działaniu przeciwbólowym lub innych metod, w szczególności środków
uspokajających, zapewniających zmniejszenie do minimum bólu, cierpienia lub dystresu;
11) uzasadnienie dla odstąpienia od zastosowania znieczulenia ogólnego lub
miejscowego – w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 3;
12) uzasadnienie dla podania zwierzęciu podczas wykorzystywania w procedurze
produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, które
uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu – w przypadku, o którym mowa
w art. 14 ust. 1;
13) wskazanie, czy będzie zastosowane wczesne i humanitarne zakończenie
procedury – w przypadku, o którym mowa w art. 6 ust. 1;
14) wskazanie planowanych metod uśmiercenia zwierząt;
15) uzasadnienie planowanego ponownego wykorzystania zwierzęcia w procedurze
– w przypadku określonym w art. 12 ust. 2 pkt 2;
16) uzasadnienie konieczności ponownego wykonania procedury objętej
doświadczeniem – w przypadku, o którym mowa w art. 5 ust. 3;
17) uzasadnienie wykorzystania zwierząt, o których mowa w art. 7 oraz art. 8 ust. 1 pkt 2 i 3;
18) planowaną datę rozpoczęcia i zakończenia doświadczenia.
2. W przypadku gdy:
1) w planowanym doświadczeniu mają być wykorzystane zwierzęta dzikie:
a) we wniosku podaje się imię i nazwisko osoby, która pozyska te zwierzęta,
oraz sposób ich pozyskania,
b) objęte ochroną gatunkową – do wniosku dołącza się oświadczenie
o uzyskaniu zezwolenia, o którym mowa w art. 56 ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;
2) planowane doświadczenie ma być przeprowadzone z wykorzystaniem
zwierzęcia w sposób określony w art. 12, do wniosku dołącza się zgodę lekarza
weterynarii na ponowne wykorzystanie tego zwierzęcia.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Do wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia
dołącza się nietechniczne streszczenie doświadczenia, które zawiera:
1) określenie:
a) naukowych lub edukacyjnych celów doświadczenia, w tym
przewidywanych szkód, jakie może ono spowodować u wykorzystywanych
zwierząt, i korzyści, jakie przyniesie ono dla rozwoju nauki i dydaktyki,
w zakresie określonym w art. 3,
b) liczby i gatunków zwierząt, które mają być wykorzystane w tym
doświadczeniu;
2) opis sposobu uwzględnienia w doświadczeniu zasad zastąpienia, ograniczenia
i udoskonalenia.
2. Wzór nietechnicznego streszczenia doświadczenia, opracowany przez
Komisję, jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

art. 46. więcej Art. 46. 1. W przypadku gdy doświadczenie obejmuje procedury, które spełniają
łącznie następujące warunki:
1) zostały zakwalifikowane do kategorii terminalne, bez odzyskania przytomności,
łagodne lub umiarkowane;
2) nie wykorzystuje się w nich zwierząt z rzędu naczelnych;
3) obowiązek ich przeprowadzenia wynika z przepisów, w szczególności
dotyczących pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji
chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności, lub
wykorzystuje się w nich zwierzęta do celów produkcyjnych lub diagnostycznych
za pomocą ustalonych metod
– użytkownik może złożyć uproszczony wniosek o udzielenie zgody na
przeprowadzenie doświadczenia.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę użytkownika, z tym że w przypadku gdy wnioskodawcą jest osoba
fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca
zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są
inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) wskazanie ośrodka, w którym będzie przeprowadzane doświadczenie,
a w przypadku gdy doświadczenie będzie przeprowadzane poza ośrodkiem –
miejsce jego przeprowadzenia wraz z uzasadnieniem dla przeprowadzenia
doświadczenia poza ośrodkiem;
3) opis doświadczenia ze wskazaniem celu naukowego lub edukacyjnego, jaki
planuje się osiągnąć w wyniku jego przeprowadzenia;
4) imię i nazwisko osoby, która zaplanowała i jest odpowiedzialna za
przeprowadzenie doświadczenia, oraz jej kwalifikacje;
5) wskazanie przepisów, z których wynika obowiązek przeprowadzenia
doświadczenia, lub celów produkcyjnych lub diagnostycznych uzasadniających
jego przeprowadzenie;
6) informację o pochodzeniu, liczbie, gatunkach, wieku i stadiach rozwoju zwierząt
planowanych do wykorzystania w doświadczeniu;
7) opis planowanych procedur objętych doświadczeniem oraz proponowaną
kategorię ich dotkliwości;
8) planowaną datę rozpoczęcia i zakończenia doświadczenia;
9) informacje, o których mowa w art. 44 ust. 1 pkt 10–12 i 15–17.

art. 47. więcej Art. 47. 1. Przed udzieleniem zgody na przeprowadzenie doświadczenia lokalna
komisja ocenia, czy:
1) cel naukowy lub edukacyjny uzasadnia przeprowadzenie tego doświadczenia lub
obowiązek jego przeprowadzenia wynika z przepisów, w szczególności
dotyczących pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji
chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności;
2) doświadczenie będzie przeprowadzone zgodnie z zasadami zastąpienia,
ograniczenia i udoskonalenia, w szczególności czy planowane wyniki
przeprowadzenia tego doświadczenia uzasadniają wykorzystanie w nim
zwierząt;
3) procedury objęte doświadczeniem zostały prawidłowo zakwalifikowane do
kategorii wymienionych w art. 10 ust. 1;
4) informacje, o których mowa w art. 44 ust. 1 pkt 2, 11, 12 i 15–17, stanowią
podstawę do udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia w miejscu lub
w sposób określony we wniosku;
5) stosunek szkodliwości doświadczenia do ostatecznych korzyści z niego
płynących dla ludzi, zwierząt lub środowiska jest uzasadniony, uwzględniając,
czy cierpienie, ból i dystres u zwierząt są uzasadnione oczekiwanym wynikiem
doświadczenia oraz biorąc pod uwagę względy etyczne;
6) doświadczenie powinno być poddane ocenie retrospektywnej i w jakim terminie.
2. Lokalna komisja, przeprowadzając ocenę doświadczenia, kieruje się wiedzą
specjalistyczną, w szczególności dotyczącą:
1) dziedzin naukowych, w ramach których jest planowane przeprowadzenie
doświadczenia;
2) planowania doświadczeń, z uwzględnieniem analizy statystycznej –
w przypadku gdy jest to uzasadnione;
3) praktyki lekarsko-weterynaryjnej w zakresie zwierząt wykorzystywanych
w doświadczeniu;
4) hodowli zwierząt wykorzystywanych w doświadczeniu i opieki nad nimi.
3. Lokalna komisja przechowuje wyniki oceny doświadczenia przez 3 lata od
dnia zakończenia doświadczenia wskazanego we wniosku o udzielenie zgody na jego
przeprowadzenie.

art. 48. więcej Art. 48. 1. Lokalna komisja, po dokonaniu oceny doświadczenia zgodnie
z art. 47 ust. 1 i 2, podejmuje uchwałę o:
1) udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia;
2) odmowie udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia.
2. Lokalna komisja przekazuje wnioskodawcy uchwałę o udzieleniu zgody na
przeprowadzenie doświadczenia albo uchwałę o odmowie udzielenia zgody na
przeprowadzenie doświadczenia w terminie 40 dni roboczych od dnia otrzymania
wniosku spełniającego wymagania określone w art. 44 ust. 1 albo art. 46 ust. 2.
3. Jeżeli jest to uzasadnione złożonością lub wielodyscyplinarnym charakterem
doświadczenia, lokalna komisja może raz przedłużyć termin, o którym mowa w ust. 2,
nie więcej jednak niż o 15 dni roboczych, zawiadamiając o tym wnioskodawcę przed
upływem tego terminu i wskazując przyczyny uzasadniające to przedłużenie.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do rozpatrywania wniosku, o którym mowa
w art. 46 ust. 1.
5. Lokalna komisja podejmuje uchwałę o udzieleniu zgody na przeprowadzenie
doświadczenia większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej
liczby członków.
6. Jeżeli uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia nie
uzyskała wymaganej większości głosów, lokalna komisja odmawia udzielenia zgody
na przeprowadzenie doświadczenia.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia
zawiera:
1) imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres
i siedzibę użytkownika, który przeprowadzi to doświadczenie, z tym że
w przypadku gdy użytkownikiem jest osoba fizyczna wykonująca działalność
gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce
wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;
2) imię i nazwisko osoby, która zaplanowała i jest odpowiedzialna za
przeprowadzenie doświadczenia;
3) określenie warunków przeprowadzenia doświadczenia – zgodnie z opisem tego
doświadczenia zawartym we wniosku o udzielenie zgody na jego
przeprowadzenie;
4) wskazanie ośrodka, w którym będzie przeprowadzane doświadczenie,
a w przypadku gdy doświadczenie będzie przeprowadzane poza ośrodkiem –
miejsca jego przeprowadzenia;
5) określenie terminu, w jakim doświadczenie zostanie poddane ocenie
retrospektywnej – w przypadku gdy doświadczenie będzie poddane takiej ocenie.
2. W przypadku gdy w doświadczeniu mają być wykorzystane zwierzęta dzikie,
w uchwale o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia podaje się imię
i nazwisko osoby, która pozyska te zwierzęta, oraz sposób ich pozyskania.
3. Zgoda na przeprowadzenie doświadczenia jest udzielana na czas określony,
nie dłuższy niż 5 lat.

art. 50. więcej Art. 50. W przypadku gdy obowiązek przeprowadzenia doświadczenia wynika
z przepisów, w szczególności dotyczących pasz, produktów biobójczych, produktów
leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych
lub żywności, lub gdy w doświadczeniu zwierzęta są wykorzystywane do celów produkcyjnych lub diagnostycznych, uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia może obejmować więcej niż jedno takie doświadczenie
przeprowadzane przez tego samego użytkownika.

art. 51. więcej Art. 51. 1. Wprowadzenie w doświadczeniu zmiany, która może mieć
negatywny wpływ na dobrostan wykorzystywanych zwierząt, wymaga uzyskania
zgody lokalnej komisji, udzielanej na wniosek użytkownika zamierzającego ją
wprowadzić, złożony do lokalnej komisji, która udzieliła zgody na przeprowadzenie
tego doświadczenia.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera uzasadnienie dla dokonania
zmiany określonej w ust. 1.
3. Lokalna komisja dokonuje ponownej oceny doświadczenia zgodnie z art. 47
ust. 1 i 2, z uwzględnieniem wpływu zmiany, o której mowa w ust. 1, na dobrostan
zwierząt. Do przechowywania wyników ponownej oceny doświadczenia stosuje się
przepis art. 47 ust. 3.
4. W przypadku gdy lokalna komisja odmówi udzielenia zgody na wprowadzenie
w doświadczeniu zmiany określonej w ust. 1, doświadczenie może być
przeprowadzone zgodnie z wcześniej udzieloną zgodą.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Użytkownik prowadzi i przechowuje dokumentację dotyczącą
doświadczenia, w tym wniosek o udzielenie zgody na jego przeprowadzenie, wniosek,
o którym mowa w art. 51 ust. 1, i uchwałę o udzieleniu zgody na przeprowadzenie
doświadczenia, przez 3 lata od dnia zakończenia doświadczenia, a w przypadku
dokumentacji dotyczącej przeprowadzenia doświadczenia, które podlega ocenie
retrospektywnej – do czasu zakończenia tej oceny, nie krócej jednak niż 3 lata od dnia
zakończenia doświadczenia.
2. Po zakończeniu doświadczenia, które podlega ocenie retrospektywnej,
użytkownik niezwłocznie przekazuje lokalnej komisji dokumentację, o której mowa
w ust. 1.

art. 53. więcej Art. 53. 1. Lokalna komisja, na podstawie dokumentacji przekazanej przez
użytkownika, przeprowadza ocenę retrospektywną w przypadku doświadczeń:
1) w których są wykorzystywane zwierzęta z rzędu naczelnych;
2) obejmujących procedurę zakwalifikowaną do kategorii dotkliwa.
2. Ocena retrospektywna polega na sprawdzeniu, czy:
1) zostały zrealizowane cele naukowe lub edukacyjne doświadczenia;
2) procedury objęte doświadczeniem zostały właściwie zakwalifikowane do
kategorii wymienionych w art. 10 ust. 1;
3) wnioski wynikające z przeprowadzonego doświadczenia mogą przyczynić się do
dalszego wdrożenia zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia.
3. Lokalna komisja może przeprowadzić ocenę retrospektywną także
w przypadkach innych niż określone w ust. 1, gdy wynika to z oceny wniosku
o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia, w tym planowanych procedur
objętych doświadczeniem, proponowanej kategorii ich dotkliwości, celu naukowego
lub edukacyjnego, jaki planuje się osiągnąć w wyniku przeprowadzenia
doświadczenia, a także liczby, gatunków, wieku i stadiów rozwoju zwierząt, które
planuje się wykorzystać w doświadczeniu.
4. Lokalna komisja niezwłocznie po przeprowadzeniu oceny retrospektywnej:
1) przekazuje użytkownikowi wyniki tej oceny;
2) zwraca użytkownikowi dokumentację, o której mowa w ust. 1.
5. Lokalna komisja przechowuje wyniki oceny retrospektywnej przez 3 lata od
dnia zakończenia tej oceny.

art. 54. więcej Art. 54. 1. Powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na lokalizację
ośrodka przeprowadza kontrolę hodowców, dostawców i użytkowników w zakresie
prowadzonej przez nich działalności objętej wpisem do rejestru.
2. W przypadku gdy doświadczenie jest przeprowadzane poza ośrodkiem,
kontrolę użytkownika przeprowadza powiatowy lekarz weterynarii właściwy dla
miejsca, w którym jest ono przeprowadzane.
3. Przeprowadzenie kontroli, o której mowa w ust. 1 i 2, ma na celu sprawdzenie,
czy działalność prowadzona przez hodowcę, dostawcę i użytkownika jest zgodna
z zasadami określonymi w rozdziale 2 i wymaganiami określonymi w rozdziałach 3, 4 i 6.
4. Częstotliwość kontroli ustala się na podstawie analizy ryzyka, z tym że:
1) hodowców, dostawców i użytkowników zwierząt z rzędu naczelnych poddaje się
kontroli co najmniej raz w roku;
2) co roku:
a) co najmniej jedną trzecią kontroli przeprowadza się bez uprzedzenia,
b) poddaje się kontroli co najmniej jedną trzecią użytkowników.
5. Analizę ryzyka, o której mowa w ust. 4, przeprowadza się z uwzględnieniem:
1) liczby i gatunków zwierząt utrzymywanych w ośrodkach;
2) dotychczasowego przestrzegania przez hodowców, dostawców i użytkowników
przepisów ustawy, w tym informacji o ich nieprzestrzeganiu;
3) liczby i rodzajów przeprowadzanych doświadczeń – w przypadku
użytkowników.

art. 55. więcej Art. 55. 1. Kontrolę użytkownika w zakresie doświadczeń powiatowy lekarz
weterynarii może przeprowadzić z udziałem eksperta będącego pracownikiem
naukowym posiadającym wykształcenie, specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności,
zgodne z zakresem doświadczeń przeprowadzanych przez użytkownika, które
pozwolą na efektywne i prawidłowe przeprowadzenie tej kontroli. Do udziału eksperta
w kontroli stosuje się przepisy art. 19 ust. 3 pkt 4 i 5 oraz ust. 4 i 5 ustawy z dnia
29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1557).
2. Ekspertowi za udział w przeprowadzeniu kontroli przysługuje wynagrodzenie
oraz zwrot kosztów podróży na zasadach określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 775
§ 2 Kodeksu pracy. Koszty związane z udziałem eksperta
w przeprowadzeniu kontroli są finansowane z budżetu państwa, z części będącej
w dyspozycji ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.
3. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze
rozporządzenia, tryb wyłaniania ekspertów biorących udział w przeprowadzaniu
kontroli oraz wysokość ich wynagrodzenia, z uwzględnieniem ich kwalifikacji oraz
faktycznego nakładu pracy.
4. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki prowadzi listę
ekspertów biorących udział w przeprowadzaniu kontroli i udostępnia ją w Biuletynie
Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej. Lista zawiera imię i nazwisko
oraz określenie wykształcenia, specjalistycznej wiedzy oraz umiejętności eksperta.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Powiatowy lekarz weterynarii w zakresie wykonywanych zadań,
o których mowa w art. 54, współpracuje z lokalną komisją, a w szczególności przed
przeprowadzeniem kontroli, o której mowa w art. 55 ust. 1, może on wystąpić do
lokalnej komisji z wnioskiem o przekazanie informacji niezbędnych do prawidłowego
przeprowadzenia kontroli.
2. Lokalna komisja może wystąpić do powiatowego lekarza weterynarii
z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 54 ust. 1.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Powiatowy lekarz weterynarii nakazuje, w drodze decyzji
administracyjnej, wstrzymanie przeprowadzania doświadczenia w przypadku
stwierdzenia w toku kontroli, że procedura, w której są wykorzystywane zwierzęta,
nie jest objęta doświadczeniem, na którego przeprowadzenie została udzielona zgoda.
2. W przypadku gdy użytkownik wykonuje procedury objęte doświadczeniem
niezgodnie z warunkami określonymi w zgodzie na jego przeprowadzenie lub nie
uzyskał zgody, o której mowa w art. 51 ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii:
1) wyznacza termin na usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości;
2) nakazuje, w drodze decyzji administracyjnej, wstrzymanie wykonywania
procedury albo przeprowadzania doświadczenia do czasu usunięcia
stwierdzonych nieprawidłowości, jeżeli mogą one narażać zwierzęta na
niepotrzebny ból, cierpienie lub dystres.
3. Decyzje, o których mowa w ust. 1 i ust. 2 pkt 2, podlegają natychmiastowemu
wykonaniu.

art. 58. więcej Art. 58. W przypadku gdy hodowca, dostawca lub użytkownik prowadzi
działalność niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 17, art. 18, art. 21, art. 24
lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19, powiatowy lekarz weterynarii
wyznacza termin na usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.

art. 59. więcej Art. 59. 1. W przypadku nieusunięcia przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika
w wyznaczonym terminie stwierdzonych nieprawidłowości, o których mowa
w art. 58, powiatowy lekarz weterynarii wydaje decyzję administracyjną
stwierdzającą niespełnianie wymagań do prowadzenia działalności, o której mowa
w art. 26.
2. Powiatowy lekarz weterynarii niezwłocznie przekazuje ostateczną decyzję,
o której mowa w ust. 1, ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego
i nauki wraz z wnioskiem o wykreślenie hodowcy, dostawcy lub użytkownika z rejestru.

art. 60. więcej Art. 60. W przypadku nieusunięcia przez użytkownika w wyznaczonym
terminie stwierdzonych nieprawidłowości, o których mowa w art. 57 ust. 2 pkt 1,
powiatowy lekarz weterynarii występuje do lokalnej komisji z wnioskiem o cofnięcie
zgody, o której mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1.

art. 61. więcej Art. 61. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje ministrowi właściwemu do
spraw szkolnictwa wyższego i nauki i Komisji informację o stwierdzonych
naruszeniach będących podstawą do wymierzenia kary pieniężnej, o której mowa
w art. 69 ust. 1, 2 i 4, wraz z protokołem kontroli.

art. 62. więcej Art. 62. Główny Lekarz Weterynarii, na podstawie informacji przekazanych
przez powiatowych lekarzy weterynarii, corocznie składa ministrowi właściwemu do
spraw szkolnictwa wyższego i nauki oraz Komisji sprawozdanie z przeprowadzonych
kontroli, nie później niż do dnia 30 czerwca.

art. 63. więcej Art. 63. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do przeprowadzania kontroli
stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej.

art. 64. więcej Art. 64. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki pełni rolę
krajowego punktu kontaktowego i współpracuje z Komisją Europejską oraz organami
innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie
ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych.

art. 65. więcej Art. 65. 1. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, na
podstawie informacji przekazanych przez Komisję, lokalne komisje, hodowców,
dostawców i użytkowników oraz Głównego Lekarza Weterynarii, przekazuje Komisji
Europejskiej:
1) corocznie – informacje dotyczące:
a) liczby, gatunków i pochodzenia zwierząt wykorzystywanych
w procedurach,
b) celów i rodzajów doświadczeń, w których były wykorzystywane zwierzęta,
c) przypadków ponownego wykorzystania zwierząt w procedurach,
d) kategorii procedur oraz liczby zmian w zakresie ich kwalifikacji,
z podaniem przyczyny tych zmian;
2) co 5 lat – informacje dotyczące wdrażania przepisów Unii Europejskiej
w zakresie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub
edukacyjnych.
2. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, po zasięgnięciu
opinii Komisji, corocznie w terminie do dnia 31 sierpnia zamieszcza w Biuletynie
Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej informacje, o których mowa
w ust. 1 pkt 1.
3. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji, o których mowa w ust. 1, tryb
przekazywania tych informacji oraz wzory formularzy, na których informacje te będą
przekazywane, mając na uwadze zapewnienie prawidłowości i kompletności
informacji przekazywanych Komisji Europejskiej, a także uwzględniając przepisy
dotyczące sposobu przekazywania informacji o zwierzętach wykorzystywanych
w doświadczeniach, wydane na podstawie art. 54 ust. 4 dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony
zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych.

art. 66. więcej Art. 66. 1. Kto w związku z prowadzoną działalnością w zakresie
wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych:
1) naraża zwierzęta na niepotrzebny ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie
organizmu,
2) wykorzystuje zwierzęta w procedurach objętych doświadczeniem bez uzyskania
zgody na ich wykorzystanie
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2.
2. Kto w przypadkach, o których mowa w ust. 1, powoduje śmierć zwierzęcia
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Kto uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli na
podstawie przepisów ustawy
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku.
2. Tej samej karze podlega, kto wykorzystuje informacje uzyskane w związku
z kontrolą do celów innych niż ochrona zwierząt wykorzystywanych do celów
naukowych lub edukacyjnych.

art. 68. więcej Art. 68. W sprawach o przestępstwa określone w art. 66 ust. 1 pkt 1, prawa
pokrzywdzonego może wykonywać organizacja społeczna, której statutowym celem
działania jest ochrona zwierząt.

art. 69. więcej Art. 69. 1. Karze pieniężnej podlega hodowca, dostawca lub użytkownik, który:
1) prowadzi działalność bez uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 26;
2) nie zapewnia zwierzętom utrzymywanym w ośrodku warunków określonych
w art. 17, art. 18 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19;
3) nie wyznacza osób, o których mowa w art. 20 i art. 21, lub wyznacza osoby
niespełniające wymagań określonych w art. 20 i art. 21, lub nie wyznacza osoby,
o której mowa w art. 24 ust. 1, lub wyznacza osobę niespełniającą wymagań
określonych w art. 24 ust. 2;
4) wbrew obowiązkowi określonemu w art. 23 nie zawiera z lekarzem weterynarii
umowy o świadczenie w ośrodku usług weterynaryjnych;
5) wbrew obowiązkowi określonemu w art. 25 ust. 2 nie wyznacza osoby lub osób
albo nie zawiera umowy z osobą lub osobami w celu wyko
nywania zadań
określonych w art. 25 ust. 1, albo wyznacza do wykonywania takich zadań osobę
lub osoby, albo zawiera umowę o wykonywanie takich zadań z osobą lub
osobami, niespełniającymi wymagań określonych w art. 21 ust. 1 lub art. 24
ust. 2;
6) nie sporządza lub nie przekazuje dokumentacji, o której mowa w art. 25 ust. 8;
7) nie przechowuje dokumentacji, o której mowa w art. 25 ust. 8, lub nie
przechowuje tej dokumentacji przez okres wskazany w art. 25 ust. 9 pkt 1;
8) nie prowadzi ewidencji zwierząt, o której mowa w art. 30 ust. 1, prowadzi tę
ewidencję niezgodnie z wymaganiami określonymi w tym przepisie lub nie
przechowuje danych zawartych w tej ewidencji zgodnie z art. 30 ust. 2;
9) nie dokonuje oznakowania psa, kota lub zwierzęcia z rzędu naczelnych lub
dokonuje tego oznakowania niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 31
ust. 1 i 2.
2. Karze pieniężnej podlega użytkownik, który uśmierca zwierzę niezgodnie
z wymaganiami określonymi w art. 16 ust. 1 lub 2.
3. Karze pieniężnej nie podlega użytkownik, który uśmierca zwierzę bez
zachowania wymagań określonych w art. 16 ust. 1 lub 2, w przypadku zaistnienia
okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 4.
4. Karze pieniężnej podlega użytkownik, który:
1) przeprowadza doświadczenie bez uzyskania zgody na jego przeprowadzenie lub
niezgodnie z warunkami określonymi w uchwale o udzieleniu zgody na
przeprowadzenie doświadczenia;
2) nie prowadzi lub nie przechowuje dokumentacji dotyczącej przeprowadzania
doświadczenia, o której mowa w art. 52 ust. 1, lub nie przekazuje tej
dokumentacji lokalnej komisji w przypadku, o którym mowa w art. 52 ust. 2.

art. 70. więcej Art. 70. 1. Karę pieniężną za naruszenia, o których mowa w art. 69, nakłada się
w wysokości od 1000 zł do 50 000 zł.
2. Przy ustalaniu wysokości kary uwzględnia się:
1) rodzaj i okoliczności naruszenia;
2) wpływ naruszenia na powstanie u zwierząt niepotrzebnego bólu, cierpienia,
dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu;
3) okres trwania naruszenia;
4) dotychczasową działalność hodowcy, dostawcy i użytkownika.

art. 71. więcej Art. 71. 1. Kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji administracyjnej,
minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.
2. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa i są uiszczane na rachunek
bankowy ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, w terminie
14 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary stała się ostateczna.
3. Egzekucja wymierzonej kary pieniężnej wraz z odsetkami za zwłokę następuje
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
4. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się
odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, 924 i 1018).

art. 72. więcej Art. 72. Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu,
o którym mowa w art. 69 ust. 1, 2 i 4, upłynęło 5 lat.

art. 73. więcej Art. 73. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U.
z 2013 r. poz. 856 oraz z 2014 r. poz. 1794) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Ustawa reguluje postępowanie ze zwierzętami kręgowymi, w tym
zwierzętami kręgowymi wykorzystywanymi w celach naukowych lub
edukacyjnych w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 15 stycznia
2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub
edukacyjnych (Dz. U. poz. 266).”,
b) uchyla się ust. 2;
2) w art. 4 pkt 19 otrzymuje brzmienie:
„19) „zwierzętach laboratoryjnych” – rozumie się przez to zwierzęta
laboratoryjne w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 stycznia
2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub
edukacyjnych;”;
3) w art. 6 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, niestanowiące
dozwolonego prawem zabiegu lub procedury w rozumieniu art. 2 ust. 1
pkt 6 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt
wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych, w tym
znakowanie zwierząt stałocieplnych przez wypalanie lub wymrażanie,
a także wszelkie zabiegi mające na celu zmianę wyglądu zwierzęcia
i wykonywane w celu innym niż ratowanie jego zdrowia lub życia,
a w szczególności przycinanie psom uszu i ogonów (kopiowanie);”;
4) w art. 34 w ust. 4 w pkt 1 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) uśmiercania zwierząt w przypadkach określonych w ustawie z dnia
15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów
naukowych lub edukacyjnych,”;
5) w art. 38 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Organizacja społeczna, o której mowa w ust. 2, przekazuje zwierzę nieodpłatnie:
1) schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to zwierzę domowe, lub
2) gospodarstwu rolnemu wskazanemu przez wójta (burmistrza, prezydenta
miasta), jeżeli jest to zwierzę gospodarskie, lub
3) ogrodowi zoologicznemu lub schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to
zwierzę laboratoryjne lub zwierzę wykorzystywane do celów
rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych lub
utrzymywane w ogrodach zoologicznych.”.

art. 74. więcej Art. 74. W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej
(Dz. U. z 2010 r. Nr 112, poz. 744, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 w ust. 2:
a) w pkt 4 dodaje się lit. e w brzmieniu:
„e) kontroli działalności hodowcy, dostawcy i użytkownika prowadzonej
na podstawie ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt
wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych (Dz. U.
poz. 266), w tym w zakresie:
– utrzymywania zwierząt przeznaczonych do wykorzystania lub
wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych,
– prowadzenia ewidencji zwierząt,
– przeprowadzania doświadczeń;”,
b) w pkt 5 uchyla się lit. j;
2) w art. 19:
a) po ust. 1a dodaje się ust. 1aa w brzmieniu:
„1aa. W ramach kontroli przeprowadzanej na podstawie ustawy
z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do
celów naukowych lub edukacyjnych przez pracowników Inspekcji
z udziałem eksperta, o którym mowa w art. 55 ust. 1 tej ustawy, ekspert ten podejmuje czynności kontrolne po okazaniu upoważnienia do
przeprowadzenia kontroli, wystawionego przez organ Inspekcji.”,
b) w ust. 3 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) przeprowadzania kontroli gospodarstw, centrów (organizacji),
zakładów, ośrodków w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia
15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów
naukowych lub edukacyjnych, instalacji, urządzeń lub środków transportu;”,
c) po ust. 5 dodaje się ust. 5a w brzmieniu:
„5a. Do eksperta, o którym mowa w art. 55 ust. 1 ustawy z dnia
15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów
naukowych lub edukacyjnych, wykonującego czynności kontrolne
w ramach kontroli przeprowadzanej na podstawie tej ustawy, stosuje się
przepisy ust. 3 pkt 4 i 5 oraz ust. 4 i 5.”.

art. 75. więcej Art. 75. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz
zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2014 r. poz. 1539) w art. 1 w pkt 1:
1) lit. l otrzymuje brzmienie:
„l) utrzymywania lub hodowli zwierząt na potrzeby pokazów zwierząt,
ochrony i zachowania gatunków zwierząt,”;
2) uchyla się lit. m.

art. 76. więcej Art. 76. W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 75 w ust. 1 uchyla się pkt 27;
2) w art. 84a pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) nadzorem weterynaryjnym, na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2013 r. poz. 856 oraz z 2014 r. poz. 1794),
ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.), ustawy z dnia 27 sierpnia 2003 r. o weterynaryjnej kontroli granicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1424
i 1662), ustawy z dnia 10 grudnia 2003 r. o kontroli weterynaryjnej
w handlu (Dz. U. z 2004 r. Nr 16, poz. 145, z późn. zm.), ustawy z dnia
29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010 r. Nr 112,
poz. 744, z późn. zm.), ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U.
z 2014 r. poz. 1539), ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach
pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2014 r. poz. 1577), ustawy z dnia
22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U. z 2014 r. poz. 398) oraz ustawy z dnia
15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów
naukowych lub edukacyjnych (Dz. U. poz. 266);”.

art. 77. więcej Art. 77. 1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wpisane do wykazów,
o których mowa w art. 22 ustawy uchylanej w art. 83:
1) jednostki hodowlane w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy uchylanej w art. 83 stają
się hodowcami w rozumieniu niniejszej ustawy;
2) jednostki doświadczalne w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy uchylanej
w art. 83 stają się użytkownikami w rozumieniu niniejszej ustawy;
3) dostawcy w rozumieniu art. 2 pkt 11 ustawy uchylanej w art. 83 stają się
dostawcami w rozumieniu niniejszej ustawy.
2. Minister właściwy do spraw nauki z urzędu wpisuje jednostki hodowlane,
jednostki doświadczalne i dostawców, o których mowa w ust. 1, do rejestru, o którym
mowa w art. 26.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Doświadczenia, na których przeprowadzenie została wyrażona zgoda
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przeprowadza się na podstawie
dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 1 stycznia 2018 r.
2. Dokumentację dotyczącą zwierząt, o których mowa w art. 11 ust. 3 ustawy
uchylanej w art. 83, hodowca, dostawca lub użytkownik przechowuje przez 3 lata od
dnia oznakowania tych zwierząt.
3. Ewidencję zwierząt doświadczalnych prowadzoną na podstawie art. 19
ust. 1 ustawy uchylanej w art. 83 użytkownik przechowuje przez 3 lata od dnia
dokonania w niej ostatniego wpisu.
4. Dokumentację dotyczącą doświadczeń, prowadzoną na podstawie
art. 21 ustawy uchylanej w art. 83, użytkownik przechowuje przez 3 lata od dnia
zakończenia przeprowadzania doświadczenia.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Do postępowań w sprawie wydania zgody na przeprowadzenie
doświadczenia, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Doświadczenia, na których przeprowadzenie została wyrażona zgoda
w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, przeprowadza się na podstawie
dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 1 stycznia 2018 r.

art. 80. więcej Art. 80. 1. Krajowa Komisja Etyczna i lokalne komisje etyczne powołane na
podstawie przepisów ustawy uchylanej w art. 83, wykonują zadania Komisji
i lokalnych komisji do czasu powołania członków tych komisji na podstawie
przepisów niniejszej ustawy.
2. Minister właściwy do spraw nauki powoła członków Komisji w terminie
6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Komisja powoła członków lokalnych komisji w terminie 6 miesięcy od dnia
powołania przez ministra właściwego do spraw nauki członków tej Komisji.
4. Do okresu, o którym mowa w art. 34 ust. 4, nie wlicza się kadencji
rozpoczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
5. Lokalne komisje etyczne powołane na podstawie przepisów ustawy uchylanej
w art. 83 przekażą dokumentację:
1) dotyczącą wyrażenia zgody na przeprowadzenie doświadczeń,
2) związaną z nadzorem sprawowanym nad przeprowadzaniem doświadczeń
– wskazanym przez Komisję powołaną na podstawie przepisów niniejszej ustawy
lokalnym komisjom powołanym na podstawie przepisów niniejszej ustawy,
w terminie miesiąca od dnia powołania tych lokalnych komisji.

art. 81. więcej Art. 81. 1. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki przekaże
Komisji Europejskiej po raz pierwszy dane, o których mowa w art. 65 ust. 1:
1) pkt 1 – do dnia 10 listopada 2015 r.;
2) pkt 2 – do dnia 10 listopada 2018 r.
2. Użytkownik przekaże ministrowi właściwemu do spraw nauki po raz pierwszy
informacje, o których mowa w art. 30 ust. 4, do dnia 30 września 2015 r.

art. 82. więcej Art. 82. 1. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 11 ust. 7, art. 16
ust. 5 i art. 31 ust. 5 ustawy uchylanej w art. 83 zachowują moc do dnia wejścia
w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 22, art. 31 ust. 3
i art. 41, jednak nie dłużej niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
2. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy
uchylanej w art. 83 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 19, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2016 r.

art. 83. więcej Art. 83. Traci moc ustawa z dnia 21 stycznia 2005 r. o doświadczeniach na
zwierzętach (Dz. U. poz. 289, z późn. zm.).

art. 84. więcej Art. 84. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.