Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej

art. 1. więcej Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady i warunki wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej
w medycznym laboratorium diagnostycznym;
2) zasady i warunki wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego;
3) zasady organizacji i działania samorządu diagnostów laboratoryjnych.

Art. 1a. Medyczne laboratorium diagnostyczne, zwane dalej „laboratorium”,
wykonuje badania in vitro materiału biologicznego.

art. 2. więcej Art. 2. Czynności diagnostyki laboratoryjnej obejmują:
1) badania laboratoryjne, mające na celu określenie właściwości fizycznych,
chemicznych i biologicznych oraz składu płynów ustrojowych, wydzielin,
wydalin i tkanek pobranych dla celów profilaktycznych, diagnostycznych i
leczniczych lub sanitarno-epidemiologicznych;
2) mikrobiologiczne badania laboratoryjne płynów ustrojowych, wydzielin,
wydalin i tkanek pobranych dla celów profilaktycznych, diagnostycznych
i leczniczych lub sanitarno-epidemiologicznych;
3) działania zmierzające do ustalenia zgodności tkankowej;
4) wykonywanie oceny jakości i wartości diagnostycznej badań, o których mowa
w pkt 1–3, oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji wyniku badań;
5) działalność naukową i dydaktyczną prowadzoną w dziedzinie diagnostyki
laboratoryjnej.

Art. 2a. 1. Konto w Systemie Monitorowania Kształcenia Pracowników
Medycznych, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r.
o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2019 r. poz. 408), zwanym dalej
„SMK”, zakłada w celu dokonywania czynności w tym systemie:
1) diagnosta laboratoryjny;
2) kierownik specjalizacji.
2. Warunkiem dokonywania przez osoby określone w ust. 1 czynności za pomocą
SMK jest potwierdzenie tożsamości osoby, która konto założyła, i weryfikacja
uprawnień tej osoby.
3. Potwierdzenia, o którym mowa w ust. 2, dokonuje się na podstawie wniosku
o nadanie uprawnień:
1) opatrzonego kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem
zaufanym w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2017 r.
poz. 570, z 2018 r. poz. 1000, 1544 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 60 i 534) lub
2) potwierdzonego przez Krajową Izbę Diagnostów Laboratoryjnych w zakresie
tożsamości osoby, która konto założyła.
4. Weryfikacji uprawnień, o których mowa w ust. 2, dokonuje w stosunku do:
1) diagnosty laboratoryjnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Krajowa Izba
Diagnostów Laboratoryjnych;
2) kierownika specjalizacji – właściwa akredytowana uczelnia, która prowadzi
studia na kierunku analityka medyczna.

art. 3. więcej Art. 3. (uchylony).

art. 4. więcej Art. 4. Tytuł zawodowy „diagnosta laboratoryjny” podlega ochronie prawnej.

art. 5. więcej Art. 5. 1. Diagności laboratoryjni zorganizowani są na zasadach samorządu
zawodowego, zwanego dalej „samorządem”.
2. Samorząd jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i podlega wyłącznie
przepisom ustawy.
3. Jednostką organizacyjną samorządu, posiadającą osobowość prawną, jest
Krajowa Izba Diagnostów Laboratoryjnych, z siedzibą w Warszawie.
4. Nadzór nad działalnością samorządu sprawuje minister właściwy do spraw
zdrowia w zakresie i formach określonych niniejszą ustawą.

art. 6. więcej Art. 6. Osobą uprawnioną do samodzielnego wykonywania czynności
diagnostyki laboratoryjnej w laboratorium jest:
1) diagnosta laboratoryjny;
2) osoba posiadająca tytuł zawodowy lekarza i prawo wykonywania zawodu
lekarza oraz wiedzę i umiejętności w zakresie wykonywania czynności
diagnostyki laboratoryjnej, o których mowa w art. 2, uzyskane w ramach
specjalizacji, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2019 r. poz. 537 i 577) lub
posiadająca umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny, o których
mowa w art. 17 ust. 1 tej ustawy.

Art. 6a. 1. Osobą uprawnioną do wykonywania czynności diagnostyki
laboratoryjnej w laboratorium jest również osoba, która posiada:
1) tytuł zawodowy technika analityki medycznej;
2) tytuł zawodowy licencjata uzyskany na kierunku analityka medyczna;
3) tytuł zawodowy, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, wykonują samodzielnie czynności
diagnostyki laboratoryjnej, o których mowa w art. 2 pkt 1–3, a czynności, o których
mowa w art. 2 pkt 4, pod nadzorem diagnosty laboratoryjnego.
3. Osoby, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, wykonują wszystkie czynności
diagnostyki laboratoryjnej pod nadzorem diagnosty laboratoryjnego.
4. Osoba posiadająca tytuł zawodowy lekarza i prawo wykonywania zawodu
lekarza, w czasie realizacji programu specjalizacji i innych form kształcenia
podyplomowego, odbywanych na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty, wykonuje czynności diagnostyki laboratoryjnej
w laboratorium pod nadzorem osób, o których mowa w art. 6.

Art. 6b. 1. Osoby uprawnione, o których mowa w art. 6 i 6a, w zależności od
posiadanych kwalifikacji zawodowych, mogą wykonywać zabiegi i czynności
polegające na pobraniu od pacjenta materiału do badań laboratoryjnych.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz zabiegów i czynności, o których mowa w ust. 1, uwzględniając w szczególności bezpieczeństwo
pacjenta oraz kwalifikacje zawodowe osób uprawnionych do wykonywania czynności
diagnostyki laboratoryjnej.

art. 7. więcej Art. 7. 1. Diagnostą laboratoryjnym jest osoba, która:
1) ukończyła studia wyższe na kierunku analityka medyczna i uzyskała tytuł
zawodowy magistra lub
2) ukończyła studia wyższe na kierunkach:
a) biologia lub farmacja i uzyskała tytuł zawodowy magistra,
b) chemia lub biotechnologia i uzyskała tytuł zawodowy magistra lub magistra
inżyniera,
c) weterynaria i uzyskała tytuł zawodowy lekarza weterynarii
– oraz odbyła kształcenie podyplomowe, o którym mowa w art. 7a, potwierdzone
egzaminem, albo uzyskała specjalizację I lub II stopnia lub tytuł specjalisty
w dziedzinie analityki klinicznej, diagnostyki laboratoryjnej, mikrobiologii lub
toksykologii, lub
3) ukończyła studia wyższe na kierunku lekarskim i uzyskała tytuł zawodowy
lekarza oraz odbyła kształcenie podyplomowe, o którym mowa w art. 7a, lub
4) posiada dyplom wydany w państwie innym niż państwo członkowskie Unii
Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub
Konfederacja Szwajcarska uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za równoważny
z dyplomem uzyskiwanym w Rzeczypospolitej Polskiej, potwierdzającym tytuł
zawodowy magistra na kierunku analityka medyczna, lub
5) posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego uznane
w Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 22 grudnia
2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2272 oraz z 2019 r. poz.
534 i 577);
6) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
7) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu diagnosty
laboratoryjnego;
8) została wpisana na listę diagnostów laboratoryjnych.
2. Diagnostą laboratoryjnym może być również osoba posiadająca prawo
wykonywania zawodu lekarza i specjalizację I lub II stopnia lub tytuł specjalisty
w dziedzinie analityka kliniczna, analityka lekarska, diagnostyka laboratoryjna lub
mikrobiologia, mikrobiologia i serologia, mikrobiologia lekarska, jeżeli została
wpisana na listę diagnostów laboratoryjnych.

Art. 7a. 1. Kształcenie podyplomowe osób, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2
i 3, przeprowadzają szkoły wyższe, które prowadzą studia na kierunku analityka
medyczna, zwane dalej „jednostkami szkolącymi”.
2. Kształcenie podyplomowe może być prowadzone w trybie: dziennym,
wieczorowym, zaocznym lub eksternistycznym, na podstawie programów nauczania
opracowanych przez zespół ekspertów powołany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia.
3. Programy nauczania, opracowane na podstawie standardów nauczania dla
kierunku analityka medyczna, powinny uwzględniać różnice między treściami
programowymi określonymi w standardach kształcenia dla kierunków: farmacja,
lekarski, weterynaria oraz biologia, biotechnologia, chemia, zakończonego
uzyskaniem tytułu zawodowego magistra albo tytułu zawodowego magistra inżyniera.
4. Egzamin, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, organizuje jednostka szkoląca,
a przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez kierownika jednostki
szkolącej.
5. Koszty kształcenia podyplomowego i egzaminu ponosi osoba odbywająca
kształcenie podyplomowe.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób opracowania programu nauczania, o którym mowa w ust. 2, ze
szczególnym uwzględnieniem składu zespołu ekspertów powołanego do
opracowania programu;
2) sposób i tryb odbywania kształcenia podyplomowego oraz wzór dokumentacji
przebiegu kształcenia podyplomowego, ze szczególnym uwzględnieniem
przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego, zakresu oraz form
zdobywania wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych, czasu odbywania
kształcenia podyplomowego i wykonywania nadzoru nad jego merytoryczną
realizacją;
3) sposób przeprowadzania egzaminu oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego
zdanie egzaminu, ze szczególnym uwzględnieniem składu komisji
egzaminacyjnej oraz wymagań dotyczących egzaminu.

art. 8. więcej Art. 8. 1. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych prowadzi listę diagnostów
laboratoryjnych oraz na wniosek zainteresowanego podejmuje w drodze uchwały
decyzję o wpisie.
2. Wpis na listę diagnostów laboratoryjnych obejmuje:
1) numer i datę wpisu;
2) nazwisko, imię lub imiona, datę urodzenia, numer PESEL lub – gdy ten numer
nie został nadany – numer paszportu, dowodu osobistego lub innego dokumentu
potwierdzającego tożsamość;
3) adres zamieszkania;
4) numer prawa wykonywania zawodu;
5) datę zgonu.
3. Diagnosta laboratoryjny jest obowiązany zawiadomić Krajową Radę
Diagnostów Laboratoryjnych o wszelkich zmianach danych, o których mowa w ust. 2,
w terminie 30 dni od dnia zaistnienia tych zmian.
4. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych udostępnia systemowi informacji
w ochronie zdrowia, o którym mowa w ustawie z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie
informacji w ochronie zdrowia, listę, o której mowa w ust. 1.

art. 9. więcej Art. 9. 1. Prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego stwierdza
Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, która złożyła:
1) wniosek o wydanie prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego;
2) dokument stwierdzający spełnienie jednego z wymagań, o których mowa w art.
7 ust. 1 pkt 1–5;
3) oświadczenie o posiadaniu pełnej zdolności do czynności prawnych;
4) zaświadczenie o stanie zdrowia pozwalającego na wykonywanie zawodu
diagnosty laboratoryjnego.
1a. Osoba posiadająca prawo wykonywania zawodu lekarza do wniosku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1, dołącza dokument „Prawo wykonywania zawodu
lekarza”, poświadczający spełnienie przez lekarza warunków, o których mowa w ust. 2 pkt 2, w odniesieniu do osoby niebędącej obywatelem polskim oraz w art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 oraz ust. 2.
2. Prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego stwierdza Krajowa
Rada Diagnostów Laboratoryjnych w odniesieniu do osoby niebędącej obywatelem
polskim, która:
1) złożyła dokumenty, o których mowa w ust. 1;
2) włada językiem polskim w stopniu niezbędnym do wykonywania zawodu
diagnosty laboratoryjnego w mowie i w piśmie, potwierdzonym urzędowym
dokumentem wydanym na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. W odniesieniu do obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej lub
państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym wystarczającym dokumentem,
o którym mowa w ust. 2 pkt 2, jest oświadczenie o znajomości języka polskiego
w mowie i w piśmie w zakresie niezbędnym do wykonywania zawodu diagnosty
laboratoryjnego.

Art. 9a. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych udziela organowi innego
niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na jego
wniosek, informacji na temat prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego
osoby wskazanej we wniosku, do celów świadczenia transgranicznej opieki
zdrowotnej. Informacji udziela się za pośrednictwem Systemu Wymiany Informacji
na Rynku Wewnętrznym IMI, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 41 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców
zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 649 i 1293).

art. 10. więcej Art. 10. 1. Na podstawie złożonych dokumentów i oświadczeń, o których mowa
w art. 7, Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych podejmuje, w terminie
3 miesięcy od dnia złożenia wymaganych dokumentów, uchwałę w sprawie
stwierdzenia prawa wykonywania zawodu i wpisu na listę diagnostów laboratoryjnych
oraz wydaje dokument „Prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego”.
2. Do uchwał, o których mowa w ust. 1, art. 10a ust. 2, art. 12 oraz art. 15, stosuje
się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
3. Na uchwały, o których mowa w ust. 2, służy skarga do sądu
administracyjnego.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór
dokumentu, o którym mowa w ust. 1, uwzględniając w szczególności dane dotyczące
diagnosty laboratoryjnego oraz posiadanych przez niego kwalifikacji i informacji
odnoszących się do wykonywania zawodu.

Art. 10a. W przypadku podjęcia uchwały, o której mowa w art. 10 ust. 1,
w stosunku do osoby, posiadającej prawo wykonywania zawodu lekarza, Krajowa
Rada Diagnostów Laboratoryjnych, w terminie 3 miesięcy od dnia podjęcia uchwały,
powiadamia o tym właściwą, ze względu na miejsce wykonywania zawodu diagnosty
laboratoryjnego, okręgową radę lekarską.

Art. 10b. Wpis na listę diagnostów laboratoryjnych poprzedza złożenie przez
wnioskodawcę ślubowania.

art. 11. więcej Art. 11. 1. Rota ślubowania składanego przez diagnostę laboratoryjnego ma
następujące brzmienie:
„Ślubuję uroczyście, że jako diagnosta laboratoryjny będę wykonywał
czynności diagnostyki laboratoryjnej z całą sumiennością i rzetelnością,
zgodnie z najlepszą wiedzą, zgodnie z prawem i prawami pacjenta „Salus
aegroti suprema lex” i zasadami etyki zawodowej. Poznane w związku
z wykonywaniem czynności diagnostyki laboratoryjnej fakty i informacje
zachowam w tajemnicy w zakresie określonym przepisami prawa.”.
2. Ślubowanie może być złożone z dodaniem zdania „Tak mi dopomóż Bóg”.
3. Ślubowanie odbiera Prezes Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych.
Ślubowanie może być również złożone w formie pisemnej.

art. 12. więcej Art. 12. 1. Diagnosta laboratoryjny traci prawo wykonywania zawodu i zostaje
skreślony z listy diagnostów laboratoryjnych na mocy uchwały Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych w przypadku:
1) ubezwłasnowolnienia całkowitego lub częściowego;
2) pozbawienia praw publicznych;
3) orzeczenia dyscyplinarnego lub wyroku sądowego o zakazie wykonywania
zawodu;
4) utraty przez lekarza wpisanego na listę diagnostów laboratoryjnych prawa
wykonywania zawodu lekarza.
2. W przypadku utraty przez lekarza wpisanego na listę diagnostów
laboratoryjnych prawa wykonywania zawodu lekarza właściwa okręgowa izba
lekarska powiadamia o tym Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych.
3. W przypadku śmierci diagnosty laboratoryjnego następuje skreślenie
diagnosty laboratoryjnego z listy, o której mowa w ust. 1.
4. Diagnosta laboratoryjny, który utracił prawo wykonywania zawodu i został
skreślony z listy diagnostów laboratoryjnych z przyczyn, o których mowa w ust. 1,
podlega na swój wniosek ponownemu wpisowi na listę, jeżeli spełnia wymagania,
o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1–7 i ust. 2, z uwzględnieniem art. 14 ust. 1 oraz
art. 58 ust. 3.

art. 13. więcej Art. 13. 1. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych jest uprawniona do
kontroli i oceny wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej przez diagnostę
laboratoryjnego. Kontrolę przeprowadzają i oceny dokonują wizytatorzy powołani
przez Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych spośród diagnostów
laboratoryjnych.
2. Wizytatorzy są uprawnieni w szczególności do:
1) wizytowania pomieszczeń laboratorium;
2) obserwowania sposobu wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej;
3) żądania informacji, wyjaśnień i udostępnienia dokumentacji medycznej;
4) wydawania zaleceń powizytacyjnych.
3. Wizytator ma obowiązek przedstawić diagnoście laboratoryjnemu, o którym
mowa w ust. 1, a także do wiadomości kierownikowi laboratorium protokół
z wizytacji w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia przeprowadzenia wizytacji.
4. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości mających wpływ na wyniki
badań diagnostycznych wizytator powiadamia właściwego wojewodę.

art. 14. więcej Art. 14. 1. Diagnosta laboratoryjny, który nieprzerwanie nie wykonywał
czynności diagnostyki laboratoryjnej przez okres dłuższy niż 5 lat, a zamierza podjąć
ich wykonywanie, ma obowiązek zawiadomienia o tym Krajowej Rady Diagnostów
Laboratoryjnych i odbycia przeszkolenia. Tryb i zakres przeszkolenia ustala Krajowa
Rada Diagnostów Laboratoryjnych.
2. Koszt przeszkolenia teoretycznego ponosi diagnosta laboratoryjny.
3. Warunki odbywania przeszkolenia praktycznego, w tym sposób jego
finansowania, określa umowa o szkolenie zawarta między diagnostą laboratoryjnym
a podmiotem prowadzącym przeszkolenie praktyczne.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do osób, które nabyły prawo do
wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego w innych niż Rzeczpospolita Polska
państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach członkowskich
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej.

art. 15. więcej Art. 15. 1. Jeżeli Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych stwierdzi, że
istnieje uzasadnione podejrzenie niezdolności diagnosty laboratoryjnego do
wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego lub ograniczenia w wykonywaniu
ściśle określonych czynności diagnostyki laboratoryjnej ze względu na stan zdrowia,
powołuje komisję złożoną z lekarzy specjalistów z odpowiednich dziedzin medycyny.
Komisja ta wydaje orzeczenie w przedmiocie niezdolności diagnosty laboratoryjnego
do wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego albo ograniczenia wykonywania
ściśle określonych czynności diagnostyki laboratoryjnej.
2. Diagnosta laboratoryjny ma obowiązek stawienia się przed komisją, o której
mowa w ust. 1, i poddania się niezbędnym badaniom.
3. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych, na podstawie orzeczenia komisji
o niezdolności diagnosty laboratoryjnego do wykonywania zawodu lub ograniczenia
wykonywania określonych czynności diagnostyki laboratoryjnej, podejmuje uchwałę
o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego na okres
trwania niezdolności albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności
diagnostyki laboratoryjnej na okres trwania niezdolności. Diagnosta laboratoryjny,
o którym mowa w ust. 1, jest uprawniony do uczestnictwa w posiedzeniu Krajowej
Rady Diagnostów Laboratoryjnych w czasie rozpatrywania jego sprawy.
4. Jeżeli diagnosta laboratoryjny odmawia poddania się badaniu przez komisję
lub gdy Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych, na podstawie wyników
postępowania wyjaśniającego, uzna, że dalsze wykonywanie zawodu diagnosty
laboratoryjnego lub ściśle określonych czynności diagnostyki laboratoryjnej przez
diagnostę laboratoryjnego grozi niebezpieczeństwem dla pacjentów, Krajowa Rada
Diagnostów Laboratoryjnych podejmuje uchwałę o zawieszeniu diagnosty laboratoryjnego w prawie wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego albo o ograniczeniu wykonywania ściśle określonych czynności diagnostyki laboratoryjnej
do czasu zakończenia postępowania.
5. Diagnosta laboratoryjny, w stosunku do którego podjęto uchwałę, o której
mowa w ust. 3 i 4, może wystąpić do Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych
o uchylenie uchwały, jeżeli ustaną przyczyny zawieszenia lub ograniczenia, nie
wcześniej jednak niż po upływie 6 miesięcy od podjęcia uchwały Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych.
6. (uchylony)
7. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1–5, jest poufne.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania
i organizację komisji, o której mowa w ust. 1, oraz tryb orzekania o niezdolności do
wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej ze względu na stan zdrowia.

art. 16. więcej Art. 16. 1. Wykonywanie zawodu diagnosty laboratoryjnego polega na
wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 2, w laboratorium.
2. Za wykonywanie zawodu diagnosty laboratoryjnego uznaje się również
postępowanie z komórkami rozrodczymi i zarodkami w ośrodku medycznie
wspomaganej prokreacji, także poza laboratorium.

art. 17. więcej Art. 17. 1. Laboratorium jest zakładem leczniczym podmiotu leczniczego
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej
(Dz. U. z 2018 r. poz. 2190 i 2219 oraz z 2019 r. poz. 492).
2. Laboratorium może być także jednostką organizacyjną zakładu leczniczego
podmiotu leczniczego, instytutu badawczego albo uczelni medycznej.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, określa, w drodze rozporządzenia, wymagania, jakim
powinno odpowiadać laboratorium, ze szczególnym uwzględnieniem wymagań
fachowych wobec personelu i kierownika laboratorium, warunków sanitarnych
pomieszczeń i urządzeń.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady
Diagnostów Laboratoryjnych, może określić, w drodze rozporządzenia, standardy
jakości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych, w celu
zapewnienia właściwego poziomu i jakości czynności diagnostyki laboratoryjnej.

art. 18. więcej Art. 18. (uchylony).

art. 19. więcej Art. 19. 1. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych prowadzi ewidencję
laboratoriów, zwaną dalej „ewidencją”.
2. Podmiot, który prowadzi laboratorium, jest obowiązany wystąpić z wnioskiem
o wpis laboratorium do ewidencji.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) pełną i skróconą nazwę laboratorium, jego siedzibę i adres;
2) nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, siedzibę i adres podmiotu, który
prowadzi laboratorium, oraz numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym
Rejestrze Sądowym albo w innym właściwym rejestrze, o ile podmiot taki numer
posiada, a także numer identyfikacji podatkowej (NIP).
4. Wpis do ewidencji zawiera dane, o których mowa w ust. 3.
5. Dane wpisane do ewidencji są jawne.
6. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych udostępnia dane z ewidencji
najpóźniej w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku.

art. 20. więcej Art. 20. Podmiot, który utworzył lub zlikwidował laboratorium w trybie
przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, w terminie
14 dni od daty odpowiedniego wpisu do rejestru, o którym mowa w tej ustawie, składa
wniosek o wpis lub wykreślenie z ewidencji.

art. 21. więcej Art. 21. Diagnosta laboratoryjny jest obowiązany do postępowania zgodnego ze
wskazaniami wiedzy zawodowej, z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą
starannością.

art. 22. więcej Art. 22. Diagnosta laboratoryjny może przeprowadzić zabiegi i czynności
diagnostyki laboratoryjnej po wyrażeniu przez pacjenta albo przedstawiciela
ustawowego lub opiekuna faktycznego zgody na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2017 r. poz. 1318, z późn. zm.).

art. 23. więcej Art. 23. (uchylony).

art. 24. więcej Art. 24. (uchylony).

art. 25. więcej Art. 25. Zgoda, o której mowa w art. 22, nie jest wymagana w przypadku
wykonywania przez diagnostę laboratoryjnego zabiegów i czynności diagnostyki
laboratoryjnej przeprowadzanych na zlecenie lekarskie.

art. 26. więcej Art. 26. 1. Wykonywanie zabiegów i czynności diagnostyki laboratoryjnej bez
zgody pacjenta jest dopuszczalne, jeżeli konieczne jest niezwłoczne przeprowadzenie
badań diagnostycznych, a ze względu na stan zdrowia lub wiek pacjent ten nie może
wyrazić zgody, a nie ma możliwości porozumienia się z jego przedstawicielem
ustawowym lub opiekunem faktycznym.
2. Decyzję o podjęciu zabiegów i czynności diagnostyki laboratoryjnej
w okolicznościach, o których mowa w ust. 1, diagnosta laboratoryjny podejmuje na
pisemne zlecenie lekarza leczącego pacjenta, odnotowane w dokumentacji medycznej
pacjenta.

art. 27. więcej Art. 27. Diagnosta laboratoryjny bierze udział w postępowaniu diagnostycznym,
profilaktycznym i monitorowaniu terapii. O ostatecznym zestawie zleconych badań
decyduje prowadzący terapię lekarz.

Art. 27a. 1. Diagnosta laboratoryjny jest uprawniony do zgłaszania Prezesowi
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych lub podmiotowi odpowiedzialnemu za wprowadzenie produktu
leczniczego do obrotu działania niepożądanego produktu leczniczego.
2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, diagnosta laboratoryjny dokonuje
zgodnie z ustawą z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 499 i 399).

art. 28. więcej Art. 28. 1. Diagnosta laboratoryjny ma prawo odmówić wykonania zlecenia
lekarskiego, jeżeli wykonanie tego zlecenia może zagrozić życiu lub zdrowiu pacjenta, chyba że po zwróceniu lekarzowi uwagi na wspomniane niebezpieczeństwo ten ostatni ponowi zlecenie na piśmie.
2. Odmowę wykonania zlecenia diagnosta laboratoryjny uzasadnia na piśmie
oraz powiadamia o tym fakcie niezwłocznie swojego bezpośredniego przełożonego.

art. 29. więcej Art. 29. 1. Diagnosta laboratoryjny jest obowiązany do zachowania tajemnicy
zawodowej.
2. Od zachowania tajemnicy zawodowej diagnosta laboratoryjny jest zwolniony:
1) w stosunku do osoby, pod której opieką medyczną znajduje się pacjent;
2) w stosunku do samego pacjenta, a gdy jest on niepełnoletni lub
ubezwłasnowolniony – w stosunku do jego przedstawiciela ustawowego lub
opiekuna faktycznego;
3) gdy badanie diagnostyczne zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych na
podstawie odrębnych ustaw organów lub instytucji; wówczas diagnosta
laboratoryjny jest obowiązany poinformować o wynikach badań wyłącznie te
organy lub instytucje;
4) gdy jest to niezbędne do praktycznej nauki zawodów medycznych;
5) gdy jest to niezbędne dla celów naukowych;
6) w przypadkach gdy przewidują to przepisy szczególne.
3. Ujawnianie tajemnicy poza przypadkami, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2,
może nastąpić wyłącznie w niezbędnym zakresie.

art. 30. więcej Art. 30. Diagnosta laboratoryjny ma prawo i obowiązek pogłębiania
i aktualizowania wiedzy i umiejętności zawodowych, w tym w szczególności ma
prawo do uzyskiwania tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie
w ochronie zdrowia.

Art. 30a. 1. Diagnosta laboratoryjny uzyskuje tytuł specjalisty, o którym mowa
w art. 30, po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego, ustalonego programem
specjalizacji i zdaniu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego Diagnostów
Laboratoryjnych, zwanego dalej „PESDL”.
2. Opłatę za szkolenie specjalizacyjne i PESDL ponosi diagnosta laboratoryjny
odbywający specjalizację.
3. Wysokość opłaty za szkolenie specjalizacyjne ustala kierownik jednostki
szkolącej, o której mowa w art. 30b ust. 1. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż planowane koszty związane z przeprowadzeniem szkolenia specjalizacyjnego. Opłata stanowi dochód jednostki szkolącej.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w ramach środków budżetu
państwa, których jest dysponentem, dofinansować koszty związane ze szkoleniem
specjalizacyjnym diagnostów laboratoryjnych.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w drodze rozporządzenia, uznać
dziedziny diagnostyki laboratoryjnej za priorytetowe, kierując się potrzebami
w zakresie realizacji świadczeń zdrowotnych.

Art. 30b. 1. Szkolenie specjalizacyjne w ramach kształcenia podyplomowego
jest prowadzone przez uczelnie, które prowadzą studia na kierunku analityka
medyczna, po uzyskaniu akredytacji, zwane dalej „jednostkami szkolącymi”,
udzielonej przez dyrektora Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego,
zwanego dalej „dyrektorem CMKP”.
2. Akredytacja może zostać udzielona uczelni:
1) które powołały zespół do spraw szkolenia specjalizacyjnego, w tym podpisały
umowy na pełnienie obowiązków kierowników specjalizacji z osobami
posiadającymi tytuł specjalisty w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej,
z zastrzeżeniem art. 30zd ust. 5;
2) które spełniają standardy kształcenia w danym szkoleniu specjalizacyjnym
określone w programie szkolenia specjalizacyjnego;
3) których działalność obejmuje profil prowadzonego szkolenia specjalizacyjnego
i które zawarły porozumienia z innymi podmiotami na realizację staży
kierunkowych lub kursów specjalizacyjnych określonych programem szkolenia
specjalizacyjnego, jeżeli uczelnia nie może zapewnić ich odbywania w ramach
swojej struktury organizacyjnej;
4) opracowały regulamin organizacyjny szkolenia specjalizacyjnego.
3. Regulamin organizacyjny szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w ust.
2 pkt 4, określa w szczególności:
1) maksymalną liczbę osób, które mogą zostać przyjęte na szkolenie
specjalizacyjne;
2) organizację szkolenia specjalizacyjnego, w tym harmonogram zajęć i staży
kierunkowych;
3) szczegółowy zakres obowiązków kierowników specjalizacji, opiekunów staży
kierunkowych, wykładowców i innych osób prowadzących zajęcia;
4) sposoby sprawdzania wiadomości i umiejętności;
5) sposoby oceny organizacji i przebiegu szkolenia specjalizacyjnego przez osoby
w nim uczestniczące.
4. Uczelnia zamierzająca prowadzić szkolenie specjalizacyjne składa do
dyrektora CMKP za pomocą SMK wniosek o udzielenie akredytacji w postaci
elektronicznej, podpisany przy użyciu kwalifikowanego podpisu elektronicznego,
podpisu zaufanego albo podpisu osobistego. Wniosek zawiera następujące dane:
1) oznaczenie uczelni;
2) dziedzinę specjalizacji, w której uczelnia zamierza prowadzić szkolenie
specjalizacyjne;
3) liczbę i kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej zajęcia teoretyczne
i praktyczne na kursie specjalizacyjnym (wymagana specjalizacja, posiadany
stopień naukowy lub tytuł naukowy);
4) opis bazy dydaktycznej i warunków organizacyjnych właściwych dla danego
szkolenia specjalizacyjnego;
5) plan realizacji programu szkolenia specjalizacyjnego w danej dziedzinie;
6) oświadczenie o spełnieniu warunków niezbędnych do realizacji planu, o którym
mowa w pkt 5.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się:
1) odwzorowanie cyfrowe dokumentów potwierdzających status prawny podmiotu;
2) informacje o dotychczasowym przebiegu prowadzonej przez podmiot
działalności;
3) odwzorowanie cyfrowe dokumentów potwierdzających spełnianie warunków,
o których mowa w ust. 2.
6. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, składa się najpóźniej na 4 miesiące przed
planowanym terminem rozpoczęcia przez uczelnię prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego.
7. Dyrektor CMKP sprawdza pod względem formalnym dokumenty, o których
mowa w ust. 5. W przypadku stwierdzenia braków formalnych uczelnia, która złożyła
wniosek, jest wzywana do ich usunięcia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, przekazywanego za pomocą SMK. Po bezskutecznym upływie tego
terminu wniosek jest pozostawiany bez rozpoznania.
8. Dyrektor CMKP, w celu uzyskania opinii o spełnieniu przez podmiot
warunków, o których mowa w ust. 2, powołuje zespół ekspertów, w składzie:
1) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającym specjalistów
w danej dziedzinie, zgłoszony przez zarząd tego stowarzyszenia;
2) dwóch ekspertów w danej dziedzinie, zgłoszonych przez konsultanta krajowego
w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie nie ma
powołanego konsultanta krajowego;
3) przedstawiciel Krajowej Izby Diagnostów Laboratoryjnych, zwanej dalej
„KIDL”.
9. Zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 8, opiniuje wnioski w miarę
potrzeby, nie rzadziej niż raz na kwartał, i przekazuje swoją opinię dyrektorowi CMKP
niezwłocznie po jej sporządzeniu, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia jej
sporządzenia. Wnioski mogą być opiniowane w trybie obiegowym, z użyciem
dostępnych systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.
10. Dyrektor CMKP:
1) dokonuje wpisu uczelni, o której mowa w ust. 1, na prowadzoną przez siebie, za
pomocą SMK, listę jednostek posiadających akredytację, wraz z określeniem
maksymalnej liczby miejsc szkoleniowych w zakresie danego szkolenia
specjalizacyjnego dla osób mogących odbywać szkolenie specjalizacyjne, na
okres 5 lat, w przypadku gdy opinia zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 8,
jest pozytywna, albo
2) odmawia wpisu uczelni, o której mowa w ust. 1, na prowadzoną przez siebie, za
pomocą SMK, listę jednostek posiadających akredytację, w przypadku gdy
opinia zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 8, jest negatywna,
i zawiadamia o tym niezwłocznie wnioskodawcę.
11. Dyrektor CMKP występuje do jednostki organizacyjnej wpisanej na listę,
o której mowa w ust. 10, na 6 miesięcy przed dniem upływu okresu, o którym mowa
w ust. 10 pkt 1, o weryfikację akredytacji, mając na względzie konieczność
zapewnienia diagnostom laboratoryjnym ciągłości szkolenia specjalizacyjnego w tej
jednostce. Przepisy ust. 1–10 stosuje się odpowiednio.
12. Dyrektor CMKP publikuje i aktualizuje na swojej stronie internetowej oraz
w SMK listę jednostek posiadających akredytację.
13. W przypadku gdy jednostka szkoląca, o której mowa w ust. 1, przestała
spełniać warunki niezbędne do uzyskania akredytacji do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego, powiadamia o tym niezwłocznie wojewodę i dyrektora CMKP.
14. Dyrektor CMKP, w drodze decyzji, skreśla z listy, o której mowa w ust. 10,
jednostkę szkolącą, która nie realizuje szczegółowego programu szkolenia
specjalizacyjnego lub nie przestrzega standardów szkolenia specjalizacyjnego
diagnostów laboratoryjnych, o których mowa w ust. 2 pkt 2, albo przestała spełniać
warunki niezbędne do uzyskania akredytacji do szkolenia specjalizacyjnego. Od
decyzji tej przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
15. Staże kierunkowe i kursy specjalizacyjne objęte programem danej
specjalizacji prowadzą jednostki szkolące, o których mowa w ust. 1. Centrum
Medyczne Kształcenia Podyplomowego, zwane dalej „CMKP”, koordynuje
organizację staży kierunkowych oraz kursów specjalizacyjnych objętych programem
danej specjalizacji zgodnie z wymogami odpowiednich specjalizacji oraz liczbą
i rozmieszczeniem regionalnym diagnostów laboratoryjnych odbywających szkolenie
specjalizacyjne.
15a. Kursy specjalizacyjne, o których mowa w ust. 15, mogą być realizowane
z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość, jeżeli możliwość takiej
formy przewiduje program specjalizacji lub została uzyskana zgoda dyrektora CMKP.
16. Dyrektor CMKP publikuje na swojej stronie internetowej i w SMK listę staży
kierunkowych oraz listę kursów specjalizacyjnych, objętych programami specjalizacji,
które zawierają:
1) nazwę i siedzibę jednostki szkolącej i podmiotów, o których mowa w ust. 1 pkt
3, lub imię, nazwisko i adres osoby fizycznej prowadzącej kurs specjalizacyjny;
2) termin, miejsce oraz liczbę osób mogących uczestniczyć w stażu kierunkowym
albo kursie specjalizacyjnym.
17. Jednostki szkolące i podmioty, o których mowa w ust. 2 pkt 3, przekazują na
bieżąco do CMKP informacje niezbędne do prowadzenia staży kierunkowych
i kursów specjalizacyjnych, za pomocą SMK.
18. Podmiot, który zrealizował staż albo kurs specjalizacyjny, o których mowa
w ust. 15, przekazuje do CMKP listę diagnostów laboratoryjnych, którzy ukończyli staż kierunkowy lub kurs specjalizacyjny, zawierającą imię i nazwisko oraz numer
PESEL diagnosty laboratoryjnego, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu
potwierdzającego tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania.

Art. 30c. 1. Nadzór nad prowadzeniem szkolenia specjalizacyjnego sprawuje
minister właściwy do spraw zdrowia za pośrednictwem dyrektora CMKP.
2. W ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 1, dyrektor CMKP jest uprawniony
do:
1) kontroli jednostki szkolącej;
2) żądania przedstawienia dokumentacji i wyjaśnień dotyczących prowadzonego
szkolenia specjalizacyjnego;
3) wydawania zaleceń dotyczących usunięcia stwierdzonych uchybień.
3. Kontrola realizacji szkolenia specjalizacyjnego jest prowadzona przez zespół
kontrolny powoływany przez dyrektora CMKP. W skład zespołu kontrolnego mogą
wchodzić, poza pracownikami CMKP:
1) konsultant krajowy w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
2) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającego specjalistów
w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej, który posiada tytuł specjalisty
w danej dziedzinie albo decyzję ministra właściwego do spraw zdrowia
o uznaniu dotychczasowego doświadczenia zawodowego i dorobku naukowego
diagnosty laboratoryjnego za równoważny ze zrealizowaniem programu
właściwej specjalizacji, uzyskaną na podstawie dotychczasowych przepisów;
3) osoby posiadające tytuł specjalisty w danej dziedzinie lub legitymujące się
dorobkiem naukowym i zawodowym w tej dziedzinie zgłoszone przez
konsultanta krajowego w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
4) przedstawiciel właściwego miejscowo wojewody;
5) przedstawiciel KIDL, który posiada tytuł specjalisty w danej dziedzinie albo
w dziedzinie pokrewnej.
4. Zespół kontrolny, w składzie co najmniej 3-osobowym, wykonując czynności
kontrolne, za okazaniem upoważnienia, ma prawo:
1) wstępu do pomieszczeń dydaktycznych;
2) udziału w zajęciach w charakterze obserwatora;
3) wglądu do dokumentacji przebiegu szkolenia specjalizacyjnego prowadzonej
przez jednostkę szkolącą;
4) żądania od kierownika jednostki szkolącej ustnych i pisemnych wyjaśnień;
5) badania opinii uczestników szkolenia i kadry dydaktycznej.
5. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który
zawiera:
1) nazwę i adres jednostki szkolącej;
2) miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego;
3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych;
4) imiona i nazwiska osób wykonujących czynności kontrolne;
5) opis stanu faktycznego;
6) stwierdzone nieprawidłowości albo informację o braku zastrzeżeń;
7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne;
8) datę i miejsce sporządzenia protokołu;
9) w przypadku odmowy podpisania protokołu przez kierownika jednostki
szkolącej, informację o takiej odmowie.
6. Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz kierownik
jednostki szkolącej. Odmowa podpisania protokołu przez kierownika jednostki
szkolącej nie stanowi przeszkody do podpisania protokołu przez osoby wykonujące
czynności kontrolne.
7. Protokół sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest
przekazywany kierownikowi jednostki szkolącej.
8. Kierownik jednostki szkolącej, w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu,
ma prawo do wniesienia pisemnie umotywowanych zastrzeżeń co do faktów
stwierdzonych w trakcie kontroli i opisanych w protokole oraz co do sposobu
przeprowadzania czynności kontrolnych. Osoby wykonujące czynności kontrolne są
obowiązane zbadać dodatkowo te fakty i uzupełnić protokół w terminie 14 dni od dnia
otrzymania zastrzeżeń.
9. W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w ust. 8, w całości albo
części, zespół kontrolny przekazuje na piśmie swoje stanowisko kierownikowi
kontrolowanej jednostki szkolącej.
10. Dyrektor CMKP przekazuje kierownikowi jednostki szkolącej zalecenia
pokontrolne dotyczące stwierdzenia nieprawidłowości w trakcie kontroli
i zobowiązuje go do usunięcia tych nieprawidłowości w wyznaczonym terminie.
Kopię pisma z zaleceniami pokontrolnymi dyrektor CMKP przekazuje do wiadomości
konsultantowi krajowemu właściwemu dla danej dziedziny albo w dziedzinie
pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego,
i właściwemu konsultantowi wojewódzkiemu w danej dziedzinie albo w dziedzinie
pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta wojewódzkiego.
11. W przypadku niezrealizowania zaleceń pokontrolnych w określonym
terminie dyrektor CMKP podejmuje decyzję o skreśleniu jednostki z listy jednostek
szkolących. Z dniem skreślenia jednostka traci akredytację. Od decyzji tej przysługuje
wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
12. Osobom wykonującym czynności kontrolne przysługuje:
1) wynagrodzenie za wykonanie czynności kontrolnych w wysokości nie wyższej
niż 300 złotych;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.) przysługujących pracownikom
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniach wykonywania czynności kontrolnych bez
zachowania prawa do wynagrodzenia.

Art. 30d. Monitorowanie systemu szkolenia specjalizacyjnego polega
w szczególności na analizie danych o liczbie osób odbywających szkolenie
specjalizacyjne oraz obrazujących jego przebieg, znajdujących się w SMK.

Art. 30e. 1. Program szkolenia specjalizacyjnego zawiera:
1) założenia organizacyjno-programowe, określające:
a) cele szkolenia,
b) uzyskane kompetencje zawodowe,
c) sposób organizacji szkolenia specjalizacyjnego;
2) okres szkolenia specjalizacyjnego, w tym liczbę godzin stażu podstawowego;
3) szczegółowy zakres wymaganej wiedzy teoretycznej i wykaz umiejętności
praktycznych będących przedmiotem szkolenia specjalizacyjnego;
4) moduły szkolenia specjalizacyjnego oraz formy i metody kształcenia stosowane
w ramach modułów, w tym:
a) kursy obejmujące szczegółowy zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności
praktycznych będących przedmiotem kursu, zwane dalej „kursami”, oraz
ich wymiar godzinowy, w tym kurs w zakresie prawa medycznego,
b) staże kierunkowe obejmujące określony zakres wymaganych umiejętności
praktycznych będących przedmiotem stażu kierunkowego oraz miejsce,
liczbę godzin i sposób zaliczenia poszczególnych staży kierunkowych;
5) formy i metody samokształcenia, w tym przygotowanie opracowań
teoretycznych, pracy poglądowej lub pracy oryginalnej, której temat odpowiada
programowi danego szkolenia specjalizacyjnego;
6) metody oceny wiedzy teoretycznej i nabytych umiejętności praktycznych,
w tym:
a) kolokwium z zakresu wiedzy teoretycznej objętej programem danego
modułu,
b) sprawdzian z zakresu określonego programem kursu,
c) kolokwium z zakresu wiedzy teoretycznej i sprawdzian umiejętności
praktycznych objętych programem stażu kierunkowego,
d) ocenę złożonych opracowań teoretycznych, pracy poglądowej lub pracy
oryginalnej.
2. Program, o którym mowa w ust. 1, określa ponadto standardy kształcenia
w danym szkoleniu specjalizacyjnym, uwzględniając dane dotyczące:
1) liczby i kwalifikacji kadry dydaktycznej;
2) bazy dydaktycznej do realizacji programu kursów i staży kierunkowych;
3) sposobu realizacji programu szkolenia specjalizacyjnego, w tym oceny wiedzy
i umiejętności praktycznych;
4) wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia.
3. Program szkolenia specjalizacyjnego oraz program szkolenia
specjalizacyjnego uzupełniającego opracowuje zespół ekspertów powołany przez
dyrektora CMKP.
4. W skład zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 3, wchodzą:
1) konsultant krajowy w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego;
2) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającego specjalistów
w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej, który posiada tytuł specjalisty
w danej dziedzinie albo dziedzinie pokrewnej;
3) przedstawiciel Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych, który posiada tytuł
specjalisty w danej dziedzinie albo dziedzinie pokrewnej;
4) dwie osoby posiadające tytuł specjalisty w danej dziedzinie lub legitymujące się
dorobkiem naukowym i zawodowym w tej dziedzinie zgłoszone przez
konsultanta krajowego w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego.
5. Opracowany przez zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 3, i zredagowany
przez CMKP program szkolenia specjalizacyjnego zatwierdza minister właściwy do
spraw zdrowia.
6. CMKP publikuje programy szkolenia specjalizacyjnego zatwierdzone przez
ministra właściwego do spraw zdrowia na swojej stronie internetowej oraz za pomocą
SMK.
7. Program specjalizacji aktualizuje, zgodnie z postępem wiedzy, zespół
ekspertów, o którym mowa w ust. 3. Program specjalizacji redaguje CMKP
i zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.
8. Diagnosta laboratoryjny, posiadający odpowiednią specjalizację I stopnia
uzyskaną na podstawie dotychczasowych przepisów, odbywa szkolenie
specjalizacyjne według programu uzupełniającego, który jest dostosowany do zakresu
wiedzy teoretycznej i umiejętności objętych programem specjalizacji I stopnia
i zawiera elementy, o których mowa w ust. 1 i 2.

Art. 30f. 1. Jednostki szkolące przekazują do wojewody za pomocą SMK
informacje o kosztach szkolenia specjalizacyjnego w danej dziedzinie, co najmniej na
2 miesiące przed terminem danego postępowania kwalifikacyjnego.
2. Wojewoda określa i ogłasza za pomocą SMK listę wolnych miejsc
szkoleniowych w poszczególnych dziedzinach, co najmniej na miesiąc przed
terminem danego postępowania kwalifikacyjnego.

Art. 30g. 1. Szkolenie specjalizacyjne może rozpocząć diagnosta laboratoryjny,
który spełnia łącznie następujące warunki:
1) złożył wniosek o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego w wybranej
dziedzinie, zwany dalej „wnioskiem”;
2) posiada prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego;
3) został zakwalifikowany do odbycia szkolenia specjalizacyjnego w postępowaniu
kwalifikacyjnym.
2. Diagnosta laboratoryjny, o którym mowa w ust. 1, składa za pomocą SMK
wniosek do wojewody właściwego ze względu na obszar województwa, na terenie
którego zamierza odbywać szkolenie specjalizacyjne.
3. Wniosek zawiera:
1) imię (imiona) i nazwisko wnioskodawcy;
2) nazwisko rodowe;
3) miejsce i datę urodzenia;
4) płeć;
5) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
6) numer dokumentu „Prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego”;
7) obywatelstwo (obywatelstwa);
8) adres do korespondencji oraz numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
wnioskodawca takie posiada;
9) cechy dokumentu, na podstawie którego cudzoziemiec niebędący obywatelem
Unii Europejskiej przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
10) posiadany stopień naukowy;
11) okres zatrudnienia w zawodzie;
12) liczbę publikacji i ich wykaz.
4. Do wniosku dołącza się:
1) odwzorowanie cyfrowe dyplomu ukończenia uczelni wyższej;
2) odwzorowanie cyfrowe dokumentu potwierdzającego uzyskanie stopnia
naukowego doktora nauk medycznych;
3) odwzorowanie cyfrowe dokumentu potwierdzającego okres zatrudnienia
w zawodzie;
4) oświadczenie dotyczące rodzaju publikacji.
5. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 4, diagnosta laboratoryjny składa
pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.
Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej
treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego
oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej
za składanie fałszywych oświadczeń.
6. Wniosek składa się w terminie od dnia 15 listopada do dnia 15 grudnia na
postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane w terminie od dnia 16 grudnia do dnia
15 stycznia albo od dnia 30 kwietnia do dnia 31 maja każdego roku na postępowanie
kwalifikacyjne przeprowadzane w terminie od dnia 1 czerwca do dnia 30 czerwca.
Wojewoda potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych we wniosku danych.
6a. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa w ust. 6.
W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany terminów minister
właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych terminów, jednak łączny
okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż 5 miesięcy. Informację
o zmianie tych terminów minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej
stronie internetowej.
7. Do terminów, o których mowa w ust. 6 albo wyznaczonych na podstawie
ust. 6a, nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 oraz z 2019 r.
poz. 60). W przypadku awarii SMK trwającej dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej
dokonanie zgłoszenia w okresie tygodnia przed upływem odpowiednich terminów,
o których mowa w ust. 6 albo wyznaczonych na podstawie ust. 6a, terminy te
przedłuża się o czas trwania awarii od momentu jej usunięcia. Przedłużenie terminu
następuje z urzędu przez operatora systemu.
8. Diagnosta laboratoryjny ubiegający się o odbywanie szkolenia
specjalizacyjnego może być w danym terminie dopuszczony do postępowania
kwalifikacyjnego tylko w jednej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej i tylko
w jednym województwie.

Art. 30h. 1. W celu zakwalifikowania wnioskodawcy do odbycia szkolenia
specjalizacyjnego przeprowadza się postępowanie kwalifikacyjne, które obejmuje ocenę formalną wniosku o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego oraz postępowanie konkursowe.
2. Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza się dwa razy w roku w terminie
od dnia 16 grudnia do dnia 15 stycznia oraz od dnia 1 czerwca do dnia 30 czerwca.
2a. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa w ust. 2.
W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany terminów minister
właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych terminów, jednak łączny
okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż 5 miesięcy. Informację
o zmianie tych terminów minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej
stronie internetowej.
3. Postępowanie konkursowe przeprowadza się, jeżeli liczba kandydatów do
odbycia szkolenia specjalizacyjnego spełniających warunki określone w art. 30g ust.
1 jest większa niż liczba miejsc szkoleniowych. W postępowaniu konkursowym
przyznaje się punkty za:
1) staż pracy w zawodzie diagnosty laboratoryjnego, w pełnym wymiarze czasu
pracy – 10 punktów za co najmniej 3-letni staż pracy;
2) posiadanie stopnia naukowego doktora nauk medycznych – 10 punktów;
3) opublikowanie jako autor lub współautor:
a) książki naukowej – 3 punkty,
b) artykułu naukowego oryginalnego – 1 punkt,
c) artykułu o charakterze poglądowym, rozdziału w książce naukowej lub
popularnonaukowej – 1 punkt,
d) artykułu popularnonaukowego, programu multimedialnego lub komunikatu
z badań naukowych – 1 punkt
– z zakresu diagnostyki laboratoryjnej.
4. W przypadku gdy co najmniej dwóch kandydatów ubiegających się o miejsce
szkoleniowe w tej samej dziedzinie ma identyczny wynik w postępowaniu
konkursowym, uwzględnia się wynik studiów na dyplomie ukończenia studiów
wyższych.
5. W przypadku gdy co najmniej dwóch kandydatów ubiegających się o miejsce
szkoleniowe w tej samej dziedzinie ma identyczny wynik studiów na dyplomie
ukończenia studiów wyższych, uwzględnia się średnią ocen uzyskaną w okresie studiów liczoną do dwóch znaków po przecinku, ze wskazaniem skali ocen, jaka obowiązywała na uczelni.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, wojewoda, za pomocą SMK, wzywa
niezwłocznie kandydatów do dostarczenia dokumentu albo jego odwzorowania
cyfrowego, poświadczającego średnią ocen uzyskaną w okresie studiów liczoną do
dwóch znaków po przecinku.
7. Do odbywania szkolenia specjalizacyjnego kwalifikuje się diagnostów
laboratoryjnych, w liczbie odpowiadającej liczbie wolnych miejsc przyznanych na
dane postępowanie kwalifikacyjne w danej dziedzinie w danym województwie,
w kolejności od najwyższego wyniku uzyskanego w postępowaniu konkursowym.
8. O wyniku postępowania kwalifikacyjnego wojewoda zawiadamia
wnioskodawcę za pomocą SMK.
9. Wnioskodawca, który nie został zakwalifikowany do odbycia szkolenia
specjalizacyjnego, może zwrócić się do wojewody o weryfikację postępowania
kwalifikacyjnego, w terminie 7 dni od dnia przekazania zawiadomienia, o którym
mowa w ust. 8. O rozstrzygnięciu sprawy wojewoda zawiadamia wnioskodawcę
niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku, za pomocą
SMK.
10. Wojewoda, uwzględniając wynik przeprowadzonego postępowania
kwalifikacyjnego, kieruje wnioskodawcę do odbywania szkolenia specjalizacyjnego
w jednostce szkolącej, posiadającej wolne miejsca szkoleniowe, za pomocą SMK.
11. Osobie zakwalifikowanej do rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego
właściwy wojewoda tworzy w SMK elektroniczną kartę przebiegu szkolenia
specjalizacyjnego prowadzoną w SMK, zwaną dalej „EKS”, z określoną planowaną
datą rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego.
12. EKS z wymaganymi wpisami stanowi dowód odbycia szkolenia
specjalizacyjnego zgodnie z jego programem.
13. W tym samym czasie można odbywać tylko jedno szkolenie specjalizacyjne.
Szkolenie specjalizacyjne jest jednostopniowe.

Art. 30i. 1. Diagnosta laboratoryjny zakwalifikowany do rozpoczęcia szkolenia
specjalizacyjnego, rozpoczyna je w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia
określonego w EKS jako planowany dzień rozpoczęcia szkolenia. Kierownik specjalizacji potwierdza faktyczny dzień rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego w EKS.
2. W przypadkach uzasadnionych nadzwyczajnymi okolicznościami,
w szczególności zagrażającymi życiu lub zdrowiu osób zakwalifikowanych do
rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego, minister właściwy do spraw zdrowia może
wydłużyć czas na rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego o okres nie dłuższy niż
6 miesięcy. W przypadku nieustania okoliczności będących podstawą przedłużenia
czasu rozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego, minister właściwy do spraw zdrowia
może powtórnie przedłużyć czas rozpoczęcia szkolenia o okres nie dłuższy niż
3 miesiące.

Art. 30j. 1. Rejestr osób odbywających szkolenie specjalizacyjne jest
prowadzony przez dyrektora CMKP, za pomocą SMK, z wykorzystaniem danych na
bieżąco zamieszczanych w SMK bezpośrednio przez wojewodów.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, zawiera dane:
1) numer wpisu do rejestru składający się z ciągu kolejnych znaków:
a) unikalny identyfikator wpisu nadawanego przez SMK,
b) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu
potwierdzającego tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
2) imię (imiona) i nazwisko;
3) obywatelstwo (obywatelstwa);
4) numer i data wydania dyplomu ukończenia studiów wyższych;
5) nazwa odbywanego szkolenia specjalizacyjnego;
6) nazwa i adres jednostki szkolącej, w której jest odbywane szkolenie
specjalizacyjne;
7) imię i nazwisko kierownika specjalizacji;
8) data postępowania kwalifikacyjnego;
9) data rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego;
10) data skreślenia z rejestru;
11) data przedłużenia albo skrócenia szkolenia specjalizacyjnego i okres, o jaki
szkolenie specjalizacyjne zostało przedłużone albo skrócone;
12) data wydania EKS i jej numer;
13) data uzyskania tytułu specjalisty.
3. Kierownik specjalizacji prowadzi EKS i wprowadza na bieżąco do SMK
informacje niezbędne do prowadzenia rejestru, o którym mowa w ust. 1, i oceny
przebiegu szkolenia specjalizacyjnego danego diagnosty laboratoryjnego
odbywającego to szkolenie.

Art. 30k. 1. Diagnosta laboratoryjny uprawniony do podjęcia specjalizacji może
ją odbywać na podstawie:
1) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony albo określony czasem
specjalizacji z podmiotem, który uzyskał akredytację do prowadzenia szkolenia
specjalizacyjnego i płatnego urlopu szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego,
udzielonych na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy na
czas realizacji kursów i staży kierunkowych w oparciu o zasady określone
w umowie, o której mowa w ust. 2, albo
2) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony albo określony okresem
specjalizacji z innym podmiotem niż określony w pkt 1 i płatnego urlopu
szkoleniowego udzielonego na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –
Kodeks pracy na czas realizacji podstawowego stażu specjalizacyjnego, kursów
i staży kierunkowych w oparciu o zasady określone w umowie, o której mowa
w ust. 2, albo
3) umowy cywilnoprawnej zawartej na okres specjalizacji z podmiotem, o którym
mowa w pkt 1, albo
4) poszerzenia zajęć programowych studiów podyplomowych o program
specjalizacji zgodny z zakresem tych studiów.
2. Diagnosta laboratoryjny, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, zawiera
z pracodawcą umowę cywilnoprawną określającą wzajemne prawa i obowiązki stron
wynikające z realizowania programu specjalizacji.
3. Diagnosta laboratoryjny odbywa szkolenie specjalizacyjne przez cały jego
okres w pełnym wymiarze czasu pracy diagnosty laboratoryjnego zatrudnionego
w podmiocie leczniczym lub w innej jednostce właściwej dla danej dziedziny.
4. Jeżeli diagnosta laboratoryjny pracuje w krótszym wymiarze czasu pracy,
okres szkolenia specjalizacyjnego ulega proporcjonalnemu wydłużeniu.

Art. 30l. 1. Okres szkolenia specjalizacyjnego określony w jego programie ulega
przedłużeniu o czas nieobecności w pracy diagnosty laboratoryjnego odbywającego
szkolenie specjalizacyjne:
1) o okres pobierania świadczenia przewidzianego w art. 2 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2017 r. poz. 1368, z późn. zm.);
2) z powodu urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy
niż 3 miesiące w okresie szkolenia specjalizacyjnego;
3) w przypadkach określonych w art. 92, art. 176–179, art. 182, art. 185, art. 187
i art. 188 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
4) z powodu przerwy nie dłuższej niż 14 dni wynikającej z procedur stosowanych
przy zmianie jednostki szkolącej;
5) z powodu przerwy nie dłuższej niż 12 miesięcy wynikającej z realizacji
specjalizacji odbywanej w trybie poszerzenia zajęć programowych studiów
podyplomowych o program specjalizacji zgodny z zakresem tych studiów.
2. Okres szkolenia specjalizacyjnego zostaje dodatkowo przedłużony o okres
udzielonego diagnoście laboratoryjnemu odbywającemu szkolenie przez pracodawcę
urlopu wychowawczego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
3. Diagnosta laboratoryjny odbywający szkolenie specjalizacyjne, o którym
mowa w ust. 1 i 2, ma obowiązek poinformować wojewodę o planowanej
nieobecności w pracy z powodów, o których mowa w ust. 1 i 2, trwającej dłużej niż
3 miesiące.
4. W uzasadnionych przypadkach zgodę na dodatkowe przedłużenie okresu
szkolenia specjalizacyjnego może wyrazić wojewoda, na wniosek diagnosty
laboratoryjnego.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, diagnosta laboratoryjny odbywający
szkolenie specjalizacyjne składa do wojewody właściwego ze względu na miejsce
odbywania szkolenia specjalizacyjnego, po uzyskaniu opinii kierownika specjalizacji.
6. Wojewoda rozstrzyga o przedłużeniu okresu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego, po zasięgnięciu opinii konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta.
7. Informacja o przedłużeniu okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego,
o którym mowa w ust. 1, 2 i 4, jest zamieszczana w EKS.
8. Wojewoda posiadający informację o nieobecności, o której mowa w ust. 3,
może skierować do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w jednostce szkolącej na
okres tej nieobecności innego diagnostę laboratoryjnego zakwalifikowanego do
odbywania tego szkolenia, biorąc pod uwagę możliwość odbycia przez niego części
lub całości programu specjalizacji oraz możliwość wykorzystania miejsc
szkoleniowych.

Art. 30m. 1. Okres szkolenia specjalizacyjnego określony w jego programie
może być skrócony na uzasadniony wniosek diagnosty laboratoryjnego odbywającego
szkolenie specjalizacyjne, pod warunkiem pełnego zrealizowania programu szkolenia
specjalizacyjnego, o okres nie dłuższy niż 1/2 okresu szkolenia.
2. Wniosek o skrócenie okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego diagnosta
laboratoryjny odbywający szkolenie specjalizacyjne składa do dyrektora CMKP.
3. Dyrektor CMKP rozstrzyga o skróceniu okresu odbywania szkolenia
specjalizacyjnego na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu.
Rozstrzygnięcie następuje w drodze decyzji przekazywanej za pomocą SMK
i dodatkowo podaje w nim:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
4. W skład zespołu, o którym mowa w ust. 3, wchodzą:
1) konsultant wojewódzki w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta;
2) kierownik specjalizacji;
3) przedstawiciel stowarzyszenia będącego zgodnie z postanowieniami jego statutu
towarzystwem naukowym o zasięgu krajowym, zrzeszającym specjalistów
w danej dziedzinie, zgłoszony przez zarząd tego stowarzyszenia;
4) przedstawiciel KIDL, który posiada tytuł specjalisty w danej dziedzinie albo
w dziedzinie pokrewnej.
5. Od decyzji, o której mowa w ust. 3, odmawiającej skrócenia okresu
odbywania szkolenia specjalizacyjnego przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw zdrowia.
6. Informacja o skróceniu okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego jest
zamieszczana w EKS.

Art. 30n. 1. Szkolenie specjalizacyjne odbywa się pod nadzorem kierownika
specjalizacji, który jest odpowiedzialny za ustalenie szczegółowych warunków
i przebiegu szkolenia specjalizacyjnego w sposób zapewniający realizację jego
programu.
2. Kierownika specjalizacji powołuje i odwołuje, za jego zgodą, kierownik
jednostki szkolącej.
3. Kierownikiem specjalizacji może być osoba posiadająca tytuł specjalisty
w dziedzinie będącej przedmiotem szkolenia specjalizacyjnego, a w uzasadnionych
przypadkach w dziedzinie pokrewnej albo osoba, o której mowa w art. 30zd ust. 5 pkt
2.
4. Kierownik specjalizacji może wykonywać swoje obowiązki związane ze
szkoleniem specjalizacyjnym trzech osób, a w uzasadnionych przypadkach, za zgodą
konsultanta krajowego w danej dziedzinie albo pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie
nie ma powołanego konsultanta – czterech osób.
5. Do obowiązków kierownika specjalizacji należy:
1) udział w ustaleniu szczegółowych warunków odbywania szkolenia
specjalizacyjnego w sposób umożliwiający nabycie wiadomości i umiejętności
określonych programem szkolenia specjalizacyjnego;
2) udział w ustaleniu szczegółowego planu zajęć objętych programem szkolenia
specjalizacyjnego i nadzór nad realizacją tego planu;
3) wprowadzenie do EKS szczegółowego planu zajęć objętych programem
szkolenia specjalizacyjnego;
4) wskazanie niezbędnego piśmiennictwa i innych źródeł ułatwiających
samokształcenie;
5) prowadzenie ewaluacji szkolenia specjalizacyjnego zgodnie z jego programem;
6) wystawienie opinii dotyczącej przebiegu szkolenia specjalizacyjnego
i uzyskanych przez diagnostę laboratoryjnego umiejętności zawodowych,
a także jego stosunku do współpracowników i pacjentów, zamieszczanej w EKS;
7) potwierdzanie w EKS realizacji elementów szczegółowego planu zajęć objętych
programem szkolenia specjalizacyjnego w terminie;
8) coroczne potwierdzanie w EKS zrealizowania zajęć objętych programem
szkolenia specjalizacyjnego, wyznaczonych do odbycia w danym roku;
9) potwierdzenie w EKS odbycia szkolenia zgodnie z jego programem;
10) zawiadomienie, za pomocą SMK, wojewody o przerwaniu szkolenia
specjalizacyjnego przez diagnostę laboratoryjnego, który nie realizuje lub nie
może realizować programu szkolenia specjalizacyjnego.
6. Kierownik specjalizacji dokonuje potwierdzeń, o których mowa w ust. 5 pkt 8
i 9, w terminie 14 dni odpowiednio od zakończenia danego roku albo odbycia
szkolenia specjalizacyjnego.
7. W umowie, o której mowa w art. 30b ust. 2 pkt 1, mogą zostać ustalone
dodatkowe obowiązki kierownika specjalizacji, niewymienione w ust. 5.
8. Kierownik specjalizacji ma prawo do:
1) udziału w egzaminie ustnym lub praktycznym wchodzącym w skład PESDL
w charakterze obserwatora;
2) upoważnienia osoby, o której mowa w ust. 10, za jej zgodą, do wykonywania
czynności opiekuna stażu kierunkowego.
9. Odwołanie kierownika specjalizacji może nastąpić w przypadku:
1) niewypełniania przez kierownika specjalizacji obowiązków, o których mowa
w ust. 5;
2) uzasadnionego wniosku kierownika specjalizacji;
3) uzasadnionego wniosku diagnosty laboratoryjnego odbywającego szkolenie
specjalizacyjne pod nadzorem danego kierownika specjalizacji.
10. Nadzór nad realizacją programu staży kierunkowych, wynikających
z programu danej specjalizacji, może sprawować osoba posiadająca tytuł specjalisty
w danej dziedzinie albo osoba posiadająca decyzję ministra właściwego do spraw
zdrowia o uznaniu dotychczasowego doświadczenia zawodowego i dorobku
naukowego diagnosty laboratoryjnego za równoważny ze zrealizowaniem programu
właściwej specjalizacji, uzyskanej na podstawie dotychczasowych przepisów, zwana dalej „opiekunem stażu kierunkowego”. Osoba upoważniona do wykonywania
czynności opiekuna stażu kierunkowego zapewnia bezpośrednio nadzór nad realizacją
programu staży kierunkowych nie więcej niż trzech osób.

Art. 30o. 1. Jeżeli jednostka szkoląca ulegnie likwidacji albo restrukturyzacji
uniemożliwiającej prowadzenie szkolenia specjalizacyjnego albo utraci akredytację,
wojewoda w porozumieniu z kierownikiem specjalizacji i kierownikiem innej
jednostki szkolącej wskazuje za pomocą SMK miejsce i termin kontynuowania
szkolenia specjalizacyjnego.
2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach wojewoda może, na wniosek
diagnosty laboratoryjnego odbywającego szkolenie specjalizacyjne, skierować go do
innej jednostki szkolącej posiadającej akredytację do tego szkolenia oraz wolne
miejsce szkoleniowe.
3. Jeżeli jednostka szkoląca, o której mowa w ust. 1 i 2, znajduje się na obszarze
innego województwa, zmiana miejsca szkolenia specjalizacyjnego następuje po
wyrażeniu zgody przez właściwego wojewodę oraz właściwego konsultanta
wojewódzkiego województwa, na którego obszarze diagnosta laboratoryjny ma
kontynuować odbywanie tego szkolenia.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, wojewoda wydaje diagnoście
laboratoryjnemu skierowanie do odbywania szkolenia specjalizacyjnego oraz
odnotowuje ten fakt w EKS na podstawie dokumentów przekazanych przez
wojewodę, na obszarze którego diagnosta laboratoryjny odbywał dotychczas szkolenie
specjalizacyjne.
5. Wojewoda wydaje decyzję o skreśleniu z rejestru diagnosty laboratoryjnego
odbywającego szkolenie specjalizacyjne na obszarze danego województwa:
1) w przypadku nierozpoczęcia szkolenia specjalizacyjnego w terminie 3 miesięcy
od daty określonej w EKS jako planowana data rozpoczęcia szkolenia
specjalizacyjnego lub upływu czasu, w którym diagnosta laboratoryjny
zobowiązany był ukończyć szkolenie specjalizacyjne, z zastrzeżeniem art. 30l
ust. 1, 2 i 4;
2) po zawiadomieniu przez kierownika specjalizacji i po uzyskaniu opinii
konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie albo w dziedzinie pokrewnej,
jeżeli w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta, w przypadku gdy diagnosta laboratoryjny odbywający szkolenie specjalizacyjne nie realizuje lub nie może realizować programu szkolenia specjalizacyjnego;
3) na wniosek diagnosty laboratoryjnego odbywającego szkolenie specjalizacyjne;
4) w przypadku niedokonania potwierdzeń, o których mowa w art. 30n ust. 6,
w okresie 3 miesięcy od dokonania ostatniego wpisu z przyczyn leżących po
stronie diagnosty laboratoryjnego.
6. Wojewoda powiadamia diagnostę laboratoryjnego o decyzji, o której mowa
w ust. 5, również na piśmie.
7. Do decyzji, o której mowa w ust. 5, stosuje się przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 30p. 1. Wojewoda dokonuje weryfikacji formalnej odbycia szkolenia
specjalizacyjnego zgodnie z programem specjalizacji diagnosty laboratoryjnego, który
uzyskał potwierdzenie zrealizowania szkolenia specjalizacyjnego zgodnie programem
specjalizacji przez kierownika specjalizacji.
2. Wojewoda w terminie 14 dni od otrzymania informacji o uzyskaniu
potwierdzenia, o którym mowa w ust. 1, zwraca się do właściwych konsultantów
krajowych o weryfikację zgodności odbytego szkolenia specjalizacyjnego z jego
programem. Konsultant krajowy dokonuje weryfikacji w terminie 14 dni od dnia
otrzymania wystąpienia wojewody. Czynności te odbywają się za pomocą SMK.
3. W przypadku niezrealizowania przez diagnostę laboratoryjnego programu
szkolenia specjalizacyjnego, właściwy konsultant krajowy za pomocą SMK wskazuje
brakujące elementy.
4. Wojewoda niezwłocznie po uzyskaniu informacji od konsultanta krajowego:
1) potwierdza zakończenie szkolenia specjalizacyjnego;
2) w przypadku, o którym mowa w ust. 3, odmawia potwierdzenia zakończenia
szkolenia specjalizacyjnego oraz kieruje do zrealizowania brakującego elementu
programu szkolenia specjalizacyjnego i przedłuża okres szkolenia na czas
niezbędny do realizacji tego elementu, uwzględniając okres przerwy wynikającej
z procedur weryfikacji realizacji programu specjalizacji.
5. Wojewoda zawiadamia diagnostę laboratoryjnego o rozstrzygnięciu, o którym
mowa w ust. 4, za pomocą SMK. O odmowie potwierdzenia zakończenia szkolenia
specjalizacyjnego wojewoda powiadamia diagnostę laboratoryjnego również na
piśmie. W przypadku odmowy potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego diagnosta laboratoryjny w terminie 14 dni od dnia doręczenia
rozstrzygnięcia może zwrócić się do wojewody o weryfikację rozstrzygnięcia.
6. W przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, po zrealizowaniu brakującego
elementu programu szkolenia specjalizacyjnego przez diagnostę laboratoryjnego
przepisy ust. 2–5 stosuje się.

Art. 30q. 1. Diagnosta laboratoryjny, który uzyskał potwierdzenie zrealizowania
szkolenia specjalizacyjnego, może wystąpić do dyrektora Centrum Egzaminów
Medycznych, zwanego dalej „dyrektorem CEM”, z wnioskiem o przystąpienie do
PESDL.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące dane:
1) imię (imiona) i nazwisko;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
3) numer dokumentu „Prawo wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego”;
4) adres do korespondencji oraz numer telefonu i adres poczty elektronicznej, jeżeli
wnioskodawca takie posiada;
5) nazwę uczelni, w której wnioskodawca ukończył studia;
6) wskazanie jednostki, w której wnioskodawca odbywał szkolenie specjalizacyjne;
7) numer i datę wydania decyzji, o której mowa w art. 30zd ust. 3, jeśli
wnioskodawca taką posiada;
8) imię i nazwisko oraz tytuł zawodowy lub stopień naukowy lub tytuł naukowy
kierownika specjalizacji;
9) wskazanie właściwego wojewody;
10) wskazanie dziedziny, w której wnioskodawca zamierza przystąpić do PESDL;
11) wskazanie części PESDL, do której zamierza przystąpić wnioskodawca.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się za pomocą SMK.
4. Zgłoszenie do PESDL składa się w terminie do dnia 15 lipca każdego roku dla
sesji jesiennej albo do dnia 15 stycznia każdego roku dla sesji wiosennej. Do tych
terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego.
5. Dyrektor CEM ustala listy diagnostów laboratoryjnych zdających PESDL
w danym miejscu i terminie oraz zawiadamia te osoby o terminie i miejscu egzaminu
oraz nadanym numerze kodowym nie później niż 14 dni przed rozpoczęciem egzaminu. Zawiadomienie jest przekazywane za pomocą SMK lub pocztą elektroniczną na adres wskazany we wniosku, o którym mowa w ust. 1.
6. W przypadku awarii SMK trwającej dłużej niż godzinę, uniemożliwiającej
dokonanie zgłoszenia w okresie tygodnia przed upływem odpowiednich terminów,
o których mowa w ust. 4, terminy te przedłuża się o czas trwania awarii od momentu
jej usunięcia. Przedłużenie terminu następuje z urzędu przez operatora systemu.
7. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
minister właściwy do spraw zdrowia może zmienić terminy, o których mowa w ust. 4.
W przypadku nieustania okoliczności będących przyczyną zmiany terminów minister
właściwy do spraw zdrowia dokonuje ponownej zmiany tych terminów, jednak łączny
okres przesunięcia danego terminu nie może być dłuższy niż 5 miesięcy. Do tych
terminów nie stosuje się przepisów art. 58–60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. –
Kodeks postępowania administracyjnego. Informację o zmianie tych terminów
minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza na swojej stronie internetowej.

Art. 30r. 1. Wnioskodawca wnosi opłatę egzaminacyjną w wysokości nie
wyższej niż 25% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia, do dnia 15 stycznia każdego
roku.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, jest wnoszona na rachunek bankowy wskazany
przez CEM, podany za pomocą SMK w trakcie składania wniosku, o którym mowa
w art. 30q.
3. Opłata powinna być uiszczona niezwłocznie po złożeniu wniosku, nie później
niż w terminie 5 dni od upływu terminu składania wniosków, o którym mowa w art.
30q.
4. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
5. W przypadku niewniesienia opłaty, o której mowa w ust. 1, albo wniesienia
jej w wysokości niższej niż należna, dyrektor CEM wzywa wnioskodawcę do
uzupełnienia braków formalnych, za pomocą SMK lub za pomocą środków
komunikacji elektronicznej na adres wskazany we wniosku, o którym mowa w art. 30q
ust. 1. Przepisu art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego nie stosuje się. W przypadku nieuzupełnienia braków formalnych w terminie 7 dni od skierowania wezwania dotknięty nim wniosek traktuje się jako
niezłożony. O konsekwencji tej dyrektor CEM informuje w wezwaniu do uzupełnienia
braków formalnych.
6. Z opłaty, o której mowa w ust. 1, za kolejne zgłoszenie do PESDL może
zostać zwolniony diagnosta laboratoryjny, który w okresie ogłoszenia stanu
zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii mimo zgłoszenia się do PESDL nie
przystąpił do tego egzaminu.
7. W celu uzyskania zwolnienia z opłaty, o którym mowa w ust. 6, diagnosta
laboratoryjny w terminie 70 dni od dnia, w którym odbył się PESDL, do którego miał
przystąpić, składa do dyrektora CEM wniosek o zwolnienie z opłaty za kolejne
zgłoszenie do PESDL.
8. Do terminu, o którym mowa w ust. 7, nie stosuje się przepisów art. 58–60
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.

Art. 30s. 1. PESDL dla każdej dziedziny diagnostyki laboratoryjnej i dziedziny
pokrewnej organizuje CEM.
2. PESDL jest przeprowadzany przez Państwową Komisję Egzaminacyjną,
zwaną dalej „PKE”.
3. Przewodniczącego PKE, przewodniczącego Zespołu Egzaminacyjnego i jej
członków powołuje i odwołuje dyrektor CEM.
4. Przewodniczący PKE i jej członkowie powinni posiadać tytuł specjalisty
w odpowiedniej dziedzinie, albo w uzasadnionych przypadkach, w dziedzinie
pokrewnej albo decyzję, o której mowa w art. 30zd ust. 3.
5. Członkiem PKE nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo
skarbowe.
6. Powołanie następuje na czas nieokreślony. Powołanie nie skutkuje
powstaniem stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy.
7. Kandydatów do PKE mogą zgłaszać:
1) konsultant krajowy w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej albo
w dziedzinie pokrewnej, jeżeli w danej dziedzinie nie ma powołanego
konsultanta krajowego;
2) KIDL;
3) stowarzyszenie będące zgodnie z postanowieniami jego statutu towarzystwem
naukowym o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszającym specjalistów w danej
dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej.
8. W zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 7, zamieszcza się:
1) imię i nazwisko kandydata;
2) numer PESEL, a w przypadku jego braku – cechy dokumentu potwierdzającego
tożsamość: nazwę i numer dokumentu oraz kraj wydania;
3) określenie posiadanej specjalizacji;
4) wskazanie dziedziny diagnostyki laboratoryjnej, w której kandydat ma być
powołany do PKE;
5) adres korespondencyjny kandydata.
9. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 7, należy dołączyć kopię dyplomu
specjalisty albo decyzji, o której mowa w art. 30zd ust. 3, poświadczoną za zgodność
z oryginałem.
10. Kopia dyplomu specjalisty nie jest wymagana, w przypadku gdy kandydat
uzyskał dyplom specjalisty wydany przez dyrektora CEM. W takim przypadku
w zgłoszeniu należy podać datę wydania i numer dyplomu.
11. Osoby powołane do PKE otrzymują akt powołania.
12. Dyrektor CEM powołuje na przewodniczącego PKE konsultanta krajowego
w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej albo w dziedzinie pokrewnej, jeżeli
w danej dziedzinie nie ma powołanego konsultanta krajowego.
13. Członkostwo w PKE wygasa w przypadku śmierci członka PKE.
14. Dyrektor CEM odwołuje członka PKE w przypadku:
1) złożenia rezygnacji;
2) choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie przez niego funkcji członka
PKE;
3) niewykonywania albo nienależytego wykonywania obowiązków;
4) skazania prawomocnym wyrokiem sądu za umyślne przestępstwo ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;
5) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia, o którym mowa w art. 30t ust. 4.
15. Dyrektor CEM może odwołać członka PKE w wypadku wszczęcia
przeciwko niemu postępowania karnego w związku z podejrzeniem o popełnienie przez niego umyślnego przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego przestępstwa skarbowego.
16. Wygaśnięcie członkostwa albo odwołanie członka ze składu PKE w czasie
sesji egzaminacyjnej nie wstrzymuje prac PKE.

Art. 30t. 1. Dyrektor CEM, w celu przeprowadzenia PESDL w ustalonych
miejscach i terminach, wyznacza spośród członków PKE Zespoły Egzaminacyjne.
Zespół Egzaminacyjny składa się co najmniej z trzech członków PKE, z zachowaniem
reprezentacji podmiotów wymienionych w art. 30s ust. 7.
2. Członkiem Zespołu Egzaminacyjnego nie może być osoba, w stosunku do
której kandydat do złożenia PESDL w tym Zespole Egzaminacyjnym jest:
1) jego małżonkiem;
2) osobą pozostającą z nim w stosunku:
a) pokrewieństwa albo powinowactwa do drugiego stopnia,
b) przysposobienia;
3) osobą pozostającą z nim we wspólnym pożyciu;
4) osobą pozostającą wobec niego w stosunku zależności służbowej.
3. Powody wyłączenia określone w ust. 2 pkt 1 i 2 lit. b trwają pomimo ustania
małżeństwa albo przysposobienia.
4. Członkowie Zespołu Egzaminacyjnego przed rozpoczęciem PESDL składają
dyrektorowi CEM pisemne oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, że
nie pozostają z żadnym z kandydatów do złożenia PESDL w tym Zespole
Egzaminacyjnym w stosunku, o którym mowa w ust. 2, oraz nie zostali skazani
prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia
publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe. Składający oświadczenie jest
obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy
odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta
zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych
oświadczeń.
5. Członkom Zespołów Egzaminacyjnych przysługuje:
1) wynagrodzenie za udział w pracach tego Zespołu, w wysokości nie wyższej niż
500 złotych dla przewodniczącego Zespołu oraz nie wyższej niż 300 złotych dla
członka Zespołu;
2) zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy, przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze
kraju;
3) zwolnienie od pracy w dniu wykonywania czynności Zespołu bez zachowania
prawa do wynagrodzenia.
6. Szczegółowy tryb wypłaty wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 5 pkt 1,
oraz zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 5 pkt 2, określa, w drodze zarządzenia,
dyrektor CEM.

Art. 30u. Do zadań Zespołu Egzaminacyjnego przeprowadzającego dany
PESDL należy:
1) przeprowadzenie PESDL zgodnie z regulaminem porządkowym, o którym
mowa w art. 30v ust. 8;
2) przekazanie do CEM kart odpowiedzi, niezwłocznie po zakończonym egzaminie
testowym, w sposób uniemożliwiający dokonywanie zmian w ich treści;
3) przekazanie do CEM ocen z egzaminu ustnego i praktycznego oraz dokumentacji
związanej z przeprowadzonym PESDL, niezwłocznie po zakończonym PESDL,
nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia PESDL.

Art. 30v. 1. Zakres PESDL jest zgodny z programem danego szkolenia
specjalizacyjnego.
2. PESDL jest przeprowadzany dwa razy w roku w sesji wiosennej od dnia
15 kwietnia do dnia 31 maja oraz w sesji jesiennej od dnia 2 listopada do dnia
15 grudnia.
3. PESDL dla każdej dziedziny składa się z dwóch części w następującej
kolejności – egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego. Warunkiem
dopuszczenia do części praktycznej PESDL jest uzyskanie pozytywnego wyniku
egzaminu teoretycznego.
4. Egzamin teoretyczny jest przeprowadzany w formie:
1) testu, gdy do PESDL w danej dziedzinie w sesji zostanie dopuszczonych co
najmniej 30 osób;
2) egzaminu ustnego.
5. Egzamin testowy dla danej dziedziny odbywa się jednocześnie w całym kraju,
w terminie ustalonym przez dyrektora CEM. Egzamin testowy polega na rozwiązaniu
120 pytań zawierających pięć wariantów odpowiedzi, z których tylko jeden jest
prawidłowy. Osoba zdająca może wybrać tylko jedną odpowiedź. Za każdą
prawidłową odpowiedź osoba zdająca uzyskuje 1 punkt. W przypadku braku
odpowiedzi, udzielenia nieprawidłowej odpowiedzi albo zaznaczenia więcej niż jednej
odpowiedzi punkty nie są przyznawane. Pozytywny wynik egzaminu testowego
otrzymuje osoba egzaminowana, która uzyskała co najmniej 60% maksymalnej liczby
punktów z testu.
6. W przypadku uwag merytorycznych do pytań testowych, osoba zdająca ma
prawo złożyć zastrzeżenie w trakcie trwania egzaminu testowego albo niezwłocznie
po jego zakończeniu, przed opuszczeniem sali egzaminacyjnej. Zgłoszone
zastrzeżenie zostanie zweryfikowane bezpośrednio po egzaminie testowym, przed
obliczeniem jego wyników. W przypadku uznania zgłoszonego zastrzeżenia, zadanie
testowe objęte zastrzeżeniem jest pomijane przy ustalaniu wyniku egzaminu
testowego w stosunku do wszystkich zdających, co odpowiednio obniża liczbę
możliwych do uzyskania punktów. Punkty za zadania unieważnione nie są
przyznawane.
7. Miejsca i terminy egzaminu praktycznego i ustnego ustala dyrektor CEM
w porozumieniu z przewodniczącym PKE.
8. PESDL przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym ustalonym
przez dyrektora CEM i zatwierdzonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
9. W przypadkach uzasadnionych nadzwyczajnymi okolicznościami,
w szczególności zagrażającymi życiu lub zdrowiu osób biorących udział w PESDL,
minister właściwy do spraw zdrowia może odwołać w całości lub w części PESDL
w danej dziedzinie. Odwołując PESDL, minister właściwy do spraw zdrowia wydłuża
czas trwania sesji egzaminacyjnej, w której miał się odbyć odwołany egzamin,
jednorazowo o okres nie dłuższy niż 6 miesięcy. W przypadku nieustania okoliczności
będących podstawą przedłużenia sesji egzaminacyjnej w czasie, o który została
przedłużona dana sesja, minister właściwy do spraw zdrowia może powtórnie
przedłużyć czas trwania danej sesji egzaminacyjnej o okres nie dłuższy niż 3 miesiące.
10. O odwołaniu całości lub części PESDL w danej dziedzinie i przedłużeniu
sesji egzaminacyjnej minister właściwy do spraw zdrowia informuje na swojej stronie
internetowej oraz na stronie internetowej CEM.
11. Dyrektor CEM w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia
ustala nowe terminy PESDL oraz informuje o nich osoby, które miały przystąpić do
odwołanego PESDL, co najmniej na dwa tygodnie przed datą egzaminu. Informacja
o nowych terminach PESDL jest zamieszczana na stronie internetowej CEM.
12. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może,
na wniosek dyrektora CEM, wyrazić zgodę na odstąpienie od przeprowadzenia
egzaminu testowego dla wszystkich diagnostów dopuszczonych do PESDL w danej
dziedzinie w określonej sesji egzaminacyjnej, z zachowaniem egzaminu ustnego, albo
zdecydować o przeprowadzeniu PESDL jeden raz w roku – z zachowaniem
wszystkich jego części, w jednej z sesji egzaminacyjnych.
13. W uzasadnionych przypadkach, związanych z wystąpieniem zwiększonego
zagrożenia epidemicznego lub innych okoliczności zagrażających bezpieczeństwu
osób uczestniczących w PESDL, dyrektor CEM w porozumieniu z przewodniczącym
właściwej PKE może zdecydować, że egzamin ustny PESDL zostanie
przeprowadzony za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej
umożliwiających jednoczesny udział zdającego i wszystkich członków Zespołu
Egzaminacyjnego, zwany dalej „zdalnym PESDL”.
14. Zdalny PESDL może być przeprowadzony w siedzibie CEM albo w innym
miejscu wskazanym przez dyrektora CEM w porozumieniu z przewodniczącym
Zespołu Egzaminacyjnego.
15. Wojewoda jest obowiązany do współpracy z dyrektorem CEM przy
organizacji i przeprowadzaniu zdalnego PESDL.
16. W trakcie całego czasu trwania zdalnego PESDL zdający znajduje się pod
bezpośrednim nadzorem pracownika CEM, przewodniczącego Zespołu
Egzaminacyjnego albo przedstawiciela właściwego wojewody. Do przedstawiciela
wojewody stosuje się art. 30t ust. 5 pkt 1 i ust. 6.
17. Oprogramowanie służące do przeprowadzenia zdalnego PESDL jest
udostępniane i konfigurowane przez CEM. Przebieg zdalnego PESDL jest
rejestrowany.
18. Zdający jest widziany i słyszany przez wszystkich członków Zespołu
Egzaminacyjnego bezpośrednio lub za pomocą środków komunikacji, o których
mowa w ust. 13.
19. W przypadku zdalnego PESDL członkowie Zespołu Egzaminacyjnego
składają ustne oświadczenia dotyczące wystawionych przez nich ocen. Oświadczenia
te są rejestrowane za pomocą środków komunikacji, o których mowa w ust. 13, lub,
jeżeli nie ma takiej możliwości, za pomocą oprogramowania dostępnego na stacjach
roboczych członków Zespołu Egzaminacyjnego.
20. Jeżeli w czasie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii
przeprowadzenie egzaminu testowego albo ustnego, albo praktycznego PESDL nie
będzie możliwe ze względu na bezpieczeństwo osób biorących udział w tym
egzaminie, minister właściwy do spraw zdrowia może w trakcie sesji egzaminacyjnej
podjąć decyzję o odstąpieniu od przeprowadzenia egzaminu testowego albo ustnego,
albo praktycznego PESDL w danej dziedzinie w tej sesji z zachowaniem wyłącznie
jednej z form PESDL.
21. Komunikat o odstąpieniu od przeprowadzenia egzaminu testowego albo
ustnego, albo praktycznego PESDL, o których mowa w ust. 20, zamieszcza się na
stronie internetowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw zdrowia oraz
na stronie internetowej CEM.

Art. 30w. 1. Zadania egzaminacyjne dla PESDL są opracowywane przez
autorów wskazanych przez dyrektora CEM spośród osób posiadających wysokie
kwalifikacje i doświadczenie zawodowe w danej dziedzinie. Test przygotowuje się
odrębnie dla każdej dziedziny oraz na każdą sesję egzaminacyjną.
2. Zadania egzaminacyjne podlegają weryfikacji przez recenzentów,
wyznaczonych przez dyrektora CEM w porozumieniu z właściwym konsultantem
krajowym.
3. Opracowanie zadań egzaminacyjnych oraz przeprowadzenie PESDL jest
finansowane przez CEM.
4. Testy i pytania testowe oraz zadania egzaminów ustnych i praktycznych są
opracowywane, przetwarzane, dystrybuowane i przechowywane w sposób
uniemożliwiający dostęp do nich przez osoby inne niż uczestniczące w ich
opracowywaniu, przetwarzaniu, dystrybuowaniu, przechowywaniu,
przeprowadzające PESDL lub sprawujące nadzór nad ich prowadzeniem.
5. Testy i pytania testowe oraz zadania egzaminów ustnych i praktycznych nie
podlegają udostępnianiu na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 września 2001 r.
o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1330 i 1669).
6. Dyrektor CEM udostępnia testy i pytania testowe po ich wykorzystaniu na
danym PESDL wyłącznie osobom przystępującym do tego egzaminu. Udostępnienie
oraz jego dokumentowanie następuje w sposób określony w zarządzeniu dyrektora
CEM.

Art. 30x. 1. PESDL odbywa się w obecności co najmniej trzech członków PKE.
2. Nieobecność osoby egzaminowanej podczas PESDL, bez względu na jej
przyczynę, uważa się za odstąpienie od udziału w PESDL.
3. Diagnosta laboratoryjny może składać PESDL po okazaniu dokumentu
potwierdzającego jego tożsamość.
4. Test jest rozwiązywany przez zdającego samodzielnie. Podczas PESDL osoba
egzaminowana nie może korzystać z żadnych pomocy naukowych i dydaktycznych,
a także nie może posiadać urządzeń służących do kopiowania, przekazywania
i odbioru informacji. Naruszenie tego zakazu stanowi podstawę zdyskwalifikowania
osoby egzaminowanej, co jest równoznaczne z uzyskaniem przez nią wyniku
negatywnego.
5. Przebieg PESDL może być monitorowany za pomocą urządzeń rejestrujących
obraz i dźwięk. W przypadku ujawnienia po egzaminie na zarejestrowanych
materiałach korzystania przez osobę egzaminowaną z pomocy naukowych,
dydaktycznych lub urządzeń służących do kopiowania, przekazywania i odbioru
informacji, lub rozwiązywania testu niesamodzielnie, osoba taka zostaje
zdyskwalifikowana. Dyskwalifikacji dokonuje przewodniczący PKE, na wniosek
Zespołu Egzaminacyjnego. Fakt ten jest odnotowany w protokole, o którym mowa
w ust. 7.
6. Dyrektor CEM zawiadamia o dyskwalifikacji osoby egzaminowanej Prezesa
Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych.
7. Z przebiegu PESDL sporządza się protokół, który podpisują członkowie
Zespołu Egzaminacyjnego przeprowadzający dany egzamin.
8. Przewodniczący Zespołu Egzaminacyjnego przesyła protokół egzaminacyjny
dyrektorowi CEM w terminie 14 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu.

Art. 30y. 1. CEM ustala wyniki PESDL i zamieszcza je w SMK, a w zakresie
egzaminu testowego publikuje je także na swojej stronie internetowej. Wynik PESDL
nie stanowi decyzji w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego.
2. Diagnosta laboratoryjny, który nie przystąpił do PESDL w wyznaczonym
terminie albo uzyskał wynik negatywny z PESDL, może przystąpić do PESDL
w kolejnej sesji egzaminacyjnej.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, diagnosta laboratoryjny składa do
dyrektora CEM zgłoszenie. Przepisy art. 30q stosuje się.
4. Diagnosta laboratoryjny, o którym mowa w ust. 3, zostaje wpisany na listę
osób składających PESDL w danej sesji egzaminacyjnej przez dyrektora CEM.
5. Za wynik pozytywny PESDL uznaje się uzyskanie pozytywnych wyników
z obu jego części, o których mowa w art. 30v ust. 3.
6. Wynik pozytywny z części PESDL jest uznawany w kolejnych sześciu sesjach
egzaminacyjnych po sesji, w której został uzyskany. W przypadku nieuzyskania
wyniku pozytywnego z egzaminu praktycznego albo nieprzystąpienia do egzaminu
praktycznego w ustalonym terminie, diagnosta laboratoryjny może przystąpić w innej
sesji egzaminacyjnej tylko do tej części PESDL.
7. Oceną końcową PESDL jest ocena wynikająca ze średniej arytmetycznej ocen
z egzaminu teoretycznego i praktycznego.
8. Wyniki PESDL dyrektor CEM za pomocą SMK przekazuje wojewodom,
dyrektorowi CMKP, właściwym jednostkom szkolącym oraz Krajowej Radzie
Diagnostów Laboratoryjnych.

Art. 30z. 1. Potwierdzeniem złożenia PESDL jest dyplom wydany przez
dyrektora CEM.
2. Dyrektor CEM wydaje dyplom, o którym mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od
dnia otrzymania kompletnej dokumentacji egzaminacyjnej.
3. Na wniosek diagnosty laboratoryjnego, który złożył PESDL, dyrektor CEM
wydaje, odpłatnie, duplikat albo odpis dyplomu albo dokonuje korekty dyplomu
PESDL. Opłata wynosi 50 zł. Opłaty nie wnosi się, w przypadku gdy korekta wynika
z błędu CEM.
4. CEM przekazuje do KIDL, po zakończeniu każdej sesji PESDL, informację
o uzyskaniu przez danego diagnostę laboratoryjnego tytułu specjalisty.
5. Dokumentacja dotycząca PESDL, która nie jest gromadzona w SMK, jest
przechowywana przez CEM zgodnie z art. 5 i art. 6 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r.
o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2019 r. poz. 553).

Art. 30za. 1. W razie rażących uchybień formalnych w przeprowadzeniu
PESDL lub nieprzewidzianych sytuacji mających wpływ na przeprowadzenie PESDL,
dyrektor CEM może unieważnić PESDL albo jego część, w danym terminie dla danej
dziedziny dla poszczególnych albo wszystkich zdających.
2. Postępowanie wszczyna się na wniosek członka Zespołu Egzaminacyjnego,
przeprowadzającego dany PESDL, osoby przystępującej do danego PESDL albo
z urzędu.
3. Unieważnienie PESDL albo jego części powoduje, że traktuje się odpowiednio
PESDL albo jego część jako niebyłą. Unieważniony egzamin jest powtarzany
w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od dnia, w którym decyzja o unieważnieniu
stała się ostateczna.
4. Decyzję o unieważnieniu dyrektor CEM podejmuje w terminie 14 dni od dnia
powzięcia informacji o przyczynach uzasadniających unieważnienie PESDL albo jego
części.
5. Decyzja przesyłana jest diagnostom laboratoryjnym, którzy przystępowali do
danego PESDL. Dyrektor CEM przekazuje informację o unieważnieniu PESDL albo
jego części do KIDL. Informacja o decyzji o unieważnieniu PESDL albo jego części
jest również ogłaszana na stronie internetowej CEM. Do doręczeń decyzji przepisy
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego stosuje
się odpowiednio. Dyrektor CEM zamieszcza decyzję w SMK, podając:
1) datę decyzji;
2) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
3) przedmiot decyzji;
4) rodzaj rozstrzygnięcia;
5) organ wydający decyzję.
6. Od decyzji o unieważnieniu egzaminu przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw zdrowia.
7. Za powtórzony PESDL albo jego część nie pobiera się opłaty egzaminacyjnej.

Art. 30zb. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz dziedzin diagnostyki laboratoryjnej, w których jest możliwe odbywanie
szkolenia specjalizacyjnego, uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dostępu do
świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie,
2) wykaz kodów specjalizacji w określonych dziedzinach
– uwzględniając konieczność zapewnienia pełnej informacji niezbędnej do
prowadzenia specjalizacji;
3) wysokość wynagrodzenia za wykonanie czynności kontrolnych, o którym mowa
w art. 30c ust. 12 pkt 1, uwzględniając nakład pracy związany
z przeprowadzaniem czynności kontrolnych;
4) wykaz specjalności, w których diagnosta laboratoryjny posiadający odpowiednią
specjalizację I stopnia, uzyskaną na podstawie dotychczasowych przepisów,
może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie po odbyciu szkolenia
specjalizacyjnego zgodnie z programem, o którym mowa w art. 30e ust. 3,
uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych
w określonym zakresie;
5) zakres danych zawartych w EKS,
6) zakres informacji, o których mowa w art. 30j ust. 3, wprowadzanych do SMK
przez kierownika specjalizacji
– uwzględniając konieczność zapewnienia pełnej informacji niezbędnej do
prowadzenia specjalizacji;
7) wzór oświadczenia, o którym mowa w art. 30t ust. 4,
8) szczegółowy tryb działania PKE, wysokość wynagrodzenia przewodniczącego
i członków PKE,
9) szczegółowy sposób i tryb składania PESDL oraz ustalania jego wyników
– uwzględniając konieczność prawidłowego i efektywnego przeprowadzenia PESDL
oraz zapewnienia bezstronności pracy PKE, a także nakład pracy przewodniczącego
i członków PKE;
10) wzór dyplomu, o którym mowa w art. 30z, uwzględniając konieczność
zapewnienia przejrzystości dokumentu;
11) tryb wydawania przez dyrektora CEM duplikatu lub odpisu dyplomu PESDL
oraz sposób uiszczania opłaty za wydanie duplikatu lub odpisu dyplomu PESDL,
12) tryb dokonywania przez dyrektora CEM korekty dyplomu PESDL oraz sposób
uiszczania opłaty za dokonanie korekty dyplomu
– uwzględniając konieczność prawidłowego i sprawnego wydania dokumentu
potwierdzającego uzyskanie tytułu specjalisty;
13) wysokość opłaty, o której mowa w art. 30r, uwzględniając koszty
przeprowadzenia PESDL oraz wydania dyplomu potwierdzającego uzyskanie
tytułu specjalisty.

Art. 30zc. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje, na wniosek, uzyskany
za granicą tytuł specjalisty w dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej za równoważny
z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zostały spełnione następujące
warunki:
1) czas specjalizacji odbytej za granicą nie odbiega od czasu określonego
w programie specjalizacji w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej
realizowanego w Rzeczypospolitej Polskiej;
2) program specjalizacji w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz
umiejętności praktycznych odpowiada w istotnych elementach programowi
specjalizacji w danej dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej w Rzeczypospolitej
Polskiej.
2. Osoba, która uzyskała za granicą tytuł specjalisty, o którym mowa w ust. 1,
występuje do ministra właściwego do spraw zdrowia z wnioskiem, do którego dołącza,
wraz z tłumaczeniem na język polski, następujące dokumenty:
1) oryginał dokumentu nadania tytułu specjalisty;
2) dokument zawierający dane o miejscu odbycia specjalizacji i jej okresie oraz
zrealizowanym programie;
3) informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu końcowego lub innej formie
potwierdzającej nabytą wiedzę i umiejętności praktyczne;
4) zaświadczenia o miejscu, okresie i rodzaju czynności zawodowych
wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje albo odmawia uznania tytułu
specjalisty w dziedzinie diagnostyki laboratoryjnej, w drodze decyzji, na podstawie
opinii sporządzonej przez dyrektora CMKP.
4. Opinia, o której mowa w ust. 3, jest sporządzona na podstawie oceny
merytorycznej wniosku, dokonanej przez zespół ekspertów, o którym mowa w art. 30e ust. 3. W wyniku dokonania oceny zespół ekspertów może wnioskować o podjęcie jednej z następujących decyzji:
1) uznanie tytułu specjalisty uzyskanego za granicą bez żadnych dodatkowych
warunków;
2) uznanie tytułu specjalisty uzyskanego za granicą po odbyciu stażu adaptacyjnego
w jednostce szkolącej, którego zakres i program określi w indywidualnych
przypadkach zespół ekspertów;
3) uznanie tytułu specjalisty uzyskanego za granicą po złożeniu PESDL;
4) odmowę uznania tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.
5. Obsługę organizacyjną i finansowanie prac zespołu ekspertów, o którym
mowa w art. 30e ust. 3, zapewnia CMKP.
6. Staż adaptacyjny, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, jest odbywany w jednostce
szkolącej, na podstawie umowy o odbycie stażu adaptacyjnego zawartej z tą jednostką
na warunkach określonych w umowie.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje albo odmawia uznania tytułu
specjalisty uzyskanego przez diagnostę laboratoryjnego w państwach członkowskich
Unii Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
lub w Konfederacji Szwajcarskiej za równoważny z tytułem specjalisty na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z zasadami określonymi w przepisach dotyczących
zasad uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w innym niż Rzeczpospolita
Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub w Konfederacji Szwajcarskiej, w drodze
decyzji.
8. W SMK w odniesieniu do decyzji, o których mowa w ust. 3 i 7, zamieszcza
się dane:
1) numer decyzji;
2) datę wydania decyzji;
3) imię (imiona) i nazwisko osoby, której decyzja dotyczy;
4) obywatelstwo (obywatelstwa) osoby, której decyzja dotyczy;
5) państwa, w którym osoba, której decyzja dotyczy uzyskała tytuł specjalisty;
6) przedmiot decyzji;
7) rodzaj rozstrzygnięcia;
8) organ wydający decyzję.

Art. 30zd. 1. W przypadku wprowadzenia nowej dziedziny diagnostyki
laboratoryjnej, diagnosta laboratoryjny legitymujący się dorobkiem naukowym
i zawodowym w tej dziedzinie może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego
do spraw zdrowia o uznanie dotychczasowego doświadczenia zawodowego i dorobku
naukowego diagnosty laboratoryjnego za równoważny ze zrealizowaniem programu
właściwego szkolenia specjalizacyjnego.
2. Po wpłynięciu wniosku, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
zdrowia występuje do dyrektora CMKP o wydanie opinii w sprawie oceny dorobku
naukowego i zawodowego wnioskodawcy. Opinię sporządza zespół, o którym mowa
w art. 30e ust. 3.
3. Na podstawie opinii, o której mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw
zdrowia wydaje decyzję o uznaniu dotychczasowego doświadczenia zawodowego
i dorobku naukowego diagnosty laboratoryjnego za równoważny ze zrealizowaniem
programu właściwego szkolenia specjalizacyjnego. Informację o wydanej decyzji,
w tym jej przedmiot, numer i datę wydania, zamieszcza się w SMK.
4. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1–3, może być wszczęte w terminie 3 lat
od dnia wprowadzenia nowej dziedziny diagnostyki laboratoryjnej.
5. Osoba, która uzyskała decyzję, o której mowa w ust. 3, może:
1) wchodzić w skład zespołu ekspertów, o którym mowa w art. 30b ust. 8;
2) pełnić funkcję kierownika specjalizacji w danej dziedzinie;
3) wchodzić w skład zespołu kontrolnego, o którym mowa w art. 30c ust. 3;
4) wchodzić w skład zespołu ekspertów, o którym mowa w art. 30e ust. 3;
5) przystąpić do PESDL.

Art. 30ze. Na podstawie ustawy, dane zamieszczane w SMK mogą zostać
udostępnione:
1) diagnoście laboratoryjnemu w zakresie śledzenia przebiegu szkolenia
specjalizacyjnego;
2) uczelniom w zakresie wykonywanych zadań określonych ustawą oraz
monitoringu karier zawodowych absolwentów, o którym mowa w ustawie z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn. zm.);
3) konsultantom w ochronie zdrowia w zakresie wykonywanych zadań określonych
w ustawie oraz w zakresie zadań, o których mowa w ustawie z dnia 6 listopada
2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2017 r. poz. 890 oraz z
2018 r. poz. 1669);
4) CEM w zakresie wykonywanych zadań określonych w ustawie, w szczególności
organizowania i przeprowadzania PESDL;
5) CMKP w zakresie wykonywanych zadań określonych w ustawie,
w szczególności udzielania akredytacji podmiotom zamierzającym prowadzić
szkolenie specjalizacyjne, koordynacji organizacji staży kierunkowych i kursów
specjalizacyjnych, kontroli i monitorowania realizacji szkolenia
specjalizacyjnego;
6) wojewodom w zakresie wykonywanych zadań określonych w ustawie,
w szczególności przebiegu szkolenia specjalizacyjnego diagnostów
laboratoryjnych;
7) jednostkom szkolącym w zakresie wykonywanych zadań określonych
w ustawie;
8) KIDL w zakresie wykonywanych zadań określonych w ustawie.

Art. 30zf. 1. Diagnosta laboratoryjny jest obowiązany do podnoszenia
kwalifikacji zawodowych przez uczestnictwo w ciągłym szkoleniu, celem aktualizacji
posiadanego zasobu wiedzy oraz stałego dokształcania się w zakresie nowych
osiągnięć w zakresie diagnostyki laboratoryjnej.
2. Ciągłe szkolenia mogą być prowadzone w jednostkach szkolących, które
posiadają akredytację.
3. Za ciągłe szkolenia prowadzone przez jednostki szkolące pobiera się opłaty
w wysokości nieprzekraczającej 1% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego,
w drodze obwieszczenia, przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” za jedną
godzinę szkolenia.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) ramowy program ciągłego szkolenia,
2) zakres oraz formy zdobywania wiedzy teoretycznej w ramach ciągłego
szkolenia,
3) sposób odbywania ciągłego szkolenia, w tym tryb dokumentowania jego
przebiegu,
4) standardy ciągłego szkolenia,
5) wysokość opłat za ciągłe szkolenie
– mając na celu zapewnienie właściwej jakości ciągłego szkolenia oraz rzetelnego
sposobu ich dokumentowania.

art. 31. więcej Art. 31. (uchylony).

art. 32. więcej Art. 32. (uchylony).

art. 33. więcej Art. 33. (uchylony).

art. 34. więcej Art. 34. 1. Krajową Izbę Diagnostów Laboratoryjnych tworzą zamieszkali na
terenie kraju diagności laboratoryjni.
2. Przynależność diagnostów laboratoryjnych do samorządu jest obowiązkowa.

art. 35. więcej Art. 35. Do zadań samorządu należy w szczególności:
1) sprawowanie nadzoru nad należytym wykonywaniem czynności diagnostyki
laboratoryjnej;
2) reprezentowanie diagnostów laboratoryjnych oraz ochrona ich interesów
zawodowych;
3) działanie na rzecz stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez
diagnostów laboratoryjnych;
4) udział w ustalaniu standardów i zasad oceny pracy w diagnostyce laboratoryjnej;
5) integrowanie środowiska diagnostów laboratoryjnych;
6) prowadzenie badań w zakresie ochrony zdrowia.

art. 36. więcej Art. 36. 1. Organami samorządu są:
1) Krajowy Zjazd Diagnostów Laboratoryjnych;
2) Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych;
3) Komisja Rewizyjna;
4) Wyższy Sąd Dyscyplinarny;
5) Sąd Dyscyplinarny.
2. Członkami organów samorządu mogą być tylko diagności laboratoryjni.

art. 37. więcej Art. 37. 1. Kadencja organów samorządu trwa 4 lata, jednak organy są
obowiązane działać do czasu ukonstytuowania się nowo wybranych organów.
2. Tę samą funkcję w organach samorządu można pełnić nie dłużej niż przez
2 następujące po sobie kadencje.

art. 38. więcej Art. 38. 1. Wybory do organów samorządu odbywają się w głosowaniu tajnym.
2. Czynne i bierne prawo wyborcze przysługuje wszystkim członkom
samorządu, z wyjątkiem osób ukaranych karą, o której mowa w art. 58 ust. 1 pkt 3.

art. 39. więcej Art. 39. 1. Uchwały organów samorządu są podejmowane większością głosów,
w obecności co najmniej połowy członków danego organu.
2. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych przesyła ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia uchwały Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych w terminie
nie dłuższym niż 30 dni od dnia ich podjęcia.
3. Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych przesyła ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia, w terminie do dnia 31 maja, sprawozdanie z działalności
samorządu diagnostów laboratoryjnych za rok ubiegły.

art. 40. więcej Art. 40. (uchylony).

art. 41. więcej Art. 41. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może zaskarżyć do Sądu
Najwyższego sprzeczną z prawem uchwałę organu samorządu w terminie 3 miesięcy
od dnia doręczenia tej uchwały. Sąd Najwyższy utrzymuje zaskarżoną uchwałę
w mocy lub ją uchyla.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może zwrócić się do Krajowego Zjazdu
Diagnostów Laboratoryjnych lub Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych
o podjęcie uchwały w sprawie należącej do właściwości samorządu. Uchwała
Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych powinna być podjęta w terminie
3 miesięcy, a uchwała Krajowego Zjazdu Diagnostów Laboratoryjnych na
najbliższym Zjeździe.

art. 42. więcej Art. 42. Najwyższym organem samorządu jest Krajowy Zjazd Diagnostów
Laboratoryjnych, zwany dalej „Krajowym Zjazdem”.

art. 43. więcej Art. 43. 1. W Krajowym Zjeździe biorą udział delegaci wybrani przez
zgromadzenia wojewódzkie diagnostów laboratoryjnych, zwane dalej
„zgromadzeniami wojewódzkimi”, oraz z głosem doradczym, niebędący delegatami,
członkowie ustępujących organów samorządu.
2. W zgromadzeniu wojewódzkim uczestniczą diagności laboratoryjni
zamieszkali na terenie danego województwa.
3. Jeżeli liczba diagnostów laboratoryjnych w danym województwie przekracza
300 osób, wyboru delegatów na Krajowy Zjazd dokonują zebrania rejonowe
zgromadzenia wojewódzkiego.
4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, Krajowa Rada Diagnostów
Laboratoryjnych dokonuje podziału na rejony w danym województwie.
5. Zasady przeprowadzania wyborów delegatów na Krajowy Zjazd oraz liczbę
tych delegatów z poszczególnych województw określa Krajowa Rada Diagnostów
Laboratoryjnych.
6. Krajowy Zjazd zwołuje Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych.

art. 44. więcej Art. 44. Do Krajowego Zjazdu należy:
1) wybór Prezesa Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych, zwanego dalej
„Prezesem Krajowej Rady”;
2) wybór Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych, Komisji Rewizyjnej, Sądu
Dyscyplinarnego, Wyższego Sądu Dyscyplinarnego oraz Rzecznika
Dyscyplinarnego i jego zastępców;
3) uchwalanie wytycznych działania samorządu i jego organów;
4) określenie zasad przeprowadzania wyborów do organów samorządu, liczby
członków tych organów oraz trybu ich odwoływania, a także zasad
podejmowania uchwał przez organy samorządu;
5) rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań Krajowej Rady Diagnostów
Laboratoryjnych, Komisji Rewizyjnej, Sądu Dyscyplinarnego, Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego i Rzecznika Dyscyplinarnego;
6) kodyfikowanie zasad etyki diagnostów laboratoryjnych;
7) ustalanie podstawowych zasad gospodarki finansowej samorządu.

art. 45. więcej Art. 45. 1. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Diagnostów Laboratoryjnych zwołuje
Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych:
1) z własnej inicjatywy;
2) na wniosek prezydium Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych;
3) na wniosek Komisji Rewizyjnej;
4) na wniosek co najmniej 500 diagnostów laboratoryjnych.
2. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Diagnostów Laboratoryjnych powinien być
zwołany w terminie 3 miesięcy od dnia wpływu wniosku o jego zwołanie i obraduje
nad sprawami, dla których został zwołany.

art. 46. więcej Art. 46. 1. Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych, zwaną dalej „Krajową
Radą”, stanowią Prezes Krajowej Rady i członkowie wybrani przez Krajowy Zjazd.
2. Prezydium Krajowej Rady stanowią Prezes Krajowej Rady i wybrani przez
Krajową Radę wiceprezesi, sekretarz, skarbnik i członkowie.
3. Prezydium Krajowej Rady jest organem wykonawczym Krajowej Rady i zdaje
jej sprawę ze swojej działalności.
4. Prezydium działa w imieniu Krajowej Rady w sprawach określonych jej
uchwałą, z wyjątkiem uchwalania budżetu.

art. 47. więcej Art. 47. Do zakresu działania Krajowej Rady należy:
1) reprezentowanie samorządu wobec organów państwowych i samorządowych,
sądów, Narodowego Funduszu Zdrowia, instytucji i organizacji;
2) wykonywanie uchwał Krajowego Zjazdu;
3) udzielanie opinii o projektach aktów prawnych oraz przedstawianie wniosków
dotyczących unormowań prawnych z zakresu ochrony zdrowia;
4) opiniowanie programu studiów wyższych i studiów podyplomowych z zakresu
diagnostyki laboratoryjnej;
5) uchwalanie budżetu Krajowej Rady i zatwierdzanie sprawozdań z jego
wykonania oraz rozpatrywanie wniosków Komisji Rewizyjnej;
6) wybór Prezesa Krajowej Rady oraz Rzecznika Dyscyplinarnego, jeżeli ich
mandat wygasł w okresie pomiędzy Krajowymi Zjazdami;
7) wybór przewodniczącego Zespołu Wizytatorów, jego zastępcy i członków;
8) koordynowanie doskonalenia zawodowego diagnostów laboratoryjnych;
9) uchwalanie regulaminów:
a) działalności samorządu i jego organów,
b) zakresu i zasad działania wizytatorów,
c) (uchylona)
d) prowadzenia listy diagnostów laboratoryjnych,
e) prowadzenia ewidencji;
10) ustalanie zasad gospodarki finansowej samorządu;
11) określanie wysokości składki członkowskiej i zasad jej podziału oraz wysokości
opłat związanych z decyzją w sprawie wpisu na listę diagnostów laboratoryjnych
oraz opłat manipulacyjnych;
12) wykonywanie innych zadań określonych w ustawie oraz przepisach odrębnych.

art. 48. więcej Art. 48. Do zakresu działania Komisji Rewizyjnej należy kontrola działalności
finansowej i gospodarczej Krajowej Rady.

art. 49. więcej Art. 49. 1. Sąd Dyscyplinarny rozpatruje sprawy dyscyplinarne diagnostów
laboratoryjnych, wniesione przez Rzecznika Dyscyplinarnego, oraz sprawuje
sądownictwo polubowne.
2. Od orzeczeń Sądu Dyscyplinarnego służy odwołanie do Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego.

art. 50. więcej Art. 50. Wyższy Sąd Dyscyplinarny:
1) uchwala regulaminy wewnętrzne Sądu Dyscyplinarnego i Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego;
2) rozpatruje odwołania od orzeczeń Sądu Dyscyplinarnego.

art. 51. więcej Art. 51. Rzecznik Dyscyplinarny przygotowuje postępowanie dyscyplinarne
i wykonuje czynności oskarżyciela przed Sądem Dyscyplinarnym i Wyższym Sądem
Dyscyplinarnym.

art. 52. więcej Art. 52. 1. Pracodawca nie może, bez zgody Krajowej Rady, wypowiedzieć lub
rozwiązać umowy o pracę ani wypowiedzieć warunków pracy i płacy diagnoście
laboratoryjnemu pełniącemu funkcję z wyboru w organach samorządu, w czasie jej
pełnienia oraz w okresie jednego roku po ustaniu kadencji.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadkach określonych w art. 40, 41¹
oraz art. 43 pkt 2 Kodeksu pracy.

art. 53. więcej Art. 53. Samorząd może prowadzić działalność gospodarczą.

art. 54. więcej Art. 54. Działalność samorządu jest finansowana:
1) ze składek członkowskich i opłat związanych z postępowaniem w sprawie wpisu
na listę diagnostów laboratoryjnych;
2) z dochodów z innych źródeł, a w szczególności z dotacji, subwencji, darowizn
i spadków;
3) z działalności gospodarczej.

art. 55. więcej Art. 55. Nieopłacone w terminie składki członkowskie i koszty postępowania
w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej podlegają egzekucji w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

art. 56. więcej Art. 56. 1. Diagności laboratoryjni podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej
za zawinione, nienależyte wykonywanie czynności diagnostyki laboratoryjnej oraz za
czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej lub przepisami dotyczącymi
wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej.
2. Od odpowiedzialności dyscyplinarnej wyłączone są czyny naruszające
przepisy o odpowiedzialności porządkowej pracowników, określone w Kodeksie
pracy.

art. 57. więcej Art. 57. 1. Postępowanie dyscyplinarne o ten sam czyn toczy się niezależnie od
postępowania karnego lub postępowania dyscyplinarnego wszczętego w jednostce
organizacyjnej, w której przepisy szczególne przewidują takie postępowanie.
Postępowanie dyscyplinarne może być jednak zawieszone do czasu ukończenia
postępowania karnego.
2. Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się, a wszczęte umarza, jeżeli
zaszła okoliczność, która według ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987 i 2399 oraz z 2019 r. poz. 150)
wyłącza ściganie.

Art. 57a. Za obwinionego uważa się diagnostę laboratoryjnego, wobec którego
w toku postępowania wyjaśniającego Rzecznik Dyscyplinarny wydał postanowienie
o przedstawieniu zarzutów lub przeciwko któremu skierował do Sądu
Dyscyplinarnego wniosek o ukaranie.

art. 58. więcej Art. 58. 1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) zawieszenie prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego na okres od
12 miesięcy do 5 lat;
4) pozbawienie prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego.
2. W przypadku prawomocnego ukarania karą, o której mowa w ust. 1 pkt 3 i 4,
stosunek pracy diagnosty laboratoryjnego wygasa z mocy prawa. Wygaśnięcie to
pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę
bez wypowiedzenia z winy pracownika.
3. Kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego
powoduje skreślenie z listy diagnostów laboratoryjnych bez prawa ubiegania się
o ponowny wpis na listę przez okres 10 lat od uprawomocnienia się orzeczenia kary
pozbawienia prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego.
4. (uchylony)
5. (uchylony)

Art. 58a. 1. Orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego kończące
postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej, są prawomocne
z chwilą ogłoszenia.
2. Orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego doręcza się podmiotom,
o których mowa w art. 58b ust. 1, w terminie 2 miesięcy od dnia jego ogłoszenia.

Art. 58b. 1. Od prawomocnego orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego
kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej:
1) osobie fizycznej, osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej nieposiadającej
osobowości prawnej, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub
zagrożone przez przewinienie dyscyplinarne,
2) obwinionemu diagnoście laboratoryjnemu,
3) Rzecznikowi Dyscyplinarnemu,
4) ministrowi właściwemu do spraw zdrowia,
5) Prezesowi Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych
– przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia
orzeczenia.
2. Kasację w stosunku do tego samego obwinionego i od tego samego orzeczenia
każdy uprawniony może wnieść tylko raz.

Art. 58c. 1. Kasacja może być wniesiona z powodu uchybień wymienionych
w art. 439 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego lub
innego rażącego naruszenia prawa. Kasacja może być wniesiona również z powodu
niewspółmierności kary.
2. Niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść obwinionego
diagnosty laboratoryjnego wniesionej po upływie 6 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia.

Art. 58d. Kasację wnosi się do Sądu Najwyższego za pośrednictwem Wyższego
Sądu Dyscyplinarnego.

Art. 58e. 1. W kasacji należy podać, na czym polega zarzucane uchybienie.
2. Kasacja wnoszona przez podmioty, o których mowa w art. 58b ust. 1 pkt 1–3,
powinna być sporządzona i podpisana przez obrońcę będącego adwokatem albo radcą
prawnym albo pełnomocnika będącego adwokatem albo radcą prawnym.

art. 59. więcej Art. 59. 1. Diagnosta laboratoryjny, wobec którego Sąd Dyscyplinarny orzekł
w pierwszej instancji karę, o której mowa w art. 58 ust. 1 pkt 3 i 4, może być
tymczasowo zawieszony w czynnościach zawodowych. Postanowienie o
tymczasowym zawieszeniu w czynnościach zawodowych wydaje Sąd Dyscyplinarny
z urzędu lub na wniosek Rzecznika Dyscyplinarnego.
2. Postanowienie Sądu Dyscyplinarnego o tymczasowym zawieszeniu
w czynnościach zawodowych jest natychmiast wykonalne. Jeżeli okres tymczasowego
zawieszenia w czynnościach zawodowych trwa dłużej niż 3 miesiące, Wyższy Sąd
Dyscyplinarny bada z urzędu zasadność zawieszenia i wydaje postanowienie
w sprawie.
3. Za okres tymczasowego zawieszenia w czynnościach zawodowych diagnosta
laboratoryjny zachowuje prawo do dotychczasowego wynagrodzenia oraz do innych
świadczeń ze stosunku pracy. Pracodawca może w tym czasie powierzyć diagnoście
laboratoryjnemu wykonywanie innej pracy.

art. 60. więcej Art. 60. 1. Do orzekania w sprawach dyscyplinarnych powołane są następujące
sądy:
1) Sąd Dyscyplinarny orzekający w sprawach, o których mowa w art. 49 ust. 1 i art.
59 ust. 1;
2) Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzekający w sprawach, o których mowa w art.
50 pkt 2 i art. 59 ust. 2;
3) Sąd Najwyższy.
2. Członkowie Sądu Dyscyplinarnego i Wyższego Sądu Dyscyplinarnego
orzekają na podstawie swojego przekonania opartego na swobodnej ocenie
całokształtu dowodów z uwzględnieniem okoliczności przemawiających zarówno na
korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.

art. 61. więcej Art. 61. Oskarżycielem w postępowaniu dyscyplinarnym przed Sądem
Dyscyplinarnym i Wyższym Sądem Dyscyplinarnym jest Rzecznik Dyscyplinarny.
Postępowanie dyscyplinarne wszczyna się na wniosek Rzecznika Dyscyplinarnego.

art. 62. więcej Art. 62. 1. Nie można wszcząć postępowania dyscyplinarnego:
1) jeżeli od chwili popełnienia przewinienia upłynęły 3 lata;
2) po upływie 6 miesięcy od powzięcia wiadomości przez Rzecznika
Dyscyplinarnego o popełnieniu przewinienia.
2. Jeżeli jednak czyn zawiera znamiona przestępstwa, przedawnienie
dyscyplinarne nie następuje wcześniej niż przedawnienie przewidziane w przepisach
karnych.
3. Przedawnienie dyscyplinarne przerywa każda czynność Rzecznika
Dyscyplinarnego w sprawie.

art. 63. więcej Art. 63. Diagnosta laboratoryjny, którego dotyczy postępowanie oraz obwiniony
diagnosta laboratoryjny może ustanowić nie więcej niż dwóch obrońców spośród
diagnostów laboratoryjnych, adwokatów lub radców prawnych.

art. 64. więcej Art. 64. W razie śmierci obwinionego diagnosty laboratoryjnego przed
ukończeniem postępowania dyscyplinarnego toczy się ono nadal, jeżeli tego zażąda
małżonek obwinionego, jego krewny w linii prostej, brat lub siostra w terminie
2 miesięcy od dnia zgonu obwinionego.

Art. 64a. 1. Osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna
nieposiadająca osobowości prawnej, której dobro prawne zostało bezpośrednio
naruszone lub zagrożone przez przewinienie dyscyplinarne, może ustanowić nie więcej niż dwóch pełnomocników spośród diagnostów laboratoryjnych, adwokatów lub radców prawnych.
2. W razie śmierci osoby, o której mowa w ust. 1, jej prawa w postępowaniu
w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej, w tym prawo dostępu do informacji
medycznej oraz dokumentacji medycznej, może wykonywać małżonek, wstępny,
zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca
w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we
wspólnym pożyciu.
3. W przypadku gdy organ prowadzący postępowanie dysponuje informacjami
o osobach, o których mowa w ust. 2, powinien pouczyć o przysługujących
uprawnieniach co najmniej jedną z nich.

art. 65. więcej Art. 65. 1. W przypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania w wyniku
kasacji lub wznowienia postępowania, diagnoście laboratoryjnemu przysługuje
roszczenie w stosunku do Krajowej Izby Diagnostów Laboratoryjnych za szkodę
pozostającą w związku przyczynowym z prowadzonym postępowaniem lub wydanym
orzeczeniem.
2. Roszczenie o odszkodowanie wygasa w razie niezgłoszenia wniosku
w terminie 12 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia, o którym mowa
w ust. 1.
3. W sprawach roszczeń o odszkodowanie orzeka sąd powszechny.

art. 66. więcej Art. 66. Na wniosek diagnosty laboratoryjnego orzeczenie o uniewinnieniu lub
umorzeniu postępowania w jego sprawie, z zakresu odpowiedzialności
dyscyplinarnej, podlega opublikowaniu w organie prasowym samorządu.

art. 67. więcej Art. 67. 1. Krajowa Rada prowadzi Rejestr Ukaranych Diagnostów
Laboratoryjnych, zwany dalej „Rejestrem Ukaranych”.
2. Usunięcie wzmianki o orzeczeniu dyscyplinarnym z Rejestru Ukaranych
następuje z urzędu po upływie:
1) 3 lat od uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego orzekającego karę
upomnienia lub nagany;
2) 5 lat od upływu okresu zawieszenia prawa do wykonywania zawodu diagnosty
laboratoryjnego;
3) 15 lat od uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego orzekającego karę
pozbawienia prawa wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego.
3. (uchylony)

art. 68. więcej Art. 68. (uchylony).

art. 69. więcej Art. 69. 1. Sąd Dyscyplinarny w sporach dotyczących wykonywania zawodu
diagnosty laboratoryjnego, za pisemną zgodą stron, może rozpatrywać jako sąd
polubowny spory między diagnostami laboratoryjnymi oraz między diagnostami
laboratoryjnymi i innymi pracownikami ochrony zdrowia lub innymi osobami
i instytucjami ochrony zdrowia, jeżeli spory te dotyczą wykonywania zawodu
diagnosty laboratoryjnego.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Sąd Dyscyplinarny stosuje
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego.

art. 70. więcej Art. 70. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych,
określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb postępowania
dyscyplinarnego w stosunku do diagnostów laboratoryjnych ze szczególnym
uwzględnieniem składu, trybu powoływania i właściwości sądów dyscyplinarnych,
trybu postępowania wyjaśniającego, postępowania dyscyplinarnego w pierwszej
instancji oraz postępowania odwoławczego, a także zasad wykonania orzeczeń oraz
obciążenia kosztami postępowania.

Art. 70a. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania
w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej stosuje się odpowiednio przepisy:
1) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego; nie stosuje się
przepisów o oskarżycielu prywatnym, powodzie cywilnym, przedstawicielu
społecznym, o postępowaniu przygotowawczym oraz środkach przymusu,
z wyjątkiem przepisów o karze pieniężnej;
2) rozdziałów I–III i art. 53 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny
(Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077).

art. 71. więcej Art. 71. 1. Kto bez uprawnień wykonuje czynności diagnostyki laboratoryjnej
w laboratorium,
podlega karze grzywny.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, działa w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej albo wprowadza w błąd co do posiadania takiego uprawnienia,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
roku.
3. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, toczy się według
przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

art. 72. więcej Art. 72. W ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz. 591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 104, poz. 661, Nr 121, poz. 769 i Nr 158, poz. 1041, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 28, poz. 255 i 256 i Nr 84, poz. 935, z 2000 r. Nr 3, poz. 28, Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 84, poz. 948, Nr 114, poz. 1193 i Nr 120, poz. 1268 oraz z 2001 r. Nr 5, poz. 45 i Nr 88, poz. 961) w art. 2 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) laboratorium diagnostyczne,”.

art. 73. więcej Art. 73. 1. Osoby, które w dniu wejścia w życie ustawy spełniają łącznie
następujące warunki:
1) ukończyły studia wyższe,
2) spełniają wymogi, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2–6,
3) udzielają lub udzielały świadczeń zdrowotnych związanych z badaniem
diagnostycznym, w tym z analityką medyczną, w rozumieniu ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej,
4) wykonują lub wykonywały świadczenia zdrowotne, o których mowa w pkt 3,
w wyodrębnionych organizacyjnie jednostkach utworzonych i utrzymywanych
w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia
– stają się diagnostami laboratoryjnymi w rozumieniu tej ustawy, z zastrzeżeniem ust.
2.
2. Jeżeli osoba ubiegająca się o wpis na listę diagnostów laboratoryjnych
w trybie, o którym mowa w ust. 1, w dniu wejścia w życie ustawy, nie wykonywała
świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1 pkt 3, od ponad 2 lat, licząc od dnia
wejścia w życie ustawy, osoba ta musi udokumentować, że wykonywała te
świadczenia nieprzerwanie przez okres 5 lat i nie nabyła uprawnień emerytalnych.

art. 74. więcej Art. 74. Osoby, które do dnia wejścia w życie ustawy spełniły warunki, o których mowa w art. 73, mogą ubiegać się, w ciągu 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy, o wpis na listę diagnostów laboratoryjnych.

art. 75. więcej Art. 75. Osoby, które w dniu wejścia w życie ustawy są obwinione o popełnienie
wykroczenia zawodowego w rozumieniu dotychczasowych przepisów,
a postępowanie w zakresie odpowiedzialności zawodowej w tej sprawie nie zostało
zakończone, nie mogą ubiegać się o wpis na listę diagnostów laboratoryjnych do czasu
prawomocnego rozstrzygnięcia w tej sprawie.

art. 76. więcej Art. 76. Czyny diagnostów laboratoryjnych popełnione przed wejściem w życie
ustawy, które stanowią wykroczenie zawodowe, a postępowanie w zakresie
odpowiedzialności zawodowej w tej sprawie, do dnia wejścia w życie ustawy, nie
zostało wszczęte, podlegają rozpoznaniu w trybie postępowania dyscyplinarnego,
o którym mowa w ustawie.

art. 77. więcej Art. 77. Czynności diagnostyki laboratoryjnej mogą być wykonywane samodzielnie przez osoby niewpisane na listę diagnostów laboratoryjnych przez okres 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy.

art. 78. więcej Art. 78. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Samorządu Diagnostów Laboratoryjnych, powoła Komitet Organizacyjny pierwszego Krajowego Zjazdu Diagnostów Laboratoryjnych, zwany dalej "Komitetem".
2. Zadaniem Komitetu jest:
1) rozpoznawanie wniosków o wpis i dokonywanie wpisów na listę diagnostów laboratoryjnych,
2) zorganizowanie i zwołanie pierwszych zgromadzeń wojewódzkich oraz w przypadku, o którym mowa w art. 43 ust. 3, dokonanie podziału na rejony i zorganizowanie oraz zwołanie pierwszych zebrań rejonowych zgromadzenia wojewódzkiego,
3) opracowanie projektu regulaminu wyboru delegatów na pierwszy Krajowy Zjazd oraz opracowanie projektu regulaminu pierwszego Krajowego Zjazdu.
3. Zgromadzenia wojewódzkie i zebrania rejonowe zgromadzenia wojewódzkiego są zwoływane najwcześniej w terminie 4 miesięcy, a najpóźniej w terminie 6 miesięcy od dnia rozpoczęcia wpisów na listę diagnostów laboratoryjnych.
4. W zgromadzeniach i zebraniach, o których mowa w ust. 3, uczestniczą diagności laboratoryjni wpisani na listę diagnostów laboratoryjnych najpóźniej na 7 dni przed rozpoczęciem zgromadzenia wojewódzkiego lub zebrania rejonowego zgromadzenia wojewódzkiego.

art. 79. więcej Art. 79. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia zwołuje pierwszy Krajowy Zjazd w terminie nieprzekraczającym 60 dni od dnia zamknięcia ostatniego zgromadzenia wojewódzkiego lub zebrania rejonowego zgromadzenia wojewódzkiego.
2. Z dniem ukonstytuowania się pierwszego Krajowego Zjazdu organy samorządu przejmują wszystkie swoje kompetencje, o których mowa w ustawie. Przepis art. 43 stosuje się odpowiednio.

art. 80. więcej Art. 80. Przepisów ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. o odpowiedzialności
zawodowej fachowych pracowników służby zdrowia (Dz. U. poz. 332 oraz z 2001 r.
poz. 1207) nie stosuje się do osób wpisanych na listę diagnostów laboratoryjnych.

art. 81. więcej Art. 81. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.