Art. 9. 1. Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej,
zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości
dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok
podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów
amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a–16m.
1a. Podatnicy będący przedsiębiorcami żeglugowymi w rozumieniu ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym oraz podatnicy będący
przedsiębiorcami okrętowymi w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2016 r.
o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych, prowadzący
działalność opodatkowaną odpowiednio podatkiem tonażowym albo zryczałtowanym
podatkiem od wartości sprzedanej produkcji oraz inną działalność opodatkowaną
podatkiem dochodowym są obowiązani w ewidencji, o której mowa w ust. 1,
wyodrębnić przychody i związane z nimi koszty na poszczególne rodzaje działalności
podlegającej opodatkowaniu odpowiednio podatkiem tonażowym albo
zryczałtowanym podatkiem od wartości sprzedanej produkcji i podatkiem dochodowym.
1b. Podatnicy prowadzący działalność badawczo-rozwojową, którzy zamierzają
skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 18d, są obowiązani w ewidencji,
o której mowa w ust. 1, wyodrębnić koszty działalności badawczo-rozwojowej.
2. Jeżeli ustalenie dochodu (straty) w sposób określony w ust. 1 nie jest możliwe,
dochód (stratę) ustala się w drodze oszacowania.
2a. W przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, obowiązanych do
prowadzenia ewidencji rachunkowej wymienionej w ust. 1, gdy określenie dochodu
na ich podstawie nie jest możliwe, dochód określa się w drodze oszacowania,
z zastosowaniem wskaźnika dochodu w stosunku do przychodu w wysokości:
1) 5% – z działalności w zakresie handlu hurtowego lub detalicznego;
2) 10% – z działalności budowlanej lub montażowej albo w zakresie usług
transportowych;
3) 60% – z działalności w zakresie pośrednictwa, jeżeli wynagrodzenie jest
określone w formie prowizji;
4) 80% – z działalności w zakresie usług adwokackich lub rzeczoznawstwa;
5) 20% – z pozostałych źródeł przychodów.
2b. Przez działalność w zakresie handlu hurtowego lub detalicznego, o której
mowa w ust. 2a pkt 1, wykonywaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez
podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, rozumie się odpłatne zbycie towarów
polskim odbiorcom bez względu na miejsce zawarcia umowy.
2c. Przepisów ust. 2a i 2b nie stosuje się, jeżeli umowa w sprawie zapobieżenia
podwójnemu opodatkowaniu, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, zawarta
z krajem, na terytorium którego podatnik ma siedzibę lub miejsce zamieszkania,
stanowi inaczej.
2d. Podatnicy, którzy przenoszą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
składniki majątku w sposób, o którym mowa w art. 24f i art. 24g, są obowiązani
wyodrębnić te składniki w ewidencji, o której mowa w ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia,
może wprowadzić obowiązek dokonywania spisu z natury niektórych towarów
w przypadku zmiany ich ceny.
4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze
rozporządzenia, sposób prowadzenia uproszczonej ewidencji składników majątku
zakładu, przychodów i kosztów oraz warunki, jakim powinna odpowiadać ta ewidencja w celu prawidłowego określenia zobowiązania podatkowego, dla podatników niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, którzy dla wykonywania działalności nie tworzą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oddziału lub przedstawicielstwa, mając na uwadze zakres
prowadzonej działalności.

Art. 9a. (uchylony).

Art. 9b. 1. Podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:
1) art. 15a, albo
2) przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust.
3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez
firmy audytorskie.
2. Podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają
odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach
rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające
z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej,
a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów
podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni
dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku
podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin
wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.
3. W przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają
obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc
od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda. Podatnicy
informują o wyborze tej metody w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1,
składanym za rok podatkowy, w którym rozpoczęli jej stosowanie.
4. O rezygnacji ze stosowania metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy
informują w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, składanym za ostatni rok
podatkowy, w którym stosowali tę metodę. Rezygnacja może nastąpić po upływie
okresu, o którym mowa w ust. 3.
5. W przypadku wyboru metody ustalania różnic kursowych, o której mowa
w ust. 1 pkt 2, podatnicy na pierwszy dzień roku podatkowego, w którym została
wybrana ta metoda, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów naliczone różnice kursowe ustalone na podstawie przepisów o rachunkowości na ostatni dzień poprzedniego roku podatkowego. Od pierwszego
dnia roku podatkowego, w którym wybrali tę metodę, stosują zasady, o których mowa w ust. 2.
6. W przypadku rezygnacji z metody ustalania różnic kursowych, o której mowa
w ust. 1 pkt 2, podatnicy:
1) zaliczają na ostatni dzień roku podatkowego, w którym stosowali tę metodę,
odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów naliczone
różnice kursowe ustalone na podstawie przepisów o rachunkowości;
2) od pierwszego dnia roku podatkowego, następującego po roku, w którym
stosowali tę metodę, stosują zasady, o których mowa w art. 15a, ustalając różnice
kursowe od dnia, o którym mowa w pkt 1.
7. W razie połączenia lub podziału podmiotów, dokonywanych na podstawie
odrębnych przepisów, w przypadku gdy podmiot przejmowany lub dzielony stosował
metodę ustalania różnic kursowych, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podmioty powstałe
w wyniku podziału lub połączenia oraz podmioty, które przejęły całość lub część
innego podmiotu na skutek tych zdarzeń, z wyjątkiem podmiotu przejmującego przy
podziale przez wydzielenie, mają prawo do rezygnacji ze stosowania tej metody,
niezależnie od upływu czasu jej stosowania. W takim przypadku podmiot informuje o
tej rezygnacji w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, składanym za rok
podatkowy, w którym dokonano połączenia lub podziału. Przepisy ust. 6 stosuje się
odpowiednio.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych art. 9

DODAJ