Art. 94. 1. Organem właściwym do udzielenia schronienia na polskich obszarach
morskich statkowi znajdującemu się w niebezpieczeństwie lub statkowi
potrzebującemu pomocy, jest dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na
miejsce, w którym znajduje się statek.
2. Dyrektor urzędu morskiego sporządza plan udzielenia schronienia statkom
znajdującym się w niebezpieczeństwie lub potrzebującym pomocy na polskich
obszarach morskich znajdujących się w jego właściwości. Plan, w części dotyczącej
obszarów portu lub obiektu portowego, sporządza się w porozumieniu z podmiotem
zarządzającym portem, przystanią morską lub obiektem portowym. Plan nie narusza
postanowień „Planu akcji poszukiwawczych i ratowniczych”, o którym mowa
w art. 117 ust. 2, i przepisów wydanych na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia
16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, elementy, jakie powinien zawierać plan udzielenia statkom
znajdującym się w niebezpieczeństwie lub potrzebującym pomocy na polskich
obszarach morskich, z uwzględnieniem lokalizacji możliwych miejsc schronienia dla
takich statków, w celu zapewnienia sprawnego reagowania na stworzone przez statek
znajdujący się w niebezpieczeństwie lub potrzebujący pomocy zagrożenia
bezpieczeństwa życia na morzu, bezpieczeństwa żeglugi i środowiska morskiego.
4. Plan udzielenia statkom schronienia i jego zmiany podlegają zatwierdzeniu
przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.
5. Decyzję o udzieleniu schronienia statkowi znajdującemu się
w niebezpieczeństwie podejmuje się na podstawie niezależnej oceny sytuacji i planu
udzielenia statkom schronienia.
6. Udzielając statkowi schronienia dyrektor urzędu morskiego może zażądać od
armatora, kapitana lub jego przedstawiciela przedstawienia odpowiedniego certyfikatu
ubezpieczenia od roszczeń morskich.
7. W przypadku gdy dyrektor urzędu morskiego poweźmie uzasadnione
wątpliwości co do autentyczności certyfikatu, o którym mowa w ust. 6, lub gdy suma
gwarancyjna wynikająca z tego certyfikatu jest mniejsza niż wymagana przepisami
Konwencji o ograniczeniu odpowiedzialności za roszczenia morskie, 1976, sporządzonej w Londynie dnia 19 listopada 1976 r. (Dz. U. z 1986 r. poz. 175 i 176), zmienionej Protokołem zmieniającym Konwencję o ograniczeniu odpowiedzialności
za roszczenia morskie z 1976 r., sporządzonym w Londynie dnia 2 maja 1996 r.
(Dz. U. z 2011 r. poz. 815 oraz z 2012 r. poz. 146 i 147), dyrektor urzędu morskiego
może zażądać od armatora statku gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej.
8. Żądanie przedstawienia certyfikatu, ubezpieczenia lub gwarancji, o których
mowa w ust. 6 i 7, nie może powodować opóźnienia w udzieleniu statkowi
schronienia, a brak takich dokumentów nie stanowi wystarczającego powodu do
odmowy udzielenia schronienia.

Ustawa o bezpieczeństwie morskim art. 94

DODAJ