Art. 91. 1. Osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek stawić się na
wezwanie organu prowadzącego postępowanie, w szczególności na rozprawie, i
złożyć zeznania.
2. Świadek, który nie może stawić się na rozprawę z powodu choroby, kalectwa
lub innej niedającej się pokonać przeszkody, może być przesłuchany w miejscu
swojego pobytu przez:
1) wyznaczonego członka składu orzekającego lub
2) członka innej komisji orzekającej, jeżeli byłoby to uzasadnione ze względu na
odległość, która dzieli siedzibę komisji od miejsca pobytu świadka, a zwróci się
o to przewodniczący komisji rozpoznającej sprawę.
3. Przed rozpoczęciem przesłuchania, świadka należy pouczyć o
odpowiedzialności karnej za zeznanie nieprawdy lub zatajenie prawdy.
4. Świadek może odmówić udzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania,
jeżeli odpowiedź mogłaby narazić jego samego, jego małżonka, krewnego lub
powinowatego w linii prostej albo osobę pozostającą z nim w stosunku
przysposobienia na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
lub odpowiedzialność określoną odrębnymi przepisami.
5. Świadek może odmówić udzielenia odpowiedzi na pytania co do okoliczności
stanowiących informacje niejawne, chyba że zostanie zwolniony z obowiązku
zachowania tajemnicy w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Zwolnienia można odmówić tylko wtedy, gdyby złożenie wyjaśnień lub udzielenie
odpowiedzi mogło wyrządzić poważną szkodę państwu.
6. Świadek może odmówić odpowiedzi na poszczególne pytania ze względu na
obowiązek zachowania tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji, co
do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd zwolni go od
obowiązku zachowania tajemnicy. Zwolnienie to może dotyczyć wyłącznie okoliczności, która nie może być ustalona w postępowaniu przed komisją orzekającą lub w postępowaniu odwoławczym na podstawie innych dowodów.

Art. 91a. 1. Pracodawca osoby wezwanej w charakterze świadka jest
obowiązany zwolnić ją od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia za czas
nieobecności w pracy. Podstawą do zwolnienia od pracy jest wezwanie odpowiednio
rzecznika dyscypliny, przewodniczącego komisji orzekającej lub Przewodniczącego
Głównej Komisji Orzekającej.
2. Świadkowi, który stawił się na wezwanie organu prowadzącego postępowanie,
przysługuje zwrot kosztów przejazdu, zgodnie z przepisami w sprawie wysokości oraz
warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w
państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej
na obszarze kraju.

Art. 91b. 1. Na osobę wezwaną w charakterze świadka, która nie stawiła się na
wezwanie organu prowadzącego postępowanie, można nałożyć karę porządkową w
wysokości do 100 zł, a w przypadku ponownego niezastosowania się do wezwania –
karę porządkową w wysokości do 200 zł, chyba że niestawiennictwo jest
usprawiedliwione nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną przeszkodą, której nie
można było przezwyciężyć.
2. Karę porządkową nakłada, w drodze postanowienia, odpowiednio rzecznik
dyscypliny albo przewodniczący składu orzekającego komisji orzekającej albo
Głównej Komisji Orzekającej.
3. Na postanowienie o nałożeniu kary porządkowej osobie ukaranej służy
zażalenie. Przepisy art. 141 stosuje się odpowiednio.
4. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia za
pośrednictwem organu, który je wydał, odpowiednio do Głównego Rzecznika,
przewodniczącego komisji orzekającej albo Przewodniczącego Głównej Komisji
Orzekającej. Jeżeli przewodniczącym składu orzekającego:
1) komisji orzekającej jest przewodniczący tej komisji – zażalenie wnosi się do
Przewodniczącego Głównej Komisji Orzekającej;
2) Głównej Komisji Orzekającej jest Przewodniczący tej Komisji – zażalenie wnosi
się do Głównej Komisji Orzekającej.
5. Organ, który wydał zaskarżone postanowienie, może uwzględnić zażalenie i
uchylić wydane postanowienie.
6. W wyniku rozpoznania zażalenia, w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania,
organ wskazany w ust. 4, w drodze postanowienia, utrzymuje w mocy zaskarżone
postanowienie albo je uchyla. Przepis art. 142 stosuje się odpowiednio.
7. Na postanowienie o utrzymaniu w mocy postanowienia o nałożeniu kary
porządkowej służy skarga do sądu administracyjnego.
8. Wpływy z tytułu kar porządkowych stanowią dochód budżetu państwa.
9. Prawomocne postanowienie o nałożeniu kary porządkowej niezwłocznie
przekazuje osobie ukaranej odpowiednio rzecznik dyscypliny albo przewodniczący
składu orzekającego komisji orzekającej albo Głównej Komisji Orzekającej. Przepis
art. 155 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
10. Kary porządkowe nieuiszczone w terminie podlegają egzekucji w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Art. 91c. Każdy może być wezwany przez organ prowadzący postępowanie do
przedstawienia na piśmie, w wyznaczonym terminie, informacji mających znaczenie
dla sprawy, w ramach posiadanej wiedzy. Przepis art. 86 ust. 3 stosuje się
odpowiednio.

Ustawa o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych art. 91

DODAJ