Art. 90. 1. Statki:
1) które w czasie odbywania podróży:
a) uczestniczyły w zdarzeniach na morzu, o których mowa w art. 88 ust. 1,
b) uczestniczyły w wypadku lub na których nastąpiło zdarzenie powodujące
zagrożenie zanieczyszczeniem środowiska morskiego lub jego
zanieczyszczenie,
2) których odpowiednio armator lub kapitan nie wywiązał się z obowiązków:
a) zgłaszania lub przekazywania informacji, określonych w art. 87 oraz
w art. 88 ust. 2,
b) zgłaszania lub przekazywania informacji określonych w art. 10a
ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu
morza przez statki,
c) dostosowania się do zasad ruchu statków w wyznaczonych systemach
rozgraniczenia ruchu statków i trasach przepływu,
d) złożenia meldunków wymaganych obowiązkowymi systemami zgłaszania
statków obowiązującymi w polskich obszarach morskich,
e) podporządkowania się nakazom, ostrzeżeniom, instrukcjom i zaleceniom
Służby VTS,
3) w odniesieniu do których istnieją dowody lub uzasadnione podejrzenie
naruszenia przepisów o ochronie środowiska morskiego,
4) którym organy inspekcyjne państw członkowskich Unii Europejskiej wydały
zakaz wejścia do portu lub o których przekazana została informacja, że stanowią
potencjalne zagrożenie, przez właściwy organ innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej,
5) które nie posiadają certyfikatów zgodnych z Międzynarodową konwencją
o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem
olejami, sporządzoną w Brukseli dnia 29 listopada 1969 r. (Dz. U. z 1976 r.
poz. 184 i 185), zmienioną Protokołem sporządzonym w Londynie dnia
27 listopada 1992 r. w sprawie zmiany Międzynarodowej konwencji
o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem
olejami, sporządzonej w Brukseli dnia 29 listopada 1969 r. (Dz. U. z 2001 r.
poz. 1526) lub Międzynarodową konwencją o odpowiedzialności cywilnej za
szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi, przyjętą przez
Międzynarodową Organizację Morską w Londynie w dniu 23 marca 2001 r.
(Dz. U. z 2008 r. poz. 939), lub innych odpowiednich certyfikatów lub gwarancji
finansowych, albo które nie przekazały informacji o ich posiadaniu,
6) o których piloci morscy lub podmioty zarządzające portami, przystaniami
morskimi lub obiektami portowymi przekazali informacje, zgodnie z art. 55, że
wykazują one braki, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu statku lub które
mogłyby stanowić zagrożenie zanieczyszczeniem środowiska morskiego
– uważa się za statki stanowiące potencjalne niebezpieczeństwo dla żeglugi lub
stanowiące zagrożenie bezpieczeństwa na morzu, bezpieczeństwa ludzi lub
środowiska morskiego.
2. Dyrektor urzędu morskiego zapewnia, aby ruch statków, o których mowa
w ust. 1, był monitorowany przez Służbę VTS oraz niezwłocznie informuje o tych
statkach, za pośrednictwem Służby VTS, właściwe organy państw członkowskich Unii
Europejskiej, położonych wzdłuż planowanej trasy podróży tych statków oraz
podmioty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 91 ust. 2 pkt 3.
3. Jeżeli dyrektor urzędu morskiego poweźmie uzasadnione podejrzenie, że
statek, o którym mowa w ust. 1, stanowi poważne niebezpieczeństwo dla żeglugi lub
zagrożenie bezpieczeństwa na morzu, bezpieczeństwa ludzi lub środowiska
morskiego, może zasięgnąć informacji o tym statku, w szczególności za pośrednictwem europejskiego systemu monitorowania ruchu statków i przekazywania informacji, lub przeprowadzić inspekcję takiego statku. Inspekcja może być również
przeprowadzona na żądanie właściwych organów państw członkowskich Unii
Europejskiej. O podjętych działaniach dyrektor urzędu morskiego informuje państwo
bandery statku, państwo, do którego statek się udaje, oraz zainteresowane państwa
członkowskie Unii Europejskiej.

Ustawa o bezpieczeństwie morskim art. 90

DODAJ