Art. 7. 1. Osoby wchodzące w skład jednostek wojskowych wykonujących
zadania poza granicami państwa podlegają na terytorium państwa obcego przepisom
dyscyplinarnym, karnym i porządkowym obowiązującym w Rzeczypospolitej
Polskiej.
2. Żołnierze i pracownicy wchodzący w skład jednostek wojskowych są
obowiązani do przestrzegania prawa państwa przyjmującego oraz wiążącego
Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego.

Art. 7a. Żołnierze pełniący służbę w jednostce wojskowej, o której mowa w art.
2 pkt 1, użytej poza granicami państwa mają prawo stosowania środków przymusu
bezpośredniego, użycia broni i innego uzbrojenia dozwolonego na mocy wiążących
Rzeczpospolitą Polską ratyfikowanych umów międzynarodowych oraz
międzynarodowego prawa zwyczajowego, w sposób oraz w granicach zasad
określonych przez organ organizacji międzynarodowej, któremu jednostka została
podporządkowana na czas operacji, z uwzględnieniem celu jej użycia poza granicami
państwa oraz zastrzeżeń zgłoszonych przez upoważniony organ państwowy.

Art. 7b. 1. Żołnierze, o których mowa w art. 7a, niezależnie od warunków
stosowania środków przymusu bezpośredniego, warunków użycia broni i innego
uzbrojenia, wynikających z zasad określonych przez organ organizacji
międzynarodowej lub z celu użycia jednostki wojskowej poza granicami państwa,
mają prawo stosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni i innego uzbrojenia:
1) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub
wolność osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym
bezpośrednio do takiego zamachu;
2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego
porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie może
zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności osoby;
3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń żołnierzowi
lub innej osobie uprawnionej do posiadania broni,
4) w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i bezprawnego zamachu na
jednostkę wojskową polską lub sojuszniczą;
5) w celu odparcia niebezpiecznego, bezpośredniego, gwałtownego zamachu na
obiekty i urządzenia ważne dla Sił Zbrojnych;
6) w celu odparcia zamachu na mienie, stwarzającego jednocześnie bezpośrednie
zagrożenie życia, zdrowia lub wolności osoby;
7) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której stosowanie środków przymusu
bezpośredniego, użycie broni i innego uzbrojenia było dopuszczalne w
przypadkach określonych w pkt 1–5;
8) w celu ujęcia osoby, o której mowa w pkt 1–3 i 6, jeżeli schroniła się w miejscu
trudno dostępnym, a z okoliczności towarzyszących wynika, że może użyć broni
lub innego niebezpiecznego narzędzia, których użycie zagrozić może życiu,
zdrowiu lub wolności osoby;
9) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, jeżeli:
a) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba zatrzymana może użyć broni
palnej, materiałów wybuchowych lub niebezpiecznego narzędzia,
b) zatrzymanie nastąpiło w związku z uzasadnionym podejrzeniem lub
stwierdzeniem popełnienia czynów, o których mowa w pkt 1–7
– z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Broni palnej nie używa się w przypadku określonym w ust. 1 pkt 7 w stosunku
do kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat,starców
oraz osób o widocznym kalectwie, chyba że okoliczności wskazują na konieczność
użycia broni w stosunku do tych osób.
3. Żołnierze, o których mowa w art. 7a, mają prawo do wyprzedzającego
stosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni, innego uzbrojenia oraz
wszelkich innych dozwolonych prawem międzynarodowym środków dla zapewnienia
samoobrony, ochrony sprzętu i miejsca stacjonowania.
4. W działaniach oddziałów i pododdziałów Sił Zbrojnych stosowanie środków
przymusu bezpośredniego, użycie broni i innego uzbrojenia może nastąpić tylko na
rozkaz dowódcy jako szczególny i ostateczny środek.
5. Użycie broni i innego uzbrojenia powinno następować w sposób i z natężeniem
proporcjonalnym do zagrożenia, wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę i nie
narażać innych osób, a w szczególności osoby cywilne, na niebezpieczeństwo utraty
życia lub zdrowia. O ile sytuacja na to pozwala oraz nie wynika to wprost z celu
realizacji zadania, użycie broni i innego uzbrojenia przeciwko osobie nie powinno
zmierzać do pozbawienia jej życia.

Art. 7c. Minister Obrony Narodowej określa, w drodze zarządzenia
niepodlegającego ogłoszeniu, dla każdej operacji zagranicznej z udziałem Sił Zbrojnych:
1) które z zasad dotyczących użycia środków przymusu bezpośredniego, użycia
broni i innego uzbrojenia, zawartych w niniejszej ustawie oraz wynikających z
wiążących Rzeczpospolitą Polską ratyfikowanych umów międzynarodowych,
międzynarodowego prawa zwyczajowego i planu operacji opracowanego przez
organizację międzynarodową odpowiedzialną za jej prowadzenie, mają być
stosowane przez żołnierzy Polskich Kontyngentów Wojskowych, w celu
zrealizowania zadań operacji,
2) sposób, tryb dokumentowania oraz meldowania o zastosowaniu środków
przymusu bezpośredniego oraz użycia broni i innego uzbrojenia
– mając na uwadze cel użycia Sił Zbrojnych poza granicami państwa, sytuację i
warunki na terytorium, na którym jest prowadzona operacja zagraniczna, oraz
niezbędne w tych warunkach prawo do samoobrony.

Ustawa o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa art. 7

DODAJ