Art. 5. 1. Tworzy się Krajowy Plan Zarządzania Kryzysowego oraz
wojewódzkie, powiatowe i gminne plany zarządzania kryzysowego, zwane dalej
„planami zarządzania kryzysowego”.
2. W skład planów zarządzania kryzysowego wchodzą następujące elementy:
1) plan główny zawierający:
a) charakterystykę zagrożeń oraz ocenę ryzyka ich wystąpienia, w tym
dotyczących infrastruktury krytycznej, oraz mapy ryzyka i mapy zagrożeń,
b) zadania i obowiązki uczestników zarządzania kryzysowego w formie siatki
bezpieczeństwa,
c) zestawienie sił i środków planowanych do wykorzystania w sytuacjach
kryzysowych,
d) zadania określone planami działań krótkoterminowych, o których mowa
w art. 92 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2020 r. poz. 1219, 1378 i 1565);
2) zespół przedsięwzięć na wypadek sytuacji kryzysowych, a w tym:
a) zadania w zakresie monitorowania zagrożeń,
b) tryb uruchamiania niezbędnych sił i środków, uczestniczących w realizacji
planowanych przedsięwzięć na wypadek sytuacji kryzysowej,
c) procedury reagowania kryzysowego, określające sposób postępowania
w sytuacjach kryzysowych,
d) współdziałanie między siłami, o których mowa w lit. b;
3) załączniki funkcjonalne planu głównego określające:
a) procedury realizacji zadań z zakresu zarządzania kryzysowego, w tym
związane z ochroną infrastruktury krytycznej,
b) organizację łączności,
c) organizację systemu monitorowania zagrożeń, ostrzegania i alarmowania,
d) zasady informowania ludności o zagrożeniach i sposobach postępowania na
wypadek zagrożeń,
e) organizację ewakuacji z obszarów zagrożonych,
f) organizację ratownictwa, opieki medycznej, pomocy społecznej oraz
pomocy psychologicznej,
g) organizację ochrony przed zagrożeniami charakterystycznymi dla danego
obszaru,
h) wykaz zawartych umów i porozumień związanych z realizacją zadań
zawartych w planie zarządzania kryzysowego,
i) zasady oraz tryb oceniania i dokumentowania szkód,
j) procedury uruchamiania rezerw państwowych,
k) wykaz infrastruktury krytycznej znajdującej się odpowiednio na terenie
województwa, powiatu lub gminy, objętej planem zarządzania
kryzysowego,
l) priorytety w zakresie ochrony oraz odtwarzania infrastruktury krytycznej.
3. Plany zarządzania kryzysowego podlegają systematycznej aktualizacji, a cykl
planowania nie może być dłuższy niż dwa lata.
4. Cykl planowania realizują właściwe organy administracji publicznej oraz
podmioty przewidywane do realizacji przedsięwzięć określonych w planie
zarządzania kryzysowego, w zakresie ich dotyczącym.
5. Plany zarządzania kryzysowego uzgadnia się z kierownikami jednostek
organizacyjnych, w zakresie ich dotyczącym, planowanych do wykorzystania przy
realizacji przedsięwzięć określonych w planie.

Art. 5a. 1. Na potrzeby Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego,
ministrowie kierujący działami administracji rządowej, kierownicy urzędów
centralnych oraz wojewodowie sporządzają Raport o zagrożeniach bezpieczeństwa
narodowego, zwany dalej „Raportem”.
2. Koordynację przygotowania Raportu zapewnia dyrektor Rządowego Centrum
Bezpieczeństwa, natomiast w części dotyczącej zagrożeń o charakterze
terrorystycznym, mogących doprowadzić do sytuacji kryzysowej, Szef Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a w części dotyczącej zagrożeń cyberbezpieczeństwa
mogących doprowadzić do sytuacji kryzysowej – Pełnomocnik Rządu do spraw
Cyberbezpieczeństwa.
3. Raport jest dokumentem zawierającym następujące elementy:
1) wskazanie najważniejszych zagrożeń przez stworzenie mapy ryzyka;
2) określenie celów strategicznych;
3) określenie priorytetów w reagowaniu na określone zagrożenia;
4) wskazanie sił i środków niezbędnych do osiągnięcia celów strategicznych;
5) programowanie zadań w zakresie poprawy bezpieczeństwa przez uwzględnianie
regionalnych i lokalnych inicjatyw;
6) wnioski zawierające hierarchicznie uporządkowaną listę przedsięwzięć
niezbędnych do osiągnięcia celów strategicznych.
4. Raport przyjmuje Rada Ministrów w drodze uchwały.
5. Kierunki działania wynikające z wniosków z Raportu stanowią element
Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego oraz są uwzględniane w planach
zarządzania kryzysowego.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób, tryb i terminy
opracowywania Raportu, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia odpowiedniego
poziomu bezpieczeństwa narodowego.

Art. 5b. 1. Rada Ministrów przyjmuje, w drodze uchwały, Narodowy Program
Ochrony Infrastruktury Krytycznej, zwany dalej „programem”, którego celem jest
stworzenie warunków do poprawy bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej,
w szczególności w zakresie:
1) zapobiegania zakłóceniom funkcjonowania infrastruktury krytycznej;
2) przygotowania na sytuacje kryzysowe mogące niekorzystnie wpłynąć na
infrastrukturę krytyczną;
3) reagowania w sytuacjach zniszczenia lub zakłócenia funkcjonowania
infrastruktury krytycznej;
4) odtwarzania infrastruktury krytycznej.
2. Program określa:
1) narodowe priorytety, cele, wymagania oraz standardy, służące zapewnieniu
sprawnego funkcjonowania infrastruktury krytycznej;
2) ministrów kierujących działami administracji rządowej i kierowników urzędów
centralnych odpowiedzialnych za systemy, o których mowa w art. 3 pkt 2;
3) szczegółowe kryteria pozwalające wyodrębnić obiekty, instalacje, urządzenia
i usługi wchodzące w skład systemów infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę ich znaczenie dla funkcjonowania państwa i zaspokojenia potrzeb obywateli.
3. Program przygotowuje dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa we
współpracy z ministrami i kierownikami urzędów centralnych odpowiedzialnymi za
systemy, o których mowa w art. 3 pkt 2, oraz właściwymi w sprawach bezpieczeństwa
narodowego.
4. Programem obejmuje się infrastrukturę krytyczną w podziale na systemy,
o których mowa w art. 3 pkt 2.
5. Program podlega aktualizacji nie rzadziej niż raz na dwa lata.
6. Do programu stosuje się przepisy o ochronie informacji niejawnych.
7. Dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa:
1) sporządza na podstawie szczegółowych kryteriów, o których mowa w ust. 2 pkt
3, we współpracy z odpowiednimi ministrami odpowiedzialnymi za systemy,
jednolity wykaz obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład
infrastruktury krytycznej z podziałem na systemy. W wykazie wyróżnia się także
europejską infrastrukturę krytyczną zlokalizowaną na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz europejską infrastrukturę krytyczną
zlokalizowaną na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej,
mogącą mieć istotny wpływ na Rzeczpospolitą Polską. Wykaz ma charakter
niejawny;
2) opracowuje wyciągi z wykazu infrastruktury krytycznej, o którym mowa w pkt
1, znajdującej się w danym systemie oraz przekazuje je ministrom i kierownikom
urzędów centralnych odpowiedzialnym za dany system;
3) opracowuje wyciągi z wykazu infrastruktury krytycznej, o którym mowa w pkt
1, znajdującej się na terenie województw oraz przekazuje je właściwym
wojewodom;
4) informuje o ujęciu w wykazie, o którym mowa w pkt 1, obiektów, instalacji lub
urządzeń – ich właścicieli, posiadaczy samoistnych i zależnych.
8. Właściwi wojewodowie, jeżeli istnieje potrzeba wynikająca z wojewódzkiego
planu zarządzania kryzysowego, są upoważnieni do przekazywania niezbędnej
informacji o infrastrukturze krytycznej na terenie województwa właściwemu
organowi administracji publicznej działającemu na tym terenie, z zachowaniem
przepisów o ochronie informacji niejawnych.
9. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób realizacji
określonych w ustawie obowiązków i współpracy w zakresie programu przez organy
administracji publicznej i służby odpowiedzialne za bezpieczeństwo narodowe
z właścicielami oraz posiadaczami samoistnymi i zależnymi obiektów, instalacji,
urządzeń i usług infrastruktury krytycznej oraz innymi organami i służbami
publicznymi, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu
bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej.

Ustawa o zarządzaniu kryzysowym art. 5

DODAJ