Art. 58. 1. Do umarzania, odraczania terminów lub rozkładania na raty spłat
należności, o których mowa w art. 55, są uprawnieni:
1) minister właściwy do spraw aktywów państwowych – w odniesieniu do
należności Skarbu Państwa wynikających ze stosunków prawnych, w zakresie
których jest on właściwy;
1a) wojewoda – w odniesieniu do należności Skarbu Państwa wynikających z
realizowanych przez wojewodę zadań z zakresu wykonywania uprawnień
przysługujących Skarbowi Państwa;
2) kierownik państwowej jednostki budżetowej – w odniesieniu do pozostałych
należności przypadających tej jednostce budżetowej, jeżeli wartość należności
głównej nie przekracza kwoty 40 000 zł;
3) dysponent państwowego funduszu celowego – w odniesieniu do należności
tego funduszu;
4) dysponent części budżetowej – w pozostałych przypadkach.
2. Umorzenie należności oraz odroczenie terminu spłaty całości lub części
należności albo rozłożenie płatności całości lub części należności na raty następuje,
w formie pisemnej, na podstawie przepisów prawa cywilnego.
3. W przypadkach, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 1, 2 i 4, umorzenie
należności następuje w formie jednostronnego oświadczenia woli.
3a. W przypadku, o którym mowa w art. 56 ust. 1 pkt 3, umorzenie należności
może nastąpić w formie jednostronnego oświadczenia woli, wówczas gdy
uzyskanie oświadczenia woli dłużnika jest niemożliwe albo znacznie utrudnione.
4. Przepisy ust. 1–3a oraz art. 55–57 stosuje się odpowiednio do umarzania,
odraczania lub rozkładania na raty spłat odsetek od tych należności oraz do
umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłaty innych należności ubocznych.
5. Przepisów ust. 1–4 oraz art. 55–57 nie stosuje się do należności, w
przypadku których odrębne przepisy regulują umarzanie, odraczanie terminów
spłaty lub rozkładanie na raty spłaty tych należności.
6. Dysponent części budżetowej lub dysponent państwowego funduszu
celowego może wyrazić zgodę na niedochodzenie należności budżetu państwa
o charakterze cywilnoprawnym, której kwota wraz z odsetkami nie przekracza
100 zł, a w przypadku należności z tytułu rekompensaty, o której mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 118 i 1649) – jeżeli jej kwota jest równa świadczeniu pieniężnemu w rozumieniu tej
ustawy albo większa od tego świadczenia.

Ustawa o finansach publicznych art. 58

DODAJ