Art. 50. W ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1059) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3:
a) w ust. 1 pkt 3 i 4 otrzymują brzmienie:
„3) prowadzenie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
4) organizowanie i prowadzenie stałych sądów polubownych;”,
b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, Inspekcja wykonuje w zakresie niezastrzeżonym odrębnymi
przepisami dla innych organów.”;
2) w art. 4:
a) pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) przedsiębiorców wytwarzających energię elektryczną lub ciepło, lub prowadzących hurtowy lub detaliczny
handel energią elektryczną, paliwami gazowymi lub ciepłem, lub wykonujących działalność w zakresie przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub gazu ziemnego lub przesyłania i dystrybucji ciepła;”,
b) pkt 10 otrzymuje brzmienie:
„10) usług w zakresie edukacji świadczonych przez podmioty publiczne;”;
3) w art. 5:
a) w ust. 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Zadania Inspekcji określone w art. 1 ust. 1 i art. 3 ust. 1, z wyłączeniem art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4, wykonują:”,
b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Zadania Inspekcji określone w art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4 wykonują właściwi miejscowo wojewódzcy
inspektorzy.”;
4) w art. 10 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do zadań Inspekcji, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4.”;
5) w art. 11 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Rzeczoznawcy, o których mowa w ust. 2, są powołani do wydawania opinii o jakości produktów lub usług
na zlecenie konsumenta, przedsiębiorcy, stałego sądu polubownego, wojewódzkiego inspektora, powiatowego (miejskiego) rzecznika konsumentów albo organizacji społecznej, do której zadań statutowych należy ochrona konsumentów.”;
6) rozdziały 8 i 9 otrzymują brzmienie:
„Rozdział 8
Pozasądowe rozwiązywanie sporów konsumenckich
Art. 36. 1. Jeżeli przemawia za tym charakter sprawy, wojewódzki inspektor podejmuje działania mające na celu
pozasądowe rozwiązanie sporu cywilnoprawnego między konsumentem a przedsiębiorcą przez:
1) umożliwienie zbliżenia stanowisk stron w celu rozwiązania sporu przez jego strony lub
2) przedstawienie stronom propozycji rozwiązania sporu.
2. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 września 2016 r.
o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. poz. 1823).
3. Inspekcja jest podmiotem uprawnionym do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich w rozumieniu ustawy, o której mowa w ust. 2.
4. Postępowanie w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich wszczyna się na wniosek konsumenta lub przedsiębiorcy, złożony do wojewódzkiego inspektora właściwego ze względu na miejsce wykonywania
działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę.
5. Wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich zawiera
co najmniej elementy określone w art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu
sporów konsumenckich, z tym że wnioskodawca może wnosić o umożliwienie zbliżenia stanowisk stron w celu rozwiązania sporu przez jego strony lub przedstawienie stronom propozycji rozwiązania sporu.
6. Do wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich dołącza się:
1) opis okoliczności sprawy;
2) informacje na temat dotychczasowego przebiegu sporu;
3) kopie posiadanych przez wnioskodawcę dokumentów potwierdzających informacje zawarte we wniosku.
7. Inspekcja odmawia rozpatrzenia sporu w przypadku, gdy jego przedmiot wykracza poza kategorie sporów
objęte właściwością Inspekcji.
8. Inspekcja może odmówić rozpatrzenia sporu w przypadku, gdy:
1) wnioskodawca nie podjął przed złożeniem wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich próby kontaktu z drugą stroną i bezpośredniego rozwiązania sporu;
2) spór jest błahy lub wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich spowoduje uciążliwości dla drugiej strony;
3) sprawa o to samo roszczenie między tymi samymi stronami jest w toku albo została już rozpatrzona przez
Inspekcję, stały sąd polubowny, inny właściwy podmiot albo sąd;
4) wartość przedmiotu sporu jest wyższa albo niższa od progów finansowych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie ust. 12;
5) wnioskodawca złożył wniosek o wszczęcie postępowania po upływie roku od dnia, w którym podjął próbę kontaktu z drugą stroną i bezpośredniego rozwiązania sporu;
6) rozpatrzenie sporu spowodowałoby poważne zakłócenie działania Inspekcji.
9. Wojewódzki inspektor pisemnie upoważnia pracownika Inspekcji do prowadzenia postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich. Upoważniony pracownik Inspekcji jest osobą prowadzącą postępowanie w rozumieniu ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich.
Upoważnienie udzielane jest na czas określony.
10. Wojewódzki inspektor cofa pracownikowi Inspekcji upoważnienie przed upływem okresu, na jaki zostało
udzielone, w przypadku:
1) rażącego naruszenia prawa przy wykonywaniu funkcji;
2) skazania prawomocnym wyrokiem za popełnione umyślnie przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
3) choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie zadań;
4) złożenia rezygnacji.
11. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, regulamin organizacji i działania Inspekcji w zakresie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, w szczególności:
1) tryb działania wojewódzkich inspektorów realizujących zadania w zakresie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich,
2) szczegółową treść wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich i niezbędne dokumenty, które należy dołączyć do wniosku,
3) sposób wnoszenia wniosków o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich,
4) sposób wymiany informacji między stronami postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów
konsumenckich za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub przesyłką pocztową,
5) treść upoważnienia do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, szczegółowe kwalifikacje pracowników Inspekcji, którym może być udzielone upoważnienie, oraz minimalny czas, na jaki jest udzielane upoważnienie,
6) termin na wyrażenie przez strony zgody na przedstawioną propozycję rozwiązania sporu lub zastosowanie się do
niej
– mając na uwadze konieczność zapewnienia łatwego dostępu do postępowania, sprawnego rozwiązywania sporów
oraz bezstronnego i niezależnego prowadzenia postępowania.
12. Prezes Rady Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, wysokość progów finansowych wartości
przedmiotu sporu, których przekroczenie uprawnia do odmowy rozpatrzenia sporu, uwzględniając określenie ich wysokości na poziomie, który nie utrudnia znacząco konsumentowi dostępu do postępowania.
Rozdział 9
Stałe sądy polubowne
Art. 37. 1. Stałe sądy polubowne przy wojewódzkich inspektorach, zwane dalej „sądami”, tworzone są na podstawie umów o zorganizowanie takich sądów, zawartych przez wojewódzkich inspektorów z organizacjami pozarządowymi reprezentującymi interesy konsumentów lub interesy przedsiębiorców oraz innymi zainteresowanymi jednostkami organizacyjnymi.
2. Umowy, o których mowa w ust. 1, określają w szczególności zasady pokrywania kosztów wynagrodzenia
arbitrów oraz zwrotu kosztów poniesionych w związku z wykonywaniem czynności arbitra.
3. Sądy rozpatrują spory o prawa majątkowe wynikłe z umów zawartych między konsumentami a przedsiębiorcami – zgodnie z przepisami wykonawczymi wydanymi na podstawie ust. 7 i 8.
4. Sąd może odmówić rozpatrzenia sporu w przypadku, gdy:
1) wnioskodawca nie podjął przed złożeniem wniosku o wszczęcie postępowania próby kontaktu z drugą stroną
i bezpośredniego rozwiązania sporu;
2) spór jest błahy lub wniosek o wszczęcie postępowania spowoduje uciążliwości dla drugiej strony;
3) sprawa o to samo roszczenie między tymi samymi stronami jest w toku albo została już rozpatrzona przez
Inspekcję, sąd, inny właściwy podmiot albo sąd powszechny;
4) wartość przedmiotu sporu jest wyższa albo niższa od progów finansowych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie ust. 8;
5) wnioskodawca złożył wniosek o wszczęcie postępowania po upływie roku od dnia, w którym podjął próbę kontaktu z drugą stroną i bezpośredniego rozwiązania sporu;
6) rozpatrzenie sporu spowodowałoby poważne zakłócenie działania sądu.
5. Z postępowania przed sądem sporządza się protokół.
6. W postępowaniu przed sądami w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1822 i 1823).
7. Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów określi,
w drodze rozporządzenia, regulamin organizacji i działania sądów, zawierający w szczególności:
1) wewnętrzną organizację sądów,
2) tryb funkcjonowania sądów, w tym określenie właściwości miejscowej,
3) czynności jurysdykcyjne i administracyjne sądów i ich organów
– mając na uwadze konieczność zapewnienia łatwego dostępu do postępowania, sprawnego rozwiązywania sporów
oraz bezstronnego i niezależnego prowadzenia postępowania.
8. Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów może
określić, w drodze rozporządzenia, wysokość progów finansowych wartości przedmiotu sporu, których przekroczenie
uprawnia sąd do odmowy rozpatrzenia sporu, uwzględniając określenie ich wysokości na poziomie, który nie utrudnia
znacząco konsumentowi dostępu do postępowania.”.

Ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich art. 50

DODAJ