Art. 3. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) agent oferujący ubezpieczenia uzupełniające – przedsiębiorcę wykonującego
działalność agencyjną na podstawie umowy agencyjnej zawartej z zakładem
ubezpieczeń, wpisanego do rejestru agentów, niebędącego instytucją kredytową
w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o nadzorze
uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń,
zakładami reasekuracji i firmami inwestycyjnymi wchodzącymi w skład
konglomeratu finansowego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1252 oraz z 2018 r. poz. 2243)
ani firmą inwestycyjną w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r.
w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm
inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz. Urz.
UE L 176 z 27.06.2013, str. 1, z późn. zm.2)
), który za wynagrodzeniem
wykonuje dystrybucję ubezpieczeń jako działalność uboczną, jeżeli spełnione są
łącznie następujące warunki:
a) podstawową działalnością przedsiębiorcy nie jest działalność w zakresie
dystrybucji ubezpieczeń,
b) przedsiębiorca dystrybuuje wyłącznie ubezpieczenia uzupełniające
dostarczane towary lub świadczone usługi,
c) dystrybucja ubezpieczeń nie odnosi się do umowy ubezpieczenia na życie
lub umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, chyba że taka
umowa jest uzupełnieniem dostarczanych towarów lub świadczonych usług
w ramach podstawowej działalności przedsiębiorcy;
2) agent ubezpieczeniowy – przedsiębiorcę, innego niż agent oferujący
ubezpieczenia uzupełniające, wykonującego działalność agencyjną na podstawie
umowy agencyjnej zawartej z zakładem ubezpieczeń i wpisanego do rejestru
agentów;
3) bliskie powiązania – bliskie powiązania w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej
(Dz. U. z 2019 r. poz. 381 i 730), zwanej dalej „ustawą o działalności
ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej”;
4) broker reasekuracyjny – osobę fizyczną albo osobę prawną, posiadającą wydane
przez organ nadzoru zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej
w zakresie reasekuracji, wpisaną do rejestru brokerów;
5) broker ubezpieczeniowy – osobę fizyczną albo osobę prawną, posiadającą
wydane przez organ nadzoru zezwolenie na wykonywanie działalności
brokerskiej w zakresie ubezpieczeń, wpisaną do rejestru brokerów;
6) duże ryzyka – duże ryzyka w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o działalności
ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej;
7) dystrybutor reasekuracji – zakład reasekuracji, zakład ubezpieczeń lub brokera
reasekuracyjnego;
8) dystrybutor ubezpieczeń – zakład ubezpieczeń, agenta ubezpieczeniowego,
agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające lub brokera ubezpieczeniowego;
9) EIOPA – Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów
Emerytalnych, ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia
Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń
i Pracowniczych Programów Emerytalnych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE
i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE (Dz. Urz. UE L 331 z 15.12.2010,
str. 48, z późn. zm.3)
), zwanego dalej „rozporządzeniem 1094/2010”;
10) klient ‒ w przypadku:
a) umów ubezpieczenia ‒ poszukującego ochrony ubezpieczeniowej,
ubezpieczającego lub ubezpieczonego,
b) umów gwarancji ubezpieczeniowej ‒ zleceniodawcę gwarancji
ubezpieczeniowej;
11) oddział – każdą formę stałej obecności na terytorium państwa członkowskiego
Unii Europejskiej pośrednika ubezpieczeniowego mającego siedzibę lub miejsce
zamieszkania w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w tym
oddział w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa
przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1079, 1214, 1495 i 1655);
12) organ nadzoru – Komisję Nadzoru Finansowego;
13) poszukujący ochrony ubezpieczeniowej – osobę, która wyraziła wobec
dystrybutora ubezpieczeń wolę podjęcia czynności służących zawarciu przez nią
umowy ubezpieczenia;
14) pośrednictwo ubezpieczeniowe ‒ wykonywanie dystrybucji ubezpieczeń lub
dystrybucji reasekuracji przez pośredników ubezpieczeniowych;
15) pośrednik ubezpieczeniowy – agenta ubezpieczeniowego, agenta oferującego
ubezpieczenia uzupełniające, brokera ubezpieczeniowego oraz brokera
reasekuracyjnego, którzy wykonują dystrybucję ubezpieczeń albo dystrybucję
reasekuracji za wynagrodzeniem;
16) przyjmujące państwo członkowskie Unii Europejskiej – inne niż Rzeczpospolita
Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej, na którego terytorium
pośrednik ubezpieczeniowy wpisany do rejestru pośredników
ubezpieczeniowych wykonuje działalność przez oddział lub w inny sposób niż
przez oddział, w ramach swobody świadczenia usług;
17) rejestr agentów ‒ rejestr agentów ubezpieczeniowych i agentów oferujących
ubezpieczenia uzupełniające;
18) rejestr brokerów ‒ rejestr brokerów ubezpieczeniowych i brokerów
reasekuracyjnych;
19) trwały nośnik – trwały nośnik w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 maja
2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2019 r. poz. 134, 730 i 1495);
20) właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej – organ właściwy
w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej
do sprawowania nadzoru nad dystrybucją ubezpieczeń lub organ prowadzący
w tym państwie odpowiedni rejestr pośredników;
21) wskaźnik kosztów dystrybucji ‒ wyrażony procentowo z dokładnością do dwóch
miejsc po przecinku iloraz przyjętych przy tworzeniu produktu kosztów
akwizycji, o których mowa w przepisach o rachunkowości zakładów
ubezpieczeń, dla danej umowy ubezpieczenia oraz sumy należnych składek
ubezpieczeniowych z tytułu danej umowy ubezpieczenia w rekomendowanym
minimalnym okresie trwania umowy;
22) wynagrodzenie – prowizję, honorarium, opłatę lub inną płatność, w tym korzyść
ekonomiczną jakiegokolwiek rodzaju lub inną korzyść lub zachętę finansową lub
niefinansową, oferowane lub przekazywane w związku z działalnością
w zakresie dystrybucji ubezpieczeń;
23) zasady dobra ogólnego – podstawowe normy prawne dotyczące wykonywania
dystrybucji ubezpieczeń lub dystrybucji reasekuracji na terytorium danego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, przeznaczone dla podmiotów
mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej, zainteresowanych wykonywaniem dystrybucji ubezpieczeń
lub dystrybucji reasekuracji przez oddział lub w inny sposób niż przez oddział,
w ramach swobody świadczenia usług, na terytorium tego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o państwach członkowskich Unii Europejskiej,
należy przez to rozumieć także państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Ustawa o dystrybucji ubezpieczeń art. 3

DODAJ