Art. 30. 1. Za obywatela polskiego uznaje się:
1) cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej co najmniej od 3 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia
na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego
pobytu, który posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło
dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego;
2) cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia
na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego
pobytu, który:
a) pozostaje co najmniej od 3 lat w związku małżeńskim zawartym z
obywatelem polskim lub
b) nie posiada żadnego obywatelstwa;
3) cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, które
uzyskał w związku z posiadaniem statusu uchodźcy nadanego w Rzeczypospolitej Polskiej;
4) małoletniego cudzoziemca przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, którego jedno z
rodziców jest obywatelem polskim, a drugie z rodziców, nieposiadające
obywatelstwa polskiego, wyraziło zgodę na to uznanie;
5) małoletniego cudzoziemca przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, którego co
najmniej jednemu z rodziców zostało przywrócone obywatelstwo polskie, a
drugie z rodziców, nieposiadające obywatelstwa polskiego, wyraziło zgodę na to
uznanie;
6) cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie i legalnie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 10 lat, który spełnia łącznie następujące
warunki:
a) posiada zezwolenie na pobyt stały, zezwolenie na pobyt rezydenta
długoterminowego Unii Europejskiej lub prawo stałego pobytu,
b) posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu
oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego;
7) cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej co najmniej od roku na podstawie zezwolenia na pobyt stały, które
uzyskał w związku z polskim pochodzeniem lub posiadaną Kartą Polaka.
2. Cudzoziemiec ubiegający się o uznanie za obywatela polskiego, z
wyłączeniem cudzoziemca, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 i 5, jest obowiązany
posiadać znajomość języka polskiego potwierdzoną urzędowym poświadczeniem,
o którym mowa w art. 11a ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz.
U. z 2019 r. poz. 1480), na poziomie biegłości językowej co najmniej B1,
świadectwem ukończenia szkoły w Rzeczypospolitej Polskiej lub świadectwem
ukończenia szkoły za granicą z wykładowym językiem polskim.
3. Do ustalenia, czy cudzoziemiec przebywa nieprzerwanie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, stosuje się przepis art. 195 ust. 4 ustawy z dnia 12 grudnia
2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r. poz. 35).

Ustawa o obywatelstwie polskim art. 30

DODAJ