Art. 227. 1. Utrzymywanie publicznych śródlądowych wód powierzchniowych
oraz morskich wód wewnętrznych polega także na zachowaniu stanu dna lub brzegów
oraz na remoncie lub konserwacji istniejących budowli regulacyjnych.
2. Utrzymywanie wód, o których mowa w ust. 1, ma na celu zapewnienie:
1) ochrony przed powodzią lub usuwania skutków powodzi,
2) spływu lodu oraz przeciwdziałania powstawaniu niekorzystnych zjawisk
lodowych,
3) warunków umożliwiających korzystanie z wód, w tym utrzymywania
zwierciadła wody na poziomie umożliwiającym funkcjonowanie urządzeń
wodnych, obiektów mostowych, rurociągów, linii energetycznych, linii
telekomunikacyjnych oraz innych urządzeń,
4) warunków eksploatacyjnych śródlądowych dróg wodnych określonych
w przepisach wydanych na podstawie art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 21 grudnia
2000 r. o żegludze śródlądowej,
5) działania urządzeń wodnych, w szczególności ich odpowiedniego stanu
technicznego i funkcjonalnego
– i nie powinno uniemożliwić osiągnięcia celów środowiskowych określonych
w art. 56, art. 57, art. 59 oraz w art. 61, przy uwzględnieniu dopuszczalności
nieosiągnięcia celów środowiskowych, o której mowa w art. 66.
3. Utrzymywanie wód, o których mowa w ust. 1, jest realizowane przez:
1) wykaszanie roślin z dna oraz brzegów śródlądowych wód powierzchniowych;
2) usuwanie roślin pływających i korzeniących się w dnie śródlądowych wód
powierzchniowych;
3) usuwanie drzew i krzewów porastających dno oraz brzegi śródlądowych wód
powierzchniowych;
4) usuwanie ze śródlądowych wód powierzchniowych przeszkód naturalnych oraz
wynikających z działalności człowieka;
5) zasypywanie wyrw w brzegach i dnie śródlądowych wód powierzchniowych
oraz ich zabudowę biologiczną;
6) udrażnianie śródlądowych wód powierzchniowych przez usuwanie zatorów
utrudniających swobodny przepływ wód oraz usuwanie namułów i rumoszu;
7) remont lub konserwację stanowiących własność właściciela wód:
a) ubezpieczeń w obrębie urządzeń wodnych,
b) budowli regulacyjnych;
8) rozbiórkę lub modyfikację tam bobrowych oraz zasypywanie nor bobrów lub nor
innych zwierząt w brzegach śródlądowych wód powierzchniowych.
4. Zakłady, które przez wprowadzanie ścieków do wód albo w inny sposób
przyczyniają się do wzrostu kosztów utrzymania tych wód, ponoszą taką część
kosztów, w jakiej nastąpił ten wzrost.
5. Podziału kosztów, na wniosek właściciela wód, dokonuje, w drodze decyzji,
minister właściwy do spraw gospodarki wodnej. Wniosek zawiera uzasadnienie
wzrostu kosztów.
6. We wniosku, o którym mowa w ust. 5, właściciel wód wskazuje zakłady
przyczyniające się do wzrostu kosztów oraz określa zakres odnoszonych korzyści
i proponowaną wielkość udziału w kosztach.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, w drodze decyzji, stwierdza
wygaśnięcie decyzji, o której mowa w ust. 5, jeżeli stwierdzi trwałe ustanie przyczyny
wzrostu kosztów utrzymania wód.

Prawo wodne art. 227

DODAJ