Art. 21. 1. Osoba, której zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń
psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu
innych osób, bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych,
może być poddana badaniu psychiatrycznemu również bez jej zgody, a osoba
małoletnia lub ubezwłasnowolniona całkowicie – także bez zgody jej przedstawiciela
ustawowego. W tym przypadku art. 18 ma zastosowanie.
2. Konieczność przeprowadzenia badania, o którym mowa w ust. 1, stwierdza
lekarz psychiatra, a w razie niemożności uzyskania pomocy lekarza psychiatry – inny lekarz. Przed przystąpieniem do badania uprzedza się osobę badaną lub jej przedstawiciela ustawowego o przyczynach przeprowadzenia badania bez jej zgody.
3. W razie potrzeby lekarz przeprowadzający badanie zarządza bezzwłocznie
przewiezienie badanego do szpitala. Przewiezienie takiej osoby z zastosowaniem
przymusu bezpośredniego następuje w obecności lekarza, pielęgniarki lub zespołu
ratownictwa medycznego.
4. Lekarz, który przeprowadził badanie psychiatryczne określone w ust. 1,
odnotowuje tę czynność w dokumentacji medycznej, wskazując na okoliczności
uzasadniające podjęcie postępowania przymusowego. Przy ocenie zasadności poddania osoby badaniu bez jej zgody stosuje się odpowiednio art. 18 ust. 10.

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego art. 21

DODAJ