Art. 17. 1. Prawo do korzystania ze zwolnienia, od podatku dochodowego, na
zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób
prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych, wygasa z upływem okresu, na jaki została wydana decyzja o wsparciu, w przypadku uchylenia albo stwierdzenia nieważności decyzji o wsparciu.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki uchyla decyzję o wsparciu, jeżeli przedsiębiorca:
1) zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej określonej w decyzji
o wsparciu na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu lub
2) rażąco uchybił warunkom określonym w decyzji o wsparciu, lub
3) nie usunął uchybień w realizacji warunków, o których mowa w pkt 2,
stwierdzonych w toku kontroli, o której mowa w art. 22, w terminie do ich
usunięcia wyznaczonym w wezwaniu ministra właściwego do spraw
gospodarki.
2a. Minister właściwy do spraw gospodarki uchyla albo zmienia decyzję o
wsparciu, jeżeli jest to konieczne ze względu na decyzję Komisji Europejskiej, o
której mowa w art. 15 ust. 2.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki uchyla decyzję o wsparciu również
na wniosek złożony przez przedsiębiorcę.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki, na wniosek przedsiębiorcy, może
zmienić decyzję o wsparciu, z wyłączeniem przypadku, gdy zmiana ta
skutkowałaby zwiększeniem maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza wygaśnięcie decyzji
o wsparciu na wniosek przedsiębiorcy, który nie skorzystał z pomocy publicznej,
albo przedsiębiorcy, który skorzystał z pomocy publicznej i spełnił wszystkie
warunki określone w decyzji o wsparciu oraz warunki udzielania pomocy
publicznej, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 3.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 5, przedsiębiorca dołącza oświadczenie
o niekorzystaniu z pomocy publicznej, na podstawie decyzji o wsparciu, której
dotyczy wniosek, albo oświadczenie o zrealizowaniu warunków udzielania
pomocy publicznej, o których mowa w ust. 5.
7. Oświadczenia, o których mowa w ust. 6, składa się pod rygorem
odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści:
„Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia
wynikającej z art. 233 § 6 Kodeksu karnego oświadczam, że dane zawarte we wniosku są zgodne z prawdą”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Ustawa o wspieraniu nowych inwestycji art. 17

DODAJ