Art. 17. 1. Rada gminy może wprowadzić opłatę miejscową. Opłatę
miejscową pobiera się od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę
w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych:
1) w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne,
walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach,
2) w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status
obszaru ochrony uzdrowiskowej na zasadach określonych w ustawie z dnia
28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1056)
– za każdą rozpoczętą dobę pobytu.
1a. Rada gminy może wprowadzić opłatę uzdrowiskową. Opłatę
uzdrowiskową pobiera się od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status
uzdrowiska na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych – za każdą rozpoczętą dobę pobytu.
2. Opłaty miejscowej oraz opłaty uzdrowiskowej nie pobiera się:
1) pod warunkiem wzajemności – od członków personelu przedstawicielstw
dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych
z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli
nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
2) od osób przebywających w szpitalach;
3) od osób niewidomych i ich przewodników;
4) od podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów
letniskowych położonych w miejscowości, w której pobiera się opłatę
miejscową albo uzdrowiskową;
5) od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej.
2a. Od osób, od których pobierana jest opłata uzdrowiskowa, nie pobiera się
opłaty miejscowej.
3. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa minimalne warunki,
jakie powinna spełniać miejscowość, w której można pobierać opłatę miejscową,
uwzględniając zróżnicowanie warunków regionalnych i lokalnych.
4. Rada Ministrów w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, określa warunki:
1) klimatyczne;
2) krajobrazowe;
3) umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych lub
szkoleniowych.
5. Rada gminy ustala miejscowości odpowiadające warunkom określonym
w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 i 4, w których pobiera się opłatę miejscową.

Art. 17a. 1. Rada gminy może wprowadzić opłatę reklamową od
umieszczonych tablic reklamowych lub urządzeń reklamowych.
2. Opłata reklamowa może być pobierana jedynie na obszarach, dla których
obowiązują zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic
reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń.
3. Opłatę reklamową pobiera się od:
1) właścicieli nieruchomości lub obiektów budowlanych, z wyłączeniem
nieruchomości gruntowych oddanych w użytkowanie wieczyste,
2) użytkowników wieczystych nieruchomości gruntowych,
3) posiadaczy samoistnych nieruchomości lub obiektów budowlanych,
4) posiadaczy nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich
części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu
terytorialnego, jeżeli posiadanie:
a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Krajowym Ośrodkiem
Wsparcia Rolnictwa lub z innego tytułu prawnego,
b) jest bez tytułu prawnego
– jeżeli na tych nieruchomościach lub obiektach budowlanych znajdują się tablice
reklamowe lub urządzenia reklamowe, niezależnie od tego czy na tablicy
reklamowej lub urządzeniu reklamowym eksponowana jest reklama.
4. Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany, na których zlokalizowana jest
tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe, jest przedmiotem współwłasności
lub pozostaje w posiadaniu dwóch lub więcej osób obowiązek w zakresie
wniesienia opłaty reklamowej ciąży solidarnie odpowiednio na wszystkich
współwłaścicielach lub współposiadaczach.
5. Opłaty reklamowej nie pobiera się jeżeli tablice reklamowe lub urządzenia
reklamowe, o których mowa w ust. 2:
1) nie są widoczne z przestrzeni dostępnych publicznie;
2) stanowią szyld, o ile jest on zgodny z zasadami i warunkami sytuowania
obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych
oraz ogrodzeń;
3) są realizacją obowiązku nałożonego przepisami prawa;
4) służą wyłącznie do upowszechniania informacji:
a) trwale upamiętniającej osoby, instytucje lub wydarzenia,
b) o charakterze religijnym, związanym z działalnością kościołów lub
innych związków wyznaniowych, jeżeli tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe sytuowane są w granicach terenów użytkowanych jako miejsca kultu i działalności religijnej oraz cmentarzy.
6. Kwotę zapłaconego podatku od nieruchomości od tablicy reklamowej lub
urządzenia reklamowego, zalicza się na poczet opłaty reklamowej należnej od tej
tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego.

Art. 17b. 1. Opłata reklamowa składa się z części stałej i części zmiennej.
2. Część stała ma zryczałtowaną wysokość niezależną od pola powierzchni
tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służącego ekspozycji reklamy.
3. Część zmienna zależy od wielkości pola powierzchni tablicy lub urządzenia
reklamowego służących ekspozycji reklamy.
4. Jeśli kształt urządzenia reklamowego uniemożliwia wyznaczenie pola
powierzchni służącej ekspozycji reklamy, o którym mowa w ust. 3, wysokość
opłaty zależy od pola powierzchni bocznej prostopadłościanu opisanego na
urządzeniu reklamowym.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych art. 17

DODAJ