Art. 17. 1. Karze pieniężnej podlega ten, kto:
1) nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 3 ust. 1–3 i 5, art. 4 ust. 1, 2, 4
i 6, art. 5 ust. 1 i art. 6 lit. a oraz c–e rozporządzenia (UE) 2017/1369, lub
obowiązków, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 2;
2) uniemożliwia lub utrudnia organowi kontrolującemu przeprowadzenie kontroli,
o której mowa w art. 12;
3) nie wykonał decyzji, o której mowa w art. 14 ust. 2, w terminie określonym
przez organ kontrolujący.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, kara pieniężna wynosi od
jednokrotnego do dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski” na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, kara pieniężna wynosi od
dwukrotnego do dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa
w ust. 2.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, wymierza, w drodze decyzji, organ
kontrolujący.
5. Wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, ustala się, uwzględniając
w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia obowiązków.
6. Termin zapłaty kary pieniężnej wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja
o wymierzeniu kary pieniężnej stała się ostateczna.
7. Należności pieniężne z tytułu kar pieniężnych stanowią dochód budżetu
państwa.
8. Egzekucja kary pieniężnej następuje w trybie przepisów o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji należności pieniężnych.
9. W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się
odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.).

Ustawa o etykietowaniu energetycznym produktów związanych z energią art. 17

DODAJ