Art. 174. 1. Kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53,
z uwzględnieniem ust. 2–12.
2. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem
wejścia w życie ustawy:
1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;
2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;
3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1–3 i 6–12, w wymiarze nie
większym niż określony w art. 5 ust. 2.
2a. Przy ustalaniu kapitału początkowego do okresów, o których mowa w art. 7
pkt 5 stosuje się art. 53 ust. 1 pkt 2.
3. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych
w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych
ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.
3a. Przepis art. 17 ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli nie można ustalić
podstawy wymiaru kapitału początkowego w myśl art. 15 ust. 1 dla ubezpieczonego
urodzonego przed dniem 31 grudnia 1968 r. z powodu nauki w szkole wyższej,
o której mowa w art. 7 pkt 9.
3b. Jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału
początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał
w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez
część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru
składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego
wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania
w ubezpieczeniu.
4. Do obliczenia kapitału początkowego dla osoby mającej ustalone prawo do
renty z tytułu niezdolności do pracy przyjmuje się, na jej wniosek, wskaźnik
wysokości podstawy wymiaru renty przyjęty w decyzji ustalającej prawo do renty po
raz pierwszy lub ponownie ustalającej jej wysokość. W przypadku gdy renta została
przyznana przed dniem 15 listopada 1991 r., do ustalenia kapitału początkowego
przyjmuje się wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony w wyniku
rewaloryzacji, chyba że po tej dacie ponownie była ustalana jego wysokość.
5. Jeżeli z powodu niemożności ustalenia podstawy wymiaru renty jej wysokość
została ustalona w kwocie najniższej renty, do ustalenia podstawy wymiaru kapitału
początkowego przyjmuje się najniższe wynagrodzenie pracowników obowiązujące
w okresie przyjętym do obliczenia podstawy wymiaru renty.
6. Przepisy ust. 5 stosuje się odpowiednio do ustalenia kapitału początkowego
osób uznanych za repatriantów.
7. Do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą
100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym
1998 r.
8. Przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24%
tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego
oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 r.
Współczynnik ten oblicza się według następującego wzoru:
p = √wiek ubezpieczonego − 18 / wiek emerytalny − 18 × staż ubezpieczeniowy / wymagany staż
gdzie:
„p” – oznacza współczynnik;
wiek ubezpieczonego – oznacza wiek w dniu 31 grudnia 1998 r.;
wiek emerytalny – oznacza 60 – dla kobiet i 65 – dla mężczyzn;
staż ubezpieczeniowy – oznacza udowodniony okres składkowy
i nieskładkowy;
wymagany staż – oznacza 20 – dla kobiet i 25 – dla mężczyzn;
z zastrzeżeniem ust. 12.
9. Staż ubezpieczonego, o którym mowa w ust. 8, określa się w pełnych latach,
z tym że jeżeli ubezpieczony ma więcej niż 6 miesięcy tego stażu ponad pełne lata,
staż ten zaokrągla się w górę.
9a. Staż ubezpieczeniowy i wymagany staż, o których mowa w ust. 8, określa się
w dniach, jeżeli jest to dla ubezpieczonego korzystniejsze.
10. Wiek ubezpieczonego, o którym mowa w ust. 8, określa się w pełnych latach,
z tym że jeżeli w dniu 31 grudnia 1998 r. ubezpieczony ma więcej niż 6 miesięcy
ponad wiek ustalony, to przyjmuje się pełne lata po zaokrągleniu w górę.
11. W przypadku gdy w momencie objęcia ubezpieczeniem po raz pierwszy,
ubezpieczony nie ukończył 18 roku życia, we wzorze, o którym mowa w ust. 8, liczbę
18 zastępuje się faktycznym wiekiem, w którym powstał obowiązek ubezpieczenia.
12. Współczynnik, o którym mowa w ust. 8:
1) zaokrągla się do setnych części procenta;
2) nie może być wyższy od 100%.
13. Wartość współczynnika, obliczonego na podstawie ust. 8, w zależności od
płci, wieku ubezpieczonego oraz stażu ubezpieczeniowego w dniu 31 grudnia 1998 r.,
przedstawiona jest w tabeli, stanowiącej załącznik do ustawy.

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych art. 174