Art. 13. 1. Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat
za:
1) postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych:
a) w strefie płatnego parkowania,
b) w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania;
2) (uchylony)
3) przejazdy po drogach krajowych pojazdów samochodowych, w rozumieniu art. 2
pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, za które
uważa się także zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego oraz
przyczepy lub naczepy o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony,
w tym autobusów niezależnie od ich dopuszczalnej masy całkowitej.
2. Korzystający z dróg publicznych mogą być obowiązani do ponoszenia opłat
za:
1) przejazdy przez obiekty mostowe i tunele zlokalizowane w ciągach dróg
publicznych;
2) przeprawy promowe na drogach publicznych.
3. Od opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2, są zwolnione:
1) pojazdy:
a) Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Służby Więziennej, Krajowej
Administracji Skarbowej wykorzystywane przez Służbę Celno-Skarbową,
służb ratowniczych,
b) zarządów dróg,
c) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także sił zbrojnych państw
obcych, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest
stroną, tak stanowi,
d) wykorzystywane w ratownictwie lub w przypadku klęski żywiołowej,
e) pojazdy elektryczne, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11
stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych;
2) autobusy szkolne przewożące dzieci do szkoły.
3a. Od opłat, o których mowa w ust. 1 pkt 3, są zwolnione pojazdy:
1) Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także sił zbrojnych państw obcych,
jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak
stanowi;
2) służb ratowniczych, służb ratownictwa górniczego, Morskiej Służby
Poszukiwania i Ratownictwa, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa,
Służby Więziennej, Inspekcji Transportu Drogowego, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywane przez Służbę Celno-Skarbową, Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego oraz Centralnego Biura
Antykorupcyjnego;
3) zarządcy dróg krajowych wykorzystywane do utrzymania tych dróg.
4. Od opłat, o których mowa w ust. 2 pkt 2, zwolnione są:
1) ciągniki rolnicze i inne maszyny rolnicze;
2) pojazdy zaopatrzone w kartę parkingową.
5. Korzystający z drogi publicznej jest zwolniony z opłat, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 i ust. 2, w przypadku wykonywania przez niego przejazdu w ramach
pomocy humanitarnej lub medycznej.
6. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 5, następuje w drodze decyzji
administracyjnej, wydanej przez ministra właściwego do spraw transportu, na wniosek
podmiotu występującego o takie zwolnienie.

Art. 13a. Zadania w zakresie budowy i eksploatacji autostrad i dróg
ekspresowych mogą być realizowane:
1) na zasadach ogólnych określonych w ustawie;
2) na zasadach określonych w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym;
3) na zasadach określonych w ustawie z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie
publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1445, 1572 i 2020);
4) na zasadach określonych w ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r. o drogowych
spółkach specjalnego przeznaczenia (Dz. U. z 2019 r. poz. 1348 i 2020);
5) na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 października 2016 r. o umowie
koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1528, 1655 i
2020).

Art. 13b. 1. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a, pobiera się za
postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym
miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.
1a. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, pobiera się za postój
pojazdów samochodowych w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania, w
wyznaczonym miejscu, w określone dni lub codziennie, w określonych godzinach lub
całodobowo.
2. Strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się
znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji
ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub
realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia
dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia
preferencji dla komunikacji zbiorowej.
2a. Śródmiejską strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach zgrupowania
intensywnej zabudowy funkcjonalnego śródmieścia, które stanowi faktyczne centrum
miasta lub dzielnicy w mieście o liczbie ludności powyżej 100 000 mieszkańców,
jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2, a ustanowienie strefy płatnego
parkowania może nie być wystarczające do realizacji lokalnej polityki transportowej
lub polityki ochrony środowiska.
2b. Ustalenie śródmiejskiej strefy płatnego parkowania, w tym ustalenie
wysokości opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, wymaga uprzedniego
przeprowadzenia przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) analizy, która określi:
1) rotację parkujących pojazdów samochodowych w planowanej śródmiejskiej
strefie płatnego parkowania;
2) zakładany poziom rotacji parkujących pojazdów samochodowych w planowanej
śródmiejskiej strefie płatnego parkowania, z uwzględnieniem różnych poziomów
wysokości opłat za postój w tej strefie.
3. Rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta),
zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić
strefę płatnego parkowania lub śródmiejską strefę płatnego parkowania.
4. Rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania lub
śródmiejską strefę płatnego parkowania:
1) ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a lub b, z tym że
opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może
przekraczać:
a) w strefie płatnego parkowania – 0,15% minimalnego wynagrodzenia, w
rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym
wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r. poz. 2177 oraz z 2019 r.
poz. 1564),
b) w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania – 0,45% minimalnego
wynagrodzenia, o którym mowa w lit. a;
2) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę
opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3) określa sposób pobierania opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
4a. Ustalając wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, rada
gminy (rada miasta) bierze pod uwagę wyniki analizy, o której mowa w ust. 2b.
5. Stawki opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, mogą być zróżnicowane
w zależności od miejsca postoju. Przy ustalaniu stawek uwzględnia się progresywne
narastanie opłaty przez pierwsze trzy godziny postoju, przy czym progresja nie może
przekraczać powiększenia stawki opłaty o 20% za kolejne godziny w stosunku do
stawki za poprzednią godzinę postoju. Stawka opłaty za czwartą godzinę i za kolejne
godziny postoju nie może przekraczać stawki opłaty za pierwszą godzinę postoju.
6. Organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą
drogi:
1) wyznacza w strefie płatnego parkowania lub śródmiejskiej strefie płatnego
parkowania miejsca przeznaczone na postój pojazdów, w tym stanowiska
przeznaczone na postój pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową;
1a) wyznacza, w strefie płatnego parkowania lub śródmiejskiej strefie płatnego
parkowania, miejsca przeznaczone na postój pojazdów elektrycznych na czas
ładowania przy punktach ładowania zainstalowanych w ogólnodostępnych
stacjach ładowania, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 stycznia 2018
r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych;
2) może wyznaczać w strefie płatnego parkowania lub śródmiejskiej strefie
płatnego parkowania zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu
korzystania z nich na prawach wyłączności w określonych godzinach lub
całodobowo.
7. Opłaty, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi,
a w przypadku jego braku – zarządca drogi.
8. Zarząd drogi albo zarządca drogi wykonuje obowiązek, o którym mowa w:
1) art. 13 ust. 1 lit. a–c rozporządzenia 2016/679 – pobierając opłatę, o której mowa
w art. 13 ust. 1 pkt 1, w szczególności zamieszczając stosowne informacje
w miejscu, w którym opłata ta jest wnoszona;
2) art. 13 ust. 1 lit. d–f i ust. 2 rozporządzenia 2016/679 – udostępniając informacje
w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, o czym
informuje w sposób określony w pkt 1 osoby, których dane osobowe są
przetwarzane.
9. Zarząd drogi albo zarządca drogi informuje o ograniczeniach, o których mowa
w ust. 8, udostępniając stosowne informacje w miejscu, w którym opłata jest
wnoszona, w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej oraz
w miejscu widocznym w siedzibie.
10. Dane osobowe przetwarzane w związku z poborem opłat, o których mowa
w art. 13 ust. 1 pkt 1, przechowuje się przez okres ustalony zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie art. 6 ust. 2b ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym
zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164).
11. Dane osobowe, o których mowa w ust. 10, podlegają zabezpieczeniom
zapobiegającym nadużyciom lub niezgodnemu z prawem dostępowi lub
przekazywaniu polegającym co najmniej na:
1) dopuszczeniu do przetwarzania danych osobowych wyłącznie osób
posiadających pisemne upoważnienie wydane przez administratora danych;
2) pisemnym zobowiązaniu osób upoważnionych do przetwarzania danych
osobowych do zachowania ich w tajemnicy.

Art. 13ba. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa
w art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2016/679, nie wpływa na obowiązek wniesienia
opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.

Art. 13c. (uchylony).

Art. 13d. 1. Opłata, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, może być pobierana za
przejazd pojazdów przez obiekt mostowy lub tunel, którego długość jest większa niż
400 m.
2. Przez długość obiektu mostowego lub tunelu, o której mowa w ust. 1, należy
rozumieć długość całkowitą obiektu podaną w dokumentach ewidencyjnych obiektu mostowego lub tunelu, prowadzonych zgodnie z przepisami w sprawie numeracji i ewidencji dróg, obiektów mostowych, tuneli i promów.
3. Ustala się następujące kategorie pojazdów w celu określania wysokości
opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1:
1) kategoria 1 – trójkołowe lub czterokołowe pojazdy samochodowe o masie
własnej nieprzekraczającej 550 kg;
2) kategoria 2 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusów, oraz zespoły tych pojazdów;
3) kategoria 3 – autobusy o dwóch osiach, ciągniki samochodowe bez naczep;
4) kategoria 4 – samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 3,5 t, autobusy o trzech i więcej osiach, pojazdy członowe
o całkowitej liczbie osi do pięciu;
5) kategoria 5 – zespoły pojazdów składające się z samochodu ciężarowego
o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t i przyczepy albo
z autobusu i przyczepy oraz pojazdy członowe o całkowitej liczbie osi powyżej
pięciu, a także pojazdy specjalne.
4. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, może
wprowadzić dla obiektów mostowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których
zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad albo dla których
funkcję zarządcy drogi pełni drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, opłatę,
o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa
opłata za przejazd przez obiekt mostowy nie może przekroczyć dla:
1) pojazdu kategorii 1 – 4 zł;
2) pojazdu kategorii 2 – 5 zł;
3) pojazdu kategorii 3 – 6 zł;
4) pojazdu kategorii 4 – 8 zł;
5) pojazdu kategorii 5 – 9 zł.
5. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały,
może wprowadzić dla obiektów mostowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których
zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, opłatę, o której mowa w art. 13
ust. 2 pkt 1, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przejazd przez
obiekt mostowy nie może przekroczyć stawek określonych w ust. 4 pkt 1–5.
6. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, może
wprowadzić dla tuneli zlokalizowanych w ciągach dróg, których zarządcą jest
Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad albo dla których funkcję zarządcy
drogi pełni drogowa spółka specjalnego przeznaczenia, opłatę, o której mowa
w art. 13 ust. 2 pkt 1, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za
przejazd przez tunel nie może przekroczyć dla:
1) pojazdu kategorii 1 – 8 zł;
2) pojazdu kategorii 2 – 10 zł;
3) pojazdu kategorii 3 – 12 zł;
4) pojazdu kategorii 4 – 15 zł;
5) pojazdu kategorii 5 – 18 zł.
7. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały,
może wprowadzić dla tuneli zlokalizowanych w ciągach dróg, których zarządcą jest
jednostka samorządu terytorialnego, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1,
i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przejazd przez tunel nie
może przekroczyć stawek, o których mowa w ust. 6 pkt 1–5.
8. Minister właściwy do spraw transportu wprowadzając opłatę, o której mowa
w art. 13 ust. 2 pkt 1, w drodze rozporządzenia:
1) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowaną oraz zerową stawkę
opłaty dla niektórych użytkowników drogi,
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty,
3) określa sposób pobierania tej opłaty
– uwzględniając w szczególności potrzeby użytkowników w zakresie częstotliwości
korzystania z obiektów mostowych i tuneli, zmniejszenie skutków finansowych
wprowadzenia opłaty dla mieszkańców, dostępność informacji o wysokości opłat oraz
koszt poboru tej opłaty.
9. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego wprowadzając opłatę,
o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, w drodze uchwały:
1) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowaną oraz zerową stawkę
opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty;
3) określa sposób pobierania tej opłaty.
10. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, pobiera zarząd drogi,
a w przypadku jego braku zarządca drogi, z zastrzeżeniem ust. 10a.
10a. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1, może pobierać na warunkach
określonych w umowie, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia
2007 r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia, drogowa spółka
specjalnego przeznaczenia, która pełni funkcję zarządcy drogi krajowej.

Art. 13e. 1. Opłata, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, może być pobierana za
przewóz promem osób, zwierząt, bagażu lub pojazdów.
2. Nie pobiera się opłaty za przewóz osób od kierowcy przewożonego pojazdu.
3. Nie pobiera się opłaty za przewóz zwierzęcia przewożonego jako bagaż
ręczny.
4. Nie pobiera się opłaty za przewóz bagażu od osoby przewożącej bagaż ręczny,
którego masa nie przekracza 20 kg na osobę.
5. Ustala się następujące kategorie pojazdów w celu określania wysokości
opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2:
1) kategoria 1 – trójkołowe lub czterokołowe pojazdy samochodowe o masie
własnej nieprzekraczającej 550 kg, motorowery i motocykle;
2) kategoria 2 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusów, oraz zespoły tych pojazdów,
a także pojazdy zaprzęgowe;
3) kategoria 3 – autobusy o dwóch osiach, ciągniki samochodowe bez naczep;
4) kategoria 4 – samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 3,5 t, autobusy o trzech i więcej osiach, pojazdy członowe
o całkowitej liczbie osi do pięciu;
5) kategoria 5 – zespoły pojazdów składające się z samochodu ciężarowego
o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t i przyczepy albo
z autobusu i przyczepy oraz pojazdy członowe o całkowitej liczbie osi powyżej
pięciu, a także pojazdy specjalne.
6. Minister właściwy do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, może
wprowadzić dla przepraw promowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których
zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, opłatę, o której mowa
w art. 13 ust. 2 pkt 2, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za
przewóz promem nie może przekroczyć dla:
1) jednej osoby – 3 zł;
2) jednego zwierzęcia – 3 zł;
3) jednej sztuki bagażu – 5 zł;
4) pojazdu:
a) kategorii 1 – 8 zł,
b) kategorii 2 – 10 zł,
c) kategorii 3 – 12 zł,
d) kategorii 4 – 15 zł,
e) kategorii 5 – 18 zł.
7. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały,
może wprowadzić dla przepraw promowych zlokalizowanych w ciągach dróg, których
zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, opłatę, o której mowa w art. 13
ust. 2 pkt 2, i ustalić wysokość opłaty, z tym że jednorazowa opłata za przewóz
promem nie może przekroczyć stawek, o których mowa w ust. 6 pkt 1–4.
8. Minister właściwy do spraw transportu wprowadzając opłatę, o której mowa
w art. 13 ust. 2 pkt 2, w drodze rozporządzenia:
1) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowaną oraz zerową stawkę
opłaty dla niektórych użytkowników drogi,
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty,
3) określa sposób pobierania tej opłaty
– uwzględniając w szczególności potrzeby użytkowników w zakresie częstotliwości
korzystania z przepraw promowych, zmniejszenie skutków finansowych
wprowadzenia opłaty dla mieszkańców, dostępność informacji o wysokości opłat oraz
koszt poboru tej opłaty.
9. Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego wprowadzając opłatę,
o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, w drodze uchwały:
1) może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowaną oraz zerową stawkę
opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
2) określa sposób ogłaszania wysokości tej opłaty;
3) określa sposób pobierania tej opłaty.
10. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 2, pobiera zarząd drogi, w której
ciągu jest zlokalizowana przeprawa promowa, a w przypadku jego braku zarządca
drogi.

Art. 13f. 1. Za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1,
pobiera się opłatę dodatkową.
2. Rada gminy (rada miasta) określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa
w ust. 1, oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może
przekroczyć 10% minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy
z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
3. Opłatę dodatkową, o której mowa w ust. 1, pobiera zarząd drogi,
a w przypadku jego braku zarządca drogi.
4. W związku z poborem opłaty dodatkowej zarząd drogi albo zarządca drogi
wykonują obowiązek, o którym mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/679,
przy pierwszej czynności skierowanej do osoby, której dane dotyczą, chyba że posiada
ona te informacje, a ich zakres lub treść nie uległy zmianie.
5. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia
2016/679, nie wpływa na obowiązek wniesienia opłaty dodatkowej.

Art. 13g. (uchylony).

Art. 13h. W przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym
opłaty, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13 ust. 2, oraz opłatę dodatkową,
o której mowa w art. 13f ust. 1, może pobierać partner prywatny.

Art. 13ha. 1. Opłata, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, zwana dalej „opłatą
elektroniczną”, jest pobierana za przejazd po drogach krajowych lub ich odcinkach,
określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 6.
2. Opłatę elektroniczną ustala się jako iloczyn liczby kilometrów przejazdu
i stawki tej opłaty za kilometr dla danej kategorii pojazdu.
3. Ustala się następujące kategorie pojazdów w celu określenia stawki opłaty
elektronicznej:
1) kategoria 1 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej
3,5 tony i poniżej 12 ton;
2) kategoria 2 – pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej co
najmniej 12 ton;
3) kategoria 3 – autobusy.
4. Stawka opłaty elektronicznej za przejazd kilometra drogą krajową, niezależnie
od kategorii pojazdów, o której mowa w ust. 3, nie może być wyższa niż 2 zł oraz nie może przekroczyć stawki tej opłaty obliczonej zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 5.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową metodę
obliczania maksymalnej stawki opłaty elektronicznej za przejazd 1 kilometra drogi
krajowej, uwzględniając koszty budowy drogi krajowej lub jej odcinka, w tym koszty
finansowe, koszty utrzymania, koszty remontów, ochrony oraz zarządzania drogą,
koszty poboru opłaty elektronicznej oraz inne koszty eksploatacji.
6. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia:
1) określi drogi krajowe lub ich odcinki, na których pobiera się opłatę elektroniczną,
2) ustali dla nich wysokość stawek opłaty elektronicznej za przejazd kilometra, dla
danej kategorii pojazdu, w wysokości nie większej niż określona w ust. 4
– mając na uwadze potrzeby utrzymania i ochrony dróg istotnych dla rozwoju sieci
drogowej, koszty poboru opłaty elektronicznej oraz klasę drogi, na której jest
pobierana opłata elektroniczna.
7. Rada Ministrów w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 6, może:
1) zróżnicować stawki opłaty elektronicznej ze względu na liczbę osi, emisję spalin
pojazdu samochodowego, porę dnia, kategorię dnia i porę roku, mając na uwadze
zapewnienie potrzeb ochrony środowiska, płynności ruchu, ochronę dróg
publicznych, optymalizację wykorzystania infrastruktury transportu lądowego,
a także propagowanie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) wprowadzić stawki abonamentowe dla niektórych użytkowników drogi krajowej
w wysokości nie mniejszej niż 87% stawki opłaty elektronicznej, z zachowaniem
zasady przejrzystości i niedyskryminacji.

Art. 13haa. 1. Minister właściwy do spraw transportu realizuje politykę państwa
w zakresie opłaty elektronicznej i opłaty za przejazd autostradą, o której mowa
w art. 37a ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 72, 278 i 1087).
2. W związku z wykonywaniem zadań, o których mowa w ust. 1, minister
właściwy do spraw transportu:
1) określa kierunki rozwoju sieci dróg objętych poborem opłaty elektronicznej oraz
opłaty za przejazd autostradą, o której mowa w art. 37a ust. 1a pkt 1 ustawy
z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym;
2) prowadzi analizy kierunków rozwoju sieci drogowej, stawek opłaty
elektronicznej na poszczególnych drogach lub ich odcinkach, oraz wysokości
stawek opłaty elektronicznej, mając na względzie politykę transportową
państwa;
3) prowadzi działalność analityczną i prognostyczną dotyczącą:
a) zjawisk występujących w obszarze natężenia ruchu drogowego na
podstawie danych z systemu opłat, o których mowa w ust. 1,
w szczególności mających wpływ na przychody z ich tytułu,
b) działania i rozwoju systemów poboru i kontroli prawidłowości uiszczenia opłat
za korzystanie z infrastruktury drogowej stosowanych w Rzeczypospolitej
Polskiej i na świecie, w szczególności w Unii Europejskiej, oraz rozwiązań
w nich wykorzystywanych;
4) realizuje lub koordynuje współpracę z innymi państwami oraz
międzynarodowymi organami, organizacjami i instytucjami w zakresie opłat za
korzystanie z infrastruktury drogowej;
5) zapewnia uczestnictwo swojego przedstawiciela w posiedzeniach komitetów,
o których mowa w art. 9c ust. 1 dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za
użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz. Urz.
UE L 187 z 20.07.1999, str. 42), zwanej dalej „dyrektywą 1999/62/WE”,
i art. 5 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/52/WE z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznych
opłat drogowych we Wspólnocie (Dz. Urz. UE L 166 z 30.04.2004, str. 124,
z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 856);
6) ma prawo wnioskować o uczestnictwo przedstawicieli podmiotu pobierającego
opłaty elektroniczne w posiedzeniach komitetów, o których mowa w pkt 5, jeśli
jest to uzasadnione przedmiotem posiedzenia;
7) przekazuje do Komisji Europejskiej informacje i dane dotyczące elektronicznego
systemu poboru opłaty elektronicznej, zgodnie z art. 7h dyrektywy 1999/62/WE,
oraz sprawozdania, o których mowa w art. 11 ust. 1 tej dyrektywy.
3. Działania, o których mowa w ust. 2 pkt 4–6, są podejmowane w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Art. 13hb. 1. (uchylony)
1a. (uchylony)
1b. (uchylony)
1ba. Opłatę elektroniczną pobiera Szef Krajowej Administracji Skarbowej,
zwany dalej „Szefem KAS”.
1bb. Opłata elektroniczna jest pobierana za pomocą systemu
teleinformatycznego, zwanego dalej „Systemem Poboru Opłaty Elektronicznej KAS”.
1c. (uchylony)
1d. (uchylony)
1e. (uchylony)
1f. (uchylony)
1g. (uchylony)
1h. (uchylony)
1i. (uchylony)
1j. (uchylony)
1k. Świadczenie usług z zakresu projektowania, budowy, rozwoju,
wdrożenia, utrzymania lub wsparcia urządzeń i elementów Systemu Poboru
Opłaty Elektronicznej KAS oraz kontroli prawidłowości uiszczenia tej opłaty
może być realizowane przez podmiot, o którym mowa w art. 4 ustawy z dnia
11 września 2019 r. – Prawo zamówień publicznych, zwany dalej „Podmiotem
Wyznaczonym”.
1l. Podmiot Wyznaczony posiada przygotowanie techniczne oraz doświadczenie
w zakresie projektowania, budowy, rozwoju, wdrażania lub utrzymania technologii
teleinformatycznych.
1m. Usługi, o których mowa w ust. 1k, Podmiot Wyznaczony wykonuje na rzecz
Skarbu Państwa reprezentowanego przez ministra właściwego do spraw finansów
publicznych.
1n. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze
rozporządzenia, wyznaczyć Podmiot Wyznaczony oraz określić zakres realizowanych
przez niego usług, uwzględniając kryteria, o których mowa w ust. 1l, a także mając na
względzie interes Skarbu Państwa oraz zapewnienie możliwości wykorzystania
Systemu Poboru Opłaty Elektronicznej KAS do udostępniania danych osobowych
w sposób określony w art. 51a ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej
Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 505, 568, 695 i 1087).
1o. W przypadku gdy Podmiot Wyznaczony jest nadzorowany albo podlega
ministrowi innemu niż minister właściwy do spraw finansów publicznych,
rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1n, wydaje się w porozumieniu z właściwym
ministrem.
1p. (uchylony)
1r. Minister właściwy do spraw finansów publicznych zawiera z Podmiotem
Wyznaczonym umowę, zwaną dalej „umową o świadczenie usług”, która określa
w szczególności:
1) szczegółowy przedmiot i zakres czynności realizowanych przez Podmiot
Wyznaczony, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 1n;
2) harmonogram przygotowania lub wykonania czynności przez Podmiot
Wyznaczony;
3) termin wykonania czynności;
4) obowiązki Podmiotu Wyznaczonego;
5) wysokość i zasady wypłaty wynagrodzenia na rzecz Podmiotu Wyznaczonego;
6) tryb kontroli wykonania czynności przez Podmiot Wyznaczony;
7) skutki nienależytego wykonania i niewykonania umowy.
1s. Umowę o świadczenie usług finansuje się ze środków Krajowego Funduszu
Drogowego na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 października 1994 r.
o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
1t. Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1r pkt 5, obejmuje uzasadnione
koszty oraz rozsądny zysk Podmiotu Wyznaczonego.
2. Opłata elektroniczna stanowi przychód Krajowego Funduszu Drogowego.
3. (uchylony)

Art. 13hba. 1. W związku z poborem opłaty elektronicznej podmiot pobierający
tę opłatę wykonuje obowiązek, o którym mowa w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia
2016/679, przy pierwszej czynności skierowanej do osoby, której dane dotyczą, chyba
że posiada ona te informacje, a ich zakres lub treść nie uległy zmianie, oraz za
pośrednictwem strony internetowej zawierającej informacje dotyczące poboru opłaty
elektronicznej.
2. Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia
2016/679, nie wpływa na obowiązek wniesienia opłaty elektronicznej.

Art. 13hc. 1. Uiszczenie opłaty elektronicznej następuje w systemie
elektronicznego poboru opłat, zgodnie z art. 13i.
2. Podmioty pobierające opłaty elektroniczne z wykorzystaniem systemów
elektronicznego poboru opłat mogą umożliwić użytkownikom dróg krajowych
uiszczanie tych opłat bez konieczności instalacji urządzenia, o którym mowa
w art. 13i ust. 3.

Art. 13hd. (uchylony).

Art. 13he. Szef KAS może wykorzystywać System Poboru Opłaty
Elektronicznej KAS w celu udostępniania danych osobowych w sposób określony
w art. 51a ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji
Skarbowej.

Art. 13i. 1. Wprowadzane po dniu 1 stycznia 2007 r. systemy elektronicznego
poboru opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3 i ust. 2, oraz opłaty za przejazd
autostradą, o których mowa w ustawie z dnia 27 października 1994 r. o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, powinny wykorzystywać co
najmniej jedną z następujących technologii:
1) lokalizację satelitarną;
2) system łączności ruchomej opartej na standardzie GSM-GPRS, zgodny
z normami państw członkowskich Unii Europejskiej wdrażających normę GSM
TS 03.60/23.060;
3) system radiowy do obsługi transportu i ruchu drogowego pracujący w paśmie
częstotliwości 5,8 GHz.
1a. Uiszczanie opłat za pomocą systemu elektronicznego poboru opłat, o którym
mowa w ust. 1, może następować z wykorzystaniem usługi EETS.
1b. Uiszczanie opłat z wykorzystaniem usługi EETS nie ma wpływu na
wysokość tych opłat.
2. Podmioty pobierające opłaty z wykorzystaniem systemów elektronicznego
poboru opłat, o których mowa w ust. 1, są obowiązane umożliwiać świadczenie usługi
EETS.
3. Podmioty pobierające opłaty z wykorzystaniem systemów elektronicznego
poboru opłat powinny oferować urządzenia na potrzeby pobierania tych opłat do
instalacji w pojazdach samochodowych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
4. (uchylony)
4a. Kierujący pojazdem samochodowym wyposażonym w urządzenie, o którym
mowa w ust. 3 lub w art. 16l ust. 1, jest obowiązany do wprowadzenia do urządzenia
prawidłowych danych o kategorii pojazdu, o której mowa w art. 13ha ust. 3, lub
o liczbie osi pojazdu – w przypadku, o którym mowa w art. 13ha ust. 7 pkt 1.
4b. Właściciel pojazdu samochodowego oraz jego posiadacz są obowiązani do
używania urządzenia, o którym mowa w ust. 3 lub w art. 16l ust. 1, zgodnie z jego
przeznaczeniem.
5. Urządzenia, o których mowa w ust. 3, mogą być również wykorzystywane do
innych celów w transporcie drogowym, pod warunkiem że nie prowadzi to do
dodatkowych obciążeń użytkowników lub stworzenia dyskryminacji między nimi.
Urządzenia mogą być połączone z zainstalowanym w pojeździe samochodowym
tachografem.
6. (uchylony)

Art. 13j. Przepisów art. 13i nie stosuje się do:
1) systemów opłat, których poboru nie dokonuje się środkami elektronicznymi;
2) systemów elektronicznych opłat, które nie wymagają instalowania w pojazdach
samochodowych urządzeń na potrzeby poboru opłat;
3) systemów opłat wprowadzanych na drogach powiatowych i gminnych,
w odniesieniu do których koszty dostosowania do wymagań wymienionych
w art. 13i są niewspółmiernie wysokie do korzyści.

Art. 13k. 1. Za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej, o którym
mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, wymierza się karę pieniężną w wysokości:
1) 500 zł – w przypadku zespołu pojazdów o łącznej dopuszczalnej masie
całkowitej powyżej 3,5 tony złożonego z samochodu osobowego
o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony oraz przyczepy;
2) 1500 zł – w pozostałych przypadkach.
2. Za naruszenie obowiązku, o którym mowa w art. 13i:
1) ust. 4a,
2) ust. 4b, jeśli skutkuje ono uiszczeniem opłaty w niepełnej wysokości
– wymierza się karę pieniężną.
3. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 2, wymierza się w wysokości:
1) 250 zł – w przypadku zespołu pojazdów o łącznej dopuszczalnej masie
całkowitej powyżej 3,5 tony złożonego z samochodu osobowego
o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony oraz przyczepy;
2) 750 zł – w pozostałych przypadkach.
4. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 oraz ust. 2 pkt 2, wymierza się
właścicielowi pojazdu samochodowego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, a jeśli
pojazdem jest zespół pojazdów to właścicielowi pojazdu złączonego z przyczepą lub
naczepą. Jeżeli właściciel nie jest posiadaczem pojazdu to kary nakłada się na podmiot,
na rzecz którego przeniesiono posiadanie tego pojazdu.
5. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 2 pkt 1, wymierza się kierującemu
pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3.
6. Na podmiot, o którym mowa w:
1) ust. 4, nie może zostać nałożona więcej niż jedna kara pieniężna za poszczególne
naruszenia, o których mowa w ust. 1 lub ust. 2 pkt 2, dotyczące danego pojazdu
samochodowego,
2) ust. 5, nie może zostać nałożona więcej niż jedna kara pieniężna za naruszenie,
o którym mowa w ust. 2 pkt 1
– stwierdzone w trakcie jednej doby.
7. Za dobę, w rozumieniu ust. 6, uznaje się okres od godziny 000 do godziny 2400
w danym dniu.
8. Kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, nie nakłada się jeśli naruszenie
obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 3, jest wynikiem naruszenia przez kierującego pojazdem samochodowym obowiązku, o którym mowa w art. 13i ust. 4a.
9. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 i 2, nakłada się w drodze decyzji
administracyjnej.

Art. 13l. 1. Do kontroli prawidłowości uiszczenia opłaty elektronicznej, w tym
kontroli używanego w pojeździe urządzenia, o którym mowa w art. 13i ust. 3, jeżeli
jest ono wymagane, oraz urządzenia, o którym mowa w art. 16l ust. 1, a także
nałożenia i pobierania kar pieniężnych, o których mowa w art. 13k, jest uprawniony
Główny Inspektor Transportu Drogowego.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb, sposób i zakres kontroli, o której mowa w ust. 1, uwzględniając
technologię wykorzystaną w systemie elektronicznego poboru opłat elektronicznych.

Art. 13m. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 13k ust. 1 i 2, są
przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy Głównego Inspektora Transportu
Drogowego w terminie 21 dni od dnia, w którym decyzja w sprawie nałożenia kary
stała się ostateczna. Koszty związane z uiszczeniem kary pokrywa obowiązany
podmiot.
2. W przypadku gdy zostanie stwierdzona okoliczność uzasadniająca nałożenie
kary pieniężnej, o której mowa w art. 13k ust. 1 lub 2, na zagraniczny podmiot mający
siedzibę albo miejsce zamieszkania w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie
jest związana umową lub porozumieniem o współpracy we wzajemnym dochodzeniu
należności bądź możliwość egzekucji należności nie wynika wprost z przepisów
międzynarodowych oraz przepisów tego państwa, osoba przeprowadzająca kontrolę
pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej przewidywanej karze pieniężnej.
3. Kaucję pobiera się w formie:
1) gotówkowej, za pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania,
2) bezgotówkowej, za pomocą karty płatniczej, przy czym koszty związane
z autoryzacją transakcji i przekazem środków ponosi obowiązany podmiot, lub
3) przelewu na wyodrębniony rachunek bankowy organu prowadzącego
postępowanie administracyjne w sprawie o nałożenie kary pieniężnej, o której
mowa w art. 13k ust. 1 lub 2, przy czym koszty przelewu ponosi obowiązany
podmiot.
4. Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym,
o którym mowa w ust. 3 pkt 3.
5. Organ prowadzący postępowanie administracyjne w sprawie o nałożenie kary
pieniężnej, o której mowa w art. 13k ust. 1 lub 2, przekazuje kaucję:
1) na rachunek bankowy, o którym mowa w ust. 1 – w terminie 7 dni od dnia,
w którym decyzja o nałożeniu kary stała się ostateczna;
2) na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił – w terminie 7 dni od dnia
doręczenia decyzji o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności decyzji o nałożeniu
kary pieniężnej.
6. W przypadku gdy wysokość nałożonej kary pieniężnej, o której mowa
w art. 13k ust. 1 lub 2, jest mniejsza od wysokości pobranej kaucji, do powstałej
różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 5 pkt 2.
7. Jeśli w sytuacji, o której mowa w ust. 2, nie pobrano kaucji, osoba
przeprowadzająca kontrolę kieruje lub usuwa pojazd, na koszt podmiotu
obowiązanego, na najbliższy parking strzeżony, o którym mowa w art. 130a ust. 5c
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
8. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się
odpowiednio przepisy art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym.
9. Zwrot pojazdu z parkingu następuje po przekazaniu kaucji przez podmiot,
o którym mowa w ust. 2, na zasadach określonych w ust. 3.
10. Jeżeli kara pieniężna, o której mowa w art. 13k ust. 1 lub 2, nie zostanie
uiszczona lub pojazd nie zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia,
w którym decyzja w sprawie nałożenia kary stała się ostateczna, stosuje się
odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438, z późn.
zm.) dotyczące egzekucji należności pieniężnych z ruchomości.

Art. 13n. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kar pieniężnych,
o których mowa w art. 13k ust. 1–2d, jeżeli od dnia popełnienia naruszenia upłynęło
6 miesięcy.

Art. 13na. 1. W przypadku stwierdzenia w trakcie kontroli niedopełnienia
obowiązku, o którym mowa w art. 13i ust. 4aa albo w art. 13ic ust. 1
– kierujący pojazdem samochodowym podlega karze grzywny w wysokości
1500 zł.
2. Prawo do nakładania i pobierania kary grzywny w drodze mandatu karnego za
czyn, o którym mowa w ust. 1, przysługuje inspektorom Inspekcji Transportu
Drogowego i funkcjonariuszom Służby Celno-Skarbowej.
3. Orzekanie w sprawie nałożenia kary grzywny, o której mowa w ust. 1,
następuje w trybie określonym w ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2020 r. poz. 729 i 956).

Art. 13o. 1. W pasie drogowym dróg, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1,
w związku z realizacją zadań, o których mowa w art. 13hb ust. 1ba i art. 13l ust. 1,
a także art. 37a ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, Szef KAS może instalować
stacjonarne i przenośne urządzenia służące do kontroli prawidłowości uiszczenia
opłaty elektronicznej oraz poboru opłaty za przejazd autostradą, wraz z fundamentami,
konstrukcjami wsporczymi oraz przynależnymi elementami wyposażenia. Czynności
tych należy dokonać w porozumieniu z Głównym Inspektorem Transportu
Drogowego.
2. Instalacja urządzeń, o których mowa w ust. 1, odbywa się w sposób
niepowodujący zagrożeń dla bezpieczeństwa użytkowników drogi, po uzgodnieniu
z zarządcą drogi warunków, jakie należy spełnić w tym zakresie. Uzgodnienie
następuje w terminie nie dłuższym niż 30 dni, licząc od dnia przekazania przez Szefa
KAS propozycji lokalizacji tych urządzeń.
3. Przepisów art. 40 ust. 1 i 3 nie stosuje się do zajęcia pasa drogowego przez
Szefa KAS na cele związane z realizacją zadań, o których mowa w art. 13hb ust. 1ba
i art. 13l ust. 1, a także art. 37a ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r.
o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
4. Zarząd drogi użycza Szefowi KAS grunty w pasie drogowym na cele związane
z instalacją urządzeń, o których mowa w ust. 1. Przepisów art. 43 ust. 2 pkt 3
i art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2020 r. poz. 65, 284, 471 i 782) nie stosuje się.
5. Do Szefa KAS należy utrzymanie, serwis, przenoszenie, usuwanie i wymiana
urządzeń, o których mowa w ust. 1.
6. Szef KAS może zlecać w swoim imieniu innym podmiotom wykonywanie
zadań, o których mowa w ust. 1 i 5.
7. Zadania, o których mowa w ust. 1 i 5, są finansowane z Krajowego Funduszu
Drogowego.

Ustawa o drogach publicznych art. 13

DODAJ