Art. 138. 1. W razie wystąpienia strat znaków akcyzy wskutek ich utraty,
uszkodzenia albo zniszczenia w procesie oznaczania wyrobów akcyzowych tymi
znakami, w granicach dopuszczalnej normy strat, podmiotowi prowadzącemu skład
podatkowy, właścicielowi wyrobów akcyzowych, o którym mowa w art. 13 ust. 3,
podmiotowi, o którym mowa w art. 116 ust. 1 pkt 7, jeżeli oznaczenie następuje
w składzie podatkowym na terytorium kraju, oraz podmiotowi dokonującemu
produkcji, o której mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5, przysługuje odpowiednio
zwrot wpłaconych kwot stanowiących wartość podatkowych znaków akcyzy albo
prawo do otrzymania w zamian nowych znaków akcyzy.
2. Znaki akcyzy uszkodzone lub zniszczone w procesie oznaczania są zwracane
podmiotowi, który je wydał, albo niszczone pod nadzorem właściwego naczelnika
urzędu celno-skarbowego.
3. Zwrot wpłaconych kwot stanowiących wartość podatkowych znaków akcyzy
albo prawo do otrzymania w zamian nowych znaków akcyzy przysługuje pod
warunkiem przedstawienia protokołu potwierdzającego:
1) utratę, uszkodzenie lub zniszczenie znaków akcyzy oraz
2) zwrot uszkodzonych lub zniszczonych znaków akcyzy albo zniszczenie
uszkodzonych lub zniszczonych znaków akcyzy.
4. W zamian za znaki akcyzy utracone, uszkodzone lub zniszczone w procesie
oznaczania wyrobów akcyzowych wydaje się znaki akcyzy odpowiadające, co do
rodzaju i serii, znakom akcyzy utraconym, uszkodzonym i zniszczonym.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) normy dopuszczalnych strat znaków akcyzy powstałych w procesie oznaczania
wyrobów akcyzowych w stosunku do łącznej liczby znaków akcyzy
wykorzystanych w ciągu miesiąca kalendarzowego do oznaczenia wyrobów
akcyzowych,
2) zespół czynności, które składają się na proces oznaczania wyrobów akcyzowych
znakami akcyzy
– uwzględniając konieczność kontroli prawidłowości wykorzystania znaków akcyzy
przez podmioty obowiązane do oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy.

Art. 138a. 1. Podmiot prowadzący skład podatkowy prowadzi ewidencję
wyrobów akcyzowych.
2. Operator logistyczny prowadzący skład podatkowy oprócz ewidencji, o której
mowa w ust. 1, prowadzi ewidencję wyrobów niebędących wyrobami akcyzowymi,
innych niż stanowiące wyposażenie składu podatkowego.
3. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna umożliwiać w szczególności:
1) ustalenie ilości, rodzajów oraz miejsca magazynowania w składzie podatkowym
wyrobów akcyzowych:
a) objętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy,
b) nieobjętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy, w tym:
– wyrobów zwolnionych od akcyzy, w tym zwolnionych ze względu na
ich przeznaczenie,
– wyrobów opodatkowanych zerową stawką akcyzy ze względu na ich
przeznaczenie, o których mowa w art. 89;
2) ustalenie ilości i rodzajów wyrobów, od których została zapłacona akcyza;
3) ustalenie ilości i rodzajów magazynowanych w jednym zbiorniku wyrobów
energetycznych:
a) objętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy,
b) od których została zapłacona akcyza,
c) zwolnionych od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie,
d) opodatkowanych zerową stawką akcyzy ze względu na ich przeznaczenie,
o których mowa w art. 89;
4) wyodrębnienie kwoty akcyzy, której pobór podlega zawieszeniu w związku
z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy, oraz kwoty akcyzy,
która przypadałaby do zapłaty, gdyby wyroby nie były zwolnione od akcyzy;
5) ustalenie ilości wyrobów akcyzowych wprowadzonych do składu podatkowego
i wyprodukowanych w składzie podatkowym;
6) ustalenie ilości wysłanych lub otrzymanych wyrobów akcyzowych zwolnionych
od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, daty wysłania lub odbioru tych
wyrobów, a także miejsca odbioru w przypadku ich przemieszczania oraz
informacje o e-DD;
7) ustalenie właściciela wyrobów akcyzowych, innego niż podmiot prowadzący
skład podatkowy, oraz posiadania przez tego właściciela wymaganej koncesji
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.
4. Ewidencja, o której mowa w ust. 2, powinna umożliwiać ustalenie ilości oraz
rodzajów magazynowanych w składzie podatkowym wyrobów niebędących
wyrobami akcyzowymi, innych niż stanowiące wyposażenie składu podatkowego.

Art. 138b. 1. Zarejestrowany wysyłający prowadzi ewidencję wyrobów
akcyzowych wysyłanych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy
z miejsca importu.
2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna umożliwiać w szczególności
ustalenie ilości i rodzaju wyrobów akcyzowych wysyłanych z zastosowaniem
procedury zawieszenia poboru akcyzy przez zarejestrowanego wysyłającego oraz
określenie kwoty akcyzy, której pobór podlega zawieszeniu w związku
z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy, oraz podmiotu, do którego są
wysyłane wyroby akcyzowe.

Art. 138c. 1. Ewidencję wyrobów akcyzowych nabywanych
wewnątrzwspólnotowo prowadzą:
1) zarejestrowany odbiorca, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy
posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako
zarejestrowany odbiorca;
2) podatnik nabywający wewnątrzwspólnotowo wyroby akcyzowe wymienione
w załączniku nr 2 do ustawy, znajdujące się poza procedurą zawieszenia poboru
akcyzy, na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej na terytorium
kraju;
3) podatnik nabywający wewnątrzwspólnotowo wyroby akcyzowe niewymienione
w załączniku nr 2 do ustawy, które są objęte na terytorium kraju stawką akcyzy
inną niż stawka zerowa.
2. Przedstawiciel podatkowy prowadzi ewidencję nabywanych
wewnątrzwspólnotowo wyrobów akcyzowych dostarczanych na terytorium kraju
przez sprzedawcę, którego jest przedstawicielem.
3. Ewidencje, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny umożliwiać
w szczególności:
1) ustalenie ilości i rodzaju wyrobów akcyzowych nabywanych
wewnątrzwspólnotowo;
2) określenie kwot akcyzy;
3) ustalenie podmiotu, który wysłał wyroby akcyzowe, oraz podmiotu, na rzecz
którego wyroby akcyzowe zostały nabyte wewnątrzwspólnotowo.
4) (uchylony)
4. Ewidencja, o której mowa w ust. 1 pkt 1, powinna umożliwiać dodatkowo
ustalenie posiadania przez właściciela, na rzecz którego zarejestrowany odbiorca
dokonał nabycia wewnątrzwspólnotowego paliwa, wymaganej koncesji zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne.

Art. 138d. 1. Do prowadzenia ksiąg kontroli nad produkcją alkoholu etylowego,
obrotem nim i jego zużyciem obowiązani są:
1) podmiot prowadzący skład podatkowy;
2) podmiot produkujący alkohol etylowy poza składem podatkowym na podstawie
art. 47 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 4–5;
3) podmiot zużywający.
2. Księgi kontroli, o których mowa w ust. 1, powinny umożliwiać
w szczególności:
1) ustalenie ilości alkoholu etylowego wytworzonego, przetworzonego,
przerobionego na ocet, znajdującego się w magazynie, oczyszczonego,
skażonego, rektyfikowanego, odwodnionego, rozlanego w opakowania
jednostkowe oraz zniszczonego;
2) określenie kwot akcyzy;
3) ustalenie miejsca i daty wytworzenia alkoholu etylowego, jego przetworzenia,
przerobienia na ocet, dokonania obrotu nim w magazynie, jego oczyszczenia,
skażenia, rektyfikacji, odwodnienia, rozlania go w opakowania jednostkowe oraz zniszczenia.

Art. 138e. 1. Podmiot prowadzący skład podatkowy i zarejestrowany
wysyłający prowadzą ewidencję dokumentów handlowych towarzyszących
przemieszczaniu wyrobów akcyzowych innych niż określone w załączniku nr 2 do
ustawy, objętych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa.
2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać dane dotyczące
dokumentów handlowych, w szczególności w zakresie podmiotów i wyrobów
akcyzowych, których te dokumenty dotyczą.

Art. 138f. 1. Ewidencję wyrobów akcyzowych zwolnionych od akcyzy ze
względu na ich przeznaczenie prowadzą:
1) zarejestrowany odbiorca, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy
posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako
zarejestrowany odbiorca;
2) podmiot pośredniczący;
3) podmiot zużywający prowadzący działalność gospodarczą z użyciem wyrobów
akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie,
z wyłączeniem podmiotu zużywającego, który wyłącznie używa do celów
opałowych pozostałe węglowodory gazowe o kodach CN od 2711 12 11 do 2711 19 00.
2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna umożliwiać w szczególności
ustalenie ilości i rodzaju wysłanych lub otrzymanych wyrobów akcyzowych
zwolnionych od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, daty wysłania lub odbioru tych wyrobów, a także miejsca odbioru w przypadku ich przemieszczania oraz uzyskanie informacji o e-DD.

Art. 138g. 1. Ewidencję suszu tytoniowego prowadzą:
1) pośredniczący podmiot tytoniowy;
2) osoba upoważniona w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy
zagranicznego, w przypadku gdy pośredniczącym podmiotem tytoniowym jest
przedsiębiorca zagraniczny, o którym mowa w art. 20d pkt 1 lit. b;
3) podmiot reprezentujący przedsiębiorcę zagranicznego, o którym mowa
w art. 20c, w przypadku gdy pośredniczącym podmiotem tytoniowym jest
przedsiębiorca zagraniczny, o którym mowa w art. 20d pkt 1 lit. c;
4) podmiot prowadzący skład podatkowy, który magazynuje susz tytoniowy
nieopodatkowany akcyzą poza składem podatkowym.
2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna umożliwiać w szczególności:
1) ustalenie ilości suszu tytoniowego:
a) nabytego na terytorium kraju,
b) nabytego wewnątrzwspólnotowo,
c) importowanego,
d) sprzedanego na terytorium kraju,
e) dostarczonego wewnątrzwspólnotowo,
f) eksportowanego,
g) zużytego przez pośredniczący podmiot tytoniowy,
h) zniszczonego,
i) przemieszczanego ze składu podatkowego podmiotu, o którym mowa
w ust. 1 pkt 4,
j) przemieszczanego do składu podatkowego podmiotu, o którym mowa
w ust. 1 pkt 4;
2) ustalenie:
a) podmiotu, od którego susz tytoniowy został nabyty lub importowany,
b) podmiotu, któremu susz tytoniowy został sprzedany,
c) podmiotu, do którego susz tytoniowy został dostarczony
wewnątrzwspólnotowo lub wyeksportowany;
3) ustalenie ilości i sposobu przetwarzania suszu tytoniowego;
4) ustalenie miejsca i adresu magazynowania suszu tytoniowego przez podmiot,
o którym mowa w ust. 1 pkt 4.

Art. 138h. 1. Ewidencję ilościową energii elektrycznej prowadzą:
1) podatnik dokonujący sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu;
2) podatnik zużywający energię elektryczną w przypadku, o którym mowa
w art. 9 ust. 1 pkt 3 i 4;
3) podmiot reprezentujący, o którym mowa w art. 13 ust. 5;
4) podmiot dokonujący dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu energii
elektrycznej.
2. Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do podmiotów produkujących energię
elektryczną z generatorów o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW, która nie jest
dostarczana do instalacji połączonych i współpracujących ze sobą, służących do
przesyłania tej energii, lecz jest zużywana przez ten podmiot, pod warunkiem że od
wyrobów energetycznych wykorzystywanych do produkcji tej energii elektrycznej
została zapłacona akcyza w należnej wysokości.
3. Podmioty określone w ust. 1 pkt 1–3 prowadzą ewidencję, o której mowa
w ust. 1, na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych u nabywcy
końcowego lub podmiotu zużywającego energię, a w przypadku braku urządzeń
pomiarowych – na podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru energii
przez poszczególne urządzenia, wskazanego w dokumentacji prowadzonej przez
podatnika.
4. Podmiot określony w ust. 1 pkt 4 prowadzi ewidencję, o której mowa w ust. 1,
na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, a w przypadku braku
takich możliwości – na podstawie dokumentów rozliczeniowych.
5. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać odpowiednio dane
niezbędne do określenia w okresach miesięcznych, z dokładnością do 0,001 MWh,
łącznej ilości:
1) energii elektrycznej wyprodukowanej, nabytej wewnątrzwspólnotowo,
zaimportowanej lub zakupionej na terytorium kraju;
2) energii elektrycznej sprzedanej nabywcom końcowym na terytorium kraju;
3) energii elektrycznej sprzedanej podmiotom posiadającym koncesję
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne;
4) energii elektrycznej dostarczonej wewnątrzwspólnotowo i wyeksportowanej;
5) energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne;
6) energii elektrycznej zwolnionej od akcyzy na podstawie art. 30 ust. 6, 7 i 7a oraz
przepisów wydanych na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2;
7) strat energii elektrycznej niepodlegających opodatkowaniu, o których mowa
w art. 9 ust. 2.
6. W przypadku braku urządzeń pomiarowych pozwalających na precyzyjne
określenie ilości, o których mowa w ust. 5 pkt 5 i 7, prowadzący ewidencję określa
ilości szacunkowe.

Art. 138i. 1. Ewidencję wyrobów węglowych prowadzą:
1) pośredniczący podmiot węglowy dokonujący sprzedaży wyrobów węglowych na
terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu;
2) pośredniczący podmiot węglowy używający wyrobów węglowych.
2. Ewidencja prowadzona przez pośredniczący podmiot węglowy, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, powinna zawierać następujące dane:
1) ilość każdorazowo sprzedanych na terytorium kraju finalnemu nabywcy
węglowemu wyrobów węglowych, w kilogramach, według nazwy oraz pozycji
CN;
2) datę sprzedaży wyrobów węglowych i datę ich wydania finalnemu nabywcy
węglowemu;
3) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby finalnego
nabywcy węglowego;
4) datę wystawienia i numer faktury, z której wynika zapłata należności za wyroby
węglowe przeznaczone do celów opałowych, o których mowa w art. 31a ust. 1,
sprzedane przez pośredniczący podmiot węglowy, na podstawie której wyroby
te zostały sprzedane na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu.
3. Ewidencja prowadzona przez pośredniczący podmiot węglowy, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zawierać dane dotyczące wyrobów węglowych:
1) użytych w ramach zwolnień, o których mowa w art. 31a ust. 1, lub
2) użytych do celów nieobjętych zwolnieniem
– w podziale na miesiące, w kilogramach, według nazwy oraz pozycji CN.

Art. 138j. 1. Ewidencję wyrobów gazowych prowadzą:
1) pośredniczący podmiot gazowy dokonujący sprzedaży wyrobów gazowych na
terytorium kraju finalnemu nabywcy gazowemu;
2) pośredniczący podmiot gazowy używający wyrobów gazowych.
2. Ewidencja prowadzona przez pośredniczący podmiot gazowy, o którym mowa
w ust. 1 pkt 1, powinna zawierać następujące dane:
1) ilość każdorazowo sprzedanych na terytorium kraju finalnemu nabywcy
gazowemu wyrobów gazowych, odpowiednio w kilogramach albo metrach
sześciennych, według nazwy oraz kodów CN, oraz ich wartość opałową;
2) datę sprzedaży wyrobów gazowych;
3) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby finalnego
nabywcy gazowego;
4) datę wystawienia i numer faktury lub innego dokumentu, z których wynika
zapłata należności za sprzedane przez podatnika wyroby gazowe, na podstawie
których wyroby te zostały sprzedane na terytorium kraju finalnemu nabywcy
gazowemu.
3. Jeżeli sprzedaż wyrobów gazowych jest udokumentowana tylko paragonem
fiskalnym, ewidencja prowadzona przez pośredniczący podmiot gazowy, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, powinna zawierać dane, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 2 i 4.
4. Ewidencja prowadzona przez pośredniczący podmiot gazowy, o którym mowa
w ust. 1 pkt 2, powinna zawierać następujące dane:
1) ilość wyrobów gazowych, odpowiednio do dokonanych czynności:
a) użytych w ramach zwolnień, o których mowa w art. 31b ust. 1, 2 lub 3, lub
b) użytych do celów nieobjętych zwolnieniem, lub
c) wyprodukowanych, lub
d) nabytych wewnątrzwspólnotowo, lub
e) dostarczonych wewnątrzwspólnotowo, lub
f) importowanych, lub
g) eksportowanych, lub
h) nabytych na terytorium kraju, lub
i) sprzedanych na terytorium kraju
– w podziale na miesiące dokonania czynności, odpowiednio w kilogramach
albo metrach sześciennych, według nazwy oraz kodów CN, oraz ich wartość
opałową;
2) datę oraz adres miejsca dokonania czynności;
3) w przypadkach, o których mowa w pkt 1 lit. d–i, dane kontrahentów, z którymi
dokonano tych czynności.
5. Ewidencję, o której mowa w ust. 1, prowadzi się na podstawie wskazań
urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, a w przypadku braku tych urządzeń – na
podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru wyrobów gazowych przez
poszczególne urządzenia, wskazanego w dokumentacji prowadzonej przez podatnika.

Art. 138k. Ewidencje rodzaju, ilości i wartości wyrobów akcyzowych
określonych w art. 118 ust. 1 pkt 1–3 i 6 prowadzą:
1) podmiot prowadzący skład podatkowy;
2) importer wyrobów akcyzowych;
3) podmiot dokonujący nabycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów akcyzowych;
4) podmiot produkujący wyroby akcyzowe, zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1, 2, 4 lub 5;
5) właściciel wyrobów akcyzowych, o którym mowa w art. 13 ust. 3.

Art. 138l. 1. Ewidencję podatkowych znaków akcyzy prowadzą:
1) podmiot obowiązany do oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy;
2) podmiot prowadzący skład podatkowy na terytorium kraju, któremu właściciel
wyrobów akcyzowych, o którym mowa w art. 13 ust. 3, lub podmiot, o którym
mowa w art. 116 ust. 1 pkt 7, przekazał znaki akcyzy w celu naniesienia ich na
opakowania jednostkowe wyrobów akcyzowych lub na wyroby akcyzowe
będące jego własnością.
2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, powinna umożliwiać w szczególności
określenie liczby znaków akcyzy otrzymanych, wydanych, wykorzystanych do
naniesienia, uszkodzonych, zniszczonych, utraconych oraz zwróconych.

Art. 138m. 1. Sporządza się protokoły:
1) zniszczenia nieprzydatnych do spożycia, dalszego przerobu lub zużycia
podlegających kontroli:
a) suszu tytoniowego,
b) innych niż susz tytoniowy wyrobów akcyzowych;
2) utraty, zniszczenia, uszkodzenia, zdjęcia, zniszczenia uszkodzonych lub
zniszczonych znaków akcyzy oraz wydania lub zwrotu znaków akcyzy;
3) ustalenia ilości alkoholu etylowego podczas jego wydania z gorzelni;
4) skażenia alkoholu etylowego.
2. Protokoły, o których mowa w ust. 1, sporządza się w formie papierowej.
3. Protokoły, o których mowa w ust. 1 pkt 1, sporządza się w co najmniej dwóch
egzemplarzach. Egzemplarz protokołu przesyła się niezwłocznie właściwemu
naczelnikowi urzędu skarbowego.
4. Protokoły, o których mowa w ust. 1 pkt 2, sporządza się w co najmniej trzech
egzemplarzach. Egzemplarz protokołu przesyła się niezwłocznie naczelnikowi urzędu
skarbowego właściwemu w zakresie akcyzy oraz naczelnikowi urzędu skarbowego
właściwemu w zakresie spraw dotyczących znaków akcyzy, z wyłączeniem
przypadków, w których w czynnościach, które potwierdza protokół, uczestniczył
przedstawiciel właściwego organu podatkowego.
5. Protokoły, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, sporządza się w trzech
egzemplarzach, a w przypadku gdy alkohol etylowy skażony ma zostać wysłany do
innego podmiotu, protokół sporządza się w czterech egzemplarzach. Jeden egzemplarz
protokołu otrzymuje właściwy naczelnik urzędu skarbowego, jeden egzemplarz
protokołu – naczelnik urzędu celno-skarbowego lub komórka organizacyjna
utworzona przez naczelnika urzędu celno-skarbowego na terenie podmiotu
podlegającego kontroli celno-skarbowej – w przypadku kontroli celno-skarbowej
wykonywanej jako kontrola stała w rozumieniu art. 55 ust. 1 ustawy z dnia
16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej.
6. Protokoły powinny umożliwiać w szczególności ustalenie odpowiednio:
1) daty zniszczenia oraz ilości i rodzaju zniszczonych wyrobów akcyzowych;
2) daty zniszczenia, utracenia, uszkodzenia, zdjęcia, wydania lub zwrócenia
znaków akcyzy oraz ilości i rodzaju zniszczonych, utraconych, uszkodzonych,
zdjętych, wydanych lub zwróconych znaków akcyzy;
3) sposobu zniszczenia wyrobów akcyzowych;
4) zapasu alkoholu etylowego w magazynie gorzelni przed jego wydaniem i po jego
wydaniu oraz ilości alkoholu etylowego w naczyniach transportowych;
5) ilości pobranego do skażenia alkoholu etylowego, rodzaju i ilości dodanego
środka skażającego lub dodanej substancji skażającej oraz ilości otrzymanego
skażonego alkoholu etylowego.

Art. 138n. W przypadku gdy zamierzone oznaczanie wyrobów akcyzowych
znakami akcyzy następuje z powodu uszkodzenia znaków akcyzy na tych wyrobach,
nieprawidłowego oznaczenia tych wyrobów bądź oznaczenia ich nieodpowiednimi
znakami akcyzy, jak również z powodu wystąpienia w obrocie wyrobów akcyzowych
nieoznaczonych znakami akcyzy, podmiot sporządza spis tych wyrobów i przedstawia
go właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w sprawach znaków akcyzy,
w terminie 3 dni od dnia stwierdzenia wystąpienia tych zdarzeń lub od dnia ich
wystąpienia, w celu jego potwierdzenia.

Art. 138o. Podmioty prowadzące działalność w zakresie produkcji piwa lub
wina są obowiązane do prowadzenia dokumentacji zawierającej informacje
o czynnościach produkcyjnych dotyczących tych wyrobów.

Art. 138p. 1. Ewidencje i inne dokumentacje, o których mowa w art. 138a–138l
i art. 138o, prowadzi się w formie papierowej lub elektronicznej.
2. Ewidencje, o których mowa w art. 138a–138c i art. 138e–138l, mogą zostać
zastąpione dokumentacją prowadzoną na podstawie przepisów prawa podatkowego
innych niż przepisy o akcyzie, albo na podstawie przepisów o rachunkowości, pod
warunkiem że dokumentacja ta zawiera wszystkie dane wymagane dla danej ewidencji.

Art. 138q. 1. Ewidencje i inne dokumentacje, o których mowa w art. 138a–
138o, powinny być przechowywane do celów kontroli przez okres 5 lat, licząc od
końca roku kalendarzowego, w którym zostały sporządzone.
2. Faktury i inne dokumenty, z których wynika zapłata należności za sprzedane
przez podatnika wyroby gazowe, o których mowa w art.138j ust. 2 pkt 4, powinny być
przechowywane do celów kontroli przez okres 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym zostały wystawione.
3. Faktury, z których wynika zapłata należności za sprzedane przez podatnika
wyroby węglowe, o których mowa w art. 138i ust. 2 pkt 4, powinny być
przechowywane do celów kontroli przez okres 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym zostały wystawione.
4. W przypadkach, o których mowa w art. 46j ust. 2 oraz art. 46k, wydruki e-DD,
dokumenty zastępujące e-DD oraz elektroniczne potwierdzenia odbioru powinny być przechowywane do celów kontroli przez okres 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym zostały sporządzone.
5. Wydruki e-DD oraz dokumenty zastępujące e-DD powinny być
przechowywane w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność
pochodzenia, integralność treści i ich czytelność od momentu ich wydrukowania lub
sporządzenia do momentu upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.
6. Przez autentyczność pochodzenia wydruku e-DD oraz dokumentu
zastępującego e-DD rozumie się pewność co do tożsamości podmiotu wysyłającego,
który wydrukował e-DD lub sporządził dokument zastępujący e-DD.
7. Przez integralność treści wydruku e-DD oraz dokumentu zastępującego e-DD
rozumie się, że w tym wydruku lub dokumencie nie zmieniono danych, które powinien zawierać.

Art. 138r. (uchylony).

Art. 138s. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowy zakres danych, które powinny znajdować się w ewidencjach,
o których mowa w art. 138a ust. 1, art. 138b, art. 138c, art. 138e–138g i art. 138l,
oraz protokołach, o których mowa w art. 138m ust. 1,
2) sposób prowadzenia ewidencji, o których mowa w art. 138a ust. 1, art. 138b,
art. 138c, art. 138e–138l,
3) wzory ewidencji, o której mowa w art. 138l, oraz wzory protokołów, o których
mowa w art. 138m ust. 1 pkt 2–4,
4) rodzaje ksiąg kontroli, o których mowa w art. 138d ust. 1, szczegółowy zakres
danych, które powinny znajdować się w tych księgach, oraz wzory tych ksiąg,
a także sposób ich prowadzenia,
5) rodzaje dokumentacji, o której mowa w art. 138o, szczegółowy zakres danych,
które powinny znajdować się w tej dokumentacji, oraz jej wzory, a także sposób
jej prowadzenia
– uwzględniając konieczność zapewnienia właściwej kontroli nad wyrobami
akcyzowymi oraz wydanymi znakami akcyzy, a także właściwego poboru akcyzy od
wyrobów akcyzowych i funkcjonowania zwolnień od akcyzy.

Art. 138t. 1. Podmiot dokonujący sprzedaży na terytorium kraju:
1) alkoholu całkowicie skażonego środkiem skażającym dopuszczonym we
wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, dodatkowymi środkami
skażającymi dopuszczonymi przez państwo członkowskie Unii Europejskiej,
w którym skażenie następuje, lub dodatkowymi środkami dopuszczonymi przez
Rzeczpospolitą Polską, na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr
3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur
całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku
akcyzowego,
2) wyrobów objętych podkategoriami Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług
(PKWiU): 20.14.75, 20.20.14 i 20.59.43 zawierających w swym składzie alkohol
etylowy o objętościowej mocy powyżej 50% objętości
– w opakowaniach jednostkowych o pojemności 20 litrów i większej, prowadzi rejestr
podmiotów odbierających te wyroby.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać następujące dane:
1) rodzaj, podkategorię Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) oraz ilość
odebranych wyrobów;
2) imię i nazwisko lub nazwę, adres zamieszkania lub adres siedziby podmiotu
odbierającego;
3) numer PESEL lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) podmiotu
odbierającego;
4) datę oraz adres miejsca dokonania sprzedaży;
5) czytelny podpis podmiotu odbierającego lub osoby reprezentującej ten podmiot.
3. Wpisu do rejestru dokonuje się z chwilą odbioru wyrobów.
4. Podmiot dokonujący sprzedaży przekazuje kopię rejestru właściwemu
naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie do 5. dnia miesiąca następującego po
miesiącu, którego on dotyczy.
5. Podmiot odbierający będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności
gospodarczej jest obowiązany do okazania podmiotowi dokonującemu sprzedaży
dokumentu potwierdzającego jego tożsamość.
6. W przypadku gdy podmiot odbierający odmawia okazania dokumentu
potwierdzającego jego tożsamość, sprzedawca jest obowiązany odmówić sprzedaży
wyrobów wskazanych w ust. 1.
7. Rejestr powinien być przechowywany do celów kontroli przez okres 5 lat,
licząc od końca roku kalendarzowego, w którym został sporządzony.
8. Wpisu do rejestru nie dokonuje się, w przypadku gdy w wyniku sprzedaży
wyrobów wskazanych w ust. 1 ich przewóz objęty został systemem monitorowania
przewozu i obrotu, o którym mowa w ustawie z dnia 9 marca 2017 r. o systemie
monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu paliwami
opałowymi, lub gdy sprzedaż potwierdzana jest fakturą.

Art. 138ta. 1. Pośredniczący podmiot olejowy dokonujący sprzedaży detalicznej
wyrobów akcyzowych nieobjętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich
przeznaczenie, określonych w art. 89 ust. 1 pkt 9, 10 i pkt 15 lit. a, w opakowaniach
jednostkowych, których masa brutto nie przekracza 30 kg lub ich objętość nie
przekracza 30 litrów, w łącznej ilości nieprzekraczającej jednorazowo odpowiednio
100 kg lub objętości 100 litrów, prowadzi rejestr podmiotów nabywających te wyroby.
2. W rejestrze, o którym mowa w ust. 1, podmiot dokonujący sprzedaży
detalicznej wyrobów akcyzowych nieobjętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na
ich przeznaczenie, określonych w art. 89 ust. 1 pkt 9, 10 i pkt 15 lit. a, zamieszcza
następujące dane:
1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu nabywającego te wyroby akcyzowe, adres
jego zamieszkania, miejsca pobytu lub siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) albo numer PESEL podmiotu
nabywającego te wyroby akcyzowe, a jeżeli numer PESEL nie został nadany
nazwę i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość osoby fizycznej
nieprowadzącej działalności gospodarczej;
3) adres miejsca zużycia tych wyrobów akcyzowych;
4) wskazanie rodzaju, typu, mocy i liczby urządzeń grzewczych;
5) datę sprzedaży;
6) dane dotyczące tych wyrobów akcyzowych, w szczególności rodzaj wyrobów,
kod CN, ilość, masę brutto lub objętość.
3. Wpisu do rejestru dokonuje się z chwilą sprzedaży wyrobów.
4. Osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej nabywająca wyroby
akcyzowe, o których mowa w ust. 1, jest obowiązana do okazania podmiotowi
dokonującemu sprzedaży detalicznej dokumentu potwierdzającego jej tożsamość.
5. W przypadku gdy osoba fizyczna odmawia okazania dokumentu
potwierdzającego jej tożsamość lub podania danych, o których mowa w ust. 2 pkt 1–
4, pośredniczący podmiot olejowy dokonujący sprzedaży detalicznej jest obowiązany
odmówić sprzedaży wyrobów wskazanych w ust. 1.
6. Pośredniczący podmiot olejowy dokonujący sprzedaży detalicznej przekazuje
kopię rejestru właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie do 5. dnia
miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rejestr.
7. Dane, o których mowa w ust. 2, są przechowywane do celów kontroli przez
5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zostały zamieszczone
w rejestrze, o którym mowa w ust. 1.

Art. 138u. 1. W przypadku gdy podmiot odbierający, o którym mowa w art. 2
ust. 1 pkt 32 lit. b, będący użytkownikiem Systemu, nie sporządzi projektu raportu
odbioru albo nie przedstawi właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego
dokumentu zastępującego raport odbioru w terminie określonym w art. 46i ust. 2, na
ten podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 5000 zł.
2. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu odbierającego, o
którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 32 lit. b, lub interesem publicznym właściwy naczelnik
urzędu skarbowego na wniosek tego podmiotu lub z urzędu może odstąpić od
nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1.
3. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego odstępuje od nałożenia kary
pieniężnej, o której mowa w ust. 1, i poprzestaje na pouczeniu podmiotu
odbierającego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 32 lit. b, jeżeli waga naruszenia
prawa jest znikoma, a podmiot ten zaprzestał naruszania prawa.
4. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji, właściwy
naczelnik urzędu skarbowego.
5. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
6. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, uiszcza się na rachunek bankowy
wyznaczonego urzędu skarbowego w terminie 7 dni, licząc od dnia, w którym decyzja
o jej nałożeniu stała się ostateczna.
7. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, nie może być nałożona, jeżeli od dnia
niedopełnienia obowiązku zagrożonego tą karą upłynęło 5 lat.
8. Obowiązek zapłaty kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, przedawnia się z
upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin zapłaty.
9. Minister właściwy do spraw finansów publicznych wyznaczy, w drodze
rozporządzenia, urząd skarbowy, na którego rachunek bankowy dokonuje się wpłaty
kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, uwzględniając przygotowanie organizacyjne
i techniczne tego urzędu.

Ustawa o podatku akcyzowym art. 138

DODAJ