Art. 12. 1. Jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20%
przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku
na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1.
2. Jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek
na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który
był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co
najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się
o 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu
przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie,
z zastrzeżeniem art. 55 ust. 2.
3. Jednorazowe odszkodowanie ulega zwiększeniu o kwotę stanowiącą
3,5-krotność przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli w stosunku do ubezpieczonego
została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej
egzystencji wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli wskutek pogorszenia się stanu
zdrowia w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej w stosunku do
rencisty została orzeczona całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do
samodzielnej egzystencji.
5. Do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania, o którym mowa
w ust. 1–4, przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania
decyzji, o której mowa w art. 15.
6. Kwoty jednorazowych odszkodowań zaokrągla się do pełnych złotych.

Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych art. 12