Art. 12. 1. W razie niewypłacalności pracodawcy niezaspokojone roszczenia
pracownicze, zwane dalej „roszczeniami”, podlegają zaspokojeniu ze środków
Funduszu.
2. Zaspokojeniu ze środków Funduszu podlegają należności główne z tytułu:
1) wynagrodzenia za pracę;
2) przysługujących pracownikowi na podstawie powszechnie obowiązujących
przepisów prawa pracy:
a) wynagrodzenia za czas niezawinionego przez pracownika przestoju, za czas
niewykonywania pracy (zwolnienia od pracy) i za czas innej
usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
b) wynagrodzenia za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby,
o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495),
c) wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego,
d) odprawy pieniężnej przysługującej na podstawie przepisów o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników,
e) ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, o którym mowa
w art. 171 § 1 Kodeksu pracy, przysługującego za rok kalendarzowy,
w którym ustał stosunek pracy, oraz za rok bezpośrednio go poprzedzający,
f) odszkodowania, o którym mowa w art. 361
§ 1 Kodeksu pracy,
g) dodatku wyrównawczego, o którym mowa w art. 230 i 231 Kodeksu pracy;
3) składek na ubezpieczenia społeczne należnych od pracodawców na podstawie
przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych, przysługujących od świadczeń
wypłaconych ze środków Funduszu.
3. Roszczenia z tytułów wymienionych w ust. 2 pkt 1, pkt 2 lit. a–c i lit. g
podlegają zaspokojeniu za okres nie dłuższy niż 3 miesiące bezpośrednio
poprzedzające datę wystąpienia niewypłacalności pracodawcy albo za okres nie
dłuższy niż 3 miesiące bezpośrednio poprzedzające ustanie stosunku pracy, jeżeli
ustanie stosunku pracy przypada w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy
poprzedzających datę wystąpienia niewypłacalności pracodawcy, a w przypadku
oddalenia przez sąd wniosku o ogłoszenie upadłości z przyczyn, o których mowa
w art. 3 ust. 1 pkt 3 i 4, również w okresie nie dłuższym niż 4 miesiące następujące po
dacie wystąpienia niewypłacalności.
4. (uchylony)
5. Roszczenia z tytułów wymienionych w ust. 2 pkt 2 lit. d–f podlegają
zaspokojeniu, jeżeli ustanie stosunku pracy nastąpiło w okresie nie dłuższym niż
12 miesięcy poprzedzających datę wystąpienia niewypłacalności pracodawcy lub
w okresie nie dłuższym niż 4 miesiące następujące po tej dacie.
6. Roszczenia z tytułów wymienionych w ust. 2 podlegają zaspokojeniu także
w przypadku, gdy uprawnienie do nich powstanie w dniu stanowiącym datę
wystąpienia niewypłacalności pracodawcy lub w dniu ustania stosunku pracy.

Art. 12a. 1. Marszałek województwa wypłaca, na wniosek pracownika, zaliczkę
na poczet niezaspokojonych przez pracodawcę roszczeń z powodu braku środków
finansowych w związku z faktycznym zaprzestaniem działalności przez pracodawcę.
Wysokość zaliczki stanowi kwotę niezaspokojonych roszczeń, o których mowa
w art. 12 ust. 2, nie wyższą jednak niż wysokość minimalnego wynagrodzenia za
pracę, ustalonego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązującego w dniu
złożenia wniosku o wypłatę zaliczki.
2. Faktyczne zaprzestanie działalności przez pracodawcę, o którym mowa
w ust. 1, zachodzi, jeżeli w okresie trwającym dłużej niż 2 miesiące spełnione zostały
łącznie następujące warunki:
1) pracodawca nie prowadził działalności gospodarczej i nie uzyskiwał z tego tytułu
przychodów, z wyłączeniem zawieszenia wykonywania działalności
gospodarczej ujawnionej we właściwych rejestrach albo Centralnej Ewidencji
i Informacji o Działalności Gospodarczej;
2) pracodawca nie przebywał w siedzibie albo w miejscach wykonywania
działalności pomimo wpisu we właściwych rejestrach albo Centralnej Ewidencji
i Informacji o Działalności Gospodarczej lub siedziba pracodawcy została
z urzędu wykreślona z właściwych rejestrów;
3) pracodawca nie realizował wobec pracowników, Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, organów podatkowych i rejestrowych obowiązków związanych
z uprawnieniami pracowniczymi wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów.
3. Datą faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę jest dzień
następujący po upływie okresu, o którym mowa w ust. 2.
4. Postępowania w sprawie wypłaty świadczeń, o których mowa w ust. 1,
prowadzi marszałek województwa, o którym mowa w art. 15 ust. 3.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się marszałkowi województwa,
o którym mowa w art. 15 ust. 3. Wniosek zawiera:
1) nazwisko, imię (imiona), numer PESEL, a w razie gdy nie nadano numeru
PESEL – rodzaj, serię i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość, datę
urodzenia, nazwisko rodowe, obywatelstwo i płeć, adres zameldowania na pobyt
stały, adres zamieszkania, jeżeli jest inny niż adres zameldowania na pobyt stały,
adres do korespondencji, jeżeli jest inny niż adres zameldowania na pobyt stały
i adres zamieszkania, nazwę i kod oddziału wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia, nazwę i adres właściwego urzędu skarbowego, informację
o posiadanym stopniu niepełnosprawności, informację o posiadaniu ustalonego
prawa do emerytury lub renty oraz informację o sposobie dokonania wypłaty
świadczenia;
2) oświadczenie o zatrudnieniu u pracodawcy oraz rodzaju i wysokości
niezaspokojonych roszczeń;
3) oświadczenie o osiągnięciu lub nieosiągnięciu kwoty ograniczenia rocznej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe na dany rok
kalendarzowy, ogłoszonej na podstawie art. 19 ust. 10 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz.
300, z późn. zm.), z uwzględnieniem wnioskowanej kwoty świadczenia;
4) oświadczenie o ciążących na pracowniku potrąceniach z tytułu świadczeń alimentacyjnych.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, pracownik dołącza informacje lub
dokumenty uprawdopodobniające fakt zaprzestania działalności przez pracodawcę.
7. Oświadczenia, o których mowa w ust. 5 pkt 2–4, pracownik składa pod
rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający
oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem
świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula
ta zastępuje pouczenie o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
8. Wypłata pozostałych świadczeń może nastąpić na podstawie wniosku,
o którym mowa w art. 16 ust. 1, złożonego do marszałka województwa, o którym mowa w art. 15 ust. 3, po zaistnieniu niewypłacalności pracodawcy, o której mowa w art. 3–6 i art. 8.

Ustawa o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy art. 12

DODAJ