Art. 11. 1. Do zadań ministra właściwego do spraw zdrowia w zakresie objętym
ustawą należy w szczególności:
1) prowadzenie oraz współuczestniczenie w prowadzeniu edukacji w zakresie
zapobiegania i rozwiązywania problemów związanych z negatywnym wpływem
na zdrowie czynników środowiskowych i społecznych;
1a) prowadzenie działań oraz współuczestniczenie w działaniach związanych z
promocją zdrowia i profilaktyką chorób, w tym w ramach programów polityki
zdrowotnej, o których mowa w art. 48, oraz programów wieloletnich
ustanowionych na podstawie art. 136 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o
finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.2)
);
1b) ustalanie programów pilotażowych, o których mowa w art. 48e;
2) (uchylony)
3) opracowywanie, finansowanie i ocena efektów programów polityki zdrowotnej,
a także nadzór nad ich realizacją;
3a) kwalifikowanie świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych;
3b) zatwierdzanie oraz zmiana taryfy świadczeń;
4) finansowanie z budżetu państwa, z części pozostającej w dyspozycji ministra
właściwego do spraw zdrowia, świadczeń gwarantowanych w zakresie
określonym w ustawie, w tym w stosunku do osób uprawnionych do świadczeń
opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji;
4a) planowanie, przekazywanie i rozliczanie dotacji z budżetu państwa, o której
mowa w art. 97 ust. 8;
5) współdziałanie z organizacjami pozarządowymi o charakterze regionalnym lub
ogólnokrajowym działającymi na rzecz ochrony zdrowia;
6) sprawowanie nadzoru nad ubezpieczeniem zdrowotnym w zakresie określonym w dziale VII;
7) zatwierdzanie planu finansowego Funduszu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych;
8) opiniowanie sprawozdania finansowego Funduszu;
9) przedkładanie Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej do dnia 31 sierpnia
następnego roku sprawozdania rocznego z działalności Funduszu
przygotowanego w trybie, o którym mowa w art. 187;
9a) powoływanie i odwoływanie Prezesa Funduszu, zastępców Prezesa Funduszu,
członków Rady Funduszu i dyrektorów oddziałów wojewódzkich Funduszu;
10) sprawowanie nadzoru nad Agencją;
11) zatwierdzanie sprawozdań finansowych Agencji.
1a. Minister właściwy do spraw zdrowia oblicza średnie koszty, o których mowa
w art. 94 i 95 rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72, uwzględniając w szczególności
Narodowy Rachunek Zdrowia.
1b. Narodowy Rachunek Zdrowia opracowywany jest na podstawie badań
prowadzonych na zasadzie obowiązku w rozumieniu ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r.
o statystyce publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 443).
1c. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego, Główny Urząd Statystyczny, organy administracji rządowej, organy
jednostek samorządu terytorialnego, świadczeniodawcy oraz inne instytucje
podejmujące czynności w zakresie organizowania, finansowania i udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych udzielają
nieodpłatnie informacji koniecznych do obliczeń, o których mowa w ust. 1a.
1d. Na potrzeby obliczeń, o których mowa w ust. 1a, przez świadczenia opieki
zdrowotnej udzielane w ramach ubezpieczenia zdrowotnego należy rozumieć
wszystkie świadczenia opieki zdrowotnej, których koszt został poniesiony przez
jednostki należące do sektora finansów publicznych, wymienione w przepisach
o finansach publicznych.
2. Do zadań ministra właściwego do spraw finansów publicznych w zakresie
objętym ustawą należy w szczególności:
1) sprawowanie nadzoru w zakresie gospodarki finansowej Funduszu na zasadach
przewidzianych w niniejszej ustawie;
2) zatwierdzanie sprawozdania finansowego Funduszu, po zasięgnięciu opinii
ministra właściwego do spraw zdrowia, oraz przedkładanie sprawozdania wraz
z opinią ministra właściwego do spraw zdrowia Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej do dnia 31 sierpnia roku następującego po roku, którego to
sprawozdanie dotyczy.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Agencji, może
ogłosić, a w zakresie diagnostyki mającej na celu rozpoznanie nowotworu złośliwego
lub miejscowo złośliwego, zwanej dalej „diagnostyką onkologiczną”, i leczenia
mającego na celu wyleczenie tego nowotworu, zwanego dalej „leczeniem
onkologicznym”, ogłasza, w drodze obwieszczenia, zalecenia postępowania
dotyczące diagnostyki i leczenia w zakresie świadczeń finansowanych ze środków
publicznych, odrębnie dla poszczególnych dziedzin medycyny, opracowane przez
odpowiednie stowarzyszenia będące zgodnie z postanowieniami ich statutów
towarzystwami naukowymi o zasięgu krajowym, zrzeszające specjalistów w danej
dziedzinie medycyny.
4. Obwieszczenia, o których mowa w ust. 3, są ogłaszane w dzienniku
urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia.

Art. 11a. 1. W celu zaspokajania dodatkowych potrzeb zdrowotnych osób,
o których mowa w art. 42 ust. 1, 1a i 2, uwzględniając w szczególności stan
dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej, odpowiednio Minister Obrony
Narodowej, minister właściwy do spraw wewnętrznych, Szef Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego albo Szef Agencji Wywiadu, w zakresie posiadanych środków, mogą
dofinansować z budżetu państwa z części, których są dysponentami, świadczenia
gwarantowane.
2. Zakres dodatkowych potrzeb zdrowotnych ustala się z uwzględnieniem:
1) opinii konsultanta z danej dziedziny medycyny, o którym mowa w art. 5 ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2019 r.
poz. 886) – w odniesieniu do Ministra Obrony Narodowej;
2) opinii konsultanta z danej dziedziny medycyny, o którym mowa w art. 4 ust. 1
ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia –
w odniesieniu do ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego albo Szefa Agencji Wywiadu.
3. W przypadku gdy konsultant, o którym mowa w ust. 2, nie został powołany,
zasięga się opinii właściwego konsultanta krajowego z danej lub pokrewnej dziedziny
medycyny, farmacji oraz innych dziedzin mających zastosowanie w ochronie zdrowia.
4. Świadczenia gwarantowane, o których mowa w ust. 1, podlegają
dofinansowaniu na podstawie umowy zawartej między odpowiednio Ministrem
Obrony Narodowej albo ministrem właściwym do spraw wewnętrznych a świadczeniodawcą, dla którego są oni podmiotami tworzącymi, albo zawartej między
odpowiednio Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego albo Szefem Agencji
Wywiadu a świadczeniodawcą, dla którego podmiotem tworzącym jest Minister
Obrony Narodowej lub minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu
z tymi ministrami. Przy wyborze świadczeniodawców stosuje się przesłanki, o których
mowa w ust. 1. Do zawarcia tej umowy nie stosuje się przepisów o zamówieniach publicznych.
5. Umowa określa w szczególności:
1) rodzaj, zakres i liczbę udzielanych świadczeń gwarantowanych, warunki oraz
organizację udzielania tych świadczeń;
2) okres jej obowiązywania;
3) kwotę zobowiązania i możliwość jej weryfikacji oraz zasady rozliczeń,
z uwzględnieniem taryfy świadczeń, w przypadku jej ustalenia;
4) zasady zwrotu środków finansowych i stosowania kar umownych w przypadku
niewłaściwego wykonania umowy;
5) sposób i tryb kontroli wykonania umowy.
6. W przypadku gdy świadczeniodawca jest stroną umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z Funduszem, umowa, o której mowa w ust. 4,
może obejmować wyłącznie świadczenia gwarantowane udzielane ponad cenę
jednostkową dedykowaną do rozliczenia świadczenia w poszczególnych zakresach świadczeń.
7. O zawarciu umowy, o której mowa w ust. 4, świadczeniodawca będący
równocześnie stroną umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej
z Funduszem jest obowiązany poinformować Prezesa Funduszu. Świadczeniodawca
jest obowiązany przesyłać do wiadomości Funduszu w terminie do 20. dnia każdego
miesiąca, za miesiąc poprzedni, kopię dokumentów rozliczeniowych przedstawianych
odpowiednio Ministrowi Obrony Narodowej, ministrowi właściwemu do spraw
wewnętrznych, Szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego albo Szefowi
Agencji Wywiadu.

Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych art. 11

DODAJ