Art. 11. 1. Statek może być używany w żegludze morskiej, jeżeli odpowiada
wymaganiom bezpieczeństwa w zakresie jego budowy, stałych urządzeń
i wyposażenia oraz warunkom życia i pracy na statku określonym w:
1) umowach międzynarodowych;
2) przepisach ustawy z dnia 2 grudnia 2016 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U. z
2019 r. poz. 955);
3) przepisach ustawy.
2. Wymagań określonych w Konwencji MLC, dotyczących warunków
zakwaterowania i zaplecza rekreacyjnego, mogą nie spełniać statki zbudowane przed
dniem 20 sierpnia 2013 r., które spełniają wymagania określone w:
1) Konwencji nr 92 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej pomieszczenia
załogi na statku (zrewidowanej w 1949 r.), przyjętej w Genewie dnia 18 czerwca
1949 r. (Dz. U. z 1954 r. poz. 202);
2) Konwencji nr 133 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej
pomieszczenia załogi na statku (postanowienia uzupełniające), przyjętej
w Genewie dnia 30 października 1970 r. (Dz. U. z 1994 r. poz. 512).
2a. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może uznać za
obowiązujące przepisy techniczne w zakresie budowy statków podlegających
umowom międzynarodowym i stałych platform wiertniczych, ich urządzeń
i wyposażenia, wydawane przez organizację, w przypadku gdy zapewniają one
bezpieczeństwo tych statków i platform.
2b. Wymagań określonych w Konwencji nr 188 dotyczącej pracy w sektorze
rybołówstwa, przyjętej przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji
Pracy w Genewie dnia 14 czerwca 2007 r., dotyczących warunków zakwaterowania
i zaplecza rekreacyjnego, mogą nie spełniać statki rybackie o długości co najmniej
24 m oraz statki rybackie zbudowane przed dniem 15 listopada 2019 r., pod
warunkiem że spełniają wymagania, o których mowa w art. 12.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, kierując się koniecznością
zapewnienia bezpieczeństwa statków i stałych platform wiertniczych oraz życia
i zdrowia osób na tych statkach i platformach, może, w drodze rozporządzenia:
1) uznać za obowiązujące przepisy uznanej organizacji, jeżeli spełnione są
szczegółowe warunki określone w przepisach wydanych na podstawie pkt 2;
2) określić szczegółowe warunki i sposób uznawania przepisów technicznych
wydanych przez organizację za spełniające wymagania bezpieczeństwa, mając
na uwadze posiadane uznanie Komisji Europejskiej przez tę organizację;
3) zwiększyć wymagania wobec statków podlegających umowom
międzynarodowym, w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń i wyposażenia w stosunku do wymagań określonych tymi umowami, zgodnie z ich przepisami;
4) wyłączyć statki podlegające umowom międzynarodowym spod działania
niektórych postanowień tych umów, zgodnie z ich przepisami.
4. W przypadku uznania przepisów klasyfikacyjnych organizacji innej niż
uznana organizacja, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje
informację w tej sprawie Komisji Europejskiej oraz pozostałym państwom
członkowskim Unii Europejskiej.

Ustawa o bezpieczeństwie morskim art. 11

DODAJ