Art. 114. 1. Zezwolenia na pobyt czasowy i pracę udziela się, gdy celem pobytu
cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest wykonywanie pracy oraz
spełnione są łącznie następujące warunki:
1) cudzoziemiec posiada:
a) ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela
kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b) źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie
kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego
utrzymaniu;
2) cudzoziemiec ma zapewnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce
zamieszkania;
3) podmiot powierzający wykonywanie pracy nie ma możliwości zaspokojenia
potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy;
4) wynagrodzenie, które jest wskazane przez podmiot powierzający wykonywanie
pracy w załączniku do wniosku o udzielenie zezwolenia, o którym mowa
w art. 106 ust. 1a, nie jest niższe niż wynagrodzenie pracowników
wykonujących w tym samym wymiarze czasu pracy pracę porównywalnego
rodzaju lub na porównywalnym stanowisku;
5) wysokość miesięcznego wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 4, nie jest niższa
niż wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę.
1a. Zezwolenia na pobyt czasowy i pracę udziela się także wówczas, gdy celem
pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest wykonywanie pracy
w zawodzie pożądanym dla polskiej gospodarki, określonym w przepisach wydanych
na podstawie ust. 5, cudzoziemiec posiada kwalifikacje zawodowe wymagane do wykonywania pracy w tym zawodzie i spełnione są łącznie warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5.
2. Wysokość miesięcznego dochodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b,
powinna być wyższa niż wysokość dochodu uprawniającego do świadczeń
pieniężnych z pomocy społecznej określonych w ustawie z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1507, 1622, 1690 i 1818), w odniesieniu
do cudzoziemca oraz każdego członka rodziny pozostającego na jego utrzymaniu.
3. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się, gdy:
1) zawód, który cudzoziemiec wykonuje w ramach powierzonej pracy, lub rodzaj
pracy, która jest mu powierzona, znajduje się w wykazie, o którym mowa
w art. 10 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, lub
2) cudzoziemiec bezpośrednio przed złożeniem wniosku posiadał zezwolenie na
pracę lub zezwolenie na pobyt czasowy i pracę u tego samego pracodawcy na
tym samym stanowisku, lub
2a) cudzoziemiec w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku ukończył
uczelnię z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo innego państwa
Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Konfederacji Szwajcarskiej lub jest
doktorantem w Rzeczypospolitej Polskiej, lub
2b) cudzoziemiec w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku przebywał
legalnie i nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) cudzoziemiec spełnia warunki określone w przepisach wydanych na podstawie
art. 90 ust. 5 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, lub
4) cudzoziemiec spełnia warunki zwolnienia z obowiązku posiadania zezwolenia na
pracę, określone odrębnymi przepisami.
3a. Do ustalenia, że pobyt cudzoziemca, o którym mowa w ust. 3 pkt 2b, jest
nieprzerwany, stosuje się przepis art. 195 ust. 4.
4. Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się, gdy cudzoziemiec spełnia warunki
zwolnienia z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, określone odrębnymi
przepisami.
5. Minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia, zawody pożądane dla polskiej gospodarki, biorąc pod uwagę potrzeby rynku pracy, w tym potrzebę zapewnienia efektywnego zatrudniania w zawodach, w których w skali całego kraju
występują znaczące niedobory pracowników.

Art. 114a. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw
gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia, limit udzielanych w danym roku
kalendarzowym, w okolicznościach, o których mowa w art. 114 i art. 126, zezwoleń
na pobyt czasowy i pracę, który może obejmować poszczególne województwa,
zawody, rodzaje umów, na podstawie których cudzoziemcowi może zostać
powierzone wykonywanie pracy, lub rodzaje działalności podmiotu powierzającego
wykonywanie pracy cudzoziemcowi według klasyfikacji określonej w przepisach
wydanych na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce
publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649 i 730).
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych uwzględni potrzeby rynku pracy, względy bezpieczeństwa państwa
i porządku publicznego oraz zasadę komplementarności zatrudnienia cudzoziemców
w stosunku do obywateli polskich.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych ogłasza osiągnięcie limitów,
o których mowa w ust. 1, w danym roku kalendarzowym w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia.

Ustawa o cudzoziemcach art. 114