Teza brak tezy czytaj dalej

Teza brak tezy czytaj dalej

Teza O ile zatem na skutek dokonania cesji, powód nabył prawo do wierzytelności i swobodnego nią rozporządzania (mógł ją np. sprzedać, darować, zwolnić dłużnika w całości lub w części długu itd.), tym niemniej przelew wierzytelności, poza zmianą po stronie wierzyciela, w żaden inny sposób nie wpłynął na dotychczasową sytuację prawną pozwanego (art. 513 k.c.), w tym co do możliwości skutecznego spełnienia świadczenia do rąk właściwego adresata (art. 512 k.c. i art. 515 k.c.). Powód, jako cesjonariusz nie może żądać od pozwanego świadczenia w większym rozmiarze aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie mogła bowiem ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z tą, jaka istniała przed przelewem. Oznacza to, że pozwanemu przysługują po przelewie wszystkie zarzuty, które przysługiwały mu wobec poprzedniego wierzyciela (art. 513 k.c.). czytaj dalej

Teza Sankcją spóźnionego zgłoszenia przez stronę twierdzeń i dowodów jest ich pominięcie przez sąd. Twierdzenia i dowody przedstawione po czasie właściwym nie będą pominięte jeżeli strona uprawdopodobni, że zgłasza je później bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności (art. 217 § 2 k.p.c.). czytaj dalej

Teza Wysokość zadośćuczynienia przyznawanego na podstawie art. 445 § 1 k.c. ma charakter ocenny, dlatego przy jego ustalaniu sądy zachowują duży zakres swobody. W konsekwencji strona może skutecznie zakwestionować wysokość zadośćuczynienia tylko wtedy, kiedy nieproporcjonalność do wyrządzonej krzywdy jest wyraźna lub rażąca. Co za tym idzie, zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia może być uwzględniony tylko wtedy, gdyby sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę wszystkich istotnych kryteriów wpływających na tę postać kompensaty, bądź też niedostatecznie je uwzględnił. Renta z art. 444 § 2 k.c., ma na celu wyrównanie szkody majątkowej, powstałej wskutek utraty przez poszkodowanego zdolności do pracy, wyrażającej się utratą dochodów z pracy. Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym świadczenie stało się wymagalne. Stosownie do przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania. Tak więc z braku innych danych co do ustalenia terminu wymagalności świadczenia, termin ten określa jednostronnie wierzyciel. czytaj dalej

Teza Zgodnie z art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. czytaj dalej

Teza Istnienie okoliczności usprawiedliwiających przekroczenie trzydziestodniowego terminu podlega indywidualnej ocenie w realiach konkretnej sprawy. Niewykazanie ich świadczy o popadnięciu ubezpieczyciela w opóźnienie ze spełnieniem świadczenia. Skutki opóźnienia określone są m.in. w art. 481 § 1 k.c. i obligują dłużnika do zapłaty odsetek. czytaj dalej

Teza Żeby strony naruszyły art. 353 1 k.c. konieczne byłoby, aby powstanie niekorzystnego z punktu widzenia interesów dłużnika zobowiązania wzajemnego nastąpiło w wyniku wykorzystania przez kontrahenta swojej silniejszej pozycji. czytaj dalej

Teza Postępowanie wyjaśniające definiowane jest w doktrynie jako działanie ukierunkowane na zbieranie dowodów, informacji, wyjaśnień, w szczególnych przypadkach przeprowadzenie rozprawy (art. 89 § 2 k.p.a.) i ma miejsce wtedy, gdy załatwienie sprawy nie może nastąpić jedynie w oparciu o dowody wymienione w art. 35 § 2 k.p.a. czytaj dalej

Teza Istotą i funkcją klauzul generalnych z art. 5 k.c. jest możliwość uwzględnienia w ocenie różnego rodzaju okoliczności faktycznych, przy czym okoliczności te muszą mieć wyjątkowy charakter. Przepis ten może wchodzić w grę w każdym wypadku do wszystkich podmiotów prawa, gdy w świetle oceny określonego stanu faktycznego, przy uwzględnieniu treści konkretnej normy prawnej włącznie z jej celem, korzystanie przez osobę zainteresowaną z przysługującego jej prawa podmiotowego jawi się jako pozostające w sprzeczności z zasadami etycznego i uczciwego postępowania. czytaj dalej