Teza Zadośćuczynienie przewidziane przez art. 448 k.c. jest roszczeniem samodzielnym, niezależnym od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego. Brak jest jakichkolwiek kryteriów szczegółowych określających relacje pomiędzy roszczeniami przysługującymi na wypadek naruszenia dóbr osobistych. Rolę moderatora pełni tu sąd i jego ocenie ostatecznie pozostawiona zostaje zarówno celowość skorzystania z konkretnego środka, jak również sposób, w jaki ma on być zastosowany. czytaj dalej

Teza Art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 r. nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. Przy braku wskazania przez ustawodawcę szczegółowych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, przyjmuje się, że ma to wpływ przede wszystkim rodzaj naruszonego dobra osobistego. Nie jest przy tym kwestionowane, że dobrem osobistym stojącym najwyżej w hierarchii jest życie i zdrowie ludzkie. czytaj dalej

Teza zgodnie z art. 23 i 24 k.c. ochrona dóbr osobistych na gruncie kodeksu cywilnego jest oparta na założeniu o istnieniu (wyrażonego w art. 23 k.c.) powszechnego zakazu naruszania dóbr osobistych innych osób, a więc ma wymiar bezwzględny. Z postanowień art. 23 k.c. wynika także, iż wymienione w nim dobra osobiste pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach, w tym również przepisach prawa karnego. Oznacza to, że uzyskanie ochrony na podstawie innej niż kodeks cywilny, nie może samo przez się stanowić podstawy do odmowy udzielenia jej na podstawie art. 23 i 24 k.c. Taka odmowa może nastąpić tylko wówczas, gdy sąd dojdzie do przekonania na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż nie było naruszenia dobra osobistego lub też nie występują przesłanki wymienione w art. 24 k.c., czytaj dalej

Teza Ochrona dóbr osobistych, jest ułatwiona przez instytucję domniemania bezprawności działania ( art. 24 § 1 zdanie pierwsze k.c.), co skutkuje przerzuceniem ciężaru dowodu faktu, że działanie nie było bezprawne na osobę, której działanie spowodowało naruszenie dobra osobistego. Istnieją bowiem okoliczności, które wyłączają bezprawność naruszenia dobra osobistego np. działanie w ramach porządku prawnego, czy zgoda pokrzywdzonego. czytaj dalej

Teza Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia powstaje z chwilą naruszenia dóbr osobistych uprawnionego. czytaj dalej

Teza Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. czytaj dalej

Teza Roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia ma pełnić funkcję kompensacyjną, a nie represyjną, a zatem winno zmierzać do udzielenia pokrzywdzonemu swego rodzaju satysfakcji moralnej, płynącej z sądowego uznania krzywdy. czytaj dalej