Teza Norma z art. 143c ust. 1 p.z.p. chroni podwykonawcę lub dalszego podwykonawcę w stopniu wystarczającym już przez sam fakt, że przewiduje możliwość dokonania przez zamawiającego bezpośredniej zapłaty na ich rzecz w sytuacji zalegania z płatnościami przez inne podmioty. Bez szczególnej regulacji w art. 143c p.z.p. cała odpowiedzialność za wzajemne rozliczenia stron poszczególnych umów (na niższych szczeblach) spoczęłaby de facto na zamawiającym, który mając nawet wiedzę o tym, że jego kontrahent zalega z płatnościami na rzecz swoich podwykonawców nie mógłby na bieżąco regulować tych zobowiązań, skutecznie zwalniając się w tym zakresie z własnych zobowiązań wobec wykonawcy. czytaj dalej

Teza Celem wprowadzenia art. 647 1 k.c. była ochrona podwykonawców przed nierzetelnymi kontrahentami, którzy powierzają im wykonanie zobowiązania wynikającego z umowy o roboty budowlane i nie płacą im wynagrodzenia. W takiej sytuacji podwykonawca, w świetle ogólnych zasad, miałby roszczenie wyłącznie względem swojego kontrahenta. W związku z tym, że podwykonawcy robót budowlanych mieli znaczne trudności w dochodzeniu roszczenia o zapłatę wynagrodzenia od ich kontrahentów, ustawodawca umożliwił im dochodzenie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia także względem inwestora i wykonawcy, którzy z mocy art. 647 1 § 5 k.c. ponoszą solidarną odpowiedzialność z kontrahentem podwykonawcy za zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane. czytaj dalej

Teza Naruszenie prawa materialnego poprzez o niezastosowanie i nie uznanie wobec nieważności umowy winno zostać rozpoznane jako roszczenie z tytułu bezpodstawnego bogacenia. czytaj dalej