Teza Przedsiębiorstwo energetyczne, które nie legitymuje się uprawnieniem do ingerowania w sferę cudzej własności nieruchomości dla bieżącego utrzymania urządzeń przesyłowych, korzysta z tej nieruchomości w złej wierze i zobowiązane jest do świadczenia wynagrodzenia na podstawie art. 225 k.c. posiadanie przez pozwaną nieruchomości należących do powódki, w zakresie urządzeń linii energetycznych znajdujących się na tych nieruchomościach w okresie poprzedzającym wytoczenie niniejszej sprawy, było posiadaniem w złej wierze, gdyż pomiędzy powódką, a pozwaną spółką, bądź ich jej poprzednikami prawnymi, nigdy nie została zawarta umowa regulująca prawa pozwanej do tej części gruntu, na której posadowione zostały urządzenia energetyczne. czytaj dalej

Teza Domniemanie dobrej wiary ustanowione w art. 7 k.c. należy do fundamentalnych zasad polskiego prawa cywilnego i odnosi się również do Skarbu Państwa oraz jego jednostek budżetowych posiadających służebność gruntową odpowiadającą służebności przesyłu. Posiadanie służebności gruntowej polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia (art. 292 k.c.) i może w niektórych sytuacjach mieć charakter niekonkurencyjny wobec posiadania właściciela (dotyczy to w szczególności linii przesyłowych w okresie między ich naprawami i konserwacją ). Wiedza o osobie właściciela nie wyklucza istnienia po stronie posiadacza służebności dobrej wiary. Istotna w takiej sytuacji jest świadomość posiadacza, że przysługuje mu inny tytuł do władania nieruchomością niż pochodzący od właściciela. czytaj dalej

Teza Przepis art. 169 k.c. o ochronie nabywcy w dobrej wierze nie pozbawia kupującego możności skorzystania z przepisów o rękojmi. Celem bowiem przepisu art. 169 kc jest ochrona nabywcy, a nie zbywcy (zatem sprzedawcy). Uprawnienia z tytułu rękojmi za wady prawne może wykonać kupujący, który z różnych powodów nie zamierza skorzystać z przewidzianej w art. 169 § 1 bądź § 2 zdanie 1 kc ochrony. Zadaniem rękojmi jest polepszenie, a nie pogorszenie sytuacji prawnej kupującego. czytaj dalej

Teza Zgodnie z art. 1103 k.p.c. sprawy rozpoznawane w procesie należą do jurysdykcji krajowej, jeżeli pozwany ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu albo siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 25 Rzym I przepisy tego rozporządzenia nie uchybiają stosowaniu konwencji międzynarodowych, których stronami w chwili przyjęcia rozporządzenia jest jedno lub więcej państw członkowskich, a które ustanawiają normy kolizyjne odnoszące się do zobowiązań umownych. W sytuacji gdy istnienie i ważność umowy są sporne, a powód domaga się zasądzenia świadczenia na podstawie określonej umowy, to nie można jeszcze przyjąć, że wskazanie prawa właściwego winno nastąpić za pomocą łącznika kontraktowego. Powołanie przez powoda podstawy faktycznej żądania, która może być kwalifikowana według różnych podstaw prawnych, uzasadnia rozważenie przez sąd przy rozpoznaniu sprawy każdej z nich czytaj dalej

Teza Sąd, który stwierdzi swą niewłaściwość, przekaże sprawę sądowi właściwemu. czytaj dalej

Teza Umowne określenie przez strony właściwości określonego sądu do rozpoznania ich sprawy skutkuje tym, że tak określona właściwość staje się właściwością wyłączną, która eliminuje każdą inną właściwość, w tym ogólną i przemienną. czytaj dalej

Teza W sporach o wykonanie umowy powód może skorzystać z tzw. właściwości przemiennej sądu, a więc bądź wytoczyć powództwo według właściwości ogólnej wyznaczonej miejscem zamieszkania pozwanego, bądź z właściwości uregulowanej w tym przepisie, a związanej z miejscem wykonania zobowiązania. czytaj dalej