Postanowienie SA we Wrocławiu z 21 maja 2012 r, w sprawie o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy oddalił wniosek (...) ((...) S.A. w L.o nadanie na jego rzecz, jako następcy prawnego wierzyciela (...) S.A., klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przez Sąd Okręgowy w L.14.01.2002 r., w sprawie sygn. akt I Nc 84/01, przeciwko Przedsiębiorstwu Handlowemu (...) sp. z o.o. w S., D. M., A. M., I. M., K. M.. Powołując się na treść art. 788 § 1 k.p.c., Sąd ten wskazał, iż przedmiotowy wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż wnioskodawca nie wykazał skutecznie faktu przejścia na swoją rzecz praw z prawomocnego nakazu zapłaty z dnia 14.01.2002 r., wydanego w sprawie VI GNc 84/01. Sąd I instancji podkreślił przy tym, że z żadnej z przedłożonych przez wnioskodawcę umów nie wynika, iż ich przedmiotem jest wierzytelność wynikająca z powyższego nakazu zapłaty.

Zażaleniem wnioskodawca zaskarżył powyższe orzeczenie w całości, zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c., przez wyprowadzenie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, czego skutkiem było uznanie, że w załączniku nr 1 do aneksu nr (...) do umowy z dnia 17.09.2010 r. oraz załączniku nr 1 do aneksu nr (...) do umowy z dnia 22.09.2010 r., nie ujęta została wierzytelność objęta nakazem zapłaty z dnia 14.01.2002 r., sygn. akt VI GNc 84/01;

2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu, iż wnioskodawca nie wykazał przejścia uprawnień na jego rzecz – jako przejmującego wierzytelność.

Wskazując na powyższe, wnioskodawca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Analiza dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę nie daje bowiem podstaw do niewątpliwego ustalenia, że przeszła na niego wierzytelność objęta nakazem zapłaty z dnia 14.01.2002 r., wydanym w sprawie I GNc 84/01.

Zważyć bowiem trzeba, iż wierzytelność, która była podstawą wydania powyższego nakazu zapłaty wynika z umowy o udzielenie gwarancji bankowej nr (...), zawartej w dniu 03.04.2000 r., pomiędzy (...) S.A., a Przedsiębiorstwem Handlowym (...) sp. z o.o., której poręczycielami zostali pozostali uczestnicy niniejszego postępowania, natomiast, jak wynika z treści załączników nr 1 do aneksów nr (...) do umów z dnia 17.09.2010 r. i 22.09.2010 r. (na które w zażaleniu powołuje się skarżący), wnioskodawca nabył od (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. (który z kolei nabył od (...) S.A.) wierzytelność w stosunku do Przedsiębiorstwa Handlowego (...) sp. z o.o., wynikającą z umowy o udzielenie gwarancji nr (...).

Mając powyższe na uwadze, nie można podzielić twierdzeń skarżącego, iż wykazał on, że nabył wierzytelność wynikającą z nakazu zapłaty z dnia 14.01.2002 r. wydanego w sprawie I GNc 84/01, w stosunku do uczestników postępowania, gdyż podstawą wydania powyższego nakazu była wierzytelność (...) S.A. w stosunku do uczestników postępowania, wynikająca z umowy nr (...) o udzielenie gwarancji z dnia 03.04.2000 r., nie zaś z umowy nr (...). Tym samym wobec braku tożsamości pomiędzy umową, z której wierzytelności zostały nabyte przez wnioskodawcę ((...) a umową, z której zobowiązania stanowiły podstawę wydania nakazu zapłaty z dnia 14.01.2002 r., sygn. akt I GNc 84/01 przeciwko uczestnikom postępowania (nr (...)), nie uprawnionym byłoby przyjęcie w niniejszej sprawie, że wnioskodawca jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, (...) S.A., w zakresie wierzytelności wynikających z umowy nr (...) o udzielenie gwarancji z dnia 3.04.2000 r. Bez znaczenia dla prawidłowości powyższej oceny pozostaje podnoszona przez skarżącego w zażaleniu kwestia, iż należność główna w sprawie I GNc 84/01 wynosiła 959.612,87 zł, a wiec tyle samo co wysokość należności głównej zbytych na rzecz wnioskodawcy wierzytelności. O tożsamości przedmiotu zbycia, (w tym wypadku wierzytelności), możemy bowiem mówić w sytuacji, gdy wszystkie elementy przedmiot ten identyfikujące są takie same. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż wnioskodawca, za pomocą stosownych dokumentów, winien wykazać, że nabył od pierwotnego wierzyciela ( (...) S.A.) wierzytelność w stosunku do uczestników postępowania wynikającą z umowy nr (...) (nie zaś z umowy nr (...)) o udzielenie gwarancji z dnia 03.04.2000 r. Wykazanie zaś przez skarżącego, iż nabył on w stosunku do uczestników postępowania wierzytelności wynikające z umowy nr (...) nie mogło skutkować uwzględnieniem przedmiotowego wniosku.

Podkreślić przy tym trzeba, iż przedmiotem postępowania określonego w art. 788 § 1 k.p.c. jest jedynie formalna kontrola, czy na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach można ustalić, że przejście uprawnienia nastąpiło, zaś z dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę, w szczególności załączników nr 1, na które to skarżący się powołuje, nie wynika, aby nabył on sporną wierzytelność wynikającą z umowy o udzielenie gwarancji nr (...).

Z tych też względów za nieuzasadnione Sąd Apelacyjny uznał zarzuty skarżącego, sprowadzające się do zakwestionowania zaprezentowanej przez Sąd I instancji oceny, iż nie wykazał on przejścia na swoją rzecz wierzytelności objętych nakazem zapłaty z dnia 14.01.2002 r., sygn. akt VI GNc 84/01. Powyższa ocena Sądu Okręgowego ostatecznie okazała się bowiem prawidłowa, choć z innych przyczyn, niż wskazane na jej uzasadnienie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., oddalono zażalenie skarżących.