Wyrok SA we Wrocławiu z 14 lutego 2013 r. w sprawie o przestępstwo przeciwko mieniu.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 30 października 2012 roku – sygn. akt: III K 104/12 uznał oskarżonych A. (...) za winnych tego, że:

w dniu 14 czerwca 2012 roku w G., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, używając przemocy i posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża, dokonali rozboju, w ten sposób, że przyłożyli nóż do szyi A. T. – zatrudnionej w charakterze sprzedawcy w sklepie (...), a następnie zabrali w celu przywłaszczenia kasetkę z zawartością pieniędzy w kwocie 2.188,74 zł, czym działali na szkodę A. T. i E. K.,

tj. przestępstwa z art. 280 § 2 k.k.,

i za to na podstawie art. 280 §2 k.k. wymierzył oskarżonym kary:

- A. O. (1) 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- S. S. 3 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonych S. S. i A. O. (1) na rzecz A. T. nawiązki po 1.500 zł.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd Okręgowy zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 3.07.2012 r. do dnia 30.10.2012 r.

Sąd zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. 900 zł plus podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu S. S. z urzędu.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonych.

Obrońca oskarżonego A. O. (2) w wywiedzionej apelacji, na podstawie art. 427 §2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił:

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności i wymierzenie jej w wysokości 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy nieuwzględnieniu okoliczności łagodzących, a w szczególności szczerego przyznania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu na każdym etapie postępowania oraz żalu i skruchy w związku z popełnionym czynem, podczas gdy już kara nadzwyczajnie złagodzona z warunkowym zawieszeniem wykonania spełniałby w stosunku do oskarżonego swoje cele,

i na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca z urzędu oskarżonego S. S. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając:

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności i wymierzenie jej w wysokości 3 lat pozbawienia wolności przy nieuwzględnieniu okoliczności łagodzących, a w szczególności szczerego przyznania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu na każdym etapie postępowania oraz skruchy w związku z popełnionym czynem, nadto faktu, że oskarżony jest młodociany, podczas gdy już kara nadzwyczajnie złagodzona z warunkowym zawieszeniem wykonania spełniłaby w stosunku do oskarżonego swoje cele

i na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W osobiście sporządzonej apelacji, oskarżony A. O. (1) podniósł, że po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji uniemożliwiono mu skontaktowanie się z obrońcą na sali rozpraw, zaś Sąd I instancji nie uwzględnił zapisu monitoringu, co miałoby wpływ na wymiar kary oraz zakwestionował wysokość nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonej.

Prokurator Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu, na rozprawie odwoławczej wniósł o nieuwzględnienie apelacji oskarżonych i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacje oskarżonych są niezasadne w stopniu oczywistym i nie zostały uwzględnione.

Sąd Apelacyjny w całości podzielił stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, skutkujących przypisaniem oskarżonym przestępstwa rozboju kwalifikowanego, wyczerpującego ustawowe znamiona z art. 280 § 2 k.k. Wina zatem, nie kwestionowana przez obrońcę oskarżonych, nie budzi wątpliwości.

Rozpoznając zarzuty rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonym kar pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny nie podzielił ich zasadności. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku (str.7-8) przedstawił szereg okoliczności obciążających oskarżonych, wskazując przede wszystkim na wysoki stopień ich zdemoralizowania, a także dotychczasową karalność oskarżonych za popełnienie przestępstw. Uprzednio wymierzone kary pozbawienia wolności nie były bezwzględnie wykonywane, gdyż oskarżeni korzystali z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia ich wykonania. Popełnienie przedmiotowej zbrodni rozboju kwalifikowanego z art. 280 § 2 k.k. wskazuje na nieskuteczność wcześniej wymierzonych kar wolnościowych, skoro w okresie próby, oskarżeni ponownie popełnili przestępstwo o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. Sposób działania oskarżonych, zaplanowanie dokonania przestępstwa pozwala przyjąć, że oskarżeni nie zasługują na kolejne warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, dodatkowo stosując dalsze złagodzenie poprzez nadzwyczajne złagodzenie kar pozbawienia wolności. Przedstawione w uzasadnieniu apelacji argumenty nie przekonały Sądu Apelacyjnego o zasadności podjęcia takiego rozstrzygnięcia.

Należy uwzględnić to, że Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonym kary w granicach ustawowego minimum, różnicując je z uwagi na wiodącą rolę oskarżonego A. O. (1) w popełnieniu przestępstwa. Sąd Okręgowy dostrzegł ponadto przyznanie się oskarżonych do popełnienia zarzucanego przestępstwa oraz wyrażoną przez nich skruchę, a także młody wiek oskarżonych oraz odzyskanie zagarniętej kasety z pieniędzmi. Powyższe okoliczności legły u podstaw wymierzenia oskarżonym kar w granicach ustawowego minimum. W ocenie Sądu Apelacyjnego, brak jest podstaw do dalszego ich złagodzenia, wobec czego, podzielając stanowisko Sądu Okręgowego, zaskarżony wyrok w tym zakresie podlegał utrzymaniu w mocy.

Sąd Apelacyjny uznał za zasadne orzeczenie wobec oskarżonych nawiązek po 1.500 zł na rzecz pokrzywdzonej z tytułu zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzoną krzywdę wyrządzoną przez oskarżonych. Jej wysokość uznać należało za prawidłową, uwzględniając względy wychowawcze i penalne przemawiające za zastosowaniem powyższego środka karnego.

Orzeczenie o kosztach nie opłaconej obrony z urzędu oskarżonych w postępowaniu odwoławczym znajduje uzasadnienie w art. 29 ustawy – prawo o adwokaturze.

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na ich sytuację materialną, nie pozwalająca na ich uiszczenie.