Wyrok SA we Wrocławiu z 19 lipca 2016 r. w sprawie o zapłatę.

UZASADNIENIE

Powodowie domagali się zasądzenia na ich rzecz od (...) S.A. w W. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwotach: R. S. (1) – 70.000 zł, a M. K. – 60.000 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. Roszczenie powodowie wiązali ze skutkami wypadku komunikacyjnego z dnia 20 listopada 2004 r., w którym zginęła R. S. (2), żona powoda, a siostra powódki.

Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa kwestionując swoją odpowiedzialność co do zasady wobec faktu, że wypadek miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r., a więc przed wejściem w życie art. 446 § 4 k.c. Ponadto strona pozwana kwestionowała wysokość dochodzonych roszczeń jako wygórowanych.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 r. uwzględnił powództwo w całości. Sąd ten poczynił ustalenia faktyczne odnośnie do przebiegu i skutków wypadku komunikacyjnego z dnia 20 listopada 2004 r. Dalej Sąd ustalił okoliczności w jakich M. K. i jej zmarła siostra wzrastały, wychowywały się, a następnie utrzymywały bliskie więzi aż do chwili śmierci R. S. (2). Sąd ustalił jak przebiegało pożycie małżeńskie powoda i jego zmarłej żony. Jakie skutki w psychice i generalnie na zdrowiu powodów spowodowała nagła śmierć R. S. (2). W tym zakresie Sąd odwoływał się między innymi do opinii biegłego psychologa. Oceniając zgromadzone dowody Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powołując się na utrwalone orzecznictwo sądowe Sąd stwierdził, że dochodzenie zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wywołanych śmiercią osoby bliskiej, która miała miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. jest dopuszczalne. Gdy chodzi o wysokość zadośćuczynienia Sąd wskazał na szczególną bliskość emocjonalną, w jakiej pozostawały M. K. i R. S. (2). Podobnie Sąd wskazywał na silne więzy emocjonalne łączące zmarłą i jej męża – R. S. (1). Oddzielną część rozważań Sąd Okręgowy poświęcił wskazaniu podstawy orzeczenia o odsetkach ustawowych za opóźnienie zasądzonych na rzecz obojga powodów.

Pozwany Ubezpieczyciel zaskarżył wyrok w części, a to w zakresie, w jakim na rzecz M. K. zasądzono kwotę wyższą niż 30.000 zł. Wnioski apelacyjne zmierzały do zmiany zaskarżonego wyroku w stosunku do M. K. przez oddalenie jej powództwa ponad kwotę 30.000 zł.

W pisemnej odpowiedzi na apelację M. K. wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zakres zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji wyznacza granice kognicji sądu odwoławczego. W rozpoznawanej sprawie na etapie apelacji sama zasada odpowiedzialności Ubezpieczyciela za szkodę niematerialną (krzywdę) wyrządzoną zdarzeniem, które miało miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. nie jest już podważana. Mimo to sąd drugiej instancji z urzędu bada prawidłowość przyjętej przez sąd pierwszej instancji podstawy prawnej odpowiedzialności. Sąd Apelacyjny podziela w tej mierze poglądy zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Poglądy na tle bogatego orzecznictwa sądowego, zwłaszcza zaś orzecznictwa Sądu Najwyższego trzeba uznać za utrwalone. Gdy chodzi o wysokość zasądzonego na rzecz M. K. świadczenia, to i w tym zakresie Sąd Apelacyjny aprobuje i podziela zarówno treść orzeczenia, jak i jego motywy. Podkreślić trzeba, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Ustalenia te Sąd Apelacyjny przyjmuje za podstawę własnego orzekania. Ocena tych faktów jest prawidłowa, odpowiada wymogom określonym w art. 233 § 1 k.p.c.

Uznając, że nie doszło do wskazywanego w apelacji naruszenia art. 448 k.c. oraz, że Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny dowodów, na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalono.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego uzasadnia art. 98 § 1 k.p.c.