Wyrok SA we Wrocławiu z 3 lutego 2012 r. w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2011r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił zażalenie wnioskodawcy M. C. od postanowienia Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 3 października 2011r. odrzucającego zażalenie strony. Odpis postanowienia Sądu Apelacyjnego doręczono pełnomocnikowi wnioskodawcy, w dniu 11 stycznia 2012r. W dniu 18 stycznia 2012r. wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika w osobie swojej małżonki złożył zażalenie na to postanowienie .

Sąd Apelacyjny zważył.

Zażalenie jako niedopuszczalne podlega odrzuceniu.

Zaskarżone postanowienie jest orzeczeniem sądu drugiej instancji, z tego względu wszelkie środki odwoławcze, o ile są dopuszczalne, kierowane są do Sądu Najwyższego. Zgodnie z przepisem art. 394 ¹ § 1 kpc zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienia sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną i skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz co do kosztów procesu, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia przez sąd pierwszej instancji. Natomiast w myśl przepisu art. 394 ¹ § 2 kpc na postanowienia sądu drugiej instancji możliwe jest złożenie zażalenia do Sądu Najwyższego, ale tylko w sprawach w których przysługuje skarga kasacyjna i tylko na postanowienia kończące postępowanie w sprawie, ale z wyjątkiem postanowień m.in. wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji. Zaskarżone postanowienie nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, ale wydanym w wyniku rozpoznania zażalenia od postanowienia Sądu I instancji, z tego względu zażalenie do Sądu Najwyższego jest niedopuszczalne.

Niezależnie od powyższego zażalenie sporządzone jest z naruszeniem art. 87 ¹ § 1 kpc . Zgodnie z tym ostatnio powołanym przepisem w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, jak również w zakresie czynności podejmowanych przed sądem niższej instancji w związku z tym postępowaniem strona winna być zastępowana przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym, warunkowi temu nie czyni zadość ustanowienie pełnomocnika w osobie małżonka nie będącego fachowym pełnomocnikiem. Powyższy brak formalny jest brakiem nieusuwalnym, zgodnie z art. 130 § 5 kpc, co oznacza iż stronę nie wzywa się do jego uzupełnienia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt I sentencji postanowienia na podstawie art. art. 391 ¹ § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 370 kpc.