Wyrok SR w Kędzierzynie Koźlu z 20 października 2015 r. w sprawie o alimenty.

  Sygn. akt III RC 135/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Maciej Bainczyk

Protokolant: referent stażysta J. H.

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2015 r. w Kędzierzynie – Koźlu

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego M. D.-M. reprezentowanego przez W. D. (1)

przeciwko R. M.

o alimenty

1.  zasądza od pozwanego R. M. na rzecz małoletniego powoda M. D.-M. ur. (...) alimenty w kwocie po 700 zł (siedemset złotych) miesięcznie, płatne z góry do dnia 15-każdego miesiąca do rąk matki małoletniego powoda W. D. (1) wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 grudnia 2014 r.,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  nakazuje ściągnąć od pozwanego R. M. na rzecz Skarbu Państwa (kasa tutejszego Sądu) kwotę 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych) tytułem należnej opłaty sądowej oraz 6 zł (sześć złotych) za klauzulę wykonalności,

4.  odstępuje od obciążenia powódki kosztami oddalonego powództwa,

5.  koszty zastępstwa procesowego wzajemnie znosi pomiędzy stronami,

6.  wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III RC 135/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 kwietnia 2015 r. W. D. (1) reprezentująca interesy małoletniego M. D.-M. wystąpiła przeciwko R. M. domagając się zasądzenia alimentów w kwocie po 1.200 zł od dnia 1 grudnia 2014 r. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż do listopada 2014 r. pozwany partycypował w utrzymaniu syna, jednak po wyprowadzce pozwanego tylko raz przekazał kwotę 300 euro na utrzymanie syna. Obecnie nie łoży na małoletniego żadnych środków finansowych. Matka małoletniego prowadzi działalność gospodarczą osiągając dochody rzędu 1.200 zł miesięcznie i nie jest w stanie zaspokoić wszystkich uzasadnionych potrzeb powoda, zwłaszcza, iż ciąży na niej obowiązek alimentacyjny względem 23-letniej córki po kwocie 250 zł miesięcznie. Według wiedzy strony powodowej pozwany uzyskuje dochód rzędu 7.500 zł netto miesięcznie.

W piśmie procesowym z dnia 30 lipca 2015 r. strona powodowa ograniczyła powództwo i wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniego powoda kwoty 900 zł miesięcznie.

W odpowiedzi na pozew R. M. wniósł o jego oddalenie ponad kwotę 400 zł miesięcznie. Wskazał, iż pracuje za granicą. Wykonywana przez niego praca jest pracą nieregularną i obecnie nie uzyskuje już tak wysokich dochodów jak w roku 2013. R. M. podniósł, iż zamieszkuje wspólnie z partnerką i jej dwiema małoletnimi córkami. Pomaga także finansowo dorosłej córce. Jego zdaniem koszty utrzymania małoletniego powoda zostały znacznie zawyżone.

Na rozprawie w dniu 14 lipca 2015 r. pozwany oświadczył, że w kraju jego dochody nie przekroczą 3.000 zł, a za granicą może zarobić ok. 4.500 zł miesięcznie, a pracuje dorywczo za granicą przez tydzień lub dwa tygodnie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni powód M. M. jest synem R. M. i W. D. (1). Obecnie jest w wieku 8 lat i uczęszcza do 2 klasy szkoły podstawowej. Koszty jego utrzymania obejmują następujące kwoty 400 zł miesięcznie na wyżywienie, średnio 175 zł miesięcznie na odzież, 80 zł miesięcznie na świetlicę wraz z obiadami szkolnymi, 14 zł miesięcznie na basen.

Jednorazowo we wrześniu zapłacono 120 zł na podręczniki, 200 zł za wyprawkę szkolną, 35 zł na ubezpieczenie w szkole.

W szkole zdarzają się często wycieczki, których koszt wynosi 80 zł, małoletni uczęszcza na zajęcia uniwersytetu dziecięcego U. co kosztuje 160 zł na semestr.

Dotychczas 9 razy matka płaciła za wizyty u stomatologa po 70 zł.

W okresie wakacyjnym koszt półkolonii wynosił 100 zł za tydzień.

Matka małoletniego deklaruje, że przeznacza 100 zł miesięcznie na zabawki, 50 zł miesięcznie na wyjścia do kina i McDonalda.

Małoletni powód mieszka wspólnie z matką i dziadkami w domu jednorodzinnym, stanowiącym w 1/3 własność W. D. (1), a w 2/3 własność jej rodziców. Małoletni wraz z matką zajmuje piętro domu, jego dziadkowie zajmują parter. Koszty utrzymania wspólnego domu obejmują: 170 zł za energię elektryczną, ok. 4.500 zł rocznie za gaz, 150 zł za wodę, 40 zł za śmieci, 159 zł tytułem podatku od nieruchomości (raz na kwartał), 360 zł za garaż (raz w roku). Powyższe opłaty są uiszczane przez matkę małoletniego i jej rodziców po połowie.

W. D. (1) jest w wieku 45 lat. Od stycznia 2015 r. prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży odzieży damskiej i jeździ na targowiska, gdzie sprzedaje towar. Wcześniej powyższą działalność wykonywała matka powódki, a sama W. D. (1) była wówczas zatrudniona jako pracownik przez okres 5 lat. W obecnym roku powódka poniosła stratę z prowadzonej działalności, albowiem zainwestowała w kupno towaru, którego obecna wartość wynosi 13.500 zł. Średnio w okresie letnim uzyskuje dochód w wysokości do 2500 zł miesięcznie. Stałe opłaty związane z prowadzoną przez nią działalnością obejmują: 60 zł za czynsz za magazyn, 9 zł za wywóz nieczystości, 73 zł za urządzenia handlowe, 300 zł za paliwo, 400 zł za ubezpieczenie (rocznie).

Powódka wraz z małoletnim prowadzi osobne gospodarstwo domowe. Korzysta ze wsparcia rodziców, którzy kupują żywność dla wnuka, za kwotę ok. 100 zł miesięcznie.

W. D. (1) nie jest obecnie w żadnym związku i pozostaje właścicielem dwóch samochodów: marki p. (...) rocznik 2001 - wykorzystywanego w prowadzeniu działalności gospodarczej oraz f. (...) rocznik 2003. Posiada oszczędności w wysokości 38.000 zł.

dowód:

- odpis zupełny aktu urodzenia małoletniego powoda k. 5,

- kopia rachunków i decyzji podatkowej, k. 12-23,

- kopia informacji PIT 11 za 2013 r. i PIT 37 za 2014 k. 24, 165-166,

- kopia rachunków k. 25-28,

- oryginały i kopie dowodów zakupu k. 38-56,

- kopia zeznania podatkowego, k. 114-121,

- oświadczenie „Robotyka dla smyka” k. 122,

- zestawienie ewidencji przychodów k. 167,

- zeznania świadka R. O. (1) k. 189-190

- zeznania świadka M. R., k. 190-191

- faktury VAT za czynsz za magazyn, wywóz nieczystości stałych oraz opłaty za urządzenie handlowe, k. 192-194

- dowód opłaty za zajęcia U. dla M. D. za (...), k. 195

- zeznania powódki W. D. (1)k. 196-197,

Pozwany R. M. jest obecnie w wieku 53 lat. Przez 10 lat mieszkał wspólnie z W. D. (1) i jej rodzicami. Wyprowadził się w grudniu 2014 r. Pozwany mieszka obecnie wspólnie z obecną partnerką i jej dwoma małoletnimi córkami w wieku 11 i 7 lat w lokalu socjalnym. Ich matka otrzymuje na dzieci łączną kwotę 700 zł z funduszu alimentacyjnego. Pobiera także zasiłek rodzinny w kwocie 212 zł. Partnerka pozwanego jest zarejestrowana w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku, podejmuje prace dorywcze w charakterze sprzedawcy za kwotę ok. 400 zł miesięcznie. Koszty utrzymania ich wspólnego mieszkania obejmują: 130 zł za czynsz (przy uwzględnieniu dodatku mieszkaniowego), 120 zł za energię elektryczną, 70 zł za gaz, 60 zł za telewizję i (...).

Pozwany pracuje sezonowo w Austrii w firmie budowlanej. W 2013 r. pracował w okresie od marca do listopada, a w 2014 r. od maja do listopada i jego zarobki oscylowały wtedy w granicach 1.800-2.350 euro. Obecnie podjął kolejne zatrudnienie w maju 2015 r., przy czym obecnie pozwany podejmuje faktyczne zatrudnienie od tygodnia do trzech tygodni, po czym wraca na 1-2 tygodnie do Polski. Pozwany był bez pracy w okresie od stycznia do maja 2015 r. i pozostawał wówczas na utrzymaniu partnerki.

W miesiącu maju 2015 r. osiągnął dochód netto w wysokości 540 euro. Obecnie uzyskuje dochód w wysokości 1.200-1.300 euro miesięcznie. W Polsce nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Otrzymuje wynagrodzenie w gotówce. Pozwany sam opłaca dojazd do pracy i koszty wyżywienia, choć kiedyś te wydatki obciążały pracodawcę. Uiszcza 15 euro za jeden nocleg, 60 euro miesięcznie za dojazdy do pracy w miejscu jej wykonywania. Koszt zakupu wyżywienia na jeden wyjazd to kwota 150 zł, pozwany nabywa ją w Polsce. Koszty dojazdu do Austrii wynoszą 270 zł w jedną stronę. Pozwany wynajmuje samochód za kwotę 90 euro tygodniowo celem dojazdu do miejsca pracy.

Pozwany pozostaje właścicielem lokalu mieszkalnego o pow. 51 m 2 położonego w K., który obecnie bez zgody pozwanego zajmuje jego dorosła córka. Pozwany ponosi koszty utrzymania tegoż mieszkania w wysokości 600 zł miesięcznie.

Względem pozwanego prowadzone jest postępowanie egzekucyjne tytułem zaległości w spłacie zobowiązań telekomunikacyjnych. Obecnie wysokość długu wynosi 2.200 zł. Pozwany nie ma obowiązku alimentacyjnego wobec innych dzieci.

Do czasu wyprowadzki pozwany partycypował w kosztach utrzymania syna. Otrzymywał dodatek na syna – austriackie świadczenie rodzinne tzw. K. - w wysokości 178 euro. W czerwcu, lipcu i sierpniu 2015 r. pozwany przekazał na syna kwoty po 300 zł. R. M. zabiera małoletniego do swojego miejsca zamieszkania przynajmniej dwa razy w miesiącu na weekend. Ponosi wówczas koszty jego utrzymania i zapewnia atrakcje w postaci wyjścia do aquaparku czy wycieczek.

dowód:

- kopia zeznania podatkowego, k. 6-8

- kopia rachunków k. 66-67,

- kopia dokumentów dotyczących zobowiązań pozwanego k. 72-79,

- kopia dokumentów dotyczących kosztów utrzymania mieszkania k. 80-82,

- zaświadczenie o dochodach wraz z tłumaczeniem k. 84-85,

- odpisu księgi wieczystej k. 183-188,

- zeznania świadka R. O. (1) k. 189-190

- zeznania świadka E. T. k. 190

- zeznania pozwanego R. M. k. 197-198.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

Obowiązek alimentacyjny jest unormowany w dziale III tytule II ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm. – zwany dalej k.r.o.). Zgodnie z przepisem art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Jednocześnie przepis art. 135 § 1 k.r.o. mówi, iż zakres świadczeń zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, natomiast zobowiązany swój obowiązek alimentacyjny względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie możne przy tym częściowo lub w całości spełnić poprzez osobiste starania o utrzymanie lub wychowanie dziecka (art. 135 § 2 k.r.o.). Całokształt przytoczonych uregulowań prawnych prowadzi do wniosku, iż rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (dostęp do kultury), a także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego) według jego zdolności. Powinno ono móc również korzystać z właściwych dla jego wieku rozrywek oraz prawa do wypoczynku. Każde dziecko bezwarunkowo musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, kształcenie podstawowe i zawodowe oraz na ochronę jego osoby i majątku. Wyjście poza wymienione potrzeby zależy już tylko od osobistych cech dziecka oraz od zamożności i przyjętego przez zobowiązanego modelu konsumpcji. Zaznaczyć należało, że pozwany nie kwestionował powództwa co do zasady, zatem rolą sądu pozostawało ustalenie zakresu usprawiedliwionych potrzeb małoletniego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego.

Ustalając koszty utrzymania małoletniego sąd oparł się przede wszystkim na treści zeznań matki małoletniego, gdy chodzi o rodzaj i zasadność ponoszonych wydatków, przy czym wysokość niektórych z nich została przez sąd zmodyfikowana. Wobec zastrzeżeń pozwanego, iż rachunki i dowody zakupu inne niż imienne faktury nie mogą być w sposób pewny uznane za wydatki faktycznie związane z osobą małoletniego sąd pominął treść tych dokumentów przy ustalaniu kosztów utrzymania dziecka. Jednocześnie sąd pominął koszty i wydatki wskazywane w pozwie i pismach procesowych, a nie wymienione przez matkę powoda w swych zeznaniach, bowiem fakt ich rzeczywistego ponoszenia, zasadność ponoszenia tych i wysokość były wątpliwe. W szczególności dotyczy to znacznego kosztu dojazdu dziecka do szkoły i na zajęcia (pozew i pismo z dnia 21.07.2015 r.) w kwocie 500 zł – brak tego wydatku w zeznaniach powódki – oraz kosztów zajęć plastycznych 20 zł i zajęć lego 50 zł, wobec zeznań powódki: „ a na zajęcia unikids – 160 zł na pół roku – innych dodatkowych zajęć nie ma.” – k. 195 akt. Zaznaczyć przy tym należy, że zaświadczenie dotyczące zajęć L. WeDo na k.122 dotyczy okresu październik 2014 r. – kwiecień 2015 r. co wskazuje, że obecnie takie zajęcia się nie odbywają.

Sąd przyjął w całości za zasadne miesięczne koszty dotyczące opłaty za świetlicę i obiady szkole (80 zł), basen (14 zł) oraz zakup odzieży 175 zł (średnia z kwot 150-200 zł). Jednocześnie wskazywana przez powódkę suma 600 zł na miesięczne wyżywienie dziecka – przy założeniu, że dodatkowo małoletni ma opłacane obiady w szkole – była zdaniem sądu zawyżona i sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, stąd jako usprawiedliwiony koszt wyżywienia małoletniego, niezależnie od stanowiska pozwanego w tej mierze, sąd przyjął kwotę 450 zł miesięcznie.

Wydatki na potrzeby szkolne nie budziły wątpliwości i ich sumę (podręczniki 120 zł + wyprawka 200 zł + 35 zł ubezpieczninie=355 zł) podzieloną na 12 miesięcy zaliczono w poczet niezbędnych kosztów (355 zł/12=30 zł).

Koszty wycieczek po 80 zł nie zostały potwierdzone dokumentem ani co do kwoty nie co do częstości występowania, podobnie jak wydatki na zabawki 100 zł i wyjścia do kina oraz McDonalda 50 zł, stąd też, kierując się w tej mierze zasadami doświadczenia życiowego sąd przyjął średnią kwotę 120 zł miesięcznie – obejmującą te wszystkie koszty.

Sąd uznał także za usprawiedliwione koszty opieki dentystycznej, przy czym ich całkowita wysokość 630 zł (9x70 z), z uwagi na wiek dziecka i brak potrzeby leczenia nowych zębów stałych, została przyjęta jako roczny koszt takiej opieki dentystycznej, co miesięcznie daje koszt 52,50 zł (630 zł/12).

Gdy chodzi o koszty wypoczynku wakacyjnego – cenę półkolonii po 100 zł za tydzień – sąd uznał, że suma ta nie jest wygórowana i roczne koszty ustalił na sumę 800 zł, a stąd wydatek miesięczny wyniósł 67 zł (800 zł/12).

Podsumowując dotychczasowe ustalenia wydatki na utrzymanie małoletniego należało przyjąć na kwotę 988,50 zł miesięcznie (wyżywienie 450 zł + świetlica 80 zł + basen 14 zł + odzież 175 zł + wydatki szkolne 30 zł + zabawki, wycieczki, McDonald 120 zł + dentysta 52,50 zł + wypoczynek 67 zł), co, w ocenie sądu, zgodne jest z poziomem typowych wydatków na potrzeby dziecka w wieku małoletniego powoda. Do kwoty tej sąd doliczył sumę 40 zł z tytułu wydatków na środki czystości i higieny, które, choć pominięte w zeznaniach matki małoletniego, bez wątpienia są ponoszone na rzecz dziecka, przy czym przyjęta kwota oparta jest szacunkowym poziomie zwykłych wydatków na tego typu cel, co łącznie daje kwotę 1.028,50 zł miesięcznie.

Powyższa suma została powiększona o koszty zapewnienia małoletniemu warunków mieszkaniowych, przy czym przyjęte przez sąd kwoty także były niższe od sum wskazywanych przez stronę powodową.

Na wstępie wskazać należy, że skoro matka małoletniego jest współwłaścicielką zajmowanego wspólnie z rodzicami domu w 1/3 części i pomimo tego ponosi aż połowę wydatków na utrzymanie tego domu, taka decyzja powódki, która dobrowolnie zwiększyła poziom swoich wydatków na ten cel nie powinna prowadzić automatycznie do przerzucenia tego zwiększonego ciężaru na pozwanego, który winien ponosić koszty niezbędne do utrzymania dziecka. Z tej racji sąd przyjął, że w ustaleniach wydatków na zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych małoletniego należy uwzględnić najwyżej połowę kosztów, które powinny obciążać matkę dziecka, zgodnie z jej udziałem w prawie własności nieruchomości, to jest 1/6 wydatkowych sum.

Z zeznań świadków i powódki wynika, że podstawowym kosztem utrzymania domu jest zakup paliwa gazowego – zimą po 1.000 zł miesięcznie, a latem 280 zł miesięcznie. Jak jednak wynika z treści rachunków za gaz za okres zimowy (rachunki nr (...)) koszty gazu od 31.12.2014 r. do 31.03.2015 r. wyniosły 2.288,87 zł, co daje średnio 762,95 zł miesięcznie, a zatem mniej, niż zeznała powódka. Stąd ustalając wysokość tych wydatków sąd oparł się na jednoznacznych zeznaniach świadka R. O. (1) (ojca powódki), który zeznał, że roczny koszt gazu przekracza 4.000 zł i na tej podstawie oraz w związku z powołanymi rachunkami za gaz sąd do dalszych wyliczeń przyjął roczną kwotę 4.500 zł. Przyjmując zatem szacunkowy średni roczny koszt gazu na kwotę 4.500 zł, miesięczne wydatki na ten cek wyniosą 375 zł, co obciąża małoletniego sumą około 62,50 zł.

Kwota podatku rocznego to suma 581 zł, co daje kwotę 48,41 zł miesięcznie i sumę 8 zł przypadającą na małoletniego.

Z kolei – według zeznań tego samego świadka oraz zgodnie z treścią rachunków na prąd – opłata za prąd wynosi 170 zł miesięcznie, co daje 28,34 zł przypadającą na małoletniego, zaś opłata za wodę - 150 zł kwartalnie, co daje 50 zł miesięcznie i 8,34 dla małoletniego, a koszt wywozu nieczystości 40 zł miesięcznie, co daje 6,66 dla małoletniego powoda (świadek R. O. na k.189-190).

Podsumowując wydatki dotyczące koszty zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych małoletniego za kwotę odpowiadającą uzasadnionym wydatkom należało przyjąć sumę około 86 zł miesięcznie (gaz 62,50 zł + 8 zł podatku + 8,34 zł prąd + 6,66 zł wywóz nieczystości), zaś całkowity koszt zapewnienia małoletniemu utrzymania zamyka się sumą rzędu 1.100 zł miesięcznie (1.028,50 zł +86 zł).

Odnosząc powyższą kwotę do zarobkowych i majątkowych możliwości pozwanego sąd doszedł do przekonania, że kwotą którą pozwany jest w stanie z powodzeniem ponosić jest kwota alimentów po 700 zł miesięcznie.

Jak bowiem pozwany zeznał na rozprawie w dniu 16 października 2015 r. obecnie jest w stanie uzyskać w Polsce dochód rzędu 2.000-2.500 zł i stąd, niezależnie od faktycznie uzyskiwanych przez pozwanego zarobków z pracy sezonowej w Austrii oraz obciążeń wynikających z konieczności opłacenia dojazdu za granicę (wynajem samochodu i koszty paliwa), dojazdów do pracy na miejscu zamieszkania oraz wyżywienia – co zdaniem pozwanego redukuje jego realny zysk z pracy za granicą do poziomu 1.800 zł miesięcznie - sąd przyjął, że realne możliwości zarobkowe pozwanego kształtują się na poziomie sum po 2.500 zł miesięcznie. Po uwzględnieniu koniecznych kosztów utrzymania mieszkania w K. przy ul. (...) po 600 zł miesięcznie - którego pozwany jest właścicielem i które winien, kierując się zasadą racjonalnego korzystania posiadanych dóbr, wykorzystywać do zaspokojenia swych potrzeb mieszkaniowych – oraz zwykłych kosztów utrzymania pozwanego, takich jak wyżywienie czy odzież, ponoszenie stałych wydatków alimentacyjnych po 700 zł oraz kosztów pobytu dziecka w czasie weekendów – w tym atrakcji takich jak wyjście do aquaparku czy na wycieczki - wydaje się w pełni usprawiedliwione.

Z drugiej strony kwota 400 zł miesięcznie tytułem kosztów utrzymania małoletniego, które pozostaną do sfinansowania przez matkę dziecka, wydaje się odpowiednia do jej możliwości finansowych. Uwadze sądu nie umknęła przy tym okoliczność, że powódka niemal wyłącznie odpowiada za czynienie osobistych starań o utrzymanie i wychowanie małoletniego (art. 135 § 2 k.r.o.) i, niezależnie od poziomu dochodów stron, również z tego względu obowiązki alimentacyjne obydwu rodziców małoletniego zobowiązanych do alimentacji ustalono w proporcjach 36% kosztów matka małoletniego : 64 % kosztów ojciec małoletniego.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że dochody miesięczne powódki, szacowane przez nią na poziom 2.000-2.500 zł latem oraz znikome w chwili obecnej (sezon zimowy), w ocenie sądu nie mogą być średnio niższe od kwoty 1.750 zł miesięcznie – co obecnie odpowiada płacy minimalnej - skoro przez pięć ostatnich lat powódka była zatrudniona przy prowadzeniu tej samej działalności przez swoją matkę i musiała osiągać co najmniej zbliżony do wskazanej sumy zarobek, niezależnie od dochodu uzyskiwanego przez osobę prowadzącą tę działalność. Jednocześnie W. D. (2) posiada oszczędności w niebagatelnej kwocie 38.000 zł, zaś niewielki poziom wsparcia finansowego ze strony rodziny (po 100 zł miesięcznie) wskazuje, że, niezależnie od treści zeznań podatkowych, jest w stanie z posiadanych środków pieniężnych finansować z powodzeniem utrzymanie własne i część kosztów utrzymania syna.

Dlatego też powództwo w części oddalono, uznając iż w obecnych realiach kwota alimentów należnych małoletniemu powodowi od pozwanego przekraczająca sumę 700 zł miesięcznie nie odpowiada dyspozycji art. 135 § 1 i 2 k.r.o.

Mając na uwadze wynik pozstępowania, to jest uwzględnienie powództwa w części, sąd doszedł do przekonania, że zachodzą podstawy do wzajemnego zniesienie pomiędzy stronami kosztów zastępstwa procesowego – po myśli art. 100 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach należnych Skarbowi Państwa od pozwanego wynika z treści art. 98 k.p.c. oraz art. art. 13, art. 77 ust. 1 pkt 3 i art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.