Wyrok SR w Strzelcach Opolskich z 24 październik 2012 r. w sprawie o przestępstwo z art. 158 1 kk.

Sygn. akt IIK 1006/12 „u”

WYROK

Dnia 24 października 2012 roku

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący SSR Piotr Domagała

Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Hałas

W obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Strzelcach Opolskich – nikt, zawiadomieni prawidłowo wokandą

Po rozpoznaniu w dniu 24.10.2012r. na rozprawie

sprawy M. S. (1) (S.)

syna K.i M.z domu P.

urodz. (...) w K.

sprawy A. K. (1) (K.)

syna J. i A. z domu S.

urodz. (...) w L.

oskarżonych o to, że:

W dniu 2 czerwca 2012 roku w P. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z trzecim n/n mężczyzną, w odniesieniu do którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania, brali udział w pobiciu B. W. (1), poprzez zadawanie uderzeń pięściami po twarzy, przez co narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 §1 kk lub 157§1 kk

to jest o przestępstwo z art. 158 § 1 kk

I.  Uznaje oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. uznaje go za winnego przestępstwa z art.158 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art.69 § 1 k.k. i art.70 § 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu M. S. (1) w pkt I części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

III.  Uznaje oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. uznaje go za winnego przestępstwa z art.158 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art.69 § 1 k.k. i art.70 § 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu A. K. (1) w pkt III części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

V.  Na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonych M. S. (1) i A. K. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

VI.  Na podstawie art.624 § 1 kpk w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonych M. S. (1) i A. K. (1) od ponoszenia kosztów postępowania w tym opłaty od wymierzonej kary, kosztami tymi obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1006/12u

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (1) i M. S. (1) pozostawali w stosunkach koleżeńskich, z racji wspólnego uczęszczania do gimnazjum. A. K. (1) również znał pokrzywdzonego B. W. (1) ze szkoły.

W dniu 02 czerwca 2012 r. w parku miejskim w S. miała miejsce zorganizowana impreza z okazji Dni Ziemi (...). W trakcie festynu obecni byli między innymi A. K. (1), M. S. (1), pokrzywdzony B. W. (1) oraz jego sympatia K. H.. Wśród uczestników festynu byli również obecne inne osoby będące znajomymi zarówno A. K. (1) i M. S. (1), jak i B. W. (1).

/dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) – k. 117b, 23-24, 62-63, 79;

- wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) – k. 117b;

- zeznania świadka B. W. (1) – k. 118;

- zeznania świadka K. H. – k. 118-118b, 11;

- zeznania świadka B. W. (2) – k. 118b, 2;

- zeznania świadka M. P. – k. 119, 15;

- zeznania świadka S. P. – k. 119;

- zeznania świadka A. P. – k. 119;

- zeznania świadka P. J. – k. 119b, 33-34;

- zeznania świadka T. I. – k. 119b;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 119b/

Po przybyciu na festyn w S.wyżej wskazane osoby postanowiły skorzystać z atrakcji festyny. B. W. (1)przebywał wówczas w towarzystwie K. H. jej koleżanki S. P.. W pewnym momencie B. W. (1)postanowił udać się do ubikacji. Wówczas otoczyła go grypa młodych mężczyzn, wśród której znajdowali się M. S. (1)oraz A. K. (1). Osoby te uderzały B. W. (1)rękoma po twarzy. B. W. (1)dowiedział się od napastników, iż powodem agresji jest to, iż „ on ma problem do jakiej dziewczyny”. Następnie B. W. (1)podszedł do obecnych na festynie funkcjonariuszy Policji, którzy poinformowali go o krokach jakie powinien on podjąć.

/dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) – k. 117b, 23-24, 62-63, 79;

- wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) – k. 117b;

- zeznania świadka B. W. (1) – k. 118;

- zeznania świadka K. H. – k. 118-118b, 11;

- zeznania świadka B. W. (2) – k. 118b, 2;

- zeznania świadka M. P. – k. 119, 15;

- zeznania świadka S. P. – k. 119;

- zeznania świadka A. P. – k. 119;

- zeznania świadka P. J. – k. 119b, 33-34;

- zeznania świadka T. I. – k. 119b;

- zeznania świadka M. S. (2) – k. 119b/

W wyniku napaści B. W. (1) doznał stłuczenia wargi górnej i nosa oraz brzeżnego złamania pojedynczego górnego prawego zęba siekacza, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenia czynności ciała i rozstrój zdrowia na okres poniżej dni siedmiu. Stanowią one zatem skutki

) – k.118;

- opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej – k.50;

- karta informacyjna ze szpitala – k. 6/

W dacie orzekania w przedmiocie procesu oskarżony M. S. (1) posiadał wykształcenie zawodowe, posiadając wyuczony zawód - kucharz. Był osobą pozostająca bez pracy, nie zarejestrowaną we właściwym urzędzie pracy. Pozostawał na utrzymaniu matki. Był bezdzietnym kawalerem, nie mającym żadnych osób na utrzymaniu. Majątku nie posiadał.

/dowody:

- dane o osobie oskarżonego M. S. (1) – k. 25;

- wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) – k. 117/

W dacie orzekania w przedmiocie procesu oskarżony A. K. (1) posiadał wykształcenie zawodowe, posiadając wyuczony zawód - kucharz. Był osobą zatrudnioną za wynagrodzeniem 1600 zł, przy czym w dniu 30 lipca 2012 r. w trakcie sporządzania wywiadu dotyczącego jego osoby pozostawał on na utrzymaniu rodziców, jako osoba nie pracująca. Był bezdzietnym kawalerem, nie mającym żadnych osób na utrzymaniu. Majątku nie posiadał.

/dowody:

- dane o osobie oskarżonego A. K. (1) – k. 61;

- wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) – k. 117b/

Oskarżeni M. S. (1), jak i A. K. (1) nie byli do tej pory karani sądownie.

/dowody:

- dane o karalności oskarżonego M. S. (1) – k.36/

- dane o karalności oskarżonego A. K. (1) – k. 74/

W toku postępowania przygotowawczego, jak i w stadium jurysdykcyjnym oskarżeni M. S. (1) oraz A. K. (1) nie przyznali się do zarzucanego im przestępstwa konsekwentnie utrzymując, iż nie mieli oni nić wspólnego z pobiciem B. W. (1) na festynie w S. w dniu 02 czerwca 2012 r.

/dowody:

- wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) – k. 117b, 23-24, 62-63, 79;

- wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) – k. 117b;

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie istniały pełne podstawy do przypisania oskarżonym M. S. (1)i A. K. (1)sprawstwa i winy relacjonowanych do zarzuconego im czynu przestępnego z art.158 § 1 k.k.

Sąd, w części istotnej dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu części, nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych M. S. (1) i A. K. (1) złożonym w postępowaniu przygotowawczym i potrzymanym, a zarazem uzupełnionym w stadium jurysdykcyjnym, gdyż były one nie logiczne, a nadto pozostawały w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, wziętym pod rozwagę przy ustalaniu stanu faktycznego tzn. w szczególności z zeznaniami świadków, przy szczególnym uwzględnieniu treści zeznań złożonych przez B. W. (1), jak również z dowodami z dokumentów, co do negowania prawdziwości i autentyczności, których nie znaleziono podstaw.

Niemniej wedle Sądu Rejonowego przyjęta linia obrony oskarżonych nie pozwoliła na uwolnienie oskarżonych od przypisania im czynu z punktu I i III części dyspozytywnej wyroku, bowiem jak podkreślono pozostaje ona w sprzeczności z zeznaniami samego pokrzywdzonego, jak i świadków K. H. oraz B. W. (2).

Przechodząc do szczegółowej analizy osobowych źródeł dowodowych dostrzec pierwotnie wypada, że Sąd rekonstruując stan faktyczny oparł się na zeznaniach samego pokrzywdzonego R. P. oraz osób, które były uczestnikami festynu w S., a mianowicie B. W. (1), K. H. oraz S. P.

W opinii Sądu orzekającego niezaprzeczalnym jest, iż w inkryminowanym dniu doszło do określonego zdarzenia, w następstwie, którego B. W. (1) został pobity i w konsekwencji doznał stłuczenia wargi górnej i nosa oraz brzeżnego złamania pojedynczego górnego prawego zęba siekacza, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenia czynności ciała i rozstrój zdrowia na okres poniżej dni siedmiu. Stanowią one zatem skutki z art. 157 § 2 k.k. Sekwencja spostrzeżeń konkretnych uczestników przedmiotowego zdarzenia, a w szczególności spostrzeżeń samego pokrzywdzonego B. W. (1) pozwala na konstatację, iż to właśnie M. S. (1) i A. K. (1) byli napastnikami i stroną atakującą. Spostrzec należy, iż niepodważalnym był fakt, iż mężczyźni ci zostali rozpoznani przez samego pokrzywdzonego. Nadto wskazać należy, iż tożsamość oskarżonych została potwierdzona również pośrednio zeznaniami świadków ze słyszenia, a mianowicie B. W. (2) i K. H., którym to osobom pokrzywdzony bezpośrednio oświadczył kto go pobił. Zaakcentować należy, iż pokrzywdzony B. W. (1) rozpoznał siedzących na ławie oskarżonych jako autorów napaści na niego, nie mając w tym zakresie żadnych wątpliwości.

W tym stanie rzeczy podnieść należy, iż rekonstruując stan faktyczny Sąd oparł się – prócz ujawnionych w toku rozprawy głównej dowodach z dokumentów – na zeznaniach kluczowych dla niniejszej sprawy świadków, a mianowicie B. W. (1), K. H. oraz B. W. (2).

Przytoczeni świadkowi w sposób jasny, spójny, wzajemnie się uzupełniający i szczery przedstawili wersję zdarzenia, która stała się kanwą przyjętego w niniejszej sprawie stanu faktycznego.

W ocenie Sądu występujące w zeznaniach świadków rozbieżności zrzucić godzi się na karb dynamicznego przebiegu zdarzenia, a mianowicie spostrzec należy, iż sprawcy działali bardzo szybko.

W pozostałym, poświęconemu stawianemu zarzutowi i zupełnie drugorzędnym dla orzeczenia w przedmiocie procesu zakresie, Sąd dał wiarę zeznaniom pozostałych świadków wobec tego, że nie napotkały one na realny przeciwdowód w zgromadzonym materiale dowodowym, i miały one marginalny wpływ na orzeczenie w przedmiocie procesu.

Sąd w całości dał wiarę ujawnionym w toku rozprawy głównej dowodom z dokumentów, albowiem nie znaleziono podstaw do negowania ich prawdziwości oraz autentyczności.

Sprawcą przestępstwa stypizowanego w art.158 § 1 k.k. jest ten, kto bierze udział w (...) pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia.

Przez „pobicie” rozumieć należy sytuację, w której po stronie sprawców zachodzą naruszenia nietykalności cielesnej w postaci bicia, a po stronie pokrzywdzonego występuje jedynie bierne poddanie się biciu, bądź naruszenie nietykalności cielesnej sprawców, lecz mające charakter obrony przed pobiciem. Zarazem dla jego bytu zachodzić musi napaść, co najmniej dwóch sprawców na jedną lub więcej osób. Pojęcie „niebezpieczeństwa” na gruncie art. 158 § 1 k.k. obejmuje oznaczenie pewnej szczególnej sytuacji grożącej poważnym prawdopodobieństwem nastąpienia określonych w powołanym przepisie prawnym skutków. Zarazem musi być ono bezpośrednie, co oznacza, że zachodzi sytuacja nie wymagająca dla dalszego rozwoju „włączenia się” w dany układ zdarzeń elementu dodatkowego, zwłaszcza podjęcia ze strony sprawcy jakiegokolwiek działania dynamizującego ten układ w wyraźnym stopniu.

Zatem wskazać należy, iż karalny jest więc jedynie udział w niebezpiecznej bójce lub pobiciu, tzn. w takim zajściu, którego intensywność i agresywność osób uczestniczących stwarza poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego. Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan bezpośredniego zagrożenia, o którym mowa, należy traktować jako skutek. Tym samym stypizowany w art. 158 § 1 k.k. występek ma charakter materialny w tym znaczeniu, że jako skutek dla tego typu przestępstwa należy traktować już samo narażenie pokrzywdzonego na uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. lub narażenie go na dalej idące niebezpieczeństwo, tj. uszczerbku wskazanego w art. 156 § 1 k.k. lub nawet utraty życia. Stąd też dla przypisania sprawcy popełnienia przez niego przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. wymagane jest ustalenie jego udziału w pobiciu o niebezpiecznym charakterze powodującym stan realnego, bezpośredniego zagrożenia wystąpienia skutków wymienionych w tym przepisie (tak SN w wyroku z 07 stycznia 2008 r. IV KK 342/07, baza LEX 346567). Kontynuując wskazać należy, iż do przyjęcia odpowiedzialności za udział w pobiciu nie jest konieczne, by sprawca uderzył czy kopnął pokrzywdzonego lub w jakikolwiek inny sposób naruszył jego nietykalność cielesną. Wystarczy, by sprawca swoim zachowaniem, np. stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób czynnie występujących przeciwko pokrzywdzonemu - przy braku jednoznacznie wyrażonego nieakceptowania takiego zachowania - zwiększał zagrożenie u pokrzywdzonego i przyczyniał się do wzrostu dysproporcji siły pomiędzy sprawcami pobicia i pokrzywdzonym.

Innymi słowy do przyjęcia udziału w bójce lub pobiciu nie jest konieczne, aby konkretna osoba zadała innej osobie (innemu uczestnikowi bójki lub napadniętemu przy pobiciu) cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Do przyjęcia uczestnictwa w bójce lub pobiciu wystarczy „świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi (...)” - wyrok SN z 28 lipca 1972 r. (Rw 692/72, OSNKW 1972, nr 11, poz. 181), a także wyrok SA w Białymstoku z 25 listopada 1997 r. (II AKa 85/97, OSA 1998, z. 10, poz. 56).

W niniejszej sprawie pierwotnie skonstatować trzeba, że oskarżeni zajęli w ramach przypisanego im czynu przestępnego na wskroś ofensywną pozycję. Znalazło to swój wyraz w rozpoczęciu przez nich z powodu tego, iż pokrzywdzony miał podjąć jakoby niestosowne zachowania w stosunku do innej dziewczyny, w zadawaniu ciosów rękami pokrzywdzonemu. Pokrzywdzony zaś jedynie bezskutecznie próbował się bronić. Zarazem podkreślić należy, iż dynamiczny charakter przypisanego oskarżonym czynu przestępnego, w zestawieniu z faktyczną jednością miejsca ich dokonania, jak również w związku z specyficznym ich charakterem stwarzał pełne podstawy do uznania, że oskarżeni byli ich sprawcami. Należy przecież dostrzec, iż jak wyżej zaznaczono (por. wyrok SN z 28.07.1972 r., Rw 692/72, OSNKW z 1972, nr 11, poz. 181 i wyrok SA w Białymstoku z 25.11.1997 r., II Aka 85/97, OSA z 1998, nr 10, poz. 56) dla bytu przestępstwa pobicia nie jest niezbędne, aby każdy z jego uczestników zadał każdemu z pokrzywdzonych choćby jeden cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Wystarczające jest, do wypełnienia ustawowych znamion strony przedmiotowej typu czynu zabronionego z art.158 § 1 k.k., świadome połączenie działania jednego ze współsprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi, jeśli z pobicia wynikają skutki z art.158 §1 k.k.

Warunkiem odpowiedzialności uczestnika jest zatem to, aby uświadamiał sobie niebezpieczny charakter zajścia i co najmniej godził się z tym (por. wyrok SN z 7.04.1975 r., II KRN10/75, OSNPG z 1976, nr 3, poz. 20).

W niniejszej sprawie każdy z oskarżonych w pełni zdawał sobie sprawę z rodzaju i charakteru swego zachowania. Wszak oskarżeni realizowali je w jednym miejscu i w tym samym czasie. Stąd oczywistym staje się, że każdy z oskarżonych obejmował swą świadomością całość przestępnego zajścia, a co za tym idzie winni ponieść odpowiedzialność za jego popełnienie, a nie tylko za udział w konkretnym ich wycinku.

W rozpatrywanej sprawie niewątpliwym jest, że opisane w części uzasadnienia poświęconej stanowi faktycznemu, prawonokarnie relewantne zachowanie oskarżonych urzeczywistniły w sobie niebezpieczeństwo dla zdrowia pokrzywdzonego, któremu mogło zapobiec przestrzeganie naruszonego przez oskarżonych obowiązku zachowania zgodnego z obowiązującym porządkiem prawnym. Zarysowane powyżej wspólne działanie oskarżonych obrazuje, iż ich działanie realizowane było w wykonaniu zawartego przez nich porozumienia.

Reasumując poczynione dotychczas rozważania przyjąć trzeba wyczerpanie przez oskarżonych całokształtu ustawowych znamion strony przedmiotowej przypisanego im typu czynu zabronionego z art. 158 § 1 k.k. Analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zarysowanej powyżej cechującej oskarżonych w czasie popełnienia przypisanego czynu agresji i gwałtowności w tym zakresie wskazuje jednoznacznie, że chcieli oni popełnić wskazany czyn – wyczerpując tym samym ustawowe znamiona ich strony podmiotowej.

Stosownie do treści art. 1 § 3 k.k. jednym z elementów warunkujących byt przestępstwa jest wina sprawcy rozumiana jako – umiejscowiony poza stroną podmiotową czynu zabronionego – negatywny z punktu widzenia oceny prawnokarnej, stan podmiotowy sprawcy towarzyszący mu w czasie popełnienia czynu zabronionego, a charakteryzujący się możliwością postawienia mu zarzutu zachowania niezgodnego z normą sankcjonowaną zdekodowaną z właściwego przepisu prawa, przy jednoczesnym istnieniu po jego stronie realnych i obiektywnych możliwości uczynienia jej zadość.

W rozpatrywanej sprawie istnieją pełne podstawy do przypisania oskarżonym winy relacjonowanej do przypisanego im czynu zabronionego. Przy wymiarze oskarżonym M. S. (1) i A. K. (1) kary w pierwszej kolejności, w oparciu o treść art.53 § 1 k.k., w charakterze okoliczności obciążających uwzględniono znaczny stopień jego winy oraz średni stopień społecznej szkodliwości przypisanego im czynu przestępnego. Na pierwszy z nich wpływ miało pełne rozeznanie cechujące oskarżonych, a odnoszące się do rodzaju i charakteru przypisanego im czynu przestępnego połączone z możliwością dostosowania swego zachowania do społecznie akceptowanych wzorców i jednocześnie nie uczynieniem tego.

Drugi z nich stosownie do treści art. 115 § 2 k.k., determinowany był pierwotnie charakteryzującą oskarżonych postacią zamiaru relacjonowaną do przypisanego im czynu przestępnego, gdyż zamiar bezpośredni z zasady zawiera w sobie szczególnie wysoki stopień kryminalnego bezprawia (por wyrok SN z 28.05.1975 r., VI KRN 7/75, OSNPG z 1976, nr 1-2, poz. 2). Dodatkowo na zwiększenie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu wpływ miał rodzaj naruszonych przez nich dóbr, a mianowicie zdrowia ludzkiego czyli dobra podlegających szczególnej ochronie także na gruncie norm konstytucji RP (zob. art. 38 ).

W charakterze okoliczności łagodzących przy wymiarze kary oskarżonym, na podstawie art.53 § 2 k.k., uwzględniono ich właściwości i warunki osobiste, gdyż byli oni osobami o względnie ustabilizowanej pozycji życiowej, nie prowadzącymi zasługującego na dezaprobatę trybu życia, z wyjątkiem czynu będącego przedmiotem osądu w ramach niniejszego postępowania karnego.

Mając na uwadze całość przeprowadzonych rozważań odnośnie wymiaru kary orzeczono ją w wysokości określonej w części dyspozytywnej wyroku.

W każdym wypadku, w którym dochodzi do wyboru rodzaju kary, podstawowe znaczenie ma dyrektywa płynąca z art.58 kk., w myśl której jeśli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W przypadku oskarżonego, mając na uwadze powyższe wskazania ustawodawcy, Sąd, z uwagi na stopień szkodliwości czynu oskarżonych, rodzaj naruszonego dobra prawnego, doszedł do przekonania, że powyższe względy żadną miarą nie pozwalają mu na to, by poprzestać na orzeczeniu względem oskarżonych kary grzywny tudzież ograniczenia wolności – posiłkując się ewentualnie konstrukcją z art. 58 § 3 k.k..

W ocenie Sądu, wymierzenie oskarżonym kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, będzie dla nich jedyną adekwatną, a zarazem sprawiedliwą, słuszna i wyważoną karą. Dokonując wyboru rodzaju i wysokości kary Sąd kierował się zasadą by orzeczona kara nie przekroczyła tak stopnia winy oraz jak również, by była ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy oraz rodzaj i wysokość wymierzonej kary, Sąd doszedł do wniosku, że oskarżeni zasługują na dobrodziejstwo w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Nie bagatelizując stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nich czynu, Sąd żywi przekonanie, że jest to środek wystarczający dla osiągnięcia celów kary, nawet wówczas, jeżeli orzeczona kara pozbawienia wolności nie zostanie faktycznie wykonana, zważywszy na wyznaczenie trzyletniego próby, który będzie dla oskarżonych szansą powrotu do życia zgodnego z literą prawa, a zarazem przestrogą i zapowiedzią możliwości efektywnego wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, w razie nie przestrzegania w tym czasie porządku prawnego.

Stosując środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary, Sąd jest przekonany, iż w ten sposób zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma na celu wychowanie sprawcy i zapobieżenie powrotowi na drogę przestępstwa, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Okresy próby zrelacjonowano do cechującego oskarżonych stopnia pozytywnej prognozy. Kierując się zatem powyższym Sąd doszedł do przekonania, iż resocjalizacja oskarżonych z powodzeniem przebiegać może w warunkach wolnościowych. Jest to dodatkowo uzasadnione oddaniem ich pod dozór kuratora sądowego, który pozwoli wzmocnić pozytywną prognozę kryminologiczną cechującą oskarżonych.

Mając na względzie omówione już możliwości majątkowe oskarżonych, Sąd w całości zwolnił oskarżonych M. S. (1) i A. K. (1) od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.