Wyrok SA we Wrocławiu z 13 listopada 2013 r. w sprawie o oszustwo.

UZASADNIENIE

M. K. był oskarżony o popełnienie przestępstw:

I.  z art. 296 § 3 k.k. w zw. z art. 296 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II.  z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III.  z art. 301 § 2 k.k. w zw. z art. 308 k.k.,

IV.  z art. 296 § 3 k.k. w zw. z art. 296 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

V.  z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VI.  z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 308 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VII.  z art. 77 pkt. 1 i art. 77 pkt. 2 ustawy z 29.09.1994 r. o rachunkowości w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII.  z art. 77 pkt. 1 ustawy z 29.09.1994 r. o rachunkowości,

IX.  z art. 79 pkt. 4 ustawy z 29.09.1994 r. o rachunkowości,

X.  z art. 586 k.s.h.

XI.  z art. 586 k.s.h.

XII.  w okresie od 30 marca 2007 roku do 31 lipca 2007 roku w J., w woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd co do rzeczywistej kondycji finansowej kierowanego przez siebie Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. o. z siedzibą przy ulicy (...) w J., co do zamiaru wywiązywania się z zaciągniętych zobowiązań i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Firmę (...) (...)z siedzibą w miejscowości (...), w woj. (...) w ten sposób, że zakupił od w/w firmy środki do produkcji rolnej za łączną kwotę nie mniejszą niż 865.000 złotych, nie mając zamiaru wywiązać się w całości z opisanych wyżej zobowiązań oraz zobowiązał się jednocześnie do dostarczenia zboża w ilości 2500 ton pszenicy konsumpcyjnej, mimo, że wbrew składanym zapewnieniom, zboża nie posiadał i nie dostarczył go w. wym. firmie, czym doprowadził w. wym. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 286.887,96 złotych wynikającej z części niezrealizowanych faktur, czym wyrządził szkodę Firmie (...) (...)z tytułu nie rozliczonych w znacznej części transakcji w łącznej kwocie nie mniejszej niż 535.938,20 złotych, stanowiącej mienie znacznej wartości,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

XIII.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XIV.  z art. 286 § 1 k.k.

XV.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XVI.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XVII.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XVIII.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XIX.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XX.  z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

XXI.  z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie (sygn. akt III K 157/11) wydanym w trybie art. 343 k.p.k.

I. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach I i IV części wstępnej wyroku z tym, że z opisu tych czynów wyeliminował sformułowania w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wyeliminował z kwalifikacji prawnej tych czynów art. 12 kk i zakwalifikował czyny te z art. 296 § 3 kk w zw. z art. 296 § 2 kk i przyjął, że stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 296 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk na grzywnę w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) złotych,

II. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach II i V części wstępnej wyroku, jako występków z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk przy czym przyjął, że stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w zw. z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 91 § 1 kk skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

III. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, jako występku z art. 301 § 2 kk w zw. z art. 308 kk i za to na podstawie art. 301 § 2 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku, jako występku z art. 300 § 2 kkw zw. z art. 308 kk i za to na podstawie art. 300 § 2 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

V. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku, jako czynu z art. 77 pkt 1 i art. 77 pkt 2 Ustawy o rachunkowości z dnia 29.09.1994 r. (Dz. U. 09.152 poz. 12230) w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie tych przepisów prawnych w zw. z art. 11 § 3 kk oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na grzywnę w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) złotych,

VI. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VIII części wstępnej wyroku, jako czynu z art. 77 pkt 1 Ustawy o rachunkowości powołanej wyżej i za to na podstawie tego przepisu prawnego oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) złotych,

VII. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IX części wstępnej wyroku, jako czynu z art. 79 pkt 4 Ustawy o rachunkowości powołanej wyżej i za to na podstawie tego przepisu prawnego oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) złotych,

VIII. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach X i XI części wstępnej wyroku, jako występków z art. 586 ksh, z tym że przyjął, iż stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 586 ksh w zw. z art. 91 § 1 kk oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) złotych,

IX. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach XII, XVI, XVII, XVIII części wstępnej wyroku, jako występków z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, z tym że przyjął, iż stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 91 § 1 kk skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

X. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach XIII, XV, XIX części wstępnej wyroku, jako czynów z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk przyjął, iż stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XI. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XIV części wstępnej wyroku, jako występku z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu prawnego skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XII. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XX części wstępnej wyroku, jako występku z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

XIII. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XXI części wstępnej wyroku, jako występku z art. 286 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu prawnego skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XIV. na podstawie art. 91 § 2 kk w zw. z art. 343 § 2 pkt 2 kpk wymierzył oskarżonemu M. D. karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności,

XV. na podstawie art. 69 § 1 kk w zw. z art. 343 § 2 pkt 2 kpk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. D. na okres 10 (dziesięciu) lat próby,

XVI. na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86 § 1 kk i art. 86 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk w zw. z art. 63 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. D. karę łączną grzywny w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 200 (dwieście) złotych z zaliczeniem na poczet grzywny okresu zatrzymania w dniach od 07 do 09 grudnia 2010 r.,

XXIV. na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązał w okresie próby oskarżonego M. D. do naprawienia szkody poprzez jej zapłatę, na rzecz:

- (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w całości w kwocie 1.508.187,00 złotych, z tym zastrzeżeniem, że M. D. powyższego dokona od prawomocności wyroku w ratach w wysokości minimalnej następującej: w przeciągu pierwszego roku 5%, drugiego i trzeciego roku po 2,5%, czwartego, piątego i szóstego po 12%, siódmego, ósmego, dziewiątego po 13,5% odszkodowania, a dziesiątego w wysokości będącej uzupełnieniem całkowitego rozliczenia szkody z zastrzeżeniem solidarnej odpowiedzialności za szkodę z A. D.,

XXV. na podstawie art. 46 § 1 kk oskarżonych M. D. i A. D. zobowiązał do solidarnego naprawienia szkody na rzecz (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. w całości poprzez zapłatę 2.607.980,05 złotych,

XXVI. na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązał w okresie próby oskarżonego M. D. do naprawienia szkody poprzez jej zapłatę na rzecz:

- Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. o. z siedzibą w J. w części w kwocie 2.000.000 złotych,

- (...) Sp. z o. o. z siedzibą w J. w części w kwocie 4.000.000 złotych,

- Zakładu (...) S.A. w T. następcy prawnego Zakładu (...) z siedzibą w W. w całości w kwocie 46.994,71 złotych,

- Gospodarstwa Rolnego (...) z siedzibą w R. w całości w kwocie 270.000 złotych,

- Grupy (...) Sp. z o. o. z siedzibą w Z. w całości w kwocie 237.171,48 złotych,

z tym zastrzeżeniem, że M. D. powyższego dokona od prawomocności wyroku w ratach w wysokości minimalnej następującej: w przeciągu pierwszego roku 5%, drugiego i trzeciego roku po 2,5%, czwartego, piątego i szóstego po 12%, siódmego, ósmego, dziewiątego po 13,5% odszkodowania, a dziesiątego w wysokości będącej uzupełnieniem całkowitego rozliczenia szkody,

XXVII. na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązał w okresie próby oskarżonego M. D. do naprawienia szkody poprzez jej zapłatę na rzecz:

- Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) Sp. z o. o. z siedzibą w G. w całości w kwocie 31.232,30 złotych,

- S. S. (1) zam. J. ul. (...) w całości w kwocie 36.938,20 złotych,

z tym zastrzeżeniem, że M. D. powyższego dokona w ciągu roku od prawomocności wyroku w pięciu ratach równych, poczynając od sierpnia 2012 r.,

XXVIII. na podstawie art. 46 § 1 kk oskarżonego M. D. zobowiązał do naprawienia szkody poprzez jej zapłatę:

- Firmie (...) (...)z siedzibą w miejscowości (...) w całości w kwocie 435.284,48 złotych,

- (...) Sp. z o. o. z siedzibą w L. w części w kwocie 79.801,40 złotych,

XXIX. na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał A. D. do naprawienia szkody poprzez jej zapłatę (odpowiedzialność solidarna z M. D. ) na rzecz (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w całości w kwocie 1.508.187,00 złotych,

XXX. na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych M. D. i A. D. koszty postępowania i wymierzył im opłaty:

- M. D. w kwocie 10 400 zł,

- A. D. w kwocie 800 zł,

XXXI. zasądził od oskarżonych w części ich dotyczących na rzecz niżej wymienionych tytułem zwrotu poniesionych przez oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa procesowego:

- od M. G. 6D. na rzecz M. C. – Firma (...) (...)we W. w kwocie 804 zł,

- solidarnie na rzecz (...) Sp. z o. o. w W. w kwocie 780 zł,

- solidarnie na rzecz (...) Sp. z o. o. we W. w kwocie 580 zł,

- od M. G. 6D. na rzecz S. 6K. w kwocie 516,60 zł.

Apelację od tego wyroku wniosła oskarżycielka posiłkowa M. C. za pośrednictwem pełnomocnika. Zarzucając obrazę art. 343 § 7 kpk w zw. z art. 335 § 1 kpk w zw. z art. 7 kpk, art. 343 § 1 i 2 pkt. 2 kpk w zw. z art. 7 kpk, art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk, art. 424 § 2 kpk oraz rażącą niewspółmierność kary.

Autor apelacji w istocie kwestionował możliwość orzeczenia w trybie konsensualnym za realnie zbiegające się przestępstwa przypisane oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2012 r. (sygn. akt II A Ka 198/12)

I.  uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. D. w pkt. IX jego części rozstrzygającej w zakresie przypisanego mu czynu opisanego w pkt. XII części wstępnej oraz w zakresie nałożonego w pkt. XXVIII części rozstrzygającej zobowiązania do naprawienia szkody na rzecz Firmy (...) – MAR z siedzibą w miejscowości (...) i w tej części sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Legnicy, stwierdzając, że kara łączna pozbawienia wolności orzeczona wobec tego oskarżonego w pkt. XIV części rozstrzygającej utraciła moc;

II.  ustalił, że przypisane w pkt. IX części rozstrzygającej czyny opisane w pkt. XVI, XVII i XVIII części wstępnej kwalifikowane z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. stanowią ciąg przestępstw i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył M. D. karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu M. D. karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

IV.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. D. utrzymał w mocy;

V.  zasądził od oskarżonego M. D. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. C. 720 złotych tytułem wydatków oskarżycielki posiłkowej związanych z wynagrodzeniem ustanowionego w sprawie pełnomocnika;

VI.  zwolnił oskarżonego M. D. od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Takie rozstrzygnięcie było rezultatem uznania, że oskarżycielka posiłkowa może, stosownie do treści art. 425 § 3 kpk kwestionować rozstrzygnięcie Sądu I instancji tylko w zakresie orzeczeń odnoszących się „ do zachowania jakiego dopuścił się oskarżony na szkodę M. C.” opisanego w pkt. XII części wstępnej zaskarżonego wyroku (pkt. IX, części rozstrzygającej). Stąd Sąd odwoławczy uznał, że nie mógł oceniać „ rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej za inne niż będące podstawą apelacji zachowania” a w konsekwencji kary łącznej i warunkowego zawieszenia jej wykonania ponieważ „ byłoby to wyjście poza granice skargi”. Sąd Apelacyjny uwzględnił natomiast środek odwoławczy pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. C. „ w tej części w której kwestionuje rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności orzeczonej za zachowanie na szkodę tej pokrzywdzonej” (cytaty z uzasadnienia Sądu Apelacyjnego str. 16, 19, 20).

Orzekając powtórnie Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 14 grudnia 2012 r. (sygn. akt III K 98/12)

I. uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej i za to na podstawie art.294 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II. zasądził od oskarżonego M. D. na rzecz oskarżycielki posiłkowej - M. C. kwotę 885, 60 złotych tytułem wydatków oskarżycielki posiłkowej związanych z wynagrodzeniem ustanowionego w sprawie pełnomocnika,

III. zasądził od oskarżonego M. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 300 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżony M. D., który za pośrednictwem obrońcy zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił:

1.  naruszenie przepisów procedury polegające na rozbieżności między wyrokiem – pkt. I – a jego uzasadnieniem,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na wymierzeniu kary rażąco surowej poprzez orzeczeniu wobec oskarżonego kary pozbawieni a wolności bez warunkowego jej zawieszenia.

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowego zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności na stosowny okres próby.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. jest niezasadna.

Skarżący nie podważa trafnego stanowiska Sądu Okręgowego co do oceny dowodów wyprowadzonych z nich wniosków o przebiegu zdarzeń i prawnokarnego wartościowania zachowań oskarżonego M. D. jako wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Zeznania I. W. przesłuchanej w postępowaniu odwoławczym nie wniosły istotnych okoliczności ponieważ nie wiedziała ona o relacjach handlowych między firmami (...) (...), co jest przedmiotem tej sprawy. Rację ma obrońca gdy wskazuje na sprzeczność między wyrokiem gdzie orzeczono wobec oskarżonego karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności a uzasadnieniem gdzie wskazano (str. 5), że odpowiednią do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy jest kara dwóch lat pozbawienia wolności. Uzasadnienie prezentujące w uporządkowany sposób powody wydania rozstrzygnięcia określonej treści musi być z nim spójne, co nie oznacza, że jest tak samo istotne. Czym innym jest przecież wyrok, czy postanowienie będące oświadczeniem woli organu procesowego mającymi moc wiążącą, a czym innym ich uzasadnienie zawierające oświadczenia wiedzy „ Dopiero zatem ustalenie, że nietrafne jest rozstrzygnięcie organu procesowego, albo nie dające się usunąć zgodnie z wymaganiami procedury wątpliwości co do jego prawidłowości powodują konieczność skorygowania orzeczenia” (Z.Doda, A.Gaberle „Kontrola odwoławcza w procesie karnym”, Dom Wydawniczy ABC 1997 str. 105-106, por. też wyrok Sądu Najwyższego 25.03.1984 r., I KR 6/84, OSNKW 1984, z. 11-12, poz. 128, wyrok tut. Sądu Apelacyjnego z 6.09.2012 r., II A Ka 206/12, LEX nr 1238632). Niewątpliwie więc decydujące znaczenie ma to stanowisko które zostało wyrażone w wyroku.

W sytuacji zaskarżenia wyroku tylko na korzyść oskarżonego (art. 434 § 1 kpk, art. 443 kpk) brak jest nadto podstaw do rozważań, czy intencją Sądu I instancji było wymierzenie surowszej kary której mowa w pisemnych motywach bądź czy ta wymieniona w wyroku jest rażąco niewspółmiernie łagodna.

Naruszenie przez Sąd Okręgowy art. 424 kpk nie mogło więc wpłynąć na treść wyroku.

Autor apelacji zarzucając obrazę prawa materialnego nie wskazuje który przepis materialnoprawny został przekroczony (podobnie zresztą jak w wypadku omówionego wyżej zarzutu naruszenia przepisów postępowania). Skoro jednak przekroczenia upatruje w orzeczeniu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania to chodzi o art. 69 § 1 kk.

Trzeba przypomnieć, że obraza prawa materialnego polega na niepostąpieniu stosownie do ustawowego nakazu lub postąpieniu wbrew ustawowemu zakazowi. Nie stanowi zatem tej podstawy odwoławczej skorzystanie lub nie z możliwości określonego postąpienia którą daje przepis prawa materialnego. Taki właśnie, fakultatywny charakter ma art. 69 kk (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 19.12.2012 r. II KK 330/12 Prok. i Pr. 2013 r. z. 3, poz. 13).

Omawiany zarzut odwoławczy należało potraktować, zważywszy na treść uzasadnienia apelacji, jako w istocie dotyczący rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności co wyrażało się w rezygnacji z zastosowania warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Wbrew stanowisku skarżącego Sąd I instancji nie popełnił błędu i zmieścił się w granicach swobodnego uznania gdy przyjął, że w odniesieniu do oskarżonego M. D. brak podstaw do formułowania pozytywnej prognozy kryminologicznej, iż mimo zawieszenia wykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni w przyszłości przestępstwa.

Elementem takiej prognozy może być staranie oskarżonego o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem. Tymczasem mimo upływu ponad 6 lat od czasu popełnienia oszustwa na szkodę firmy oskarżycieli posiłkowej M. M. D. wpłacił jej około 50.000 zł. a syndyk masy upadłości przedsiębiorstwa (...) około 100.000 zł. przez co nadal istniejąca szkoda zamyka się kwotą ponad 400.000 zł. Jak mówi świadek (k. 9077v), oskarżony od czasu gdy sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym nie wpłacił uiścił dalszej kwoty.

Sąd I instancji miał prawo uznać deklaracje spłacenia należności przez M. D. za ogólnikowe skoro ograniczają się one do stwierdzenia (k. 9077), że taka możliwość istnieje i wskazania na „ szeroki wachlarz „ sposobów wyrównania szkody.

Kwestionując to stanowisko skarżący podniósł, że w „ obecnej sytuacji możliwość przedstawienia przez oskarżonego precyzyjnego programu całościowego naprawienia szkód wszystkich pokrzywdzonych jest niemożliwe „ (apelacja k. 9.138) co tylko potwierdza trafność poglądu Sądu I instancji o ogólnikowości i nieprecyzyjności w traktowaniu przez M. D. kwestii wyrównania szkód wyrządzonych popełnionymi przestępstwami.

Obrońca nie zgadza się ze stwierdzeniem Sądu Okręgowego o instrumentalnym traktowaniu przez M. D. kwestii naprawienia szkody jako sposobu na uniknięcie orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności (uzasadnienie str. 5). Jednocześnie jednak pisze (apelacja k. 9139), że „ orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania” spowoduje, że oskarżony utraci jakąkolwiek możliwość regulowania swoich zobowiązań. Tym samym podważając ocenę Sądu odwołuje się do takiego właśnie argumentu: że w wypadku pozbawienia wolności oskarżonego pokrzywdzeni jego przestępczą działalnością utracą możliwość uzyskania rekompensaty.

Obserwując tempo, rozmiary i okoliczności uiszczania kwot z tytułu naprawienia szkód na rzecz pokrzywdzonych wynikających z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 29.03.2012 r. (III K 157/11) obrońca z pewnością dostrzega, podobnie jak Sąd Odwoławczy, iluzoryczność perspektywy odzyskania przez nich rekompensaty poniesionej szkody i niewielką, wynikającą z realności zarządzenia wykonania kary aktywność oskarżonego by szkodę tę wyrównać.

Sąd Okręgowy trafnie uznał odwołując się do wielokrotnej karalności M. D. (k. 8566, 7177-7178, 8888-8897) za przestępstwa przeciwko mieniu i przestępstwa skarbowe, że prowadzenie działalności gospodarczej było przez oskarżonego wykorzystywane do popełnienia przestępstw. Stanowiło w istocie sposób prowadzenia tej działalności gospodarczej i regularnego uzyskiwania środków finansowych.

W istocie to ta karalność M. D. za podobne przestępstwa była dla Sądu I instancji zasadniczą przesłanką do sformułowania negatywnej prognozy kryminologicznej (uzasadnienie str. 5). Zważywszy na opisane zachowanie oskarżonego poprzedzające wyrokowane w Sądzie Okręgowym Sąd, ten bez narażania się na zarzut dowolności, miał prawo uznać, że brak jest uzasadnionych powodów do formułowania prognozy, że oskarżony nie powróci już na drogę przestępstwa mimo nieorzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności skoro wcześniej oddziaływania resocjalizacyjne o charakterze wolnościowym nie przyniosły takiego rezultatu.

Obrońca nie podważa tego przekonującego stanowiska Sądu I instancji.

Orzeczona wobec oskarżonego M. D. kara roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie razi niewspółmierną surowością lecz uwzględnia rzeczywisty stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i nie przekracza stopnia winy nie tracąc z pola widzenia wymogów związanych ze społecznym oddziaływaniem kary.

Z tych wszystkich powodów zarzuty i wniosek apelacji obrońcy oskarżonego M. D. były niezasadne, co skutkowało utrzymaniem w mocy zaskarżonego wyroku (art. 437 § 1 kpk) skoro brak też było okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

O wydatkach z tytułu udziału w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 616 § 1 pkt. 2 kpk, zaś o kosztach sądowych postępowania odwoławczego na podstawie art. 636 § 1 kpk.