Zgodnie z art. 42 § 4 Kodeksu pracy, pracownik może być czasowo przeniesiony do innej pracy bez wypowiedzenia zmieniającego, jeśli spełnione są łącznie trzy warunki:

– uzasadniają to potrzeby pracodawcy,
– nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia,
– nowa praca odpowiada kwalifikacjom pracownika.

Oddelegowanie do pracy oddalonej o ok. 250 km od miejsca stałego świadczenia pracy, w warunkach całkowicie odmiennych od pierwotnego stanowiska (sprzedawca → praca fizyczna przy rozbiórce), nie spełnia tych przesłanek. Tego rodzaju polecenie służbowe można uznać za niezgodne z umową o pracę i rażąco przekraczające zakres obowiązków wynikający z art. 100 § 1 Kodeksu pracy.

W przypadku odmowy wykonania takiego polecenia, jeśli nie mieści się ono w granicach obowiązków umownych i jest niezgodne z przepisami, nie można mówić o ciężkim naruszeniu obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 K.p.).

Dodatkowo, zgodnie z art. 29 § 1 pkt 2 K.p., miejsce wykonywania pracy musi być określone w umowie o pracę. Jeżeli nowa lokalizacja nie została przewidziana w umowie lub w ramach tzw. „ruchomego miejsca pracy”, przeniesienie do innego miasta wymaga wypowiedzenia zmieniającego – czyli zastosowania art. 42 § 1 K.p.

Praca przy rozbiórkach budynków to zasadniczo inny rodzaj pracy niż sprzedaż, co oznacza, że zmiana może być traktowana jako istotna modyfikacja warunków zatrudnienia, która wymaga zgody pracownika. Brak zgody oznacza, że wypowiedzenie zmieniające może zostać odrzucone, a umowa rozwiąże się po okresie wypowiedzenia, przy czym możliwe będzie jej zakwestionowanie w sądzie pracy.

Podstawy prawne:
– art. 29 § 1 pkt 2 K.p.,
– art. 42 § 1 i § 4 K.p.,
– art. 52 § 1 pkt 1 K.p.,
– art. 100 § 1 K.p.