Art. 139. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 11 ustawy z dnia 24 maja
2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusze mogą
użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1, 2, 5,
7, 9, 11, 12 lit. a, pkt 13, 17, 18 i 20 tej ustawy, lub wykorzystać te środki, oraz
środków przeznaczonych do pokonywania zamknięć budowlanych i innych
przeszkód, z wyłączeniem materiałów wybuchowych, lub wykorzystać te środki.
2. Na użycie lub wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego przysługuje
zażalenie do prokuratora rejonowego właściwego dla miejsca zdarzenia.
3. Funkcjonariusze mogą użyć broni palnej lub ją wykorzystać:
1) w przypadkach, o których mowa w art. 45 pkt 1, 2 i 3 lit. a oraz w art. 47 pkt 1,
2 lit. a i pkt 3–6 ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej;
2) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie broni palnej było
dopuszczalne w przypadkach określonych w art. 45 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy
z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej;
3) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, jeżeli ucieczka tej
osoby stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia funkcjonariusza lub innej osoby
lub istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba zatrzymana może użyć materiałów
wybuchowych, broni palnej lub innego niebezpiecznego przedmiotu.
4. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz
dokumentowanie tego użycia i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych
w ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
5. W broń palną i środki przymusu bezpośredniego może być wyposażony
funkcjonariusz, który został przeszkolony w zakresie związanym z jej używaniem.

Ustawa o Krajowej Administracji Skarbowej art. 139

DODAJ